Το Θεωρημα δεν ειναι σιγουρα η τανια της ζωης μου, η μια ταινια της ζωης μου, αλλα σιγουρα ειναι μια απο αυτες που με ακολουθουν στη ζωη μου.
Αν και το δηλωνω καθαρα και ξαστερα. Δεν ειμαι Παζολινικος.
Τωρα το θεμα ειναι γιατι με ακολουθει...
Γιατι δεν εχω ξεκαθαρισει ακομα μεσα μου, εαν αυτη η ταινια ειναι "σωτηρια" η "δηλητηριο".
Οταν την ειδα πρωτη φορα μαλον εφηβος, με ειχε σοκαρει.
Βεβαια εκεινη την εποχη με σοκαρισε ακομα και το Νταλας στην ασπρομαυρη ακομα ΤΒ (οταν ο γιος εκανε το coming out του )
Αργοτερα οταν με σοκαραν πολυ λιγοτερα πραγματα, και αρχιζα να μαθαινω και να παιζω με εννοιες οπως, "αλληγορια", "συμβολισμος" το ξαναειδα μεσα απο αυτη την οπτικη, την λυτρωση που μπορει να φερει ...ποιος ;...μια συναντηση.
"Ο Αγγελος απο το παναρχαιο δραμα" που ελεγε και ο Ποιητης...
Η λυτρωση απο την παγιδα του καταναλωτισμου των υλικων αγαθων που μας δινουν την ψευδαισθηση μια προστασιας ...
Ενω ακομα και ο πατερας... τελος παντων...Ξεπερναει και το Νταλας για να παψει να σοκαριζει ακομα και τους σκληροπετσους.
Η ιδεα ειναι ομως εκει. Ενας σωτηρας. Απο μηχανης θεος, και ως επι τω πλειστω με αγγελικο αγγλο(angel)-σαξονικο προσωπο.
Καποιος καποτε πρεπει να κανει ενα ψυχολογικο σοναρ επισης γιατι οι Ιταλοι μαιτρ εχουν τετοιο κολημα με αγγελικες αγγλοσαξονικες φατσες πρωταγωνιστων τους με ανοιχτα χρωματα και γαλαζια ματια, Απο Παζολινι και Αντονιονι εως Σπαγγετι Ουεστερν και μπαροκ τρομο.
Τελος παντων...σημερα, που πλεον τιποτα δεν με σοκαρει, η ταινια επανερχεται να με προβληματισει, αλλα οχι με τον προοδευτικο τοτε τροπο της "ενηλικιωσης" μου, και στριφογυριζουν στο μυαλο μου ενα σωρο λογοι υποψιας ως προς την εντιμοτητα της.
Και ως προς το πραγματικο της ζητουμενο.
Αλλα αυτη ειναι μια αλλη ιστορια.
Το θεμα ειναι οτι μετα απο τοσα ποσα χρονια εξακολουθει να μου δημιουργει "ερωτηματικα". Και οχι τα ιδια με τοτε.
