Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Πέρυσι στο Μάριενμπαντ (1961) σε σκηνοθεσία του Alain Resnais και σενάριο του πατέρα του αντι-μυθιστορήματος Alain Robbe Grillet.
Aπό τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών για μένα είναι η αγαπημένη μου.
Η υπόθεση, αν υπάρχει τέτοια, έχει ως εξής. 'Ενας ανώνυμος άντρας συναντά μια επίσης ανώνυμη γυναίκα σε ένα μπαρόκ ξενοδοχείο και τις αφηγείται την γνωριμία τους την προηγούμενη χρονιά (ή μήπως άλλη χρονιά?) στο ίδιο ξενοδοχείο (ή μήπως άλλο?) και την υπόσχεσή της να αφήσει τον άντρα της και να τον ακολουθήσει. Εκείνη δεν θυμάται τίποτα και ο άντρας προσπαθεί να της θυμίσει την γνωριμία τους.
Όσο εξελίσσεται η ταινία η αφήγηση από τον άντρα της γνωριμίας τους γίνεται όλο και πιο αντιφατική και μπερδεμένη με αποτέλεσμα στο τέλος να υπάρχει πλήρης σύγχυση του τι είναι αληθινό ή όχι.
Η ταινία του Ρενέ είναι η πρώτη που αψηφά εντελώς την συνηθισμένη γραμμικότητα στην πλοκή της υπόθεσης ή στην εξέλιξη των χαρακτήρων που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των φιλμς, ούτε καν ακολουθεί πρωθύστερη δομή. Για την ακρίβεια η ταινία δεν είναι απλά χρονικά ασυνεχής αλλά μάλλον "αχρονική" και αέναα επαναλαμβανόμενη σαν ελλειπτική. Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαλόγους όπως και με το ντεκόρ, ανθρώπινο και μή.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο σινεμασκόπ, πολύ εύστοχη επιλογή για να μπορέσει ο Ρενέ να κινηματογραφήσει το πόνημά του, η ταινία είναι άκρως στυλιζαρισμένη, με παιχνίδια φωτός και σκιάς, και με μοναδικό "σάουντρακ" την "στοιχειωμένη" μουσική ενός εκκλησιαστικού οργάνου.
Η ταινία έχει χαρακτηριστεί εύστοχα ως "υπνωτική" και αποτελεί ένα άμεσα προσωπικό παιχνίδι του σκηνοθέτη, και του σεναριογράφου, με τον θεατή μια που οι ηθοποιοί αποτελούν δευτερεύουσες παραμέτροί της.
Παρά τα όσα έγραψα το φιλμ δεν επιδέχεται καμιάς απολύτως επεξήγησης και ο κάθε θεατής μπορεί κάλλιστα να δώσει την δική του εκδοχή χωρίς να έχει πέσει έξω και μάλλον αυτός ήταν ο στόχος του Ρενέ.
Την έχω δει 2 φορές στη ζωή μου, μονορούφι και τις δυό, χωρίς να έχει χάσει την γοητεία της καθόλου.
Τελειώνοντας θα θυμίσω ένα νήμα που είχε ανοίξει ο φίλος ecodrifter εδώ:
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/46484-Last-Year-at-Marienbad
χωρίς να το πολυπροχωρήσουμε τότε. Όμως το σχόλιο του αγαπημένου Κώστα Λυμπερόπουλου τα λέει όλα. Το αντιγράφω και εδώ:
"
χωρίς να έχω δεί την ταινία θα πώ ότι η Τέχνη για μένα -το τονίζω- δεν έχει πρωτίστως να κάνει με το νόημα αλλά, πρωτα και πάνω απ όλα, με την Αίσθηση.
έχω δεί πάρα πολλές ταινίες που το νόημά τους ήταν από δυσδιάκριτο έως ανύπαρκτο. Η Αίσθηση όμως που δημιουργούσαν στο θεατή ήταν τελείως συντριπτική.
Από το ZOO μέχρι το Lost Highway με άπειρους ενδιάμεσους σταθμούς."