Post mortem αριστούργημα

[petros_m]

Eκεινη τη βραδυα στο Παλλας δεν υπηρχε καθολου ψυχρα παντως. Το αντιθετο μαλιστα. Στο τελος ενιωσα οπως στις υπερσπανιες περιπτωσεις που αντικριζεις μια γκομενα και σε 5 λεπτα νιωθεις πως θες να παρατησεις τα παντα και να ζησεις μαζι της. Σου χαμογελαει κι αυτη και...κατι γινεται τελος παντων και ξεφευγει απο το "αλλη μια ωραια γκομενα". Δε χρειαζονται πολλες κουβεντες, συστασεις, φιγουρες και τσαλιμακια. Ετσι εγινε και με τους E.S.T. Στο τελος υπηρχε μια σπανια μαγεια στο χωρο, με ασυναισθητα χαμογελα και αισθηση ολοκληρωσης.

 

[Γιώργος Κουν.]

Ούτε σ' εμένα φέρνουν ψύχρα, πάντως. Μου αρέσουν πολύ.

ΥΓ. Πέτρο, σχόλια-ζωγραφιά :grinning-smiley-043.
Άντε και καμμιά παρουσίαση που και που, δε βλάπτει ..

 

[Σπύρος Σούρλας]

Γιά μένα (καί τόχω ξαναγράψει ανερυθρίαστα)oι Ε.S.T. αποτελούν τούς σύγχρονους Mozart τής Μουσικής..
Παντρεύουν διάφορα είδη εκπληκτικά και ενώ νομίζεις πώς όλα αυτά είναι πάναπλα ,στην πραγματικότητα έχουν μέσα τους τό ´γονίδιο´τής χαράς τής Μουσικής.
Οπως και ο Amadeus πρίν απο 250 χρόνια σέ μιά απλή μελωδία έγραφε μιά κάποια νότα πού τής άλλαζε ολόκληρο το νόημα και τήν μετέτρεπε σέ ´Καθαρή Μουσική´το ίδιο κατ´αναλογίαν έκαναν οι Ε.S.T. τά πρόσφατα χρόνια...
Εκεί πού λές πώς το μοτίβο τό έχεις ξανακούσει ,εμφανίζεται ένα πέρασμα τού πιάνου ή τού μπάσσου και σού προκαλεί το άμεσο ενδιαφέρον.
Αυτό είναι χάρισμα.
Και στην πλειονότητα τών δίσκων τους μοιάζουν να μήν χρησιμοποιούν εγκεφαλικά σχήματα γιά να εντυπωσιάσουν...
Αυτό μάλιστα φαίνεται ακόμα περισσότερο στο Live in Hamburg τού 2007 όπου η ζωντανή τους παρουσία αποδεικνύει πώς οι άνθρωποι ήσαν γεμάτοι αυθόρμητες και πανέμορφες ιδέες.
Πραγματικό χάρμα τών αισθήσεων.

 

[supersonic]

Πριν από μισή ώρα, έφυγε ο Τσάκωνας μετά από ένα γεμάτο δίωρο ακροάσεων.
Αν και αυτός θεωρεί τους EST πολύ καλούς, λίγο και μόνο άκουσμα του Tingwall trio ήταν αρκετό γιά να συμφωνήσει μαζί μου ότι είναι σαφώς πιό ζεστοί και ανθρώπινοι...

Φυσικά δεν θέλω να πείσω κανέναν, απλά συζητάμε.

 

[jim...]

Και καλά κάνετε και συζητάτε και βάζετε εμάς που δεν ξέρουν και πολλά, να το ψάξουμε λιγάκι.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Περίεργος δίσκος. Από τη μιά τον θαυμάζω...από την άλλη, δεν είναι από αυτούς στους οποίους θα επιστρέφω συχνά. Είναι πρωτόλειο φυσικά: studio jam, ακατέργαστο σκίτσο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο μακαρίτης θα το κυκλοφορούσε σε αυτήν εδώ την πρωτογενή μορφή του ή θα το επεξεργαζόταν παραπάνω. Η ειδοποιός διαφορά του με τα προηγούμενα E.S.T. είναι, για μένα, ο μπασίστας: κυριολεκτικά εκπληκτικός. Το κατατάσσω μαζί με τα άλλα E.S.T. που θεωρώ β' διαλογής, τα Viaticum και Tuesday Wonderland - όταν λέω β' διαλογής εννοώ ότι είναι πολύ καλοί δίσκοι in their own right - απλά δεν στέκονται στο ύψος του Winter In Venice που για μένα είναι το καλύτερό τους ή του Live In Hambourg που δίνει μιά πολύ καλή γεύση για το τι ακριβώς ήταν ικανό αυτό το γκρούπ σε μιά καλή συναυλία του.
Την άποψη ότι οι Βόρειοι -και η ECM- είναι "ψυχροί" δεν θα τη σχολιάσω: μου αρκεί ότι μπορώ να αντιπαραθέσω περισσότερες από 100 κυκλοφορίες της εν λόγω εταιρίας που την κάνουν, κυριολεκτικά, συντρίμια. Γενικά η ECM έχει ακούσει τα εξ αμάξης από καταβολής της: ότι είναι "τα...blue chips της σύγχρονης τζάζ", ότι οι ήχοι της "δεν θυμίζουν αδρές πινελιές αλλά χρώματα παστέλ" και άλλα τέτοια (τα προηγούμενα είναι από τα πιο ανώδυνα...), γενικεύσεις που προσωπικά θεωρώ αβασάνιστες και, σε πολλές περιπτώσεις, πέρα για πέρα άδικες.
Οποιος θέλει να πιάσει τον σφυγμό της κατάστασης των πραγμάτων πάνω στο κεφάλαιο σύγχρονο Piano Trio, θα του συνιστούσα να ακούσει το τελευταίο άλμπουμ του Bobo Stenson με τίτλο Cantando. Είναι στην ECM και συγκαταλέγεται στα 3 ή 4 πιο συγκλονιστικά άλμπουμ που άκουσα φέτος: δεν μπορώ να το βγάλω απ το player και με βλέπω να επιστρέφω για πολύ καιρό.

 

[Γιώργος Κουν.]

Ενεός... :blink:

 

[supersonic]

Υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις που κάνουν τον κανόνα.
και εκτός του κανόνος υπάρχει και αυτό που βγαίνει προς τα έξω και μένει στο ευρύ κοινό.
Και αυτό είναι ότι οι βόρειοι είναι κρύοι.
επίσης ότι ο ήχος της ecm είναι κρύος.

Βέβαια όπως είπα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που χρυσώνουν τον κανόνα.
Πχ χτες το βράδυ με τον Τσάκωνα, δεν ξέρω πως έγινε, αλλά η συνεχής πρότροπή του "βάλε και βάλε" με οδήγησε και τελικά μας οδήγσησε να ακούσουμε γύρω στο 70% της ώρας βινύλιο ecm φωτιά.
αλλά: της καλής εποχής δηλαδή προ 1980...
Το περί 100 δίσκων που ανατρέπουν το αξίωμα, το προσυπογράφω και εγώ Κώτσο, και νομίζω ότι 100 καλοί ecm και βόρειοι δίσκοι είναι ταμάμ γιά επιβεβαίωση του κανόνα ή έστω της κακώς εννοούμενης άποψης γιά τη βόρεια μουσική.
Και φυσικά δεν αλλάζει η άποψή μου γιά τους EST (απλά τους θεωρώ αχρείαστους - κάπως τους συμπάθησα μετά την απώλεια), γιά να μην αναφέρω τον Wolfgang Haffner με τους Hubert Nuss & Lars Danielsson που μου έδωσε με χαρά ο Μήτσος να εκτιμήσω... εκεί (!) να δεις κρύα ατμόσφαιρα συνδυασμένη με αδιάφορο ύφος trio.....

 

[supersonic]

btw αν κάποιοι από σας είναι πρωϊνοί τύπου, θα περιφέρομαι στους δρόμους του κλεινού άστεος μεταξύ 6:30 και 9.00 πρωϊνής της Δευτέρας, killing time.

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Post mortem αριστούργημα

Περίεργος δίσκος. Από τη μιά τον θαυμάζω...από την άλλη, δεν είναι από αυτούς στους οποίους θα επιστρέφω συχνά. Είναι πρωτόλειο φυσικά: studio jam, ακατέργαστο σκίτσο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο μακαρίτης θα το κυκλοφορούσε σε αυτήν εδώ την πρωτογενή μορφή του ή θα το επεξεργαζόταν παραπάνω. Η ειδοποιός διαφορά του με τα προηγούμενα E.S.T. είναι, για μένα, ο μπασίστας: κυριολεκτικά εκπληκτικός. Το κατατάσσω μαζί με τα άλλα E.S.T. που θεωρώ β' διαλογής, τα Viaticum και Tuesday Wonderland - όταν λέω β' διαλογής εννοώ ότι είναι πολύ καλοί δίσκοι in their own right - απλά δεν στέκονται στο ύψος του Winter In Venice που για μένα είναι το καλύτερό τους ή του Live In Hambourg που δίνει μιά πολύ καλή γεύση για το τι ακριβώς ήταν ικανό αυτό το γκρούπ σε μιά καλή συναυλία του.
Την άποψη ότι οι Βόρειοι -και η ECM- είναι "ψυχροί" δεν θα τη σχολιάσω: μου αρκεί ότι μπορώ να αντιπαραθέσω περισσότερες από 100 κυκλοφορίες της εν λόγω εταιρίας που την κάνουν, κυριολεκτικά, συντρίμια. Γενικά η ECM έχει ακούσει τα εξ αμάξης από καταβολής της: ότι είναι "τα...blue chips της σύγχρονης τζάζ", ότι οι ήχοι της "δεν θυμίζουν αδρές πινελιές αλλά χρώματα παστέλ" και άλλα τέτοια (τα προηγούμενα είναι από τα πιο ανώδυνα...), γενικεύσεις που προσωπικά θεωρώ αβασάνιστες και, σε πολλές περιπτώσεις, πέρα για πέρα άδικες.
Οποιος θέλει να πιάσει τον σφυγμό της κατάστασης των πραγμάτων πάνω στο κεφάλαιο σύγχρονο Piano Trio, θα του συνιστούσα να ακούσει το τελευταίο άλμπουμ του Bobo Stenson με τίτλο Cantando. Είναι στην ECM και συγκαταλέγεται στα 3 ή 4 πιο συγκλονιστικά άλμπουμ που άκουσα φέτος: δεν μπορώ να το βγάλω απ το player και με βλέπω να επιστρέφω για πολύ καιρό.

"...That Leucocyte was delivered in its final form before Svensson's untimely death makes clear that this was not some session hurriedly pieced together to capitalize on Svensson's death. That very fact is what makes the loss of Svensson even more tragic. While it would be unfair to say the group had in recent years plateaued, there was a hint of predictability creeping into the its studio recordings (something not at all present on its live recordings). Leucocyte captures the excitement of a trio of musicians who were, after working intensively together for 15 years to the point of rare empathy, making a grand leap into new territory while still sounding like themselves and no other..."

Απ' εδώ αλλά και αλλού , όλοι φαίνεται πως συμφωνούν στο ότι ο δίσκος ήταν έτοιμος για κυκλοφορία προ του θανάτου του Σβένσον. Μας τα είπε άλλωστε και ο φίλος CD318 πιό πάνω παραθέτοντας την συνέντευξη των υπολοίπων μελών του γκρούπ. Ακόμη και το εξώφυλλο ήταν τελειωμένο . Η διαφορά του με τα άλλα έργα τους έγκειται ότι και τα τρία μέλη μετείχαν ισότιμα στην "σύνθεση" των κομματιών του δίσκου .

Ο Bobo Stenson είναι θεόψυχρος . :flipout:Τουλάχιστον το Reflections ( 1993 ) που έχω εγώ . Οπως και ο Tord Gustavsen που ειρήσθω εν παρόδω αρέσει στον Μήτσο . Και για να γίνω κατανοητός ως "θεόψυχρο" χαρακτηρίζω ένα δίσκο , ο οποίος αδυνατεί να μου κρατήσει το ενδιαφέρον , αναγκάζοντας με να κάνω και κάτι άλλο την ώρα που το ακούω ( ανάγνωση εφημερίδας ή Αρδην )[ικανή αλλά όχι αναγκαία συνθήκη για τον χαρακτηρισμό - υπάρχουν δίσκοι που δεν μου κρατούν το ενδιαφέρον , αλλά δεν είναι θεόψυχροι - είναι κακοί ]. Αυτό το παθαίνω με το 90% των δίσκων της ECM που έχω ( πλην του Return to forever και των δύο Art Ensemble ).

N' ανοίξουμε ένα θρεντ με "ψυχρούς" καλλιτέχνες και "ψυχρή" μουσική :BDGBGDB55:

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Post mortem αριστούργημα

Υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις που κάνουν τον κανόνα.
και εκτός του κανόνος υπάρχει και αυτό που βγαίνει προς τα έξω και μένει στο ευρύ κοινό.
Και αυτό είναι ότι οι βόρειοι είναι κρύοι.
επίσης ότι ο ήχος της ecm είναι κρύος.

Βέβαια όπως είπα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που χρυσώνουν τον κανόνα.
Πχ χτες το βράδυ με τον Τσάκωνα, δεν ξέρω πως έγινε, αλλά η συνεχής πρότροπή του "βάλε και βάλε" με οδήγησε και τελικά μας οδήγσησε να ακούσουμε γύρω στο 70% της ώρας βινύλιο ecm φωτιά.
αλλά: της καλής εποχής δηλαδή προ 1980...
Το περί 100 δίσκων που ανατρέπουν το αξίωμα, το προσυπογράφω και εγώ Κώτσο, και νομίζω ότι 100 καλοί ecm και βόρειοι δίσκοι είναι ταμάμ γιά επιβεβαίωση του κανόνα ή έστω της κακώς εννοούμενης άποψης γιά τη βόρεια μουσική.
Και φυσικά δεν αλλάζει η άποψή μου γιά τους EST (απλά τους θεωρώ αχρείαστους - κάπως τους συμπάθησα μετά την απώλεια), γιά να μην αναφέρω τον Wolfgang Haffner με τους Hubert Nuss & Lars Danielsson που μου έδωσε με χαρά ο Μήτσος να εκτιμήσω... εκεί (!) να δεις κρύα ατμόσφαιρα συνδυασμένη με αδιάφορο ύφος trio.....

ακούς μουσική με Τσάκωνα και δεν λες τίποτα ε; Ολα τα "ψυχρά" θα σου βάζω όταν έρθεις ....

 

[supersonic]

Μήτσο μου....
ξέρεις τις ώρες του Τσάκωνα...
Αν σε έφερνα τέτοια ώρα στο σπίτι, όχι το δρόμο θα έχανες, αλλά θα βγάζαμε amber alert...

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Post mortem αριστούργημα

Μήτσο μου....
ξέρεις τις ώρες του Τσάκωνα...
Αν σε έφερνα τέτοια ώρα στο σπίτι, όχι το δρόμο θα έχανες, αλλά θα βγάζαμε amber alert...

μα θαρχόμουν με τον Βασίλη . Ειδ' άλλως ούτε γι' αστείο .

 

[Γιώργος Κουν.]

Είναι φορές που ξεκινάς να ακούσεις ενα δίσκο και ανυποψίαστος ων, δέχεσαι μια έφοδο, ένα γράπωμα απο το λαιμό και ένα ξετίναγμα, να έχεις να πορεύεσαι.
Στην περίπτωση του Leucocyte, η εξαιρετική παρουσίαση του Ντοκ έδωσε γλαφυρά το στίγμα του δίσκου. Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας και τις προηγούμενες δουλειές τους, λες εντάξει, μπορεί και να πήγαν ένα βήμα παραπέρα, μπορεί και ο Ντοκ μες τον ενθουσιασμό να είπε και καμμιά κουβέντα παραπάνω..
Φευ, το ξετίναγμα δεν το απέφυγα.. Είναι απο τις λίγες εκείνες φορές που απο την πρώτη ακρόαση, έχεις ήδη παρασυρθεί απο το χείμαρρο της μουσικής και αιχμαλωτίζεσαι, νοιώθωντας τόσο οικεία μέσα σε δύσκολα κατατόπια, που δεν χρειάζεται να εξηγήσεις γιατί και πώς. Απλά συμβαίνει.. Το Τελευταίο βήμα τους ήταν κολοσιαίο, φύγαν πολύ μπροστά απο ότι είχαν κάνει μέχρι τώρα, τι κρίμα που δεν έχει άλλο.. Πολύ σπουδαίος δίσκος. Πάρα πολύ σημαντικός. Συμφωνώ με τον Ντόκ πως ήρθε για να μείνει. Για μένα τουλάχιστον. Με "βάλανε" μέσα.Τέλος..
Ωστόσο, για τους ανυποψίαστους, να επισημάνω πως δεν είναι και "βολικός" (σε σύγκριση με προηγούμενες δουλειές τους).

ΥΓ. Εκείνο που έμαθα για τα καλά τόσα χρόνια εδω μέσα, είναι να προσπαθώ να αφήσω πίσω χρόνιες αγκυλώσεις και να μην επιτρέπω στις κάθε λογής "ταμπέλες" να επηρρεάζουν θετικά ή αρνητικά αυτό που θα ακούσω (και δεν ήταν- ούτε είναι- καθόλου εύκολο). Δεν εννοώ φυσικά πως "ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει" και όλα καλά, όμως βαριέμαι αφόρητα (πλεον) τους κανόνες και τις εξαιρέσεις τους. Πάμπολες εξαίσιες μουσικές στερήθηκα εξαιτίας τους τα προηγούμενα χρόνια, δεν σκοπεύω να χάσω και άλλες.
Τώρα απο συζήτηση, όση θέλετε, δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκεί που συμφωνώ με έναν απο σας, διαφωνώ μαζί του στην επόμενη μόλις παράγραφο, οπου όμως συμφωνώ με τον επόμενο, κοκ. Τις λατρεύω τις διαφωνίες μας. Και πάνω απ'όλα, εκτιμώ τους ανθρώπους που τις εκφράζουν.:grinning-smiley-043
Γι αυτό τη γουστάρω την αυλή μας.
Κι ας είναι μόνο "δέκα μέτρα γης" (σε σύγκριση με πιο πολυσύχναστα μέρη):-bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

ΥΓ. Εκείνο που έμαθα για τα καλά τόσα χρόνια εδω μέσα, είναι να προσπαθώ να αφήσω πίσω χρόνιες αγκυλώσεις και να μην επιτρέπω στις κάθε λογής "ταμπέλες" να επηρρεάζουν θετικά ή αρνητικά αυτό που θα ακούσω (και δεν ήταν- ούτε είναι- καθόλου εύκολο). Δεν εννοώ φυσικά πως "ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει" και όλα καλά, όμως βαριέμαι αφόρητα (πλεον) τους κανόνες και τις εξαιρέσεις τους. Πάμπολες εξαίσιες μουσικές στερήθηκα εξαιτίας τους τα προηγούμενα χρόνια, δεν σκοπεύω να χάσω και άλλες.
Τώρα απο συζήτηση, όση θέλετε, δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκεί που συμφωνώ με έναν απο σας, διαφωνώ μαζί του στην επόμενη μόλις παράγραφο, οπου όμως συμφωνώ με τον επόμενο, κοκ. Τις λατρεύω τις διαφωνίες μας. Και πάνω απ'όλα, εκτιμώ τους ανθρώπους που τις εκφράζουν.:grinning-smiley-043
Γι αυτό τη γουστάρω την αυλή μας.
Κι ας είναι μόνο "δέκα μέτρα γης" (σε σύγκριση με πιο πολυσύχναστα μέρη):-bye-

:grinning-smiley-043
Τι μας λες τώρα αγόρι μου; Μέχρι και σε απογευματινό τσάι με φοντάν και γκομπλέν μετέχουμε πλέον , ακούγοντας το Κονσέρτο για πιάνο του Σοπέν ( ας είναι καλά η Μάρθα ):flipout::flipout::flipout:

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Post mortem αριστούργημα

.... γιά να μην αναφέρω τον Wolfgang Haffner με τους Hubert Nuss & Lars Danielsson που μου έδωσε με χαρά ο Μήτσος να εκτιμήσω... εκεί (!) να δεις κρύα ατμόσφαιρα συνδυασμένη με αδιάφορο ύφος trio.....

μα δεν είναι φοβερό ; εγώ ακούω απόηχους του McCoy Tyner κι εκείνος τους βρίσκει κρύους και αδιάφορους !!! Και μετά βασιζόμαστε στ' αυτιά μας για να ακούσουμε ....εκτός των άλλων και μηχανήματα :BDGBGDB55:

 

[Γιώργος Κουν.]

:grinning-smiley-043
Τι μας λες τώρα αγόρι μου; Μέχρι και σε απογευματινό τσάι με φοντάν και γκομπλέν μετέχουμε πλέον , ακούγοντας το Κονσέρτο για πιάνο του Σοπέν ( ας είναι καλά η Μάρθα ):flipout::flipout::flipout:

:flipout: :flipout:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Γιώργαρε έγραψες.:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

Γι´αυτό ρέ φίλε χαίρομαι πού βρίσκομαι στην παρέα.

Αλλά μέ πρόλαβε και ο ξάδελφος μέ τον Σοπέν..
Να δώ να γράφει πώς τού άρεσε η Martha δέν θά το περίμενα ούτε στά 80 μου.

Υ.Γ.
Ντόκ πάρε μιά παλιά φωτογραφία της..
Το κορίτσι τό ´πήγαινε τό γράμμα´γι´αυτό και δεν χρειάζεται νάναι μελίρρυτη.:flipout:

 

[Δημήτρης Ν.]

Γιώργαρε έγραψες.:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

Γι´αυτό ρέ φίλε χαίρομαι πού βρίσκομαι στην παρέα.

Αλλά μέ πρόλαβε και ο ξάδελφος μέ τον Σοπέν..
Να δώ να γράφει πώς τού άρεσε η Martha δέν θά το περίμενα ούτε στά 80 μου.

Υ.Γ.
Ντόκ πάρε μιά παλιά φωτογραφία της..
Το κορίτσι τό ´πήγαινε τό γράμμα´γι´αυτό και δεν χρειάζεται νάναι μελίρρυτη.:flipout:

Το καλό να λέγεται .
Την είχα σταμπάρει από κάποιες φωτογραφίες της που είχατε βάλει παλιότερα .
Ολα παίζονται πλέον ( μόνο ο Μάλερ είναι εκτός συναγωνισμού καθώς φαίνεται :flipout::flipout

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: Post mortem αριστούργημα

N' ανοίξουμε ένα θρεντ με "ψυχρούς" καλλιτέχνες και "ψυχρή" μουσική :BDGBGDB55:

Ωραια! Μονο να εχουμε καλεσει τα ασθενοφορα απο πριν,μιας και θα βγουνε μαχαιρια εδω μεσα...:flipout::flipout::flipout: