Η μουσικη της δεκαετιας που διανυσαμε δεν ειναι αυτοφωτη, αποτελει συνεχεια.
70's λεει ο αγαπητος supersonic. Fine with me, but no 60s, no 70s κοκ.
Ηταν τα πραγματα ευκολοτερα τοτε γιατι υπηρχαν κοινοτητες με κοινες αντιληψεις και ιδεες. Υπηρχε ενα ρομαντικο πνευμα, ημασταν και εμεις παιδια. Τα πραγματα ηταν πιο ξεκαθαρα μεσα στη θολουρα μας! Οξυμωρο αλλα ετσι το σκεφτομαι.
70'ς με παραχωρήσεις και γιά 60'ς
Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Οι μουσικοί υπήρχαν. τους έβλεπες στα εξώφυλλα, παίζαν όργανα χειροπιαστά.
Τώρα βγάζουν σύνολα ήχων. Ολοι. Προσπαθείς να καταλάβεις τι ακούς.
Τότε δυό τρια γκρουπ αλλάζαν ήχο. Παραγωγοί με άποψη ήταν 2-3. Αντε 5.
Σήμερα αν δεν έχεις παραγωγό, που ΕΧΕΙΣ, δεν βγάζεις ήχο. Αλλά και παλι ό ήχος δεν είναι αυτός που παίζεις μόνος στο σπίτι
Ο μουσικός είναι όχημα γιά τον παραγωγό.
Σε παίρνει ο παραγωγός και σε βάζει στη μηχανή του κιμά.
Και υπάρχουν καλές και πολλές μηχανές του κιμά. Που τον βγάζουν ψιλοκομμένο ή χοντρό ή ανάμικτο.
Τόσο που δεν ξέρεις αν τρως κρέας, τι κρέας, αν έχει μέσα χόνδρους, ή πριονίδι ή σόγια.
Γι αυτό δεν μου λέει κάτι αυτό που λέγεται σύγχρονη μουσική.
το 80 οι talking heads πήραν από τα όργανά τους μόνο το ρυθμό και αφήσανε να ξεχωρίζουν μόνο από την όψη. Σήμερα έχει φυγει και η μουσική, δεν υπάρχουν νότες. Υπάρχει απαγγελία. Γυρίζουμε πίσω στον αρχέγονο ορισμό της τραγωδίας ξανά πίσω από την μουσική στο έμμετρο και πίσω στο διθύραμβο.
Σχεδόν έχει χαθεί και το μέτρο. Καλά αυτό έχει χαθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική σύγχρονη σκυλομουσική. Βάλε το στίχο και ας μην κάνει ριμα.
Το νόημα το βαθύ να έρθει ψηλά στην επιφάνεια.
Η μουσική σήμερα αποσυντίθεται. Αποδομείται που λέει ο φίλος μου ο Ντοκ.
Φυσικά η αποδόμηση γιά την αποδόμηση δε λέει...
Δεν έχουν όλοι τα τουτ ενός Vladislav Delay ή των Supersilent.
Δεν μπορώ να ακολουθήσω και να μπω σε μουσική που δεν ξεχωρίζουν όργανα, δεν έχουν οι μουσικοί ρόλους. Η μουσική παίζεται από ανθρώπους και ως τέτοια γίνεται αντιληπτή. Ως τέτοια σε χτυπάει στην ψυχή.
Αφήνω τελευταίο το κακό της υπερπροσφοράς και υπερδυνατότητας πρόσβασης στο κάθε τι. Το 1972 έπρεπε να ξεζουμίζουμε τα ΝΜΕ γιά να δούμε τι έγινε πού και μετά να ονειροπολούμε πιό μαγαζί θα το φέρει στη Σαλονίκη να το βάλει στην βιτρίνα και μόνο να πάμε να το δούμε και να ξεροσταλιάσουμε. Ή στην καλύτερη ποιό παιδί και από ποιό σχολείο θα το αγοράσει γιά να ψάξουμε να δούμε αν έχουμε κονέ και στην καλύτερη να επενδύσουμε σε μιά κασέτα. Ετσι σε μιά κασέτα και ξεροστάλιασμα θυμάμαι έγινε η γνωριμία μου με το Abslolutely Live... Τι να λέμε τώρα.
Μπορεί κάποιος να νιώσει όπως νιώσαμε τότε ή όταν είδαμε το yessongs στη βιτρίνα ή το The 6 wives of Henry the VIIΙ?
Σήμερα πατάει ένα κουμπί χωρίς να σηκωθεί από το κρεβάτι του και το ακούει.
Things are never gonna be the same.
Μπορεί να μη σας αρέσουν τα 70'ς ΟΚ.
Όμως δεν συγκρίνονται τα δυό πράγματα.
Αλλο το τότε άλλο το τωρα. Τα χωρίζει άβυσσος.
