Κι άλλη ακρόαση..
Οι ίδιες εντυπώσεις.
Τα "κανονικά" κομμάτια είναι κομψοτεχνήματα, πλοκής της μελωδίας, φωνητικών, ενορχήστρωσης, σε βάζουν στο παιχνίδι κανονικά, σου μεταδίδουν την ατμόσφαιρα, η μουσική αφηγείται απο μόνη της.
Για τα άλλα κομμάτια τα είπαμε. Διάβασα και τους στίχους του.
Και το κορίτσι (Stevie) στενοχωρημένο είναι, αλλά ο άνθρωπός μας (Lindsey) είναι πολύ πικραμένος και ενίοτε τσαντισμένος (καμμιά φορά αυτά τα δυό πάνε μαζί).
Και προσπαθώ να καταλάβω τι έχει παιχτεί, πως το σκεφτήκανε το έργο...
Το εμπορικότερο ποπ-ροκ γκρούπ της εποχής του, βγάζει ένα διπλό δίσκο για να συνεισφέρει ο καθείς εκ των συνθετών του το καλύτερο του. Για τα κορίτσια του γκρούπ το αποτέλεσμα είναι μελαγχολικό,γλυκό σαν το κόψιμο απο ξυράφι, στην πλειοψηφία του χαμηλόφωνο -και το μόνο σίγουρο είναι πως δε φωνάζει απο χαρά-, ψάχνεις με το ζόρι μέσα σε 10 -12 ποπ-ροκ τραγούδια να βρείς ένα up beat κομμάτι.
Απο την άλλη, ο βασικός τους συνθέτης, ενορχηστρωτής και προεξάρχων παραγωγός, προσέρχεται σε αυτό το πάρτυ με το δεδομένο mood, σπιντάτος,πιωμένος,τσαντισμένος, πικραμένος,"αξύριστος", κουβαλώντας απο το σπίτι κατι σχεδόν αγνώριστες κιθάρες, φαζαρισμένα μαντολινο-γιουκαλίλια (ή τι στην ευχή άλλο) και κακοποιημένα κρουστά και επειδή αυτά δεν ήταν αρκετά, έφερε και μιά φιλαρμονική να παίζει πάνω σε ένα αλλόκοτο beat για συνδράμει το κομμάτι του τίτλου.
Τι ποπ δίσκος είναι αυτός; Κάτι σαν ιδιότυπος διάλογος, με μικρές ιστορίες πληγωμένων συναισθηματικά ανθρώπων, να ακολουθεί η μία σαν απάντηση την άλλη, χωρίς διέξοδο, δίχως happy end.
Και ερωτώ: Τι απο τα παραπάνω συνιστά συνταγή επιτυχίας του δίσκου, πάντα στα πλαίσια που είχε οριοθετήσει το γκρούπ μέχρι τότε;
Δίνανε στο "κοινό" τους, αυτό που λαχταρούσε να ακούσει, δυό χρόνια μετά το Rumors?
Πως είχαν την απαίτηση να πουλήσει, με άλλα λόγια ..
Ή μήπως δεν την είχαν, αλλά δεν τους ένδιέφερε κιόλας..
Αλλά στην τελική, γιατί να ενδιαφέρει και μας, ποσοστά δεν πήραμε..
(Όσοι) Πήραμε αυτά που θέλαμε, τους ευχαριστούμε..:grinning-smiley-043
