Mahler - Symphony No. 5

[Maestro]

Kαλώς σας βρήκα.. Ήμουν και παλιότερα στο avforum αλλα με τη διακοπη διεκοψα κι εγω..
Το DVD το εχω εδω και πανω απο 2 χρονια (ηταν μαλλον ατυχης η χρηση του ορου "προσφατη" ,απλα το εθεσα σε συγκριση με τις ερμηνειες που παρουσιαζονται απο αλλα μελη παραπανω, που ειναι πολυ παλιοτερες..), ως εκ τουτου δε μπορω να σου πω που υπάρχει. Φανταζομαι ότι με μια βολτα στα κεντρικα δισκοπωλεια (στη στοα, ή και στην πατησιων) καπου θα το πετυχεις. Ειναι εκδοση της ΕΜΙ. Παραθετω ενα λινκ το πρωτο που πετυχα στο google, απλα για να δεις το εξωφυλλο, ωστε να σε διευκολυνει στο ψαξιμο!

http://store.acousticsounds.com/browse_detail.cfm?Title_ID=11803&section=music

 

[Σπύρος Σούρλας]

Kαλώς επανήλθες Maestro:ernaehrung004: .O Rattle με έχει απογοητευσει στο Βερολίνο,ενώ με είχε ενθουσιάσει στο Μπέρμπιγχαμ.Θά την ψάξω πάντως τήν πρότασή σου γιατί δεν τήν έχω ακούσει.

 

[Δημοκηδής]

Παιδιά κάποια στιγμή στο παρελθόν είχα αναφερθεί κολακευτικά στην υπόψη εκτέλεση, που όμως ομολογώ ότι είχα αποκτήσει από audiophile λόγους, καθώς όλες μου οι πέμπτες ήσαν χάλια από ηχογράφηση.

Εντάξει όμως, δεν ''βάζει φωτιά'' στην διαμορφωμένη κατάσταση των ''πεμπτών''. Φαντάζομαι ότι το dvd θάναι όμορφη εμπειρία.

Για τον Rattle τα πράγματα είναι δύσκολο να αποτιμηθούν. Τον είδα στις αρχές του χρόνου στο Βερολίνο, το χαμόγελο και ο ενθουσιασμός του πάνω στο πόντιουμ μιάζουν να μην έχουν στο ελάχιστο μειωθεί.

Ωστόσο, όταν αναλαμβάνεις το Βερολίνο, πιό πολύ σε πάνε παρά το πάς το πράγμα, if you know what I mean. Ο κόσμος (και τα συμβόλαια) περιμένουν συγκεκριμένα πράγματα από την ορχήστρα και φαντάζομαι (φαντάζομαι δεν γνωρίζω) ότι κάπου εκεί χάνεται η ορμή και τα αρχικά σχέδια του μαέστρου.

Στο Μπέρμπιχαμ, οπωσδήποτε, θα είχε άλλη άνεση να κατευθύνει τα πράγματα και αυτό θα του χάριζε άλλη 'αύρα'........

 

[Σπύρος Σούρλας]

 

[Σπύρος Σούρλας]

Στο c.d.,που παρέθεσα στο προηγούμενο post,υπάρχει μιά θρυλική 5η.Ο ήχος είναι αρκετά καλά επεξεργασμένος και η ερμηνεια τού Walter ξεπερνά κάθε φαντασία.
Η συμφωνία διευθύνεται σχεδόν στα ´άκρα´.Σού δημιουργείται η εντύπωση ότι ο ήχος θα βγεί απο τα όριά του.Εκπληκτικά πνευστά,συγκλονιστικός ρυθμός.
Μιά μεγάλη δημιουργία .
Ντέμιαν ευχαριστώ.Είχες απόλυτο δίκιο.:grinning-smiley-043
Υ.Γ
Να λέμε και τα καλά ,όχι μόνον για την 9η τού Μπετόβεν με Μπέμ. :smile:

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Σπύρο πάρε και την πρώτη πράξη από τη Βαλκυρία και θα με ξαναθυμηθείς!

 

[Δημοκηδής]

Από χθες έχω την :
http://www.musicweb-international.com/classrev/2004/Mar04/Mahler105Barshai.htm

που τόσο ντόρο είχε δημιουργήσει στο διαδίκτυο με κριτικές από γνωστούς μαλερικούς όπως στα λινκς:

http://www.classicstoday.com/review.asp?ReviewNum=558

http://www.musicweb-international.com/classrev/2002/May02/Mahler5_Barshai.htm

Δεδομένου ότι η έκδοση πέρασε πλέον στην 'budget' Brilliant το 2πλο cd τιμάται μόνον 10 ευρώ (Λέσχη του Δίσκου).

Πρώτες εντυπώσεις :
5η : Απόλυτα ισορροπημένη ερμηνεία, στα χνάρια του Βάλτερ. Δεν υπερτονίζεται κάποιο μέρος, αλλά όλα δουλεύουν για το σύνολο. Εκεί βεβαίως που 'τρελλαίνεται' κανείς είναι μαθαίνοντας ότι η ορχήστρα αποτελείται από μαθητές !!!
Αυτό δίνει βέβαια και τα περισσότερα credits στον Rudolf Barshai, τον οποίο μέχρι πρότινος γνώριζα μόνον ως θρυλική μορφή μουσικού της βιόλας, με συνεργασίες με τα ιερά τέρατα της Ρωσίας του προηγουμένου αιώνα.

Αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος είναι και ως μαέστρος τεράστια μορφή. Αυτό εύκολα συνάγεται από την δικιά του 'επανασύνθεση' της δεκάτης (ενασχόληση που πιστεύω ότι θεώρησε ως έργο ζωής στην τελευταία 15τία.

10η. : Μέχρι σήμερα είχα την πρόταση του D. Cooke με τον Rattle καθώς και την πρόταση του R. Mazzeti με τον Slatkin. Παρότι η πρώτη εκδοχή (τουλάχιστον από αριθμό ηχογραφήσεων ) μοιάζει η πλέον επικρατούσα, εγώ προτιμούσα την δεύτερη η οποία -αν και ψιλοαμερικανιά- είχε μια αθωότητα και αυτό τον bigger than life ήχο, που πίστευα ότι ταίριαζε στον Μάλερ.

Ωστόσο, πλέον νομίζω ότι τα πράγματα έρχονται στην θέση τους, αφού ο Barshai μου έδωσε αμέσως την εντύπωση ότι ακούω την συμφωνία όπως οσυνθέτης θα την ήθελε, πράγμα που δεν μπορούσα να πώ για τις προηγούμενες εκδοχές, όπου σκεπτόμουν ''...επ, εδώ αποκλείεται να το ήθελε έτσι ...' και άλλα τέτοια. Χθες δεν το σκέφθηκα ούτε μία φορά.

Μιλάμε πάντα για πρώτες εντυπώσεις, αλλά είμαι ενθουσιαμένος και θα ήθελα να το μοιραστώ με τους συνήθεις υπόπτους.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Αχ Σπύρο
όλες οι μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν πόσο βαρειά είναι η αρρώστια μας
keep up the good work :aktion033:

 

[McZab]

Για τον Abbado δεν είπατε κουβέντα νομίζω, γιατί?
Έχω ακούσει μόνο την 4η και την 6η με αυτόν αλλά κρίνοντας από αυτές θα έλεγα ότι έχει αντιληφθεί τις απαιτήσεις του μαλερικού έργου.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Mahler - Symphony No. 5

Για τον Abbado δεν είπατε κουβέντα νομίζω, γιατί?
Έχω ακούσει μόνο την 4η και την 6η με αυτόν αλλά κρίνοντας από αυτές θα έλεγα ότι έχει αντιληφθεί τις απαιτήσεις του μαλερικού έργου.

Η περυσινή του Εκτη,συγκαταλέγεται κατα την γνώμη μου στίς σπουδαιότερες ερμηνείες τού έργου ever.
H 4η επίσης πολύ καλή ,αλλά προσωπικά παραμένω κολλημενος στον Κlemperer.
Νομίζω στα μέσα Ιανουαρίου είχα παρουσιάσει την 4η.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Mahler - Symphony No. 5

Από χθες έχω την :
http://www.musicweb-international.com/classrev/2004/Mar04/Mahler105Barshai.htm

που τόσο ντόρο είχε δημιουργήσει στο διαδίκτυο με κριτικές από γνωστούς μαλερικούς όπως στα λινκς:

http://www.classicstoday.com/review.asp?ReviewNum=558

http://www.musicweb-international.com/classrev/2002/May02/Mahler5_Barshai.htm

Δεδομένου ότι η έκδοση πέρασε πλέον στην 'budget' Brilliant το 2πλο cd τιμάται μόνον 10 ευρώ (Λέσχη του Δίσκου).

Πρώτες εντυπώσεις :
5η : Απόλυτα ισορροπημένη ερμηνεία, στα χνάρια του Βάλτερ. Δεν υπερτονίζεται κάποιο μέρος, αλλά όλα δουλεύουν για το σύνολο. Εκεί βεβαίως που 'τρελλαίνεται' κανείς είναι μαθαίνοντας ότι η ορχήστρα αποτελείται από μαθητές !!!
Αυτό δίνει βέβαια και τα περισσότερα credits στον Rudolf Barshai, τον οποίο μέχρι πρότινος γνώριζα μόνον ως θρυλική μορφή μουσικού της βιόλας, με συνεργασίες με τα ιερά τέρατα της Ρωσίας του προηγουμένου αιώνα.

Αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος είναι και ως μαέστρος τεράστια μορφή. Αυτό εύκολα συνάγεται από την δικιά του 'επανασύνθεση' της δεκάτης (ενασχόληση που πιστεύω ότι θεώρησε ως έργο ζωής στην τελευταία 15τία.

10η. : Μέχρι σήμερα είχα την πρόταση του D. Cooke με τον Rattle καθώς και την πρόταση του R. Mazzeti με τον Slatkin. Παρότι η πρώτη εκδοχή (τουλάχιστον από αριθμό ηχογραφήσεων ) μοιάζει η πλέον επικρατούσα, εγώ προτιμούσα την δεύτερη η οποία -αν και ψιλοαμερικανιά- είχε μια αθωότητα και αυτό τον bigger than life ήχο, που πίστευα ότι ταίριαζε στον Μάλερ.

Ωστόσο, πλέον νομίζω ότι τα πράγματα έρχονται στην θέση τους, αφού ο Barshai μου έδωσε αμέσως την εντύπωση ότι ακούω την συμφωνία όπως οσυνθέτης θα την ήθελε, πράγμα που δεν μπορούσα να πώ για τις προηγούμενες εκδοχές, όπου σκεπτόμουν ''...επ, εδώ αποκλείεται να το ήθελε έτσι ...' και άλλα τέτοια. Χθες δεν το σκέφθηκα ούτε μία φορά.

Μιλάμε πάντα για πρώτες εντυπώσεις, αλλά είμαι ενθουσιαμένος και θα ήθελα να το μοιραστώ με τους συνήθεις υπόπτους.

Σπύρε μας ο μάστορας έχει κάνει και πολύ ενδιαφέροντα Σοστακόβιτς,μιά και κάπου έγραψες οτι τώρα τελευταία ακούς τον Dmitri.
Αντε καλώς σε ´ξαναβρήκαμε´φίλε.

 

[Busoni]

Χωρίς να έχω ιδιαίτερη εμπειρία στον Mahler, αν εξαιρέσει κανείς την 2η με τον Haitink, αυτές τις μέρες ακούω την 5η του με τον Abbado και την Chicago Symphony Orchestra. O ηχητικός όγκος του Mahler υπάρχει παντού, υπερβολές δεν διέκρινα, ενώ το adagietto του 3ου μέρους συγκινεί τόσο μελωδικά όσο και ηχητικά με την επιλογή της άρπας να συνοδεύει τα έγχορδα. Εντούτοις, είναι η πρώτη μου 5η οπότε δεν ξέρω αν θα αρέσει σε όλους ο Abbado.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Σε αυτόν τον Αύγουστο των πυρκαγιών και των εκλογών, είπα να επανέλθω σ' αυτό το πλήρους έντασης δραματικό αριστούργημα, γέννημα ενός άλλου καλοκαιριού, εκατό και πλέον χρόνια πριν.

Και μια που ο Μπουζόνι άγγιξε τεχνικά θέματα, παραθέτω ένα σύντομο σχόλιο για τις συμφωνίες της μεσαίας περιόδου (5,6,7) του Φίλιπ Μπάρφορντ, από το καταργημένο βιβλίο της Λέσχης του Δίσκου, οι συμφωνίες και τα τραγούδια του Μάλερ.

Κατά το διάστημα αυτό το μουσικό του ύφος κέρδισε σε βάθος και δύναμη, ωρίμασε σε ορχηστρικά υφάδια με υπέροχα χρώματα, σε μια περίπλοκη αντίστιξη με γραμμές δυνατές και νευρώδεις, σε μια στυφή αρμονία από τέταρτες και προόδους γυμνές κι αιχμηρές, σε μιαν ασυναγώνιστη εκφραστική δύναμη. Τα μεγαλύτερα έργα του είναι κατά μέγα μέρος ελεύθερα από παρείσακτες βαγκνερικές πινελιές. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν η καθαρότητα και ο ζωηρός χρωματισμός της πολυφωνικής του γραφής, καθώς κι ένα είδος χρωματικού ύφους που καίτοι απλώνεται με αξιοσημείωτη ελευθερία πολύ πέρα από τις εξυπακουόμενες βασικές αρμονίες, δεν χάνεται ποτέ σε πυκνότητες από εκείνες που αποπροσανατολίζουν το αίσθημα της τονικότητας.

Για το Σαίνμπεργκ και τον Άλμπαν Μπεργκ ήταν μια έμπνευση αλλά και ένας οδηγός προς νέες κατευθύνσεις, παρά τη στυφή αυτοκριτική του οτι ήξερε πως ήταν παλιάς σχολής συνθέτης. Μαλέρειες πινελιές είναι ολοφάνερες και στην μουσική του Σοστακόβιτς (σημείωση δικιά μου: και τις έχει ομολογήσει με ευγνωμοσύνη και ο ίδιος πλειστάκις). Και η επιρροή του στον Μπρίττεν είναι πασίγνωστη και φανερά παραδεκτή από το συνθέτη αυτόν.

Για μας του υπόλοιπους όμως τους μουσικά αναλφάβητους, :frown: είναι τουλάχιστον φανερή η παρηγοριτική φύση της μουσικής του Μάλερ, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον συνθέτη.

Στην αρχή του δεύτερου μέρους της πέμπτης συμφωνίας για παράδειγμα, η ορχήστρα εκρήγνυται εκπέμποντας αγωνία κι απόγνωση. Μετά ακολουθεί μια σύντομη παύση και τα φλάουτα με τα κλαρινέτα προλογίζουν ένα σοβαρό λαίντλερ που ακολουθεί από τα έγχορδα, που εμπλέκονται σε διάλογο με τα ξύλινα πνευστά. Να με πάρει ο διάολος, αλλά όταν το ακούω νιώθω μια ανακούφιση απόλυτη και συγκινητική.

Ακόμη και άτομα χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία σε κλασσικά ακούσματα ένιωθαν έτσι με την μουσική του Μάλερ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον κουμπάρο μου, πριν απομακρυνθεί από την μουσική λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων να μου περιγράφει την ανάταση και την ψυχική λύτρωση που κατόρθωναν οι συμφωνίες του Μάλερ να του επιφέρουν.

 

[Δημοκηδής]

Ντέμιαν,

Έλεγα να γράψω λίγο αργότερα, στα μέσα Σεπτεμβρίου για την 5η όπως αυτή ερμηνεύεται από τον Μπαρσάι, στον δίσκο που αναφέρω τρία τέσσερα μηνύματα πριν, αλλά το μήνυμα σου μου δίνει μιά 'πάσα' που δεν μπορώ να αγνοήσω.

Ως γνωστό η υπόψη εκτέλεση υμνήθηκε στο διαδίκτυο, αλλά όλοι μας κρατούσαμε μικρό καλάθι.

Λοιπόν κάναμε λάθος. Είναι η απολύτως καλύτερη εκτέλεση που εγώ γνωρίζω (κατέχω Βάλτερ, Μητρόπουλο, Τένστεντ, Ράτλ, Βιτ, Μπαρμπιρόλι και έχω ακούσει τουλάχιστον άλλες τόσες).

Επειδή με επηρέασες σε παλαιότερες συζητήσεις, και κρίνω την εκτέλεση με βάση το δεύτερο μέρος, σου συνιστώ (και βέβαια σε όλους τους πρόθυμους να ασχοληθούν) να ακούσεις ΑΥΤΟ το δεύτερο μέρος.
Ξαφνικά όλα αποκτούν ένα νόημα περιγραφικής μουσικής. Ξαφνικά νοιώθεις ότι τα 'ανάλαφρα' σκέρτσα στα πνευστά, προ του θλιμμένου θέματος στα έγχορδα, είναι οι ψυχές που χαρούμενες αποχωρίζονται από την ύλη, μη συμπλέοντας με την θλίψη του θανάτου, όπως αυτή νοείται από την αντίστοιχη φιλοσοφία του ανθρώπινου είδους.

Το πόσο πράγματι άνάλαφρα' τα αποδίδει ο Μπαρσάι, το πως ταυτόχρονα τα παντρεύει με το κύριο θέμα, κλπ. κλπ. είναι πραγματικά μεγάλη τέχνη.

Ίσως κάπως έτσι εξηγείται και η 'διαισθαντική' καταννόηση / είσπραξης της παρηγορίας που αναφέρεις,

ΥΓ.:Καλό χειμώνα σε όλους :bigcry:. Εγώ βέβαια, από Σάββατο θα είμαι για 15 μέρες Κρήτη :BDGBGDB55:

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Mahler - Symphony No. 5

Ξαφνικά νοιώθεις ότι τα 'ανάλαφρα' σκέρτσα στα πνευστά, προ του θλιμμένου θέματος στα έγχορδα, είναι οι ψυχές που χαρούμενες αποχωρίζονται από την ύλη, μη συμπλέοντας με την θλίψη του θανάτου, όπως αυτή νοείται από την αντίστοιχη φιλοσοφία του ανθρώπινου είδους.

Αχ Σπύρο μου, εκτός από την μουσική του Γουσταύου, παρήγορο είναι να γίνεται συζήτηση με άλλον σύντροφο μαλερικό, αυγουστιάτικα! :grinning-smiley-043

Κοίταξε όμως τι μυστήρια τρένα που είμαστε... Η μεταφυσική του 'δικού' μου Μάλερ είναι πάντοτε προς τα μέσα, ποτέ προς τα πάνω, έτσι αυτήν την τόσο ποιητική διατύπωση που κάνεις την αντιλαμβάνομαι αλλά δεν τη νιώθω πρωτογενώς έτσι. Ο δικός μου παράδεισος είναι εδώ, στη σκιά ή στο περιθώριο της τα πάντα πληρούσας κολάσεως. Δεν υπάρχει μετά και δεν έχω να περιμένω τίποτε εξ αυτού.

Έτσι το δεύτερο μέρος το θέλω θυελλώδες και παραληρηματικό, στα πρόθυρα της εκρήξεως ή της κατάρρευσης. Και όταν κοπάσει όλο αυτό και ακουστούν τα ξύλινα με το πιανίσιμο των τυμπάνων, δεν τα αντιλαμβάνομαι παρά μόνο σαν ιντερμέτζο για το σοβαρό λαίντλερ που παρά το ύφος του, δεν ακούγεται στ' αυτιά μου σαν υπενθύμιση της πένθιμης πομπής, αλλά ως συσπείρωση αξιοπρέπειας και θέλησης για συνέχιση του αγώνα μέχρι την έξοδο, την υπέρβαση.

Θα τον ακούσω τον Μπαρσάι. Χθες άκουσα στο Τρίτο και λίγο από τον Γκιοργκίεφ και ήταν καλός. Όμως θα επαναλάβω κάτι που διάβασα στον τελευταίο Πιγκουίνο. Εκεί ο συντάκτης αφού βάζει αστράκια και παρενθέσεις (λόγω ηχογράφησης) στην ερμηνεία του Βάλτερ του 1947, το αποκαλύπτει. Όσοι, γράφει, έχουν μεγαλώσει με αυτήν την ερμηνεία, δεν μπορούν να τοποθετήσουν δίπλα της καμία άλλη. Εγώ αυτήν τη βρήκα στην πορεία. Μεγάλωσα με Κάραγιαν. Μου πήρε κάποια χρόνια να την προσέξω. Κατάλαβα όμως πως εκεί ο Βάλτερ δεν είναι ο γνωστός μειλίχιος, politically correct και υπεράνω. Εκεί άφησε όλους τους προσωπικούς του δαίμονες λυτούς κι αφινιασμένους, κατάλοιπο και κληρονομιά θαρρείς των πιο απόκρυφων εκμυστηρεύσεων του μέντορα του...

 

[Δημοκηδής]

Δεν υπάρχει μετά και δεν έχω να περιμένω τίποτε εξ αυτού.

Σε αυτό εγώ είμαι απολύτως σύμφωνος.

Απλώς πιστεύω ότι ο Μάλερ μετά την δεύτερη συμφωνία ασχολείται έντονα και με εμμονή με το 'μετά' . Δια τούτο εκτιμώ ότι οι σκέψεις του για το δεύτερο της πέμπτης, αντανακλώνται στην εκτέλεση του Μπαρσάι.

Και εδώ βέβαια τίθεται (εκ νέου) το κεφαλαιώδες ερώτημα. Η ερμηνεία πρέπει να αντανακλά την πρόθεση του συνθέτη, την άποψη του ερμηνευτή, ή τελικά την αγωνία του ακροατή ; (ερώτημα που δεν πρόκειται να απαντηθεί από οιονδήποτε).

Για τον Βάλτερ δεν τίθεται θέμα. Όλες οι αναγνώσεις του στις συνθέσεις του Μάλερ είναι πάντα μεταξύ των προτιμητέων. 'Αλλωστε, πέραν της τεράστιας καλλιτεχνικής οντότητος είχε και το πλεονέκτημα του 'insider'.

Τον ρώσο θα στον 'ασφαλίσω' δια αντιγράφου για να πάρεις κάποια ιδέα και πράττεις κατά το δοκούν.

 

[Δημοκηδής]

Επίσης γνωρίζω ότι είμαι 'κολημμένος' αλλά πόσο λάτρεψα το ακόλουθο απόσπασμα για την 5η :

''.....Mentioning Rattle and the Berlin Philharmonic reminds me that I am sure I will again receive e-mails pointing out that I have not mentioned the DG recording of this work by Herbert Von Karajan. Well now I have mentioned it and so I will pass on to Giuseppe Sinopoli’s version......''.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Mahler - Symphony No. 5

Και εδώ βέβαια τίθεται (εκ νέου) το κεφαλαιώδες ερώτημα. Η ερμηνεία πρέπει να αντανακλά την πρόθεση του συνθέτη, την άποψη του ερμηνευτή, ή τελικά την αγωνία του ακροατή ; (ερώτημα που δεν πρόκειται να απαντηθεί από οιονδήποτε).

Δε θα μπορούσες να το θέσεις καλύτερα! :grinning-smiley-043

Σπύρο μην μπαίνεις στον κόπο. Θα το τσακώσω από τα δισκάδικα στην Ακαδημίας. Εξάλλου είναι σε τιμή χώμα.

Καλές διακοπές φίλε μου. Οι δικές μου, εξαντλήθηκαν πριν καν αρχίσουν, για οικογενειακούς λόγους. :bigcry:

Πάντως θα 'ναι ηδονή μεγάλη να 'σαι διακοπές όταν όλοι θα τρέχουν στο κυνηγητό της ψήφου...

 

[Busoni]

Και εδώ βέβαια τίθεται (εκ νέου) το κεφαλαιώδες ερώτημα. Η ερμηνεία πρέπει να αντανακλά την πρόθεση του συνθέτη, την άποψη του ερμηνευτή, ή τελικά την αγωνία του ακροατή ; (ερώτημα που δεν πρόκειται να απαντηθεί από οιονδήποτε).

Αυτό με "τρώει" κι εμένα... Τείνω να πιστεύω ότι ένα μουσικό έργο δεν εξυπηρετεί πάντα την πρόθεση του συνθέτη και μόνο. Μπορεί να λειτουργεί διαφορετικά για τον συνθέτη, διαφορετικά για τον ακροατή, κι αυτό δεν αναιρεί την αξία του αλλά την επεκτείνει. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί που ακούνε την "Σονάτα του σεληνόφωτος" ως μουσική για μια ρομαντική βραδία κλπ κλπ, ενώ είναι γραμμένη για τον θάνατο μιας νεαρής κοπέλας. Κάποιος ερμηνευτής μπορεί να την προσεγγίζει αλλιώς, και κάποιος άλλος ακροατής αλλιώς. Χωρίς να υποστηρίζω ότι μπορεί κανείς να ερμηνεύει τον Beethoven(και οποιονδήποτε συνθέτη) όπως του κατέβει, πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια στα έργα και για τον ερμηνευτή και για τον ακροατή.

Κάτι ανάλογο είχα διαβάσει σε κείμενα του Aaron Copland("Μουσική και φαντασία") όπου υποστηρίζει ότι το μουσικό έργο ανήκει στον συνθέτη μέχρι να το συλλάβει και να το γράψει. Έπειτα ανήκει στον ακροατή και τον ερμηνευτή. Κι αυτο, κατα τη δική μου γνώμη, συμβαίνει γιατι τα μουσικά έργα δεν είναι απλά εκφράσεις του δημιουργού τους αλλά καθολικές, σε μεγάλο βαθμό, εκφράσεις, γι αυτό και αντέχουν στο χρόνο κι αναγνωρίζονται απο διαφορετικούς ανθρωπους σε διαφορετικές εποχές.

 

[Δημοκηδής]

Ξέρει κανείς τίποτε για αυτό το βιβλίο ; http://www3.lib.uom.gr/new_material/viewRec.asp?languagePref=EL&ID=255&from=

Αξίζει τον κόπο να το ψάξουμε ;

Ίσως ο Σπύρος ο Σούρλας, λόγω και αντικειμένου ;