Γεια σας παιδιά.
Καταρχήν να πω ότι τα εισαγωγικά στον τίτλο είναι και τα δύο σκόπιμα. Όπου "κλασική" μπορείτε να βάλετε οποιοδήποτε είδος μουσικής που να έχει όμως τεράστιες δυναμικές αντιθέσεις, ενώ βέβαια το "σωστή" είναι τελείως υποκειμενικός όρος, αλλά ήθελα τη γνώμη σας.
Εδώ και λίγες μέρες παίζω με το πρώτο μου "πραγματικό" δικάναλο σύστημα, βασισμένο στα KEF LS50 Wireless II. Τα ηχεία είναι εξαιρετικά από όποια πλευρά κι αν τα δεις, και ανοίξαν στα αυτιά μου έναν καινούριο κόσμο, δεδομένου ότι τα τελευταία 9 χρόνια άκουγα μουσική μόνο από (μετριότατα) ακουστικά. Το σύστημα αποφάσισα να το στήσω για να μπορέσω να ξαναδώσω στη μουσική ακρόαση τη βαρύτητα που της αξίζει, να κάθομαι απερίσπαστος και να ακούω έργα σαν να είμαι σε συναυλία.
Χρειάστηκαν πολλά πειράματα για να καταφέρω επιτέλους να αγαπήσω αυτό που ακούω (ενώ δεν αποκλείω να έπαιξε ρόλο και το στρώσιμο/συνήθεια στα αυτιά μου), αλλά πλέον κατέληξα σε μια θέση ακρόασης βασισμένη σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο πλευράς ~1.90m, με τα ηχεία τοποθετημένα σε βάσεις. Σε αυτή τη θέση, θεωρώ ότι η εικόνα μεγιστοποιείται σε πλάτος και ύψος, ενώ νιώθω την ελάχιστη δυναμική συμπίεση. Ωστόσο, παίζω με εντάσεις που τις λες ελάχιστες (~45-60% το volume, με αποτέλεσμα περί τα 80-κάτι db peak στη θέση ακρόασης).
Όταν ακούω jazz, rock, κλπ όπου συνήθως το κάθε τραγούδι βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη δυναμική περιοχή, θεωρώ ότι το σύστημα είναι όνειρο, και δε θέλω να αλλάξω το παραμικρό. Όταν όμως μπαίνει πχ η 2η Mahler, με πχ το τελευταίο μέρος να περνάει από τον σαματά στο pianississimo a capella Auferstehen, για να καταλήξει στο finale με τις συγχορδίες του εκκλησιαστικού οργάνου να σείουν το χώρο, τότε καταλήγω να παίζω συνέχεια με το volume. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά τελικά όλο αυτό σου αφαιρεί την ψευδαίσθηση, σε βγάζει από τη συγκέντρωση, άρα τελικά σου χαλάει όλο αυτό το μαγικό "κάτι" που έχτισες. Φυσικά, έχοντας φάει αίθουσες συναυλιών με το κουτάλι, αυτό ΔΕΝ συμβαίνει στην πραγματικότητα, αφού σε μια καλή αίθουσα, το pianississimo ακούγεται ξεκάθαρα και ανατριχιαστικά, ακόμη κι αν πριν και μετά παίζει σαματάς, ο οποίος φυσικά δε σε ξεκουφαίνει, απλά σου δίνει αυτή την αίσθηση του fortissimo που έψαχνε ο συνθέτης/μαέστρος.
Η ερώτηση λοιπόν είναι, πως ακούτε εσείς τέτοια μουσική; Υπάρχει τρόπος (ρεαλιστικός, όχι με κόστος ενός μεγαλομεσαίου αυτοκινήτου) να μπορέσει κανείς να ακούει ένα συμφωνικό έργο στη φουλ δυναμική περιοχή του χωρίς να χρειάζεται να παίξει με το volume, ή είναι αυτός εγγενής περιορισμός της ακρόασης οπότε να το ξεχάσω;
ΥΓ: Όπως ίσως γνωρίζετε, εδώ στο Αμέρικα, απολαμβάνουμε την ευχή και κατάρα του δικαιώματος επιστροφής μετά από μπόλικες (εν προκειμένω 60) μέρες. Αυτό φυσικά είναι θετικό γιατί δοκιμάζεις κάτι πριν το κρατήσεις, αλλά είναι και κατάρα γιατί αντί να κάτσεις να ευχαριστηθείς το σύστημά σου, κάθεσαι και το ψειρίζεις και ψάχνεις να δεις τι σου φταίει, ακόμα κι αν σε διαφορετική περίπτωση αυτό απλά θα το συνήθιζες.
Καταρχήν να πω ότι τα εισαγωγικά στον τίτλο είναι και τα δύο σκόπιμα. Όπου "κλασική" μπορείτε να βάλετε οποιοδήποτε είδος μουσικής που να έχει όμως τεράστιες δυναμικές αντιθέσεις, ενώ βέβαια το "σωστή" είναι τελείως υποκειμενικός όρος, αλλά ήθελα τη γνώμη σας.
Εδώ και λίγες μέρες παίζω με το πρώτο μου "πραγματικό" δικάναλο σύστημα, βασισμένο στα KEF LS50 Wireless II. Τα ηχεία είναι εξαιρετικά από όποια πλευρά κι αν τα δεις, και ανοίξαν στα αυτιά μου έναν καινούριο κόσμο, δεδομένου ότι τα τελευταία 9 χρόνια άκουγα μουσική μόνο από (μετριότατα) ακουστικά. Το σύστημα αποφάσισα να το στήσω για να μπορέσω να ξαναδώσω στη μουσική ακρόαση τη βαρύτητα που της αξίζει, να κάθομαι απερίσπαστος και να ακούω έργα σαν να είμαι σε συναυλία.
Χρειάστηκαν πολλά πειράματα για να καταφέρω επιτέλους να αγαπήσω αυτό που ακούω (ενώ δεν αποκλείω να έπαιξε ρόλο και το στρώσιμο/συνήθεια στα αυτιά μου), αλλά πλέον κατέληξα σε μια θέση ακρόασης βασισμένη σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο πλευράς ~1.90m, με τα ηχεία τοποθετημένα σε βάσεις. Σε αυτή τη θέση, θεωρώ ότι η εικόνα μεγιστοποιείται σε πλάτος και ύψος, ενώ νιώθω την ελάχιστη δυναμική συμπίεση. Ωστόσο, παίζω με εντάσεις που τις λες ελάχιστες (~45-60% το volume, με αποτέλεσμα περί τα 80-κάτι db peak στη θέση ακρόασης).
Όταν ακούω jazz, rock, κλπ όπου συνήθως το κάθε τραγούδι βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη δυναμική περιοχή, θεωρώ ότι το σύστημα είναι όνειρο, και δε θέλω να αλλάξω το παραμικρό. Όταν όμως μπαίνει πχ η 2η Mahler, με πχ το τελευταίο μέρος να περνάει από τον σαματά στο pianississimo a capella Auferstehen, για να καταλήξει στο finale με τις συγχορδίες του εκκλησιαστικού οργάνου να σείουν το χώρο, τότε καταλήγω να παίζω συνέχεια με το volume. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά τελικά όλο αυτό σου αφαιρεί την ψευδαίσθηση, σε βγάζει από τη συγκέντρωση, άρα τελικά σου χαλάει όλο αυτό το μαγικό "κάτι" που έχτισες. Φυσικά, έχοντας φάει αίθουσες συναυλιών με το κουτάλι, αυτό ΔΕΝ συμβαίνει στην πραγματικότητα, αφού σε μια καλή αίθουσα, το pianississimo ακούγεται ξεκάθαρα και ανατριχιαστικά, ακόμη κι αν πριν και μετά παίζει σαματάς, ο οποίος φυσικά δε σε ξεκουφαίνει, απλά σου δίνει αυτή την αίσθηση του fortissimo που έψαχνε ο συνθέτης/μαέστρος.
Η ερώτηση λοιπόν είναι, πως ακούτε εσείς τέτοια μουσική; Υπάρχει τρόπος (ρεαλιστικός, όχι με κόστος ενός μεγαλομεσαίου αυτοκινήτου) να μπορέσει κανείς να ακούει ένα συμφωνικό έργο στη φουλ δυναμική περιοχή του χωρίς να χρειάζεται να παίξει με το volume, ή είναι αυτός εγγενής περιορισμός της ακρόασης οπότε να το ξεχάσω;
ΥΓ: Όπως ίσως γνωρίζετε, εδώ στο Αμέρικα, απολαμβάνουμε την ευχή και κατάρα του δικαιώματος επιστροφής μετά από μπόλικες (εν προκειμένω 60) μέρες. Αυτό φυσικά είναι θετικό γιατί δοκιμάζεις κάτι πριν το κρατήσεις, αλλά είναι και κατάρα γιατί αντί να κάτσεις να ευχαριστηθείς το σύστημά σου, κάθεσαι και το ψειρίζεις και ψάχνεις να δεις τι σου φταίει, ακόμα κι αν σε διαφορετική περίπτωση αυτό απλά θα το συνήθιζες.
Last edited:
