Μερικές δικές μου σκέψεις, έτσι γενικά:
Εγώ απο τη μεριά μου, βλέπω με λίγη ζήλεια είναι η αλήθεια- με την καλή εννοια :grinning-smiley-043 - τις προσπάθειες και τα κατορθώματα πολλών φίλων μου εδώ μέσα, να "ξεκλειδώσουν" μουσικές και έργα, που δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα το να γίνουν άμεσα αποδεκτά-κατανοητά απο ένα μέσο (όπως θέλω να πιστεύω) ακροατή όπως εγώ. Και τους ζηλεύω, απλά γιατί στις αναλύσεις τους παρουσιάζουν πολύ γλαφυρά -μεταξύ άλλων και -μια σειρά συναισθημάτων τους που με ιντριγκάρουν, ωστε μερικά απο αυτά τα έργα να τα "ψάξω". Το κάνω συχνά-πυκνά, απο την αρχή της συμμετοχής μου εδώ. Με αυτό τον τρόπο τα κέρδη μου είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, ως τώρα. Ανέλπιστα πολλές φορές, μιά άλλη οπτική, μια λέξη, μια πρόταση περιέχει το "κλειδί" που ξεκλειδώνει τον κώδικα και κάνει το ως τώρα ακατανόητο, όχι μόνο απλά κατανοητό, αλλά και πολλές φορές αριστουργηματικό. Οδηγεί σε ευχαρίστηση απερίγραπτη. Δεν μπορώ να εξηγήσω επαρκώς (μονο ορισμένες εικασίες κάνω) γιατί και πότε συμβαίνει αυτό. Αλλά πιστέψτε με συμβαίνει.
Οχι πως οι αποτυχίες μου είναι λιγοστές, κάθε άλλο, οπως ευθαρσώς δηλώνω το πρώτο, δεν έχω και κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ το δεύτερο, αλλά ειλικρινά τι σημασία έχει; Ακόμη και για το κέρδος της ΜΙΑΣ και μοναδικής φοράς που ίσως αυτό θα συμβεί, αξίζει και με το παραπάνω η προσπάθεια.
Βέβαια η όλη παραπάνω διεργασία εις ότι με αφορά, δεν είναι αυτοσκοπός.
Το κριτήριο για να κρίνω αν μια μουσική μου "κάνει" ή όχι, δεν είναι ασφαλώς ο βαθμός "δυσκολίας" της ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτός. Δεν πιστεύω επίσης πως μουσικές βασισμένες σε απλούστερες φόρμες είναι λιγότερο σημαντικές ή παρακατιανές, για μένα και τα δικά μου μέτρα αξιολόγησης. Συνεχίζω να ακούω φυσικά και την συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών που άκουγα και παλιότερα. Και είναι γεγονός πως όταν συμβαίνει αυτό σε συνδυασμό μεταξύ άλλων και με τον όλο και λιγότερο χρόνο για ακρόαση μουσικής, η διαδικασία καινούργιων "εξερευνήσεων" γίνεται δυσκολότερη. Αλλά κατ'εμέ απαραίτητη. Με κακομάθατε εδώ μέσα, τι να κάνω;
Μα να κάνω εδώ και μια πολύ σημαντική παρατήρηση: Ποτέ δεν είδα την διθυραμβική παρουσίαση ενός μουσικού έργου "στριφνού" για τα "μέσα" δικά μου γούστα, σαν προσπάθεια του παρουσιάζοντος να φανεί υπεράνω ημων των "κοινών" θνητών, με το να "κατανοεί" ή ακόμη χειρότερα να "επινοεί" στοιχεία και συναισθήματα που υπάρχουν ή όχι, ή δημιουργούνται σε πρώτη ανάγνωση του.
Κοινώς προσπάθεια να μας πουλήσει μούρη.
Θεωρώ την ειλικρίνεια των προθέσεων και τα κίνητρα της επικοινωνίας ημών εδώ μέσα, αδιαπραγμάτευτα. Αδυνατώ συνεπώς να φανταστώ πως κάποιος απο εμας, ανακαλύπτοντας μια κατα την άποψή του "μούφα", θα την έντυνε με περίτεχνα στολίδια και ψευδο- βαθυστόχαστες περιγραφές για να την πασάρει στα μούτρα των "αδαών", μόνο και μόνο για να τους βγάλει "άσχετους". Για να τα γράφει, πάει να πεί πως τα πιστεύει και τα αισθάνεται. Και αυτό το σέβομαι πρώτα απ'όλα.
Βεβαίως, το να αδυνατώ να "αντιληφθώ" κάτι που κάποιος άλλος "αντιλαμβάνεται" σε μια μουσική είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που ισχύει για όλους μας δεν νομίζετε;
Υ.Γ. 1 Για τον Cecil Taylor, το ελάχιστο που έχω ακούσει δεν μου επιτρέπει να έχω άποψη (ακόμη)
Υ.Γ. 2 Για το θέμα της διαμάχης των δύο φίλων μας, έχω να πώ αν μου επιτρέπεται, οτι δύσκολα νομίζω ο Stellios θα προσέβαλε σκόπιμα κάποιον, παρ'όλα αυτά η παρέμβασή του ήταν.. πληκτρολογιακώς λίγο "άτσαλη". Η δεύτερη τοποθέτηση-επεξήγηση ξεκαθάρισε νομίζω τις προθέσεις του.
Ο Ντόκ βέβαια απο την πλευρά του, εφόσον αρχικά το ερμήνευσε με τον τρόπο που μας παρέθεσε, είχε και αυτός τα δίκια του. Αλλά νομίζω πως μετα τις εξηγήσεις εκατέρωθεν, όλα καλά :ernaehrung004:
