Παρότι είμαι κάτοχος ηχείων ATC (και μόνον) από το 1983 (ATC 100 Ενεργά δαπέδου στο κυρίως σύστημα, ATC 40 παθητικά στο εξοχικό), είχα συνάμα την «ατυχία» τρείς από τους κολλητούς της Hi-End παρέας εδώ στον «κάμπο» να έχουν όλοι τους (τότε το 1989 που γνωριστήκαμε) Magnepan 3.5 (και τελευταία και τέταρτος στην Πιερία)! Φαντάζεστε τις ομηρικές μάχες με το να αποκαλούν τα ATC μου «κουτιά» κι εγώ τα δικά τους «ράντζα»! Στο δρόμο βέβαια κάπου τα βρήκαμε και απολαμβάνουμε επί πολλές ώρες-μέρες-χρόνια μουσική και στα μεν και στα δε, βιώνοντας και την ακουστική εξέλιξη όλων των set-up διαχρονικά (σε κάποια set-up ήρθαν-κι έφυγαν νύχτα-τα 3.6 και 3.7, όπως και τα 20.1 που όμως μέχρι τώρα μένουν)! Οπότε και έκρινα ότι θα άξιζε να μοιραστώ μαζί σας τις σχετικές long term εμπειρίες που όλ’ αυτά τα χρόνια αποκόμισα σχετικά! Συγκεκριμένα:
1. Όποιος πιστεύει ότι με έναν (ακόμα και τον καλύτερο και πιο ταιριαστό) ενισχυτή θα λύσει όλα τα hi end προβλήματά του, ιδίως στα Magnepan, πλανάται πλάνη οικτρά! Παίζουν ρόλο (κι όχι μόνο στα Magnepan, αλλά σ’ όλα τα αξιοπρεπή ηχεία) και τα ματσαρίσματα με τα συνοδά (κυρίως προενισχυτής) αλλά και όλα τα υπόλοιπα παραφερνάλια (πηγές, καλώδια σήματος και ρεύματος, στηρίξεις, κλπ) αλλά πρωτίστως το μέγεθος και το acoustical treatment του χώρου και η τοποθέτηση - απόσταση μεταξύ των ηχείων (μου έτυχε με επιπλέον πλησίασμα 3 εκ. μεταξύ τους από την αρχική τους θέση, να παίζουν σαν να διπλασίασε ξαφνικά ισχύ ο ενισχυτής!), αλλά και το toe in τους! Επίσης πάντα καλύτερα στ’ αυτιά μου (καλύτερη συνοχή, σαφήνεια και σχήμα οργάνων) έπαιζαν με τα tweeter από μέσα. Με τα tweeters απ’ έξω ξεγελάει μεν η μεγαλύτερη (σε πλάτος) εικόνα, αλλά η πυκνότητα της μουσικής ξεφτίζει και γίνεται πιο αχνή και ασαφής και χάνεται ο έστω και υποτυπώδης εστιασμός!
2. Από όλα τα Magnepan της σειράς 3 (3.5, 3.6, 3.7) που άκουσα, το πιο «Magnepan» με την καλή έννοια του όρου (δηλ. το πιο «φτιαξάρικο») ήταν μακράν το 3.5! Το μεν 3.6 μουντό, αργό και βαρύ στα μεσοχαμηλά του, το δε 3.7 τελείως άμουσο, με ανύπαρκτο χαμηλό και μεσοχαμηλό (με sub κάπως βελτιώνεται, αλλά όχι για hi end προσδοκίες) και με ενοχλητικότατες υψηλές που ξύριζαν και μάτωναν αυτιά!
4. Όποιος περιμένει από οποιδήποτε Magnepan σειράς 3, ή/και 20 να ακούσει πραγματικά δυναμικά, αλλά και αξιοπρεπές βάθος εικόνας και διαστρωματώσεις μπρος – πίσω, και ακριβή εστιασμό (τύπου ATC), τζάμπα παιδεύεται, ή βαυκαλίζεται! Πίνακας ανακοινώσεων (όπως λέει κι ο Βαγγέλης από πάνω) ακόμα και στα καλύτερα set-up! Απλά κάποτε παλιά έγραφε κάποιος reviewer Σπίνουλας για (ανύπαρκτα στην πραγματικότητα) «βάθη αμέτρητα» στα Magnepan κι έκτοτε οι περισσότεροι Μαγκνεπανάκηδες τα ονειρεύονται στο ξύπνιο τους! Όμως, σε καλοκουρδισμένα set-up με 3.5, και 20.1, υποκλίνομαι στο πλάτος και το μέγεθος εικόνας και στο πως παίζουν φωνές και μικρά σύνολα Jazz και κλασσικής!
5. Από τους δεκάδες συνδυασμούς προ-τελικού που άκουσα όλ’ αυτά τα χρόνια με τα Magnepan 3.5 στα διαρκώς “εξελισσόμενα” συστήματα των φίλων και συγκεκριμένα (προ + τελικός): Audio Research (ARC) LS2 MKII + Mac Cormak 2SE // Pass Aleph + Threshold 200 // ARC LS25 + CAT // ARC REF 2 + CAT // ARC REF 3 + CAT // ARC REF 2 + Atma-sphere MA2 // ARC REF 2 + ARC VT200 //ARC REF 2 + Lam M2.1 // ARC REF2 + Krell EVO 402 // ARC REF 5 + ARC 210, ο μακράν καλύτερος και πιο Hi End, ήταν αυτός με προενισχυτή τον ARC REF 2 και τελικό τον λαμπάτο ARC VT 200 ο οποίος (λαμπάτος) έβγαζε και δυναμικά και τσαμπουκά αλλά και χροιές αντάξιες των Magnepan! Δυστυχώς όμως και τα δύο αυτά μηχανάκια δεν βγαίνουν πλέον και μόνο ως μεταχειρισμένα, κι αν τα βρεις.
Όσον αφορά δε τα χειρότερα αποτελέσματα (εξαρτώμενα βέβαια και από τα υπόλοιπα set-ups εκείνης της περιόδου) από τους προενισχυτές τα έδωσαν ο ARC LS25 και ο ARC REF 3, από δε τους τελικούς σε οδήγηση και χρωματισμούς, οι μονομπλόκ LAM Μ2.1 και οι μονομπλόκ OTL Atma-sphere MA2! Όμως μιλάμε για προσπάθεια να οδηγήσουν δύσκολα και «ανώμαλα» φορτία που είναι τα Magnepan και επ’ ουδενί θεωρούνται γενικώς κακά μηχανάκια!
