The Pacific - HBO

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

στην καλλιτεχνική έκφραση τα demografics δεν είναι το κριτήριο: η ευρεία τηλεθέαση και η μεγάλη ακροαματικότητα είναι οι πυξίδες για αυτό που αποκαλούμε Κοινό Γούστο. Σε καμία περίπτωση όμως (δεν) επαρκούν για να προσδιορίσεις το πραγματικό ειδικό βάρος ενός έργου. Και η Δυναστεία είχε υψηλή τηλεθέαση στα χρόνια του πνευματικού Μεσαίωνα του Ρόναλντ Ρήγκαν. Και η Βανδή 'πουλάει' περισσότερο από τον Miles Davis. Aυτό με τίποτα δεν είναι κριτήριο για να ζυγίσεις τον Miles Davis. Είναι ασφαλέστατο κριτήριο για να μετρήσεις το Κοινό Γούστο. Αλλο αυτό και άλλο η καλλιτεχνία. Οι καλλιτέχνες είναι πρωτοπόροι. Το Twin Peaks ξεκινάει 'ανορθόδοξα' και, κάπου στη μέση, ο Lynch βαριέται και του δίνει μιά κλωτσιά το κάνει τελείως surreal και το εκτινάσσει στο πέρα Διάστημα. Αυτό είναι Τέχνη κατά την ταπεινή μου άποψη. Τα άλλα είναι απλώς 'προϊόντα'.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

και, για να μη με παρεξηγήσετε: δεν σνομπάρω τα προϊόντα. Είμαι καταναλωτής όσο και οι άλλοι γύρω μου. Αλλά, νομίζω, μπορώ να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στα σώβρακα και στις γραβάτες.

 

[Kosh]

Δεν μιλησε κανεις για τηλεθεασεις. Αυτο θα ηταν η πολυ ευκολη λυση. Ριχνεις στο καστ εναν κινηματογραφικο -νυν ξεπεσμενο - σταρ , τραβας μια κλασικη συνταγη και να τα νουμερα...

Μιλησα για την θεση που πηρε η σειρα στην "καρδια" των τηλεθεατων. Αυτο οσο καλλιτεχνης και να εισαι ή αντιθετα οσα ατου απο τα κλισε και να ριξεις στην παραγωγη δεν την κερδιζεις ευκολα.

Το ΒοΒ δεν ειχε σταρ. Δεν ειχε διαρκεια ωστε να "πεισει" σιγα σιγα το κοινο. Ειχε ομως οραμα και στοχο και αυτο που αγγιζει την καρδια.

 

[Kosh]

Υπαρχουν και πολλοι που φορουν τις γραβατες για σωβρακο βεβαια και το αντιθετο. Περι ορεξεως τα εχουμε πει ξανα .....

Ολα δεκτα ειναι .

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

και η Βουγιουκλάκη άγγιζε τη συλλογική ελληνική καρδιά και το δάκρυ έτρεχε κορόμηλο. Δεν ήταν όμως το ίδιο με τη Λαμπέτη. Ουτε ήταν καλύτερη.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως συγκρίνουμε -πρώτος εγώ- ανόμοια πράγματα.

 

[Kosh]

Ακομα και αν ετρεχε το δακρυο κορομηλο με την Βουγιουκλω ή αν γελαγαν μαζι της, το κοινο αν το ρωταγες βαθια μεσα τι αποδεχοταν σαν ηθοποιο την Λαμπετη θα σου ελεγε.

Αλλο η διασκεδαση και η δημοφιλια και αλλο η αποδοχη απο καρδιας...Κι εγω διασκεδαζω και γουσταρω να δω το Desperate Housewives αλλα δεν θα το χαρακτηριζα ποτε μια απο τις καλυτερες ever και διαχρονικη σειρα.

Αντιθετα το Doctor Who θα το ξαναδω σιγουρα μετα απο λιγα χρονια και θα ειναι σιγουρα καλτ.

Οπως και το ΒοΒ (για το Pacific θα τα πουμε οταν ολοκληρωθει τον Μαιο.)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

το κοινό, θεωρεί τον Lynch περίπου fruitcake. Το ...μπερδεύει, του κάνει ηλεκτροσοκ και το περιλούζει με παγωμένους κουβάδες νερό στα καλά του καθουμένου, πράγματα εκ των ων ουκ άνευ δηλαδή όταν μιλάμε για αληθινή Τέχνη. Δεν τον εκτιμούν. Ισως έχουν ακούσει από τους cognoscenti ότι είναι πρωτοποριακός ή τον βλέπουν -όταν τον βλέπουν- με μπανιστηριτζίδικη διάθεση. Αλλού χτυπάει η καρδούλα τους όμως και αλλού δίνουν τα νούμερα.
Η δημοφιλία είναι άρρηκτα δεμένη με την αποδοχή από καρδιάς.
Αλλο αυτά και άλλο η αναγνωρισιμότητα. Τον Μπετόβεν τον ξέρουν όλοι και αν ερωτηθούν θα συμφωνήσουν ότι είναι Μεγάλος. Λίγοι όμως τον ακούν και τον αγαπούν πραγματικά.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Κι όταν θέλω τροφή για τον εγκέφαλο, μου είναι υπεραρκετό το In Treatment.

Αχ, τι να πω! διαφωνείτε τόσες ώρες αλλά αυτήν εδώ την μικρή γραμμούλα δεν την πρόσεξε κανείς....
Το In treatment έχω πληροφορηθεί ότι είναι εξαιρετική σειρά, Βραβευμένη μεν, καθόλου του συρμού δε,με τον Gabriel Byrne, μόνο που είναι αδύνατον να την βρω, όσο κι αν προσπάθησα. Μπορεί να με βοηθήσει κάποιος; Δεν τίθεται θέμα υποτίτλων...
Και για να μην ξεφύγω εντελώς από το θέμα σας, έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου για την αισθητική αυτού που αναφέρεται στο νήμα ως "κοινό γούστο".
Και συνήθως, το ότι μια ταινία, μια μουσική ή ένα βιβλίο αρέσει στα "πλήθη", αποτελεί για μένα ανασταλτικό παράγοντα. Προτιμώ αυτά που σε κάποιους φέρνουν ύπνο.
Για ένα περίεργο λόγο, αυτά, εμένα βάζουν το μυαλό μου σε πλήρη εγρήγορση!

 

[Kosh]

Και συνήθως, το ότι μια ταινία, μια μουσική ή ένα βιβλίο αρέσει στα "πλήθη", αποτελεί για μένα ανασταλτικό παράγοντα. Προτιμώ αυτά που σε κάποιους φέρνουν ύπνο.
Για ένα περίεργο λόγο, αυτά, εμένα βάζουν το μυαλό μου σε πλήρη εγρήγορση!

Aυτο δεν ειναι κακο. Αλλα απο μονο του δεν μπορει να αποτελεσει παραγοντα κρισεως. Αυτο θα ηταν περα για περα λανθασμενο και ενδειξη αυτοπεριθωριοποιησης.

Το να φιλτραρεις τα παντα και να κρινεις μονος σου ναι ειναι προτιμοτερο.

Μακρυα απο Σειρηνες.

 

[Kosh]

Η δημοφιλια δεν ειναι καθολου δεμενη με την αποδοχη απο καρδιας. Δεν ειδα ποτε μου να γινονται παρελασεις για το true blood πχ αλλα οποιος την ειδε ξερει οτι προκειται για εξαιρετικη σειρα.

Μην πω οτι ειναι αντιδημοφιλης σειρα με τον τροπο που προσεγγιζει το σεναριο.

Το ΒοΒ πατησε σε μια στρωμενη παραγωγικη διαδικασια (αυτη του στρατιωτη Ραιαν) και εξελιχθηκε σε κατι που εμοιαζε εικαστικα αλλα ηταν λιγοτερο σκληρο και πολυ πιο ανθρωπινο τελικα.

Χρησιμοποιησε ενα οχημα για να του ριξεις μια πρωτη ματια αλλα καποιους τους εχασε στην πορεια και αλλους τους εκανε να καταριουνται την ωρα και την στιγμη που το project σχεδιαστηκε για 10 μονο επεισοδια.

Απο την σκονη που σηκωσε φαινεται οτι οι τελευταιοι ηταν οι περισσοτεροι. Και σε εναν κοσμο που μετραει κυριως γνωμη του κοινου αυτο μετραει.

 

[Maestro]

και, για να μη με παρεξηγήσετε: δεν σνομπάρω τα προϊόντα. Είμαι καταναλωτής όσο και οι άλλοι γύρω μου. Αλλά, νομίζω, μπορώ να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στα σώβρακα και στις γραβάτες.

Έτσι κι εγώ, όταν γυρίζω το βράδυ σπίτι κατάκοπος πολλές φορές έχω ανάγκη από ένα κομψά σερβιρισμένο, φανταχτερό προϊόν, για να περάσει ευχάριστα η ώρα... μερικές φορές αρνούμαι να μπω μέσα στο δύσκολο μυαλό ενός δημιουργού. Άλλες βέβαια φορές δεν το αλλάζω αυτό με τίποτα.


Ωστόσο δεν θα παρομοίαζα με σώβρακα και γραβάτες, είναι μάλλον υπερβολικό. Θα έλεγα ότι υπάρχουν απλά γραβάτες και γραβάτες... κάποιες χειροποίητες, σπάνιας ομορφιάς, και κάποιος κλασσικές, ωραίες μεν, αλλά χωρίς να καταφέρνουν να σου μιλήσουν άμεσα, να σε συγκλονίσουν, να σε κάνουν να πληρώσεις όσο όσο για να τις αποκτήσεις.


Έτσι πχ, υπάρχουν εξαιρετικές σειρές (ΒS galactica, Lost) που ενώ είναι προορισμένες για ευρεία κατανάλωση, στολισμένες, φανταχτερές, χολυγουντιανές, παραμένουν ωστόσο εξαιρετικές υλοποιήσεις, με πολύ μεράκι, και εμμονή στην ποιότητα, και πολλά στοιχεία πρωτοπορίας στον χώρο τους.

Σίγουρα δε φτάνουν την πλημμύρα ερεθισμάτων που αποκτάς όταν δεις μια ταινία όπως τη Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, ή την Casablanca, όμως καταφέρνουν να προάγουν αυτό που αντιπροσωπεύουν σε επίπεδα κλάσεις ανώτερα από αυτά τα οποία έχουμε συνηθίσει. Όπως πχ η μουσική του Zimmer... αν τη συγκρίνεις με τον Mahler είναι πραγματικά μια παρτιτούρα για τα σκουπίδια... Αν τον συγκρίνεις όμως με τους υπόλοιπους τωρινούς blockbusterιανούς συνθέτες, είναι συχνά μια όαση.

Δεν εκφέρω άποψη για τη σειρά, απλά για όσα γράφονται παραπάνω. Για τη σειρά θα μιλήσω εντός 1-2 μηνών.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Aυτο δεν ειναι κακο. Αλλα απο μονο του δεν μπορει να αποτελεσει παραγοντα κρισεως. Αυτο θα ηταν περα για περα λανθασμενο και ενδειξη αυτοπεριθωριοποιησης.

Το να φιλτραρεις τα παντα και να κρινεις μονος σου ναι ειναι προτιμοτερο.

Μακρυα απο Σειρηνες.

Από αυτό που έγραψα σας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι παρασύρομαι από Σειρήνες λοιπόν;

 

[Kosh]

Και η αρνητικη αποψη του κοινου την οποια αποστρεφεσαι μηχανικα σειρηνα δεν ειναι ?

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Απο την σκονη που σηκωσε φαινεται οτι οι τελευταιοι ηταν οι περισσοτεροι. Και σε εναν κοσμο που μετραει κυριως γνωμη του κοινου αυτο μετραει.

Τελικά έτσι δημιουργείται απλώς ένας φαύλος κύκλος.
Ζούμε σε έναν κόσμο λοιπόν που μετράει η γνώμη του κοινού, επειδή αυτό πληρώνει στο κάτω κάτω, το οποίο κοινό έχει μάθει, διότι κάποιοι το στρέφουν προς τα εκεί (φοβούμενοι ότι αλλιώς δεν θα βρούν ανταπόκριση), στο εύκολο θέαμα, ακρόαμα, ανάγνωσμα, στο εύπεπτο, στο "εγώ θέλω κάτι για να ξεφύγω από την καθημερινότητα", στον εντυπωσιασμό, και αφού το κάνουν πρόβατο, δημιουργούν έργα, σειρές, βιβλία και μουσικές "για το κοινό".
Όπως λέμε "για το καλό του τόπου" ένα πράγμα.....

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Και η αρνητικη αποψη του κοινου την οποια αποστρεφεσαι μηχανικα σειρηνα δεν ειναι ?

Δεν λειτουργώ ποτέ μηχανικά.
Το ότι αντιδρώ αρνητικά στην "ενθουσιώδη" άποψη του κοινού (και όχι το αντίθετο όπως διαφαίνεται από το παραπάνω) δεν σημαίνει ότι δεν έχω τα δικά μου φίλτρα ή ότι φορώ παρωπίδες.
Απλώς, με τα χρόνια, έχω ήδη διαμορφώσει τη δική μου άποψη περί αισθητικής και ποιότητας, και ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω διαψευσθεί.
Αλλά επειδή δεν θέλω να μιλώ μόνο επί προσωπικού, επί της ουσίας αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν κάτι δεν φαίνεται ότι θα είναι εύκολα αποδεκτό από αυτό που λέμε "ευρύ κοινό", δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι δύσκολο, λιγότερο ευχάριστο ή ψυχαγωγικό -άλλως τε πως αναλύεται ετοιμολογικά η ψυχαγωγία; - και κάτι που είναι για τους λίγους, για την ελίτ.
Απλώς, η δική μου άποψη είναι ότι πρέπει να γίνουν οι πολλοί 'ελίτ', αντί να κατηγορούμε κάποια πράγματα ότι είναι για λίγους. Να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την αισθητική των πολλών αντί να περιθωριοποιούμε αυτούς που έχουν μια ξεχωριστή αισθητική.
Αν και σε αυτό το σημείο αναιρώ λίγο τον εαυτό μου, διότι ορισμένες φορές (και το έχω γράψει ξανά εδώ), κάποια δημιουργήματα οποιασδήποτε Τέχνης, είναι φτιαγμένα μόνο γι αυτούς που μπορούν να τα καταννοήσουν, κι αυτοί είναι λίγοι.
Και πρέπει να είναι.

Ζητώ συγγνώμη για το οφφ-τόπικ :blush:

 

[Kosh]

Τελικά έτσι δημιουργείται απλώς ένας φαύλος κύκλος.
Ζούμε σε έναν κόσμο λοιπόν που μετράει η γνώμη του κοινού, επειδή αυτό πληρώνει στο κάτω κάτω, το οποίο κοινό έχει μάθει, διότι κάποιοι το στρέφουν προς τα εκεί (φοβούμενοι ότι αλλιώς δεν θα βρούν ανταπόκριση), στο εύκολο θέαμα, ακρόαμα, ανάγνωσμα, στο εύπεπτο, στο "εγώ θέλω κάτι για να ξεφύγω από την καθημερινότητα", στον εντυπωσιασμό, και αφού το κάνουν πρόβατο, δημιουργούν έργα, σειρές, βιβλία και μουσικές "για το κοινό".
Όπως λέμε "για το καλό του τόπου" ένα πράγμα.....

Kαθε αλλο.

Οταν ομως καποιος ζητησει μια μεση αποψη για κατι -πχ μια σειρα- αυτο που ειναι πιο κοντα στην αντικειμενικοτητα δεν ειναι η αποψη ενος αλλα των περισσοτερων.

Αν βεβαια βρεις τον κριτικο που εχεις πληρη ταυτιση αποψεων μαζι του τοτε ναι μπορεις να αψηφησεις τους πολλους.

Διαφορετικα ακολουθωντας την μια σημαια στο πελαγος που δεν ξερεις ομως που οδηγει μπορει απλα να σε κανει να χασεις ενα καλο νησι....

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Kαθε αλλο.

Οταν ομως καποιος ζητησει μια μεση αποψη για κατι -πχ μια σειρα- αυτο που ειναι πιο κοντα στην αντικειμενικοτητα δεν ειναι η αποψη ενος αλλα των περισσοτερων.

Αν βεβαια βρεις τον κριτικο που εχεις πληρη ταυτιση αποψεων μαζι του τοτε ναι μπορεις να αψηφησεις τους πολλους.

Διαφορετικα ακολουθωντας την μια σημαια στο πελαγος που δεν ξερεις ομως που οδηγει μπορει απλα να σε κανει να χασεις ενα καλο νησι....

Μα...δεν επηρεάζομαι από κριτικούς. Τους διαβάζω βέβαια, αλλά προτιμώ τις προσωπικότερες απόψεις κοινών θνητών, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που βρίσκομαι στο φόρουμ. Το ότι δεν γίνεται στείρα κριτική μουσικής ή ταινιών αλλά λειτουργεί περισσότερο το προσωπικό ένστικτο του κάθε ακροατή / θεατή. Μετά, λειτουργούν τα δικά μου φίλτρα και τα δικά μου κριτήρια -να μην επαναλαμβάνομαι, τα είπα παραπάνω αυτά-. Τώρα αν αυτά συμπίπτουν με των πολλών ή των λίγων, δεν με απασχόλησε, ούτε θα με απασχολήσει ποτέ. (Λέμε τώρα....).
Για να καταλάβετε, δεν είδα το Avatar.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλό στην κατηγορία του, ή ότι δεν έχει αξία για τους κινηματογραφόφιλους.
Επειδή όμως ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, προτιμώ να τον αφιερώνω σε ταινίες που ικανοποιούν περισσότερο τις αισθήσεις και ταρακουνούν το μυαλό μου. Ίσως πάλι, ακόμα κι αν ήταν περισσότερος, να έπραττα το ίδιο.

 

[Kosh]

Μα...δεν επηρεάζομαι από κριτικούς. Τους διαβάζω βέβαια, αλλά προτιμώ τις προσωπικότερες απόψεις κοινών θνητών

Η χρηση του "κριτικου" στο παραδειγμα μου ηταν τελειως τυχαια και κυριως επειδη αυτοι ειναι πιο απολυτοι κριτες απο τους απλους θεατες.

Βαλε στην φραση μου τον ανθρωπο, τον θεατη, τον καθε τυχαιο. Το ιδιο σημαινει.

Μετά, λειτουργούν τα δικά μου φίλτρα και τα δικά μου κριτήρια -να μην επαναλαμβάνομαι, τα είπα παραπάνω αυτά-. Τώρα αν αυτά συμπίπτουν με των πολλών ή των λίγων, δεν με απασχόλησε, ούτε θα με απασχολήσει ποτέ. (Λέμε τώρα....).

Το επανω δεν ειναι σε αντιθεση με το απο κατω ή κανω λαθος ?

Και συνήθως, το ότι μια ταινία, μια μουσική ή ένα βιβλίο αρέσει στα "πλήθη", αποτελεί για μένα ανασταλτικό παράγοντα. Προτιμώ αυτά που σε κάποιους φέρνουν ύπνο.
!

Το In treatment έχω πληροφορηθεί ότι είναι εξαιρετική σειρά, Βραβευμένη μεν, καθόλου του συρμού δε,με τον Gabriel Byrne, μόνο που είναι αδύνατον να την βρω, όσο κι αν προσπάθησα. Μπορεί να με βοηθήσει κάποιος; Δεν τίθεται θέμα υποτίτλων...

Κατι εχω στο νου μου . Θα σου στειλω pm μολις το βεβαιωσω.

 

[nikosGX]

Δημοφιλές είναι το Lost. Το ΒΟΒ δεν ήταν ποτέ δημοφιλές με αυτό το τρόπο. Το ΒΟΒ το έδειξε το ΗΒΟ και το Discovery, δεν το έδειξαν τα μεγάλα κανάλια.

Ιδιαίτερα δημοφιλής ήταν και η πρώτη χρονιά του Twin Peaks που έσπασε ρεκόρ τηλεθέασης στο δημοφιλές κανάλι ABC. Τη δεύτερη χρονιά, μετά την αποκάλυψη του δολοφόνου, η σειρά έχασε κάθε κατεύθυνση. Παρόλα αυτά ο Lynch συνέχισε χωρίς σκοπό μέχρι που το κανάλι έκοψε την σειρά. Θα συνέχιζε και τρίτη χρονιά χωρίς σκοπό αν του έδιναν λεφτά, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι η σειρά δεν πήγαινε πουθενά. Δηλαδή συνολικά θα ήταν εξαιρετική σειρά αν ο Lynch σταματούσε μόνος του νωρίτερα, αλλά δεν το έκανε: το δεύτερο μισό της δεύτερης χρονιάς κάνει μεγάλη κοιλιά.

Από κάποια πλευρά λοιπόν θα έλεγα ότι το ΒΟΒ υπήρξε και πιο τίμια σειρά γιατί τουλάχιστον δεν προσπάθησε να αρμέξει την αγελάδα μέχρι εσχάτων, όπως έκαναν πολλές άλλες (ας πούμε X-files, Lost κλπ). Σίγουρα πάντως δεν ήταν η σειρά που έσπασε ρεκόρ τηλεθέασης και έδωσε τρελό χρήμα στους παραγωγούς, σε αυτό ήταν κάτι σαν πολύ πετυχημένο ντοκιμαντέρ.

 

[Kosh]

Σίγουρα πάντως δεν ήταν η σειρά που έσπασε ρεκόρ τηλεθέασης και έδωσε τρελό χρήμα στους παραγωγούς, σε αυτό ήταν κάτι σαν πολύ πετυχημένο ντοκιμαντέρ.

Σαν πολυ πετυχημενο ντοκυμαντερ μυθοπλασιας θα προσθετα Νικο.
Κατα τα αλλα συμφωνω σε ολα .