Αυτό, όπως άλλως τε τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έχει 2 όψεις.
Από τη μιά βρίσκεις πράγματα που είναι πολύ σπάνια ή είναι καταργημένα εδώ και χρόνια.
Από την άλλη σκέφτεσαι όλους αυτούς που δωρίζουν -κυριολεκτώ!- το χρόνο τους και την τέχνη τους αντί μηδαμινού αντιτίμου και σε πνίγουν οι ενοχές.
Εχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους "τρελλούς" που στήνουν μικρές ανεξάρτητες εταιρίες και διακινούν την ...πρέζα που αυτοί θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να ακουστεί. Περιθώρια κέρδους, στις μουσικές που ακούω εγώ τουλάχιστον, από μηδαμινά έως ανύπαρκτα. Τι να πώ για τον Manfred Eicher, την Leo Records, την Intact ή τη Soul Note; Ο τι βγάζουν το επενδύουν σε καινούργιες "φωνές". Η ECM, για κάθε πετυχημένη της κυκλοφορία, βγάζει τουλάχιστον άλλα 20 που πιάνουν πάτο. Οποιος γνωρίσει από κοντά τον Manfred Eicher θα πάθει πλάκα: words fail me. Ο τύπος ζεί ασκητικά. Προσωπική "περιουσία" απειροελάχιστη. Η συμβολή του όμως στα πολιτιστικά δρώμενα του πλανήτη, τα τελευταία 40 χρόνια, είναι τεράστια.
God bless the wicked.
Κωστα νομιζω οτι η απαντηση που ψαχνεις υπαρχει στο κειμενο σου,,,
επιλογη του καθενος απο εμας ειναι σιγουρα ο τροπος ζωης μας...
καποιοι επιλεγουν να υπηρετησουν την μεγαλυτερη αγαπη της ζωης τους
οποια και αν ειναι αυτη χωρις να σκεφτονται ουτε καν τις συνεπειες...
οι περισσοτεροι που λατρευουν τις ηχογραφησεις της ECM,,η της BLUE NOTE και παει λεγοντας ,,επενδυουν σε αυτες...
εγω δεν μιλαω για σταθερες αξιες....μιλαω για διαφορους παρεισακτους που
το κερδος μεσα απο την μουσικη ειναι αυτοσκοπος...
δεν πρεπει καποια στιγμη να καθαρισει ο τοπος απο αυτους?
επιτελους καποια στιγμη πρεπει να προωθουνται πραγματα που αξιζουν,
και οχι να στηνεται παντα μια μορφη γιαφκας γυρω απο το καλογυμνασμενο
σωμα του ταδε και της ταδε...