Απάντηση: Βαβελ
Ως γνωστόν "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" , όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όπως πλειστάκις δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας .
Εν προκειμένω όμως όχι μόνον εγώ που δεν το εφήρμοσα και είδα δεύτερη ταινία του Ιναουρίτου , μετά από το ανεκδιήγητο και άκρως βαρετό 21 γρ, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που επαναλαμβάνει το αγαπημένο του θέμα : μία σπονδυλωτή ταινία με τρείς παράλληλες , άσχετες μεταξύ τους ιστορίες , οι οποίες στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι συνδέονται η μία με την άλλη , μέσω ενός απίθανου και 'τραβηγμένου από τα μαλλιά" τυχαίου γεγονότος" - εδώ το δώρο , μιά καραμπίνα ,ενός Γιαπωνέζου τουρίστα σε έναν Μαροκινό χωρικό , που αποδεικνύεται καταλύτης για τις φιλμικές εξελίξεις .
Η πρωτη μου ένσταση είναι εδώ . Στην αναγόρευση του τυχαίου ως ρυθμιστικού παράγοντα της ανθρώπινης ζωής . Δυστυχώς μετά την διατύπωση της αρχής της απροσδιοριστίας του Χάιζενπεργκ και τις μαθηματικές θεωρίες περί Χάους - που ίσως βρίσκουν έδαφος σε υποατομικό - κβαντικό επίπεδο , βρέθηκαν πολλοί "καλοθελητές" που προσπάθησαν να μεταφέρουν αυτές τις θεωρίες σε επίπεδο φιλοσοφίας και´"ρύθμισης" της ανθρώπινης ζωής . Ετσι το πασίγνωστο , επιπέδου εφημερίδας , παράδειγμα της πεταλούδας που χτυπά τα φτερά της ή του ρινόκερου που χασμουριέται στο Πεκίνο ή στον Αμαζόνιο και επιφέρει αλλαγές στον καιρό της μεσογείου , μπήκε στην καθημερινότητα μας και τώρα αποτελεί , δυστυχώς , την ραχοκοκκαλιά μιάς ταινίας .
Ετσι φέρονται και όλοι οι ήρωες του φίλμ , δούλοι του τυχαίου , άλλογα όντα με ενστικτώδεις αντιδράσεις ( από τα παιδάκια που παίζουν με την καραμπίνα , μέχρι την μεξικάνα οικιακή βοηθό , που ελαφρά τη καρδία και χωρίς δεύτερη σκέψη , παίρνει μαζί της τα παιδιά στο Μεξικό και την ανέραστη Γιαπωνεζούλα , θύμα κυρίως της αυτοκτονίας της μητέρας της - την οποίαν η ίδια πρωτη ανακάλυψε - και της αδυναμίας της να επικοινωνήσει ως κωφάλαλη σε ένα κόσμο που ακούει και μιλάει . Ας θυμηθούμε εν προκειμένω και τον Βιτγκενστάϊν και την άποψη ότι η γλώσσα αναπαριστά μιά ξεχωριστή πραγματικότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ίδια την γλώσσα . Πως λοιπόν να μην άγεται από το τυχαίο η μικρή Γιαπωνεζούλα , έρμαιο μιάς πραγματικότητος που αδυνατεί να "απεικονιστεί" και άρα δεν έχει νόημα ; .
Οι ήρωες λοιπόν άγονται και φέρονται από το τυχαίο , με το Χάος να αποτελεί τον μόνο ρυθμιστικό παράγοντα της ζωής τους ( contradictio in terminis προφανώς ) .Και ποιά είναι η λύση που προσφέρει η ταινία ( resolution) ; Τίποτα . Καμμία . Ενστικτώδεις και ζωώδεις αντιδράσεις .
Υπο αυτήν την έποψη λοιπόν η ταινία είναι ένα ιδεολογικό πορνογράφημα , μιά βαθύτατα συντηρητική ταινία , από ένα σκηνοθέτη που , εμένα τουλάχιστον , μου μεταφέρει μιά ατμόσφαιρα και μιά ιδεολογία μισανθρωπισμού , που με ενόχλησε βαθύτατα . Γι αυτό και την ψήφισα στο σχετικό γκάλοπ ως κακή .
Φιλμικά , δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον , αφού ως ειπώθηκε πιό πριν , αποτελεί αναμάσημα του τεχνάσματος της προηγούμενης ταινίας του -21 γρ- με το ανακάτεμα διαφορετικών ιστοριών που συνδέονται με ένα "απίθανο" νήμα που αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας . Μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο η δυνατότητα να προμηνύει το Κακό , χωρίς αυτό να επέρχεται τελικά στην απόλυτη μορφή του - περισσότερο ίσως λόγω μουσικής ή εν πάση περιπτωσει συνδυασμού μουσικής και εικόνας .
Εν κατακλείδι , τσάμπα ξενύχτι για μιά σχοινοτενή ταινία 2 1/2 ωρών , χωρίς νόημα . Οι αιχμές κατά των Αμερικανών που , άλλοι φίλοι παρετήρησαν , βρίσκονται σε επιθεωρησιακό επίπεδο και αναιρούνται από τον μεγαλύτερο σε έκταση ρατσισμό της ταινίας ( οι πιό αρνητικοί ήρωες είναι φυσικά οι μεξικάνοι ) , ενώ εν τέλει καταργούνται από τον απίστευτο μισανθρωπισμό της ταινίας . Ο Μπραντ Πιτ συμπαθητικός , η Κέιτ Μπλάνσετ ασχημότατη και κρύα όπως πάντα , η οικιακή βοηθός αξιόλογη στην ένστικτώδη αφέλεια της .