Το Σάββατο 13/3/10 απο την φιλαρμονική ορχήστρα του Βερολίνου θα απολαύσουμε το requiem του Verdi, με μαέστρο τον Mariss Jansons, soprano την Krassimira Stoyanova, mezzo-soprano την Marina Prudenskaja, tenor τον David Lomeli και bass τον Stephen Milling και χορωδία την Chor des Bayerischen Rundfunks. Παρακάτω θα αναφέρω περιληπτικά κάποιες πληροφορίες για το requiem του Verdi και λόγω των εορτών του Πάσχα που πλησιάζουν. Oi πληροφορίες είναι σταχυολογημένες απο το internet κυρίως και απο τα εσώφυλλα της δισκογραφίας (και φυσικά η wiki έχει πολύ υλικό).
Το requiem του Verdi, είναι μία κατεξοχήν Ρωμαιοκαθολική επικήδειος ακολουθία. Είναι ένα έργο μεγαλειώδες και απο πολλούς θεωρείται ένα απο τα αριστουργήματα όλων των εποχών στην θρησκευτική μουσική. Βέβαια είναι γραμμένο απο ένα συνθέτη που ήταν άθεος, αλλά όταν έχεις το χάρισμα δημιουργείς τέτοια αριστουργήματα.
Η σύνθεση και η ολοκλήρωση του έργου είναι διαχρονική. Ξεκίνησε με το τμήμα Libera Me σε μνήμη της συμπλήρωσης ενός χρόνου απο τον θάνατο του συνθέτη Gioachino Rossini, αλλά λόγω κακής οργάνωσης τελικά δεν παίχθηκε το έργο (είχαν αναλάβει πολλοί συνθέτες, προς τιμήν του Rossini, να συνθέσουν ο καθένας απο ένα τμήμα του requiem, και να παιχθεί στο ετήσιο μνημόσυνό του). Σαυτήν την αρχική του μορφή (μόνο το Libera Me), παίχθηκε στην Στουτγκάρδη απο τον Helmuth Rilling σαν Messa per Rossini.
Τον Μάϊο του 1873, πέθανε ο Ιταλός ποιητής, συγγραφέας και ανθρωπιστής Alessandro Manzoni, τον οποίο ο Verdi θαύμαζε και σέβονταν, οπότε ο Verdi προσ τιμήν του αποφάσισε και ολοκήρωσε το requiem με την μορφή που το ξέρουμε μέχρι και σήμερα ανασκευάζοντας και το Libera ME. Έτσι λοιπόν ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Manzoni, τον Μάϊο του 1874, το έργο παίχθηκε στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου στο Μιλάνο, σαν μέρος της επιμνημόσυνης ακολουθίας, με διευθυντή τον ίδιο τον Verdi. Ανέβηκε επίσης δύο φορές και στη Σκάλα του Μιλάνου όπου έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, στο Παρίσι, στην Βιέννη, στην Αμερική και αλλού.
Ο Verdi συνέθεσε το requiem στα εξήντα του, στην καλλίτερη δημιουργικά περίοδο της ζωής του. Το 1871 είχε συνθέσει την Aida, ήταν δηλαδή στην συνθετική του ωριμότητα.Υπάρχουν πολλές υφολογικές ομοιότητες των δύο έργων. Εχει εισπράξει πολλούς διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς όπως:
...μόνο μια ιδιοφυϊα θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο έργο..... Brahms
...καλλίτερα να μην πώ τίποτα... (όταν το άκουσε ο Wagner)
… μια όπερα σε εκκλησιαστικό μανδύα....Hans von Bulow (μαέστρος).
Το έχουν παίξει όλοι οι μεγάλοι μαέστροι και το έχουν ηχογραφήσει οι πιο πολλοί. Η τυπική διάρκεια του έργου είναι 85-90 λεπτά. Είναι γραμμένο για μεγάλη ορχήστρα που αποτελείται απο τρία φλάουτα, δύο ομποε, δύο κλαρινέτα,τέσσερα φαγκοτο, τέσσερα κόρνο, οκτώ τρομπέτες, τρία τρομπόνια, μία τούμπα, τύμπανα, γκρανκάσα και έγχορδα. Διπλή χορωδία και τέσσερεις μονωδούς (soprano, mezzo-soprano, bass και tenor).
Η δομή του έργου είναι μια κλασσική Ρωμαιοκαθολική λειτουργία με ορχήστρα (περίοδος του Ρομαντισμού) για γιορτινές ημέρες αφού περιλαμβάνει και την Δευτέρα Παρουσία (Dies Irae->ημέρα της οργής) σε πλήρη ανάπτυξη αλλά και δοξαστικό (Sanctus). Έτσι λοιπόν αποτελείται απο:
I. Requiem and Kyrie
II. Sequence (Dies Irae)
III. Offertorio
IV. Sanctus
V. Agnus Dei
VI.Lux Aeterna
VII.Libera Me
Χρησιμοποιεί έντονους ρυθμούς, υπέροχες μελωδίες και δραματικές αντιθέσεις για να εκφράσει τα δυναμικά συναισθήματα που προκαλεί το κείμενο. Η Δευτέρα Παρουσία είναι το πιο αναγνωρίσμο κομμάτι του έργου με τις εξαίσιες τρομπέτες. Αρχικό συναίσθημα η απώλεια (κηδεία) και η θλίψη, μετά περιγράφει την ανθρώπινη επιθυμία για συγχώρεση και έλεος, έρχεται η ημέρα της κρίσης και περιγράφεται η μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στο μεγαλείο του Βασιλιά, και στο τέλος ο τενόρος στο “Ingemisco” εκπέμπει την ελπίδα στον αμαρτωλό που ζητάει το έλεος του Κυρίου. Στον χαρούμενο πλέον Τρισάγιο Ύμνο (Sanctus) ανακοινώνεται οτι είναι ευλογημένος ο ερχόμενος, ο Κύριος του Σαβαώθ, οδηγώντας στην αγγελική ψαλμωδία απο την γυναικεία χορωδία του “Αμνού του Θεού” (agnus dei) που θα αναλάβει τις αμαρτίες των ανθρώπων και για να καταλήξουμε στην απελευθέρωση απο τα δεσμά της αμαρτίας (Libera Me), απο τον αιώνιο θάνατο, όταν θα ρθεί η μέρα της κρίσης.
Υπάρχουν πολλές πολύ καλές εγγραφές, άλλωστε σχεδόν όλοι οι μεγάλοι μαέστροι (Solti, Karajan, Toscanini, Bernstein,Muti, Gardiner, Shaw, κλπ) το έχουν ηχογραφήσει. Επίσης όλες οι μεγάλες χορωδίες το περιλαμβάνουν στο ρεπερτόριό τους. Στο βινύλιο σύμφωνα με τον οδηγό της Penguin η καλλίτερη είναι με τον Gullini και τη Scwarpkof, Baker, Gedda και Ludwig.
Το requiem του Verdi, είναι μία κατεξοχήν Ρωμαιοκαθολική επικήδειος ακολουθία. Είναι ένα έργο μεγαλειώδες και απο πολλούς θεωρείται ένα απο τα αριστουργήματα όλων των εποχών στην θρησκευτική μουσική. Βέβαια είναι γραμμένο απο ένα συνθέτη που ήταν άθεος, αλλά όταν έχεις το χάρισμα δημιουργείς τέτοια αριστουργήματα.
Η σύνθεση και η ολοκλήρωση του έργου είναι διαχρονική. Ξεκίνησε με το τμήμα Libera Me σε μνήμη της συμπλήρωσης ενός χρόνου απο τον θάνατο του συνθέτη Gioachino Rossini, αλλά λόγω κακής οργάνωσης τελικά δεν παίχθηκε το έργο (είχαν αναλάβει πολλοί συνθέτες, προς τιμήν του Rossini, να συνθέσουν ο καθένας απο ένα τμήμα του requiem, και να παιχθεί στο ετήσιο μνημόσυνό του). Σαυτήν την αρχική του μορφή (μόνο το Libera Me), παίχθηκε στην Στουτγκάρδη απο τον Helmuth Rilling σαν Messa per Rossini.
Τον Μάϊο του 1873, πέθανε ο Ιταλός ποιητής, συγγραφέας και ανθρωπιστής Alessandro Manzoni, τον οποίο ο Verdi θαύμαζε και σέβονταν, οπότε ο Verdi προσ τιμήν του αποφάσισε και ολοκήρωσε το requiem με την μορφή που το ξέρουμε μέχρι και σήμερα ανασκευάζοντας και το Libera ME. Έτσι λοιπόν ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Manzoni, τον Μάϊο του 1874, το έργο παίχθηκε στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου στο Μιλάνο, σαν μέρος της επιμνημόσυνης ακολουθίας, με διευθυντή τον ίδιο τον Verdi. Ανέβηκε επίσης δύο φορές και στη Σκάλα του Μιλάνου όπου έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, στο Παρίσι, στην Βιέννη, στην Αμερική και αλλού.
Ο Verdi συνέθεσε το requiem στα εξήντα του, στην καλλίτερη δημιουργικά περίοδο της ζωής του. Το 1871 είχε συνθέσει την Aida, ήταν δηλαδή στην συνθετική του ωριμότητα.Υπάρχουν πολλές υφολογικές ομοιότητες των δύο έργων. Εχει εισπράξει πολλούς διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς όπως:
...μόνο μια ιδιοφυϊα θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο έργο..... Brahms
...καλλίτερα να μην πώ τίποτα... (όταν το άκουσε ο Wagner)
… μια όπερα σε εκκλησιαστικό μανδύα....Hans von Bulow (μαέστρος).
Το έχουν παίξει όλοι οι μεγάλοι μαέστροι και το έχουν ηχογραφήσει οι πιο πολλοί. Η τυπική διάρκεια του έργου είναι 85-90 λεπτά. Είναι γραμμένο για μεγάλη ορχήστρα που αποτελείται απο τρία φλάουτα, δύο ομποε, δύο κλαρινέτα,τέσσερα φαγκοτο, τέσσερα κόρνο, οκτώ τρομπέτες, τρία τρομπόνια, μία τούμπα, τύμπανα, γκρανκάσα και έγχορδα. Διπλή χορωδία και τέσσερεις μονωδούς (soprano, mezzo-soprano, bass και tenor).
Η δομή του έργου είναι μια κλασσική Ρωμαιοκαθολική λειτουργία με ορχήστρα (περίοδος του Ρομαντισμού) για γιορτινές ημέρες αφού περιλαμβάνει και την Δευτέρα Παρουσία (Dies Irae->ημέρα της οργής) σε πλήρη ανάπτυξη αλλά και δοξαστικό (Sanctus). Έτσι λοιπόν αποτελείται απο:
I. Requiem and Kyrie
II. Sequence (Dies Irae)
III. Offertorio
IV. Sanctus
V. Agnus Dei
VI.Lux Aeterna
VII.Libera Me
Χρησιμοποιεί έντονους ρυθμούς, υπέροχες μελωδίες και δραματικές αντιθέσεις για να εκφράσει τα δυναμικά συναισθήματα που προκαλεί το κείμενο. Η Δευτέρα Παρουσία είναι το πιο αναγνωρίσμο κομμάτι του έργου με τις εξαίσιες τρομπέτες. Αρχικό συναίσθημα η απώλεια (κηδεία) και η θλίψη, μετά περιγράφει την ανθρώπινη επιθυμία για συγχώρεση και έλεος, έρχεται η ημέρα της κρίσης και περιγράφεται η μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στο μεγαλείο του Βασιλιά, και στο τέλος ο τενόρος στο “Ingemisco” εκπέμπει την ελπίδα στον αμαρτωλό που ζητάει το έλεος του Κυρίου. Στον χαρούμενο πλέον Τρισάγιο Ύμνο (Sanctus) ανακοινώνεται οτι είναι ευλογημένος ο ερχόμενος, ο Κύριος του Σαβαώθ, οδηγώντας στην αγγελική ψαλμωδία απο την γυναικεία χορωδία του “Αμνού του Θεού” (agnus dei) που θα αναλάβει τις αμαρτίες των ανθρώπων και για να καταλήξουμε στην απελευθέρωση απο τα δεσμά της αμαρτίας (Libera Me), απο τον αιώνιο θάνατο, όταν θα ρθεί η μέρα της κρίσης.
Υπάρχουν πολλές πολύ καλές εγγραφές, άλλωστε σχεδόν όλοι οι μεγάλοι μαέστροι (Solti, Karajan, Toscanini, Bernstein,Muti, Gardiner, Shaw, κλπ) το έχουν ηχογραφήσει. Επίσης όλες οι μεγάλες χορωδίες το περιλαμβάνουν στο ρεπερτόριό τους. Στο βινύλιο σύμφωνα με τον οδηγό της Penguin η καλλίτερη είναι με τον Gullini και τη Scwarpkof, Baker, Gedda και Ludwig.
Last edited: