Δεν ειναι η καλυτερη ταινια του Βισκοντι.
Ειναι ομως η πιο προσωπικη του.
Μια ταινια οπου βγαζει στο πανι ολες τις εμμονες,τα παθη και τους δαιμονες του.
Ουσιαστικα προκειται για μια "συγκαλημμενη" αυτοβιογραφια.Στο προσωπο του Λουδοβικου της Βαυαριας,ο Βισκοντι βρισκει μια αδελφη ψυχη και αποφασιζει να μιλησει για τον εαυτο του μεσω αυτης.Γι'αυτο και δεν τον ενδιαφερει η ιστορικη αληθεια αλλα το προσωπο και η ψυχη.
Γι'αυτο και ο Βισκοντι,αυτος ο διχασμενος ανθρωπος,αυτος ο αποστατης της ταξης του (αριστοκρατης με τιτλο ευγενειας αλλα βαθια κομμουνιστης),σ'αυτη την ταινια παραταει την πολιτικη στις ταινιες του (που μας εδωσε αριστουργηματα) και αφιερωνεται ολοψυχα στα παθη του χωρις να δινει δεκαρα για το τι μπορει να προκαλεσει.
Η επιλογη του Χελμουτ Μπεργκερ ηταν ενα τετοιο παθος.Η ενταση με την οποια εστιαζει πανω του ειναι σχεδον μοναδικη.
Μια ταινια "αρρωστο" αριστουργημα,αφου μεσα στη θυελλα των παθων του ο Βισκοντι ξεχνα οτι κανει ταινια.'Η δεν τον ενδιαφερει.
Αν ηταν μουσικο εργο θα ηταν μαλλον η Παθητικη του Τσαικοφσκι.
Η αισθητικη βεβαια της ταινιας ειναι ειναι ακομα ντελιριο ομορφιας.
Ο Λουκινο μονο με τον Κιουμπρικ μπορει να συγκριθει αισθητικα...
