Tusk ...revisited

[Δημήτρης Ιωάννου]

μμμ..ευχαριστώ πολύ !:damnyou:

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Αστο Πέτρο μου μην βασανίζεσαι..
Απ ότι κατάλαβα οι περισσότεροι έχουμε Green Day.Είτε για το αυτοκίνητο είτε για το..ετεροκλίνητο,είτε για το δεν ξέρω τι το κρύβουνε,μια χαρά είναι το γκρουπάκι.
Εγώ το λέω και ας με φάνε..:grinning-smiley-043

Εγώ πάντως δεν έχω τίποτα! Ούτε κατεβασμένο ακόρντο από το net!

 

[Stellios papa]

να ορίστε , οι Green Day είναι για το αυτοκίνητο , είναι για τις καταλήψεις ,είναι για την χέσ...ρα :flipout: κλπ και μετά φταίω εγώ για τους χαρακτηρισμούς που αποδίδω στους fleetwood mac :flipout: Τι είναι δηλαδή χειρότερο για ένα δίσκο , να λές ότι κάνει για την τουαλέτα ή να λές ότι είναι χαζοχαρούμενος ;

Nα μας εξηγησεις ομως τι σχεση εχουν οι G.DAY με τους fleetwood...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Μέ τόσες αγορές πού κάνουμε παιρνουμε και ´μπουρούχες´.Και οι δύο δίσκοι τών Green Day στην πρώτη ακρόαση 55/100,στην τρίτη 25/100.Είναι πού δεν μένει τίποτα απο την σχέση αυτή.:flipout:

 

[petros_m]

fftopic:το Rainy days and Mondays των Carpenters ειναι το τραγουδι της ημερας.fftopic:

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Nα μας εξηγησεις ομως τι σχεση εχουν οι G.DAY με τους fleetwood...

Και οι δύο έχουν κακούς ακροατές.
Δεν βγάζω την ουρά μου απ'έξω (και το task έχω και το rummours)

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

fftopic:το Rainy days and Mondays των Carpenters ειναι το τραγουδι της ημερας.fftopic:

Το τραγούδι και οι Κάρπεντερς είναι υπέροχοι..
Η ημέρα είναι σήμερα φριχτή !! :nounder:

(tell me why,I don't like Mondays..tell me why I don't like Mondays..):twoguns: :violent-smiley-030:

 

[Γιώργος Κουν.]

Tusk ...revisited

Το δίσκο τον αγόρασα την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του στην Ελλάδα.
Περίμενα μία συνέχεια του Rumors. Κι ας ήξερα πως αυτό ήταν πολύ δύσκολο, πόσο μάλλον που ο δίσκος έβγαινε διπλός και αυτό γινόταν αδύνατο.
Η πρώτη ακρόαση μου έφερε ένα μούδιασμα.. Όχι οτι δεν υπήρχε ο απόηχος της ατμόσφαιρας του Rumors..
Υπήρχαν και κάποια αλλόκοτα "σχεδιάσματα", κάποια τραγούδια σε λίγο-πολύ πρωτόλεια μορφή, σχεδόν ή και κατά κυριολεξία home made απο τον Buckinham, με περίεργη σχεδόν lo-fi εγγραφή και τη βασική ενορχήστωση τύμπανα-μπάσο-"κάτι σαν κιθάρα".
Μα πάνω απ´όλα ο δίσκος, σε αντιδιαστολή με τα Fleetwood Mac και Rumors άφηνε μια στυφή γεύση θλίψης , πίκρας, ενός τέλους.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να τον χαρακτηρίσει χαζό, χαρούμενο όμως με τίποτα! Εδώ, ο συνήθως πολύ ακριβολόγος Ντόκ, αστόχησε..

Τον άκουγα πάντα κάτι μέρες μουντές και συννεφιασμένες, σαν τη σημερινή και έτσι αναδείκνυε τη γοητεία του.. Στις λιακάδες, μού έμοιαζε πάντα σαν υπερφωτισμένη φωτογραφία.
Τα "αλλόκοτα" κομμάτια, αρκετές φορές τα προσπερνούσα, άλλοτε τα άφηνα ως έχουν.
Ο χρόνος κύλησε ο δίσκος ήταν στο ράφι πολλά χρόνια, οταν ο Λύμπε ξεκίνησε τη συζήτηση στο προηγούμενο forum και δόθηκε η ευκαιρία να το ξανακούσω τότε. Και φυσικά και τώρα.
Τα "κορίτσια" Stevie και Christine δείχνουν να μοιράζονται 11 κομμάτια "πλήρως εξοπλισμένα" με όλα τα καλούδια μιας ακριβής παραγωγής, απο τις φροντισμένες ενορχηστρώσεις και τα τέλεια -πολλές φορές διπλά και τριπλά-φωνητικά και ο Lindsay κρατάει 9 για τον εαυτό του.
Τα τελευταία είναι, άλλα "επιμελώς ατημέλητα" και άλλα λίγο περισότερο "γυαλισμένα", αλλά μπροστά στα πρώτα μοιάζουν με φτωχοί συγγενείς. Κορυφαίο θεωρώ το punk-rockabily That's enough for me.
Στα πρώτα ανήκουν ακόμα τα The Ledge, What makes you think, Not that Funny και στη δεύτερη τα Τusk, That's all for everyone, I know I'm not wrong, κλπ.
Τώρα, το αποτέλεσμα μου μοιάζει σαν να έχουμε ένα δίσκο μέσα σε δίσκο..
Δεν μπορώ να φανταστώ τους λόγους που ο Buckinham επέλεξε αυτό το αποτέλεσμα. Ήταν για να δουλευτούν και συνειδητά εγκαταλείφθηκαν, νάταν προμελετημένες μουτζούρες-χειρόγραφα μέσα σε ένα ιλουστρασιόν βιβλίο;
Εκείνο όμως που είναι φανερό μέσα στα τραγούδια του, είναι η πίκρα για το χωρισμό (του).
Τα περισσότερα απο τα κομμάτια αυτά ως "ημιτελή" έχουν κάποια δυναμική. Θα είχε ενδιαφέρον να τα άκουγα και "τελειωμένα".

 

[Γιώργος Κουν.]

για εφηβικό κοινό .

Υπήρξαμε και τέτοιο, γιαυτό το συζητάμε :Banane0:

χωρίς γούστο

Ξεχειλωμένη έννοια, τι να λέμε τώρα -bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

Αναδημοσιεύω από τον ευατό μου:flipout: γιατί εκεί που το έγραψα πάει χαμένο :
Το Tusk λοιπόν είναι ευχάριστος δίσκος με εύπεπτα τραγούδια , εκτελεσμένα από ένα γκρούπ που αν μη τι άλλο γνωρίζει τις δυνατότητες του και τις εκμεταλεύεται στο έπακρο.
Ως γνήσιοι Αμερικανοί οι Fleetwood Mac γνωρίζουν τις δυνατότητες του αμερικανικού ακροατηρίου στο οποίο απευθύνονται και προσαρμόζουν την τραγουδοποιϊα τους με βάση τον μέσο όρο αυτού.
Στηριζόμενοι και στην εικόνα της ευειδούς Stevie Nicks και την ευχάριστη οπτικά παρουσία του ετέρου θήλεως Christine Perfect - η οποία εμφανίζει και αξιοπρόσεκτες συνθετικές ικανότητες που υπερβαίνουν τον μέσο όρο του γκρούπ - τουλάχιστον κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Lindsey Buckingham - καταλαμβάνουν εξ απήνης τα αμερικάνικα charts με εύληπτες και ευάκουστες μελωδίες ,πολλαπλής χρησιμότητος, και εντυπωσιάζουν με την έλλειψη ενοχής τους απέναντι στο μακρυνό και ένδοξο παρελθόν τους , απαλλαγμένοι πλέον απο τα βαρίδια της πρωτοτυπίας και της επίπλαστης ανάγκης να ενταχθούν στον χώρο του ροκ , τα οποία λειτουργούσαν πάντοτε ως τροχοπέδη για όποιον καλλιτέχνη ήθελε να εκφράσει ελεύθερα και αβίαστα τον όποιο εσωτερικό του κόσμο , θέτοντας εαυτούς στην υπηρεσία της ελαφράς popular μουσικής για μεγάλα ακροατήρια .
Ευχάριστα φωνητικά , κυρίως από τις δύο κυρίες , διανθίζουν αρκετά από τα κομμάτια τους , ενώ ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτη και αξιομνημόνευτη είναι η ικανότητα τους να διατηρούν απαράλλαχτο τον ήχο που τους έκανε μεγιστάνες της ποπ, εκμεταλευόμενοι όλες τις δυνατές παραλλαγές της βασικής συνθετικής ιδέας που είχαν κάποτε και την οποίαν συντηρούν και φροντίζουν ως κόρη οφθαλμού.
Οι Fleetwood mac είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στο κέφι ,την ζωντάνια και την χαρά που κουβαλά μαζί της η ζωή και ενίοτε η αλόγιστη χρήση κοκαίνης

Υ.Γ. Η τελευταία φορά που ευχαριστήθηκα δίκσο των Fleetwood Mac ήταν το Mystery to Me και αυτό κατά το ήμισυ για ευνόητους λόγους ( τα τραγούδια της McVie ωχριούσαν σε σύγκριση μπροστά σε αυτά του Welch )

 

[Δημήτρης Ν.]

Το τραγούδι και οι Κάρπεντερς είναι υπέροχοι..
Η ημέρα είναι σήμερα φριχτή !! :nounder:

(tell me why,I don't like Mondays..tell me why I don't like Mondays..):twoguns: :violent-smiley-030:

Αυτοί μάλιστα . Σε σχέση με το Tusk σαν να συγκρίνεις τον Βάγκνερ με τον Φοίβο

 

[supersonic]

τώρα μάλιστα.
ένας σωστός πολιτικά λόγος....
(μόνο που δεν βγαίνει αυτό που θες να πεις: το θάψιμο εννοω)

 

[Γιώργος Κουν.]

Αναδημοσιεύω από τον ευατό μου:flipout: γιατί εκεί που το έγραψα πάει χαμένο :

Kαι που να σε προλάβω έτσι που ελίσσεσαι μέσα στα threads! :Banane0:
Τωωώρα... το γράμμα τόστειλα αλλού:bang:

 

[Nikos F]

τα τραγούδια της McVie ωχριούσαν σε σύγκριση μπροστά σε αυτά του Welch

ποτέ δε κατάλαβα γιατί έφυγε , ή μήπως τον έφυγαν και είχε και την
καλύτερη φωνή από τους άρρενες του γκρουπ.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ταπεινή μου άποψη: είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος το Tusk αν δεν εκτιμάει ανάλογα και τους Βeach Boys. Είναι σαν να ακούς Rolling Stones αλλά να μη σου αρέσουν τα blues (!). Ο Buckingham πρέπει να κοιμάται και να ξυπνάει με τη φωτογραφία του Brian πάνω απ το προσκεφάλι του. Φαίνεται άλλωστε κι από τον τελευταίο δίσκο του.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Tusk ...revisited

σαν να συγκρίνεις τον Βάγκνερ με τον Φοίβο

Ρε σείς...που τον ξέρει ο Ντοκ το Βάγκνερ;
Τις προάλλες δεν μας έλεγε για χοντρές που στριγγλίζουν;:bang: :flipout:

 

[Δημήτρης Ν.]

Kαι που να σε προλάβω έτσι που ελίσσεσαι μέσα στα threads! :Banane0:
Τωωώρα... το γράμμα τόστειλα αλλού:bang:

Οπου βεβαίως έχεις πεί αυτά που δεν τολμούσα να πω εγώ , αναφερόμενος στην "μεγάλη" τετράδα :twoguns: : Fleetwod Mac , Brian Wilson , Julio Inglesias , Γιάννης Πάριος . ( αν και τον Πάριο :award: τον ακούω χωρίς φλύκταινες .):Banane0:

 

[supersonic]

Ταπεινή μου άποψη: είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος το Tusk αν δεν εκτιμάει ανάλογα και τους Βeach Boys.

πως έλεγε ο Κωνσταντάρας στον πενηντάρη?
"Μέσα είμαι" !:fahne90: :flipout:

 

[supersonic]

Πάντως επανερχόμενος στο θέμα και τηρώντας τις αναλογίες του site, αυτές τις μέρες μου έχει γίνει κάτι σαν ψύχωση.
Το ακούω συνέχεια.
Οι λεπτομέρειες που βρίσκω είναι αρκετές γιά να σηκώσουν τρίχες ακόμα και σε δάχτυλα ποδιών, ενώ εντελώς φυσικά μπορούν να περάσουν απαρατήρητες.
Το ζύγι στις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα έχει γίνει με μικρογραμμάρια.
Και παραδόξως νομίζω ότι αρκούν μόνο λίγα από αυτά γιά να αλλοιώσουν οικτρά το αποτέλεσμα.
Ποτέ δίσκος δε μου έκανε τέτοιο κουκου και μάλιστα τόσο ετεροχρονισμένα.
(Εξακολουθώ γιά την ώρα να εξαιρώ τις προσωπικές συνθέσεις και εκτελέσεις του Lindsay).
Δεν θεωρώ ότι συνθετικά είναι η κορυφή, αλλά σαν εφαρμογή είναι ίσως το απαύγασμα των applied rock music arts των 70ς. (Των 60ς πρόλαβαν άλλοι).


Αλλά θα επανέλθω, εις πείσμα των καιρών (και μερικών)

 

[Δημήτρης Ν.]

να σου πω ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν σου άρεσε , όταν το αγοράσαμε .