CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

καλά δεν ξαναμιλάω..:BDGBGDB55:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

παρακαλούνται οι διαχειριστές να μετααφέρουν το θέμα στο index χωρίς τα παρελκόμενα

 

[supersonic]

παρακαλούνται οι διαχειριστές να μετααφέρουν το θέμα στο index χωρίς τα παρελκόμενα

μα...
όλη η ουσία είναι στα παρελκόμενα...:grandpa:

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Εκείνη η σουπιά , ο Διονύσης λύσσιαξε να επαναφέρει το θέμα στο..παλαιότερο "θέμα"..:slapface:

 

[Stergito]

Ο πόνος της έλλειψης ενός Ράμπο ας πούμε? λέω τώρα...

Λες αυτό που ψάχνουν ουσιαστικά να είναι ένας... Βεληγκέκας; :flipout::flipout:

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Πρέπει να κάνετε πλάκα μάλλον;

Δηλαδή λέμε κύριε περίεργε τάδε, όσο καταστρέφεις εσύ τη ζωή σου με τις ουσίες σου,τις εμμονές σου, τους δαίμονες σου, την τρέλα σου, γουστάρουμε το έργο σου γιατί έχει ουσία.
Αλλά εσύ είσαι απόβρασμα και ούτε να σε φτύσουμε δεν αξίζεις.

Μάλιστα. Ενδιαφέρουσα άποψη.

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )

Εκείνη η σουπιά , ο Διονύσης λύσσιαξε να επαναφέρει το θέμα στο..παλαιότερο "θέμα"..:slapface:

Απλώς εξεπλάγην με τα σχόλια του Δημήτρη διότι οι τοποθετήσεις του (τότε) ήσαν κρυστάλλινες και δεν άφηναν περιθώρια.
Πάντως επαληθεύεται το υπό του λαού ρηθέν ''μεγάλη μπουκιά φάε , μεγάλο λόγο μην πεις''.
Δεν το λέω υποτιμητικά για τον Δημήτρη φυσικά.
Οι επαναπροσδιορισμοί κάποιων δεδομένων που μας χαρακτηρίζουν θα μπορούσαν (ίσως) να θεωρηθούν και εξέλιξη.

 

[Stergito]

Θα συμφωνήσω με το Τζίμη.

Η δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου, είναι θέμα βιωμάτων. Ο άλλος έζησε κάποια πράγματα για να φτάσει σε σημείο να γράψει αυτό που εμείς ακούμε κι ευχαριστιόμαστε, προβληματιζόμαστε, ψυχαγωγούμαστε.

Αν είναι να καταλάβουμε έστω και μέρος του έργου, πρέπει να μπούμε και λίγο στη θέση του, να φανταστούμε τον εαυτό μας "in their shoes".
Όχι μόνο και μόνο για να είμαστε "εντάξει", να λέμε ένα "δε θα του έκανα παρέα με τίποτα, αλλά μ' αρέσει η μουσική του" και όλα καλά.

Σόρρυ που γίνομαι κακός, αλλά δε λειτουργεί έτσι το πράγμα.

Εκτός κι αν βλέπετε τη μουσική τελείως ακαδημαϊκά, οπότε πάσο.

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )

Πρέπει να κάνετε πλάκα μάλλον;

Δηλαδή λέμε κύριε περίεργε τάδε, όσο καταστρέφεις εσύ τη ζωή σου με τις ουσίες σου,τις εμμονές σου, τους δαίμονες σου, την τρέλα σου, γουστάρουμε το έργο σου γιατί έχει ουσία.
Αλλά εσύ είσαι απόβρασμα και ούτε να σε φτύσουμε δεν αξίζεις.

Μάλιστα. Ενδιαφέρουσα άποψη.

Μα αν είναι απόβρασμα με εγκληματική ή περιθωριακή συμπεριφορά και δεν ξέρω τί άλλο, ποιό είναι το φυσιολογικό ;
Να τον κάνουμε κολλητό μας ή να του δώσουμε την κόρη μας για παντρειά;
:blink:

 

[Stergito]

Όχι, αλλά αν δεν έχεις έστω και ένα μικρό ποσοστό από τους δαίμονες, τις εμμονές και την τρέλα του, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις πραγματικά το έργο του.

Απλώς θα το παρακολουθείς από μακριά.


Just my two cents...

 

[mdvq]

Σόρρυ που γίνομαι κακός, αλλά δε λειτουργεί έτσι το πράγμα.

Εκτός κι αν βλέπετε τη μουσική τελείως ακαδημαϊκά, οπότε πάσο.

Φιλε Στεργιε αλλοιμονο!!!!
Σιγα μην γινεσαι κακος....μακαρι να ηταν ολοι οι κακοι σαν και σενα:grinning-smiley-043

Ετσι το βλεπεις ετσι το λες ,και αριστα πραττεις!!!

Και μου δινεις και την ευκαιρια να πω και γω πως βλεπω την μουσικη...(οχι οτι ενδιαφερει κανενα ...ετσι σε κουβεντα να ειμαστε)

Επι προσωπικου λοιπον ....

Δεν ζω την ζωη μου μεσα απο την μουσικη......αφηνω την μουσικη να μπει μεσα στην ζωη μου.

 

[Δημήτρης Ν.]

Εάν το έργο τέχνης μπορεί να δυσφημισθεί από την ζωή του δημιουργού του , τότε θα πρέπει ισχύει και το αντίστροφο δηλαδή να αποκτά αντιστοίχως και μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία για τους ίδιους λόγους . Παράλογο ;

 

[mdvq]

Re: Απάντηση: CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )

Εάν το έργο τέχνης μπορεί να δυσφημισθεί από την ζωή του δημιουργού του , τότε θα πρέπει ισχύει και το αντίστροφο δηλαδή να αποκτά αντιστοίχως και μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία για τους ίδιους λόγους . Παράλογο ;

Αμα δυσφημησει εαυτον δεν μειωνεται η καλλιτεχνικη αξια του εργου (αν εχει τετοια),την κανει αντιπαθητικη

Αντιστοιχα ενας καλλιτεχνης με πλουσια "ωφέλιμη" ζωη δεν ανεβαζει την καλλιτεχνικη αξια του εργου,την κανει πιο συμπαθητικη.

Ευλογο????

 

[Stergito]

Ένας καλλιτέχνης με πλούσια "ωφέλιμη" ζωή, δεν έχει φτάσει σε σημείο να πονέσει πραγματικά, για να είναι σε θέσει να δημιουργήσει.

Οπότε, είναι καταδικασμένος να παραμείνει μέτριος...

 

[Δημήτρης Ν.]

Να με συγχωρείτε αλλά νομίζω ότι είναι ο Ρομαντισμός , με την κυριαρχία του συναισθήματος που τον διήπε ως κίνημα , που προήγαγε , προέβαλε και επέβαλε την ιδέα του καλλιτέχνη ως ανθρώπου δυστυχούς , πάσχοντος , νευρωτικού, ξεριζωμένου, κοινωνικά απροσάρμοστου και ευεπίφορου στην καλλιέργεια της εικόνας του ως μοναδικής . Απότοκο για μένα αυτής της θεωρίας είναι η έως σήμερα διατηρούμενη και διαδεδομένη τάση ότι ο δημιουργός δημιουργεί όταν πονάει ή όταν έχει κρίσεις τρέλλας , μεγαλείου κλπ ( πράγμα μάλλον ψευδές όπως θα μας εξηγήσει πιστεύω ο γιατρός μας , ειδικά στις περιόδους εξάρσεως των κρίσεων όπου η δημιουργικότης σχεδόν εκμηδενίζεται ) .

Δεν ξέρω και με λεπτομέρειες τη ζωή τους , αλλά δεν νομίζω ότι ο Stravinsky ή ο Stockhausen είχαν "κρυμμένους σκελετούς στην ντουλάπα τους" που να τους έφερναν σε αντίθεση με το κοινωνικό περιβάλλον και τις καθεστηκυίες απόψεις περί ηθικής και ως εκ του συγκρουσιακού αυτού μίγματος να μεγαλούργησαν .

 

[Δημήτρης Ν.]

επί παραδείγματι θα ήθελα να υπήρχε μία στατιστική για το ποσοστό των gay επί του συνόλου των ανδρών και μιά αντίστοιχη για το ποσοστό των gay ανάμεσα στους καλλιτέχνες ( ανεξαρτήτως αξίας και σπουδαιότητας ) , ώστε από την σύγκριση τους - λαμβανομένων υπ' όψιν και των άλλων παραγόντων ότι π.χ οι καλλιτέχνες , ως άτομα με μεγαλύτερη ελευθεριότητα πιό εύκολα παραδέχονται την ομοφυλοφιλία τους από έναν υπάλληλο γραφείου .

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )

Δεν ξέρω και με λεπτομέρειες τη ζωή τους , αλλά δεν νομίζω ότι ο Stravinsky ή ο Stockhausen είχαν "κρυμμένους σκελετούς στην ντουλάπα τους" που να τους έφερναν σε αντίθεση με το κοινωνικό περιβάλλον και τις καθεστηκυίες απόψεις περί ηθικής και ως εκ του συγκρουσιακού αυτού μίγματος να μεγαλούργησαν .

είχαν όμως αυτοί...

 

[Stergito]

Ντοκ, δε μιλώ απαραίτητα για δυστυχία.
Το πήγες πολύ μακριά το πράγμα.

Αν δεν έχεις ζήσει έντονες καταστάσεις γενικά, δε μπορείς να δημιουργήσεις, επιμένω.
Μπορεί η δημιουργικότητα να εκμηδενίζεται στη φάση της κρίσης, αλλά όταν μετά πιάνει τον καλλιτέχνη ο οίστρος, παίζουν μεγάλο ρόλο και οι αναμνήσεις από τα βιώματα αυτά.
Αν δεν έχεις τίποτα για να διαμαρτηρηθείς, να φωνάξεις, αν δεν έχεις αγαπήσει, μισήσει, θυμώσει, αν δεν έχεις νιώσει πραγματικά ευτυχισμένος, χαρούμενος όσο δεν πάει, τότε δε νιώθεις και την ανάγκη να γράψεις.

Απλά είσαι αδιάφορος, ή επιδειξίας.
Δηλαδή, "δημιουργείς" μόνο και μόνο για να φανείς, να σε προσέξουν.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απότοκο για μένα αυτής της θεωρίας είναι η έως σήμερα διατηρούμενη και διαδεδομένη τάση ότι ο δημιουργός δημιουργεί όταν πονάει ή όταν έχει κρίσεις τρέλλας , μεγαλείου κλπ ( πράγμα μάλλον ψευδές όπως θα μας εξηγήσει πιστεύω ο γιατρός μας , ειδικά στις περιόδους εξάρσεως των κρίσεων όπου η δημιουργικότης σχεδόν εκμηδενίζεται ) .

.

Τόχω ξαναγράψει ότι πρόκειται περί τεραστιου μύθου..Δεν μπορώ να βρώ τό πόστ όπου είχα γράψει αναλυτικότατα οτι όταν κάποιος ειναι σε πλήρη κατάρρευση δεν παράγει..
Μπορεί να παράξει μετά την κρίση χρησιμοποιώντας την ανάμνηση τής κρίσης του..
Οσον αφορά σε αυτούς πού εμφάνισαν Σχιζοφρένεια η μοναδική εξαίρεση υπήρξε ο Χαλεπάς πού όμως για κάποιον μυστηριώδη λόγο συνήλθε μετά 40 χρόνια ψυχικής απόσυρσης..Και άρχισε να παράγει πάλι όταν συνήλθε εν μέρει...
Δυό παραδείγματα πλήρους κατάρρευσης ήταν ο χορευτής ο Νιζίνσκυ πού δεν ξαναχόρεψε ποτέ και φυσικά ο Syd Barett τών Floyd...
Γελούσα πικρά και ειρωνικά κάθε φορά όταν διάβαζα ότι πιθανώς κάπου συνθέτει μετά την παράνοια πού ανέπτυξε..
Αυτό ίσχυε όσο και οτι ο Elvis ζει.
Ο Syd ήταν ´τελειωμένος´δυστυχώς απο την στιγμή που αρρώστησε.
Αλλη μιά περίπτωση είναι η ηχογράφηση τού Χελφγκοτ,τού πιανίστα που η Ιστορία του έγινε ταινία-ο Σολίστ-στο 3ο Κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ...Επιεικώς παιδική...
Υ.Γ.
Σαφώς πιστεύω οτι οι μεγάλοι Καλλιτέχνες είναι ´ιδιαίτεροι´και εύθραυστοι συνήθως άνθρωποι.
Περίεργες προσωπικότητες μέ υπαρξιακές αναζητήσεις με πιθανές κρίσεις ψυχολογικού χαρακτήρα πού το ταλέντο τους τίς μετουσίωνε σε Τέχνη μετά τήν κρίση.Αλλο ομως οι κρίσεις κατάθλιψης ή μανιοκατάθλιψης και άλλο η σχιζοφρένεια δηλαδή η πραγματική τρέλλα
Και κάτι ακόμα για τον μύθο οτι τά ναρκωτικά βοηθούσαν στην παραγωγή Μεγάλης Τέχνης...
Ο Εγκέφαλος τού Νταλί είτε με L.S.D. είτε χωρίς ήταν εγκέφαλος τού Νταλί.
Το ταλέντο του τον έκανε να ζωγραφίζει..
Αμα πάρω εγώ L.S.D πού ούτε ευθεία γραμμή δεν μπορώ να ζωγραφίσω άντε να μου προκύψει λιγάκι τεθλασμένη....

 

[Busoni]

Κι όμως, αν δεν απατώμαι, θυμάμαι ενα άρθρο στα ΝΕΑ που ανέφερε οτι η συνθετική δραστηριότητα του Schumann αύξανε σημαντικά στις περιόδους έξαρσης της σχιζοφρένειάς του... Πρέπει να το 'χουμε ξαναπει κι εδω.