Απότοκο για μένα αυτής της θεωρίας είναι η έως σήμερα διατηρούμενη και διαδεδομένη τάση ότι ο δημιουργός δημιουργεί όταν πονάει ή όταν έχει κρίσεις τρέλλας , μεγαλείου κλπ ( πράγμα μάλλον ψευδές όπως θα μας εξηγήσει πιστεύω ο γιατρός μας , ειδικά στις περιόδους εξάρσεως των κρίσεων όπου η δημιουργικότης σχεδόν εκμηδενίζεται ) .
.
Τόχω ξαναγράψει ότι πρόκειται περί τεραστιου μύθου..Δεν μπορώ να βρώ τό πόστ όπου είχα γράψει αναλυτικότατα οτι όταν κάποιος ειναι σε πλήρη κατάρρευση δεν παράγει..
Μπορεί να παράξει μετά την κρίση χρησιμοποιώντας την ανάμνηση τής κρίσης του..
Οσον αφορά σε αυτούς πού εμφάνισαν Σχιζοφρένεια η μοναδική εξαίρεση υπήρξε ο Χαλεπάς πού όμως για κάποιον μυστηριώδη λόγο συνήλθε μετά 40 χρόνια ψυχικής απόσυρσης..Και άρχισε να παράγει πάλι όταν συνήλθε εν μέρει...
Δυό παραδείγματα πλήρους κατάρρευσης ήταν ο χορευτής ο Νιζίνσκυ πού δεν ξαναχόρεψε ποτέ και φυσικά ο Syd Barett τών Floyd...
Γελούσα πικρά και ειρωνικά κάθε φορά όταν διάβαζα ότι πιθανώς κάπου συνθέτει μετά την παράνοια πού ανέπτυξε..
Αυτό ίσχυε όσο και οτι ο Elvis ζει.
Ο Syd ήταν ´τελειωμένος´δυστυχώς απο την στιγμή που αρρώστησε.
Αλλη μιά περίπτωση είναι η ηχογράφηση τού Χελφγκοτ,τού πιανίστα που η Ιστορία του έγινε ταινία-ο Σολίστ-στο 3ο Κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ...Επιεικώς παιδική...
Υ.Γ.
Σαφώς πιστεύω οτι οι μεγάλοι Καλλιτέχνες είναι ´ιδιαίτεροι´και εύθραυστοι συνήθως άνθρωποι.
Περίεργες προσωπικότητες μέ υπαρξιακές αναζητήσεις με πιθανές κρίσεις ψυχολογικού χαρακτήρα πού το ταλέντο τους τίς μετουσίωνε σε Τέχνη
μετά τήν κρίση.Αλλο ομως οι κρίσεις κατάθλιψης ή μανιοκατάθλιψης και άλλο η σχιζοφρένεια δηλαδή η πραγματική τρέλλα
Και κάτι ακόμα για τον μύθο οτι τά ναρκωτικά βοηθούσαν στην παραγωγή Μεγάλης Τέχνης...
Ο Εγκέφαλος τού Νταλί είτε με L.S.D. είτε χωρίς ήταν εγκέφαλος τού Νταλί.
Το ταλέντο του τον έκανε να ζωγραφίζει..
Αμα πάρω εγώ L.S.D πού ούτε ευθεία γραμμή δεν μπορώ να ζωγραφίσω άντε να μου προκύψει λιγάκι τεθλασμένη....