Verdi Requiem και Berliner Philharmoniker

[Brucknerian]

Ακούω ζωντανά το Requiem ζωντανά από το Βερολίνο. Τώρα είναι στο Ingemisco του τενόρου. Καλή ερμηνεία και μόλις το όμποε έκανε το πέρασμά του αν και σε κάποια σημεία αποσυγχρονίστηκε. Ο τενόρος ξέρει τα όρια του (δεν αφήνεται να ξεφύγει). Μου αρέσει αυτή η προσέγγιση στο Ingemisco, να ερμηνεύει απλά σαν ψάλτης. Είδαλως πρέπει να είσαι ο κορυφαίος στην καλύτερη σου φόρμα. "Ακούει" και ορχήστρα.

Μέχρι στιγμής τις εντυπώσεις κερδίζει η χορωδία. Από τους σολίστ ξεχωρίζει η mezzo-soprano. Στα δύσκολα περάσματα του Liber Scriptum στάθηκε όρθια και η φωνή της δεν καλύφτηκε από την μεγάλη ορχήστρα. Πολύ ισορροπημένη η ερμηνεία της. Ο μπάσος μόλις τώρα "κατάπιε" τις καραμέλες στις αναπνοές του Confutatis.

H σοπράνο είχε αρκετό "vibrato". Όσο περνάει η ώρα φαίνεται να "ζεσταίνεται" η φωνή της και είχε εξαιρετικές στιγμές στο Recordare μαζί με την mezzo. Περιμένουμε το Libera me.

Η ορχήστρα σε καλή φόρμα με τα πνευστά ένα κλικ παραπάνω. Η παράδοση στο Tuba mirum να παίζουν οι τρομπέτες από ψηλά, τηρήθηκε.

 

[Brucknerian]

To Sanctus ερμηνεύτηκε εξαιρετικά από την χορωδία. Οι σολίστ όσο περνάει η ώρα βελτιώνονται. Μια μικρή επισήμανση. Λείπει το συναίσθημα γενικότερα.

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Η απόδοση, ο μεγαλειώδης ήχος, το συναίσθημα το ότι ειμαι εκεί και γενικότερα η ψευδαίσθηση της συμμετοχής στο αληθινό δρώμενο ήταν ασύγκριτα καλλίτερο απο οποιαδήποτε εγγραφή είτε βινυλίου είτε cd. Δεν είμαι γνώστης ώστε να διακρίνω τεχνικά λάθη, ο βαρύτονος δεν μου κολούσε λίγο όπως και τα έγχορδα κάποιες στιγμές μου φάνηκαν λίγο υπερβολικά. τις τρομπέτες ναι μεν εκτός σκηνής αλλά θα τις προτιμούσα πιο δυνατές-πειστικές. Η ορχήστρα εκπληκτική, όπως και οι τρείς σολίστες (έχανε λίγο σε συναίσθημα ο βαρυτονος). Εκπληκτική εμπειρία.

 

[Δημοκηδής]

γαμώ τα 4,5 χλμ. από το dslam ... ή κάπως έτσι ....

 

[Brucknerian]

Εγώ πάντα ένοιωθα άβολα με τις βιντεοσκοπήσεις και γενικότερα δεν μπόρεσα να ενταχθώ στην αίσθηση (ή ψευδαίσθηση) ότι βρίσκομαι εκεί. Ίσως επειδή έχω βρεθεί σε ζωντανές ερμηνείες. Εκεί μπορώ να παρακολουθώ τις προσπάθειες των συντελεστών, τι κάνουν, πως προετοιμάζονται να κάνουν κ.λπ, την εκφραστικότητά τους κ.λπ, με ένα από γύρισμα των ματιών μου ή του κεφαλιού μου. Ατυχώς στις βιντεοσκοπήσεις πρέπει να μείνω σε αυτά που δείχνει ο σκηνοθέτης και εκεί που επικεντρώνεται, πράγμα που με περιορίζει. Έτσι η αίσθηση η γενικότερη είναι ανεπαρκής, παρόλο που υπάρχει το ενδιαφέρον μουσικά.

Τον ίδιο μαέστρο τον είχα παρακολουθήσει ζωντανά στο ίδιο εργο με την Φιλαρμονική του Όσλο πριν κάποια χρόνια και εκείνη η εμπειρία (επειδή ήταν ζωντανή, είμαι πλέον σίγουρος για αυτό) ήταν ασύλληπτη.

Οι τρομπέτες... Ναι δεν ήταν πειστικές στο Tuba Mirum (είδα ξανά το βίντεο) αλλά εδώ μάλλον οφειλόταν στην 1η τρομπέτα (μέσα στην ορχήστρα) που είχε μια μικρή υστέρηση, η οποία επηρέασε και τους υπόλοιπους (έχουν και μια απόσταση και το θέμα συντονισμού σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δύσκολο).

Οι σολίστ ήταν ικανοποιητικότατοι. Άγνωστα ονόματα για μένα αλλά έβγαλαν πολύ καλά το έργο (και η σοπράνο που ήταν ζεστή τελικά στο "Libera me").

Ένα άλλο πράγμα που με κάνει πάντα εντύπωση και δεν έχει σχέση με την μουσική, είναι το πως το κοινό χειροκροτά και αποθεώνει τους συντελεστές μετά από ένα τέτοιο έργο. Εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να το κάνω...

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Χμμμμμ..... δεν μπορώ να διαφωνίσω με αυτά που γράφεις. Απλά όσο είναι δυνατόν το .....είμαι εκεί..........., φυσικά δεν συγκρίνεται με την φυσική παρουσία στην αίθουσα, αλλά πολύ καλλίτερα απο τα βινύλια και τα cd. O εικονολήπτης είναι ανεπαρκής, αλλά του δίνω πίστωση χρόνου γιατί είναι ο πρωτος και χωρίς ανταγωνισμό (βέβαια θα μπορούσάν να διδαχθούν απο την F!, όπου μπορείς να διαλέξεις views), δεν μπορεί να παίζουν τα μεγάλα τυμπανα και συ να δείχνεις τον μαέστρο. Πιστεύω ότι σιγά σιγά που θα μπούν και άλλες μεγάλες αίθουσες στο παιχνίδι και το 3d, θα βελτιώσουν πάρα πολύ την κατάσταση. Το χειροκρότημα πρώτο και δεύτερο ειναι ας πούμε ευγενείας, το τρίτο και μετά όμως το κοινό κάτι θέλει, κάτι δείχνει. Είναι νομίζω και έθιμο το κοινό να δείχνει αυτά που θέλει με χειροκρότημσ. Χθές πάντως είχε και ζητωκραυγές, παράδοξο και κυρίως για Γερμανική αίθουσα.

 

[Maestro]

γαμώ τα 4,5 χλμ. από το dslam ... ή κάπως έτσι ....

+1000

:slapface::slapface::slapface:

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Ένα άλλο πράγμα που με κάνει πάντα εντύπωση και δεν έχει σχέση με την μουσική, είναι το πως το κοινό χειροκροτά και αποθεώνει τους συντελεστές μετά από ένα τέτοιο έργο. Εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να το κάνω...

Δεν έχετε αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να το κάνετε αγαπητέ Brucknerian, αυτό εννοείτε; Τι αισθάνεστε, αν αισθάνεστε, πείτε μου, όταν ακούτε Μουσική, με οποιονδήποτε τρόπο;
Δεν έχετε ποτέ δακρύσει, ριγήσει, έστω απολαύσει απλώς κάποια ακρόαση; Γιατί αν έχετε νιώσει κάτι από αυτά, τότε θα ξέρετε, πως το χειροκρότημα, δεν είναι υποχρέωση του ακροατή, είναι ο μόνος τρόπος να πει "ευχαριστώ", που με έκανες να νιώσω, να πονέσω, να αγαπήσω, να χαρώ, να επαναστατήσω....
Αλλά αυτό προϋποθέτει να απολαμβάνεις τον ήχο της Μουσικής, να μην είναι απλώς μια καλή ή μέτρια ηχογράφηση, να μην έχει σημασία αν είναι συλλεκτικός ο δίσκος ή δυσεύρετα τα εισιτήρια μιας συναυλίας....

 

[Δημοκηδής]

Κάλλη, πιστεύω ότι ο φίλος μας εννοεί ότι μετά από μία νεκρώσιμη λειτουργία, κάποιος (θα έπρεπε να) αισθάνεται το μούδιασμα της απώλειας, να συνειδητοποιεί την τραγικότητα της ύπαρξης, την ανάγκη για ενδοσκόπηση, κλπ. κλπ. και συνεπώς είναι κομματάκι δύσκολο να κάνεις switch σε μπιζαρίσματα και αποθεώσεις ....

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Κάλλη, πιστεύω ότι ο φίλος μας εννοεί ότι μετά από μία νεκρώσιμη λειτουργία, κάποιος (θα έπρεπε να) αισθάνεται το μούδιασμα της απώλειας, να συνειδητοποιεί την τραγικότητα της ύπαρξης, την ανάγκη για ενδοσκόπηση, κλπ. κλπ. και συνεπώς είναι κομματάκι δύσκολο να κάνεις switch σε μπιζαρίσματα και αποθεώσεις ....

Ναι, αλλά τελειώνει με το πιό ελπιδοφόρο μήνυμα, της λύτρωσης και της σωτηρίας. Επίσης δεν νομίζω ότι στόχος ενός requiem είναι να σε κάνει να νοιώθεις και μετά θλίψη!ΙΜΗΟ

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Κάλλη, πιστεύω ότι ο φίλος μας εννοεί ότι μετά από μία νεκρώσιμη λειτουργία, κάποιος (θα έπρεπε να) αισθάνεται το μούδιασμα της απώλειας, να συνειδητοποιεί την τραγικότητα της ύπαρξης, την ανάγκη για ενδοσκόπηση, κλπ. κλπ. και συνεπώς είναι κομματάκι δύσκολο να κάνεις switch σε μπιζαρίσματα και αποθεώσεις ....

Το ερώτημα περί συναισθήματος ήταν γενικό, όπως φαντάζομαι και το σχόλιο του αγαπητού Brucknerian (χωρίς βέβαια να μπορώ να είμαι σίγουρη), και ήρθε αυθόρμητα έχοντας διαβάσει όλα τα μέχρι τώρα σχόλιά του, αλλά φυσικά, όπως ήδη πρόσφατα ανέφερες κι εσύ σε άλλο νήμα, αν νιώθαμε όλοι το ίδιο ή συμφωνούσαμε σε όλα, θα ήταν λίγο βαρετό ....:smile:

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Ναι, αλλά τελειώνει με το πιό ελπιδοφόρο μήνυμα, της λύτρωσης και της σωτηρίας. Επίσης δεν νομίζω ότι στόχος ενός requiem είναι να σε κάνει να νοιώθεις και μετά θλίψη!ΙΜΗΟ

Εξάλλου, και η θλίψη είναι συναίσθημα, και κατά τη γνώμη μου και όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, εξυψωτικό, οπότε εν προκειμένω το ευχαριστώ προς αυτόν που το απελευθέρωσε, έρχεται αυθόρμητα. Τώρα το ότι το χειροκρότημα είναι η τροφή, ή η αμοιβή του καλλιτέχνη, για μένα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Δεν κάνεις "χάρη" σε κανέναν. Δούναι και λαβείν είναι κατά κάποιον τρόπο. IMHO πάντοτε

 

[Δημοκηδής]

... ένα ρέκβιεμ γραφόταν συνήθως στην μνήμη κάποιου φίλου ή αγαπημένου του συνθέτη (ή κατά παραγγελία για τους ίδιους πάντα λόγους)... παρότι το κείμενο της λατινικής λειτουργίας έχει (απαραιτήτως [εννοείται για θρησκευτικούς λόγους ] ) και την έννοια της λύτρωσης της ψυχής / της ψευδαίσθησης-υπόσχεσης της αναστάσεως, την ένωση με τον Κύριο, κλπ., τουλάχιστον κατά την πρώτη [και στην περίπτωση μας την νιοστή, με τα υπάρχοντα πλέον μέσα αναπαραγωγής] εκτέλεση, εάν κάποιος δεν είναι κατ´εξοχήν θρήσκος για να χαίρεται που έχασε τον άνθρωπο του, αφού τελικά αυτός αποδημεί εις Κύριον, τα ελπιδοφόρα μηνύματα ελάχιστα τον πείθουν...

 

[Δημοκηδής]

... δεν διαφωνώ με την προσέγγιση σας, για την συζήτηση γράφω ....

... άλλωστε κάποια στιγμή θα δώσει ο Μπρουκνερικός την άποψη του, επί του θέματος ....

 

[Brucknerian]

Πρώτα από όλα, ότι δεν μπορώ να καταλάβω εγώ, δεν σημαίνει ότι ισχύει για τους άλλους ή ότι υποβάλω ή επιβάλω την άποψη μου. Όχι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για μένα και το ίδιο αισθάνομαι ότι ισχύει και για άλλους. Μπορώ λοιπόν να παραδεχθώ, χωρίς φόβο και πάθος, ότι σε θρησκευτικά έργα (ασχέτως θρησκευτικών πεποιθήσεων) δεν μου κάνει καρδιά να χειροκροτήσω ή να αποθεώσω συντελεστές. Δεν είναι καθόλου άνετο για μένα. Μπορεί να αποτελεί ένα συναυλιακό γεγονός η ερμηνεία ενός έργου θρησκευτικού, δεν το αρνούμαι. Επιτρέψτε μου όμως να υπάρχει προσωπικό συναισθηματικό υπόβαθρο που δεν μου το επιτρέπει. Το παθαίνω επίσης όταν ακούω σε συναυλία και μη θρησκευτικά έργα. Δύο παραδείγματα: 9η του Bruckner και η 6η "Παθητική" του Tchaikovsky, για να είμαι ξεκάθαρος. Τα αισθήματα, συναισθήματα πρέπει πάντα να συμπεριλαμβάνουν και επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία; Ανήκω στο ανθρώπινο είδος (έτσι νομίζω τουλάχιστο) και έχω αισθήματα και συναισθήματα. Ελπίζω να μην ισοπεδώσατε την σχετική μου τοποθέτηση και υποθέσατε ότι δεν χειροκροτάω γενικότερα σε συναυλίες; Όχι δεν ισχύει. Χειροκροτάω όταν μου αρέσει. Όταν δεν μου αρέσει, σηκώνομαι και φεύγω. Κάποιες φόρες και κάποια έργα (και ναι τα θρησκευτικά είναι αυτά) μου είναι αδύνατο γιατί υπάρχει καθήλωση αισθημάτων, παρόλο που μπορεί να παρακολουθώ και κάποια τεχνικά θέματα, στο μέτρο που μπορώ να το κάνω,τα οποία μπορούν να μας ξεγελάσουν ή να αποθεώσουν το πνεύμα, την αισθητική και την συναισθηματική αποκάλυψη του έργου.

Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με καμμιά διαφορετική τοποθέτηση ακόμα και αν είναι επιθετική. Επίσης για μένα πάντα, υπάρχει διαφορά μεταξύ συναισθημάτων και συναισθηματισμού.

Επίσης μπορώ να πω ότι είχα την τύχη (ατυχία να ακούω από πολύ μικρή ηλικία πολύ μουσική και από πολλούς ερμηνευτές και τάσεις, μια συνήθεια που κληρονόμησα τελικά και την συνεχίζω ανελλιπώς γιατί μου αρέσει και όχι για επίδειξη σε άλλους (σε ποίους και γιατί. Σε αυτή την βάση εξέφρασα κάποιες εμπειρικές, με μεράκι, απόψεις (όπως κάνουν αρκετοί και με περισσότερο μεράκι) και όχι κάποιες επιστημονικές ή κάποιου ειδήμονα. Δεν μπορώ να πω ότι είναι συνεπείς ή πυκνές. Αν ενοχλούν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να το σταματήσω (ευγενικά νομίζω, πολλές φορές, αναφέρθηκα σε αυτό).​

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Επιτρέψτε μου να εκφράσω έναν προβληματισμό συγγενή με αυτόν του Μπρουκνερικού. Όταν το περασμένο καλοκαίρι στο Ηρώδειο, τελείωσε η συναυλία με την 6η του Μάλερ, ένιωθα πως το τέλος του έργου δεν αφήνει κανένα περιθώριο για χειροκρότημα. Πως να χειροκροτήσεις μετά από τέτοια συντριβή; Η απόπειρα χειροκροτήματος μου έφερε στο νου για λίγα δευτερόλεπτα ρωμαϊκή αρένα.

Μετά επικράτησαν δεύτερες σκέψεις και χειροκρότησα για να δείξω την επιδοκιμασία μου στους μουσικούς. Επιδοκιμασία για την ερμηνεία τους και για την επιλογή του συγκεκριμένου έργου.

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Αγαπητέ Brucknerian, δεν ζήτησε κανείς κάτι περισσότερο απο αυτό που εσένα σου αρέσει να κάνεις και ούτε κανείς σε έκρινε για προσωπικά σου θέματα. Απόψεις αναπτύσσουμε και όχι κρίσεις επι προσωπικού. Εαν ο καθένας δεν γράφει αυτό που αισθάνεται και πιστεύει τότε τι την θέλουμε την (έστω και ) διαδυκτιακή παρέα; O καθένας γράφει την άποψή του, την εμπειρία του και στο τέλος αν πείθει ή πείθεται ουδόλως ενδιαφέρει.ΙΜΗΟ

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Στη Δρέσδη είθισται κάθε χρόνο την επέτειο του βομβαρδισμού να ερμηνεύεται το ίδιο έργο, η Δεύτερη Συμφωνία του Μάλερ, "της Αναστάσεως". Συνηθίζεται επίσης η συναυλία να μην τελειώνει με χειροκροτήματα, παρά το θριαμβικό και αισιόδοξο τέλος του έργου,("ναι αχτίδα μου, θα αναστηθείς, αφού για λίγο αναπαυθείς") αλλά σε παγερή σιωπή, χωρίς χειροκροτήματα, για προφανείς λόγους.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

O καθένας γράφει την άποψή του, την εμπειρία του και στο τέλος αν πείθει ή πείθεται ουδόλως ενδιαφέρει.

ενδιαφέρει και 'κόφτει' - αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον.
πιστεύω πως έχουμε φτιάξει κάτι παραπάνω από speakers' corner εδώ -bye-

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Πρώτα από όλα, ότι δεν μπορώ να καταλάβω εγώ, δεν σημαίνει ότι ισχύει για τους άλλους ή ότι υποβάλω ή επιβάλω την άποψη μου. Όχι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για μένα και το ίδιο αισθάνομαι ότι ισχύει και για άλλους. Μπορώ λοιπόν να παραδεχθώ, χωρίς φόβο και πάθος, ότι σε θρησκευτικά έργα (ασχέτως θρησκευτικών πεποιθήσεων) δεν μου κάνει καρδιά να χειροκροτήσω ή να αποθεώσω συντελεστές. Δεν είναι καθόλου άνετο για μένα. Μπορεί να αποτελεί ένα συναυλιακό γεγονός η ερμηνεία ενός έργου θρησκευτικού, δεν το αρνούμαι. Επιτρέψτε μου όμως να υπάρχει προσωπικό συναισθηματικό υπόβαθρο που δεν μου το επιτρέπει. Το παθαίνω επίσης όταν ακούω σε συναυλία και μη θρησκευτικά έργα. Δύο παραδείγματα: 9η του Bruckner και η 6η "Παθητική" του Tchaikovsky, για να είμαι ξεκάθαρος. Τα αισθήματα, συναισθήματα πρέπει πάντα να συμπεριλαμβάνουν και επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία; Ανήκω στο ανθρώπινο είδος (έτσι νομίζω τουλάχιστο) και έχω αισθήματα και συναισθήματα. Ελπίζω να μην ισοπεδώσατε την σχετική μου τοποθέτηση και υποθέσατε ότι δεν χειροκροτάω γενικότερα σε συναυλίες; Όχι δεν ισχύει. Χειροκροτάω όταν μου αρέσει. Όταν δεν μου αρέσει, σηκώνομαι και φεύγω. Κάποιες φόρες και κάποια έργα (και ναι τα θρησκευτικά είναι αυτά) μου είναι αδύνατο γιατί υπάρχει καθήλωση αισθημάτων, παρόλο που μπορεί να παρακολουθώ και κάποια τεχνικά θέματα, στο μέτρο που μπορώ να το κάνω,τα οποία μπορούν να μας ξεγελάσουν ή να αποθεώσουν το πνεύμα, την αισθητική και την συναισθηματική αποκάλυψη του έργου.​

Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με καμμιά διαφορετική τοποθέτηση ακόμα και αν είναι επιθετική. Επίσης για μένα πάντα, υπάρχει διαφορά μεταξύ συναισθημάτων και συναισθηματισμού.​

Επίσης μπορώ να πω ότι είχα την τύχη (ατυχία να ακούω από πολύ μικρή ηλικία πολύ μουσική και από πολλούς ερμηνευτές και τάσεις, μια συνήθεια που κληρονόμησα τελικά και την συνεχίζω ανελλιπώς γιατί μου αρέσει και όχι για επίδειξη σε άλλους (σε ποίους και γιατί. Σε αυτή την βάση εξέφρασα κάποιες εμπειρικές, με μεράκι, απόψεις (όπως κάνουν αρκετοί και με περισσότερο μεράκι) και όχι κάποιες επιστημονικές ή κάποιου ειδήμονα. Δεν μπορώ να πω ότι είναι συνεπείς ή πυκνές. Αν ενοχλούν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να το σταματήσω (ευγενικά νομίζω, πολλές φορές, αναφέρθηκα σε αυτό).​

Όταν έκανα αυτήν: " Δεν έχετε αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να το κάνετε αγαπητέ Brucknerian, αυτό εννοείτε; Τι αισθάνεστε, αν αισθάνεστε, πείτε μου, όταν ακούτε Μουσική, με οποιονδήποτε τρόπο;" την ερώτηση στον αγαπητό Brucknerian, είχα μια μικρή αμφιβολία αν έπρεπε να την κάνω, μήπως ακουγόταν εριστική ή επιθετική. Πιθανόν να ήταν κι έτσι.
Όμως, δεν μετάνιωσα τελικά που την έκανα αγαπητέ φίλε, διότι έτσι αφεθήκατε, και με αυτόν τον τρόπο ξεδιπλώσατε συναισθήματα και αισθήματα, που τόσο καλά κρατούσατε κρυμμένα μέσα σας όσες φορές μας τιμούσατε με κάποιο σχόλιό σας ή παρουσίαση.
Χαίρομαι λοιπόν πάρα πολύ που, έστω και με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ αγενής, κατάφερα να δω και την άλλη πλευρά του εαυτού σας, την λιγότερο αυστηρή και τυπική, την πλευρά που έχει συναίσθημα, δράση και κυρίως, αντίδραση.
Έρχεται έτσι στο νού μου μια φράση από το 9ο γράμμα του Ρ.Μ. Ρίλκε προς τον 'νέο ποιητή' του:
"Κάθε έξαρση είναι καλή, φτάνει να έχει απλωθεί σ' όλο σας το αίμα, φτάνει να μην είναι παραζάλη ή ταραχή, παρά μόνο χαρά, χαρά διάφανη ως τα βάθη της! "
Καλή σας ημέρα