Προ ετών, σε ένα ταξίδι μου στην Αμερική, είχα πάει σε ένα εργοστάσιο δίσκων για επαγγελματικούς λόγους.
Εκεί λοιπόν (στο dallas) φτιάχνανε φασόν διάφορους δίσκους , συμπεριλαμβανομένων 180 γραμμαρίων.
Σε σύντομη συζήτηση με τον χειριστή, είχα πει και εγώ ότι ο πιο παχύς δίσκος δέχεται πιο σωστά τα αυλάκια, και μου εξήγησε ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο.
Η μήτρα είναι η ίδια, και μου την έδειξε κιόλας, πρέπει να έχω και φωτογραφία κάπου...
Η καλύτερη ποιότητα έρχεται από την αυξημένη αντοχή σε καταπόνηση, και επίσης από την ταχύτητα που παγώνει ο πιο παχύς δίσκος. Έτσι μου το είπε, έτσι σας το μεταφέρω , ούτε τότε το κατάλαβα αλλά ντράπηκα να ρωτήσω....
Μου είπε επίσης ότι η κακή ποιότητα στα μπαλάκια βινυλίου που υπάρχουν σήμερα σε σχέση με το παρελθόν είναι βασικός λόγος που πάνε σε 180γρ. για καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτά είναι κάτι μπαλάκια μεγέθους χιλιοστών, που λιώνουν και πρεσάρονται στο μηχάνημα και μετά παγώνουν.
Χαρακτηριστικά μου είπε ότι αν έβρισκαν παλιά μπαλάκια, η ποιότητα ακόμη και στα 120 γρ, θα ήταν ανώτερη από τα σημερινά 180άρια! Αλλά τους κυνηγάει η EPA.
Επίσης ότι μεγάλη σημασία έχει πόσους δίσκους πρεσάρουν με την κάθε μήτρα πριν την πετάξουν. Οι πρώτοι 500-1000 είναι ΟΚ, και μετά η ποιότητα πέφτει.
Προσωπικά, ένα δίσκο έχω και σε παλιό βινύλιο δικό μου αγορασμένο δεκαετία 70 Εγγλέζικο και τον ίδιο σε 180άρι, (Queen - A night at the Opera), και δεν μπορώ να πω ότι ο παχύς παίζει καλύτερα.
Σίγουρα καλύτερα παίζουν τα 45άρια!!!
