Και κάτι ακόμα, που το συζητούσα με τον Τσάκωνα προχτες και με τον Κουν σήμερα...
Η μεγάλη σύνθεση είναι εκείνη που είναι απλή.
3 νότες.
γίνεται ?
4 ?
αυτό είναι μεγάλη σύνθεση.
Το να γράψει κάποιος μιά σύνθεση πολύπλοκη, η περίτεχνα δομημένη, ίσως στην αρχή μετά πό 5 ακούσματα να ακουστεί ευχάριστα, ίσως στα 10 και στα 30 να τη συνηθίσεις και μετά να την προσδοκάς και να την περιμένεις να εξελιχθεί.
Η ουσία και η βαρύτητα όμως είναι στην απλή μελωδία.
Τα θέματα πχ του Sonny Rollins, του Coltrane, του Duke και τόσων άλλων των δεκαετιών 50 και 60.
Το να παίξεις ένα στριφνό θέμα και μετά να αυτοσχεδιάσεις είναι κάτι που κάνουν όλα τα trios και αυτό είναι που τα καθιστά όλα όμοια, απονευρωμένα και ξεπλυμένα. Γιά να σε τραβήξουν πρέπει να υπάρχει εκτός από μουσική αρτιότητα - που σίγουρα έχουν μιά και φτάσανε στα πλατώ μας και κάποια προσωπικότητα, ένας ιδιαίτερος ήχος. αλλά ΚΑΙ ΠΑΛΙ αυτά δεν φτάνουν.
Τρεις σοφά επιλεγμένες νότες αρκούν.
Και αυτό το έχει ο Tingvall.
Και προσοχή τα θέματά του δεν είναι τρεις νότες, αποτελούνται από σοφά δομημένες ενότητες από λίγες νότες.
Δυστυχώς όμως ένα και δυό ακούσματα δεν φτάνουν - ΚΑΙ γι αυτόν.
ακούστε όποιοι έχετε διάθεση τα 2, 4, 6 και 8 του δίσκου και πείτε μου...