Απάντηση: Re: 2000-2010 Η δεκαετία των διάτοντων αστέρων.
Συμφωνώ Δημήτρη, τα πράγματα δεν είναι ίδια (και δεν θα είναι ποτέ ξανά) με τότε. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις πλευρές της ζωής μας. "Αρρώστιες της αφθονίας", που έγραψε και ο Λύμπε. Η λαχτάρα που είχατε (και εμείς οι λίγο νεώτεροι, που προλάβαμε -κάπως- τις ίδιες παραστάσεις, σε βιοτικό επίπεδο) μάλλον δεν υπάρχει, στον καιρό της "ευκολίας" που ζούμε. Και όχι μόνο για μουσική. Χωρίς αστεία.. και ένα γαλακτομπούρεκο το λιμπιζόσουνα περισσότερο κάποτε, βρε αδερφε... Και για να μην ξεφεύγουμε από την τέχνη: και μια ταινία επίσης..
Όμως, πέρα από αυτό, και η μουσική μεταλλάχτηκε, πολύ, στα χρόνια που ζούμε. Και σίγουρα έγινε περισσότερο "βιομηχανική", σε όλα τα είδη της. Η ατάκα που λέμε καμιά φορά με τον Κώστα, όταν ακούμε "παλιατζούρες" είναι "πως παίζουν οι άνθρωποι ρε.." Τώρα, νομίζω, είναι περισσότερο πολύπλοκη η δημιουργία, τότε ήταν πιό απλά τα πράγματα: "παίζουμε με πάθος, βγάζουμε τα σώψυχά μας, πάρτε τα!". Τώρα, τις περισσότερες φορές δεν παίζεις απλώς, αλλά κατασκευάζεις. Αυτό, όσο μετάλλαξη και αν είναι και όσο εξωγήινο φαίνεται, σε σχέση με το κλασσικό ροκ πχ, δεν σημαίνει πως η καινούρια μουσική δεν έχει τίποτα να πει. Μπορεί να έχει και περισσότερα.
...
Things are never gonna be the same.
Μπορεί να μη σας αρέσουν τα 70'ς ΟΚ.
Όμως δεν συγκρίνονται τα δυό πράγματα.
Αλλο το τότε άλλο το τωρα. Τα χωρίζει άβυσσος.
Συμφωνώ Δημήτρη, τα πράγματα δεν είναι ίδια (και δεν θα είναι ποτέ ξανά) με τότε. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις πλευρές της ζωής μας. "Αρρώστιες της αφθονίας", που έγραψε και ο Λύμπε. Η λαχτάρα που είχατε (και εμείς οι λίγο νεώτεροι, που προλάβαμε -κάπως- τις ίδιες παραστάσεις, σε βιοτικό επίπεδο) μάλλον δεν υπάρχει, στον καιρό της "ευκολίας" που ζούμε. Και όχι μόνο για μουσική. Χωρίς αστεία.. και ένα γαλακτομπούρεκο το λιμπιζόσουνα περισσότερο κάποτε, βρε αδερφε... Και για να μην ξεφεύγουμε από την τέχνη: και μια ταινία επίσης..
Όμως, πέρα από αυτό, και η μουσική μεταλλάχτηκε, πολύ, στα χρόνια που ζούμε. Και σίγουρα έγινε περισσότερο "βιομηχανική", σε όλα τα είδη της. Η ατάκα που λέμε καμιά φορά με τον Κώστα, όταν ακούμε "παλιατζούρες" είναι "πως παίζουν οι άνθρωποι ρε.." Τώρα, νομίζω, είναι περισσότερο πολύπλοκη η δημιουργία, τότε ήταν πιό απλά τα πράγματα: "παίζουμε με πάθος, βγάζουμε τα σώψυχά μας, πάρτε τα!". Τώρα, τις περισσότερες φορές δεν παίζεις απλώς, αλλά κατασκευάζεις. Αυτό, όσο μετάλλαξη και αν είναι και όσο εξωγήινο φαίνεται, σε σχέση με το κλασσικό ροκ πχ, δεν σημαίνει πως η καινούρια μουσική δεν έχει τίποτα να πει. Μπορεί να έχει και περισσότερα.