Ποίηση....γιατί όχι;

[Marilyn]

http://www.youtube.com/watch?v=VIHiJCWAQqQ&feature=player_embedded

 

[Marilyn]

ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ... ΤΖΟΫΣ ΜΑΝΣΟΥΡ (μτφρ. Έκτωρ Κακναβάτος)

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
την αγάπη μου σου διηγούμαι
στραγγαλίζω ένα λουλούδι
η φωτιά αργοσβήνει
χωνεμένη από θλίψη.
Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
κατοικούνε πεταλούδες.
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων
τα μάτια
την ανάσα μου ανακατώνω με της
κουκουβάγιας το αίμα
και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου
πιλαλάει κρεσέντο.

 

[o-Zone]

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε αυτό το ποίημα το 1928. Τι να λέμε...

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.​

Και για όσους προτιμούν να ακούνε τη ποίηση...

http://www.kavafis.gr/lections/readings/319.mp3

 

[caerbannog]

Άλλο ένα του Τσαρλς Μπουκόφσκι


Εμπόριο
​

κάποτε οδηγούσα φορτηγά
τόσο γρήγορα και τόσες ώρες
που το δεξί μου πόδι μούδιαζε στο γκάζι.
η μια φορτωτική μετά την άλλη,
δεκατέσσερις ώρες τη μέρα
για 1,10 δολάρια την ώρα. μαύρα.
πήγαινα ανάποδα σε μονόδρομους
στα χειρότερα σημεία της πόλης.
μες στα μεσάνυχτα
μες στο καταμεσήμερο,
έτρεχα σαν τρελός
ανάμεσα σε κτίρια ψηλά
πάντα με την μπόχα
από κάτι ψόφιο
ή έτοιμο να ψοφήσει
κατά την παράδοση
στον ανελκυστήρα εμπορευμάτων.
ήταν ένας μηχανικός ανελκυστήρας,
που έβγαζε σ’εναν χώρο
μεγάλο φωτεινό
στριμωγμένες
κάτω από τα γυμνά φώτα
γυναίκες
έσκυβαν βουβά πάνω από τα μηχανήματα,
σταυρωμένες ζωντανές στην αλυσίδα παραγωγής.
κι εγώ παρέδιδα το δέμα
σ’ έναν χοντρό μαλάκα με κόκκινες τιράντες.
αυτός υπέγραφε,
σκίζοντας το φτηνό χαρτί με το στιλό του,
αυτό θα πει εξουσία,
αυτό θα πει αμερικανικός
κόσμος της εργασίας.
σου ‘ρχεται να σκοτώσεις τον προϊστάμενο επιτόπου
αλλά διώχνεις τη σκέψη και φεύγεις,
παίρνεις πάλι τον ανελκυστήρα
που ζέχνει κάτουρο,
και σε σταυρώνει κι εσένα
ο αμερικανικός κόσμος της εργασίας,
σου ξεριζώνει τα σπλάχνα
και τον εγκέφαλο
τη θέληση
το πνεύμα.
σε ξεζουμίζει,
σε πετάει στ’ αζήτητα.
ο καπιταλισμός.
η ηθική της εργασίας.
το κίνητρο του κέρδους.
η ανάμνηση όλων όσα έλεγε ο πατέρας σου,
“δούλεψε σκληρά και θα σ’ εκτιμήσουν”.
αλλά, βέβαια, υπό τον όρο να παράγεις
πολύ περισσότερα απ’ αυτά που σε πληρώνουν.

βγαίνεις από το στενό δρομάκι
και ξαναβρίσκεσαι στον ήλιο,
στην κυκλοφοριακή συμφόρηση,
σχεδιάζεις τη διαδρομή
μέχρι την επόμενη στάση,
τον καλύτερο δρόμο,
για να γλιτώσεις χρόνο,
ενώ δεν ξέρεις κανένα κόλπο
κι αν σκεφτείς όλες τις παραδόσεις
που έχεις στο πρόγραμμα της μέρας
θα οδηγηθείς στην τρέλα.
μία μία,
η μία μετά την άλλη
οι φορτωτικές.
μπαινοβγαίνεις στα μποτιλιαρίσματα
ανάμεσα σε άλλους
που οδηγούν για να βγάλουν το ψωμί τους
χωρίς καμιά αίσθηση του κινδύνου,
της πραγματικότητας,
της ροής του χρόνου
ή της συμπόνιας.
νιώθεις την απόγνωση
που βγάζουν οι μηχανές τους,
η ζωή τους είναι το ίδιο απελπισμένη
και μονότονη με τη δική σου.
ανοίγεις δρόμο ανάμεσά τους
στον δρόμο για την επόμενη στάση,
διασχίζεις το πλημμυρισμένο
κεντρικό Λος Άντζελες
του 1-εννιά-πέντε-δύο,
βρωμοκοπάς, ζαλίζεσαι,
δεν έχεις χρόνο για φαγητό,
δεν έχεις χρόνο για καφέ,
είσαι στο δρομολόγιο αρ. 10,
κι είσαι καινούργιος στη δουλειά,
δώστε στον νεαρό
το πιο σπασαρχίδικο δρομολόγιο,
να δούμε αν μπορεί
να καταπιεί την τιμωρία.

κοιτάς το καντράν
και η βελόνα ταλαντεύεται στο κόκκινο.
ίχνος βενζίνη.
κρίμα ρε πούστη.
το σανιδώνεις,
ανάβοντας ένα σβησμένο τσιγάρο
με το ένα χέρι
από ένα βρώμικο σπιρτόκουτο.
.

βρε, δεν πάει να γαμηθεί ο κόσμος όλος.

 

[Emilot]

Συγκλονισμός

Έφτυσες χρώμα, πάλι. Κατάρα η δουλεία.
Σε πάτησαν σα σκουλήκι οι ήχοι απο τις πολεμικές σάλπιγγες.
Αναβιώνεις τα θέλω σου σε έναν άνισο αγώνα επιβίωσης και κατάκτησης,
των αυτονόητων διεκδικήσεων. Μα πως κάτι αυτονόητο γίνεται διεκδίκηση?
Πως κάτι που το στερείσαι μια ζωή, αναλαμβάνεις να το φέρεις εις πέρας?

Απλά. Αβασάνιστα απλά. Το πρώτο τσεκούρι στο κεφάλι σου, θα είναι και το τελευταίο "όπλο" στα χέρια τους. Η πρώτη στάλα αίμα στα ρούχα σου, θα είναι
η τελευταία ιαχή που θα ακούσεις. Το τελευταίο κέλευσμα για "φαΐ".....

Πόσα σου στέρησα. Πόσα ήθελα να έχεις.
ανίδεος γυρνούσα σαν τον ζητιάνο να σου φέρω τον ήλιο, μα με πρόλαβες...... Δεν μου έφερες τίποτα.... Δεν μου ζήτησες ποτέ τίποτα.....

Πάντα με αγαπούσες......

Πάντα....

 

[caerbannog]

Στίχοι του Γιάννη Νεγρεπόντη που τους έβαλε μουσική ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στα "Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας" και τραγούδησε ο Κώστας Θωμαϊδης.


Πρόσεξε εργάτη

Θολοί καιροί πρόσεξε εργάτη
άγρυπνο πάντα έχε το μάτι
άγρυπνο πάντα έχε το μάτι
εχθρούς και φίλους,πρόσεξε εργάτη.

Πίσω απ`τον Φράνκο,τον Μουσολίνι,τον Χίτλερ
κι άλλους που ίδιοι πάντα
ίδιοι πάντα καπιταλίστες
στόχο τους έχουν εσένα εργάτη.

Όσα και να`ναι αυτοί πληρώνουν
σε χρήμα κι άλλα,στα ίδια πάντα
στα ίδια πάντα μαύρα σκοτάδια
να σε κρατάνε εσένα εργάτη.

Λίγοι δεν είναι απ`τους φίλους
που σε πρόδωσαν οπορτουνίστες
που σε πρόδωσαν οπορτουνίστες
στόχο τους έχουν εσένα εργάτη

 

[Σπύρος Σούρλας]

Αρης Αλεξάνδρου:

α)Για την ομάδα ήμουν ύποπτος πάντα σαν την αλήθεια


β)Είμαι προδότης για τη Σπάρτη και για τους είλωτες σπαρτιάτης»


........................................................................................................


Και αυτον τον ''εφαγαν'' νωρις ως ''αντικομματικό''.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Συμπαθάτε με. Αλλά φρονώ πως αν και θεωρητικό, η θέση του είναι Εδώ.


“…Ωστόσο τα ερωτήματα τίθενται: ως πότε η επανάσταση θα συνδέεται με την πρόοδο της οικονομίας; Και αν υπάρχει μία ιστορική αναγκαιότητα που κινεί αυτή την πρόοδο, τι σχέση μπορεί να έχει μιά επανάσταση με αυτή τη διαρκή αναπαραγωγή της εθελόδουλης και λιπαρής ευτυχίας των ηλιθίων; Μέχρι πότε (και γιατί) θα πρέπει η επανάσταση να «προωθεί» την οικονομία; Κι αν αυτή την «προώθηση» μπορεί να την πραγματοποιήσει μιά ολοκληρωτική εξουσία (κι έχει αποδειχτεί πως μπορεί), τι θα πούμε τότε γι αυτήν την ολοκληρωτική εξουσία; Με τι άλλα κριτήρια θα την καταδικάσουμε (αν, εννοείται, θέλουμε πια να την καταδικάσουμε) αφού το οικονομικό κριτήριο της «προόδου» μαρτυρεί υπερ αυτής; Και τι χρειάζεται τότε, στο κάτω κάτω, αυτή η «επανάσταση» όταν υπάρχουν φασιστικές ή «κομμουνιστικές» μορφές κοινωνικής επιστράτευσης που μπορούν να εξαντλήσουν κάθε όριο και κάθε δυνατότητα της άλογης διαδικασίας «παραγωγή για την παραγωγή» και «πρόοδος για την πρόοδο»;
Η επανάσταση, όποτε υπήρξε, ήτανε πάντα το ρήγμα σ αυτή τη διαδικασία, σ αυτή την τρελή αλυσίδα της προοδευτικής συσσώρευσης. Ηταν ένα ξαφνικό (και προσωρινό) σταμάτημα. Στη συνέχεια η Ιστορία «οφείλει» και πάλι να «προχωρήσει»: η επανάσταση θα ηττηθεί ή θα «νικήσει» - θα γίνει Μνήμη ή θα γίνει Κράτος, θα γίνει φάντασμα ή θα γίνει υπηρέτρια της πολιτικής οικονομίας, και τότε όλο το χυμένο και χαμένο αίμα θα γίνει αίμα κερδισμένο, κομματικό φολκλόρ, «κόκκινος ψαλμός», τελετουργικό πλακάτ, άρτος και θέαμα των μαζών, όπιο και αντίδωρο των εθνικών ποιητών.
Μετά τις επαναστάσεις έρχονται οι εξουσίες να πούν στους επιζήσαντες προς χάριν τίνων σκοπών έπεσαν αυτοί που έπεσαν. Μετά τους νεκρούς έρχονται οι συγγενείς στα ταμεία συντάξεων. Μετά τα τραγούδια του έρωτα και του θανάτου έρχονται οι εθνικές επαίτειοι με τα γεροντικά φληναφήματα των φιλοσόφων, οι οποίοι αν δεν έγιναν άρχοντες της πλατωνικής Πολιτείας, που ονειρεύτηκαν ή εδίδαξαν ως ιδεατή κομμούνα και εβίωσαν ως σύγχρονο στρατώνα, τα κατάφεραν επιτέλους να γίνουνε πρόεδροι της αστικής δημοκρατίας.
Μετά το «χάος» έρχεται πάντα η «τάξη». Αυτή είναι η μοίρα της επανάστασης. Κι αυτή είναι η μοίρα των νεκρών της - να τους αλλάζουνε το νόημα του θανάτου τους προς όφελος των ζωντανών και προς όφελος της εξουσίας.
Γιατί ό, τι επιζεί είναι η εξουσία. Αυτή θα μας πεί τι ήταν το παρισινό 1871, το ρωσικό 1917 και το ουγγρικό 1956. Αυτή θα μας πεί τι ήταν η επανάσταση στο παρελθόν και τι «οφείλει» να είναι στο μέλλον. Αυτή θα στήσει αγάλματα στον Μαγιακόβσκι, στον Γκεβάρα, στο Πολυτεχνείο - κι αυτή θα ξαναστήσει τα πολυβόλα μπροστά στ αυριανά Πολυτεχνεία.”


Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος: Η Εσχατη Στράτευση, ύψιλον, Αθήνα 1985

 

[Δημήτρης Θ.]

:worshippy::worshippy::worshippy:

 

[Δημοκηδής]

"Αγαπούσε μία κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφησαν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνο του σε ένα ερημικό δέντρο
κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Τι ματαιότης οι αποστάσεις!"

 

[Δημοκηδής]

Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη ....

 

[caerbannog]

κι άλλο ένα του Ιβιτσα Όσιμ...ουπς του συχωρεμένου του Νεγρεπόντη

Τα λόγια και η πράξη

“Είναι φανερό στον πάσα ένα
απλό δεν είν’ το πρόβλημα
το πρόβλημα είναι μέγα
Στα λόγια λέμε τόσα
τόσα κι άλλα τόσα
Μα για να δούμε όταν σου πουν
κι αυτά που έχεις δώστα

Στα λόγια τι παπάς
και τι δεσπότης
μα είναι πράγμα εκ θεού
μια τέτοια δα ισότης

Στα λόγια τι σκαφτιάς
τι σκαφτιάς τι επιστάτης
μα όμοια λάσπη να γυρνάς
κι όμοια να διατάζεις;
Είναι φανερό στον πάσα ένα
απλό δεν είν’ το πρόβλημα
το πρόβλημα είναι μέγα

Στα λόγια τι πεζός
τι πεζός τι καβαλάρης
μα όμοιος είναι ο κίνδυνος
σαν έρθει ο μακελάρης;

Στα λόγια φοιτητές
φοιτητές κι εργάτες ένα
μα για να δούμε αν στην ζωή
θα κάνουνε παρέα

Στα λόγια τι από πα
τι απο πάνω τι από κάτω
μα για να δούμε όταν σου πουν
κάτσε και εσύ από κάτω"

Έτσι μιλούσε ο αστός
κι από κοντά ο μικροαστός
τι γκλάβα του κουνούσε
μα ο προλετάριος κι αυτός
με όσα έχει δει ο φτωχός
πικρά χαμογελούσε
γιατί και τ’ άλλο το αλλιώς
που βλεπε κάποτε για φως
κάπως του τα γυρνούσε.

 

[o-Zone]

Ποσειδωνιάται

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής
Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι
και τήν τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τά τε πολλά των επιτηδευμάτων,
άγειν δε μιάν τινα αυτούς των εορτών των Ελλήνων
έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων
ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους
και δακρύσαντες απέρχονται.
AΘΗΝAΙΟΣ


Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.
​

Κ.Π. Καβάφης

 

[o-Zone]

http://www.youtube.com/watch?v=bMyrZc4xhU8&feature=player_profilepage

Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρὸς
Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλιας
Πρώτη ἐκτέλεση: Χρῆστος Θηβαῖος

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι
καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ.
Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ πάλι γύριζε στὸ σπίτι
καὶ λέει Δόξα σοι ὁ Θεός.
Στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πολυκατοικιῶν
τὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου
στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ-ἐξαγωγαί
στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση καὶ τὸ φόρο
ἀντισταθεῖτε σὲ μένα ἀκόμα ποὺ ἱστορῶ.

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαιρετᾶ ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα
ὧρες ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις.
Στὸν Πρόεδρο τοῦ Ἐφετείου ἀντισταθεῖτε,
στὶς μουσικές, τὰ τούμπανα καὶ τὶς παράτες,
σ᾿ ὅλα τὰ ἀνώτερα συνέδρια ποὺ φλυαροῦνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄγονη κυρία ποὺ μοιράζει ἔντυπα ἁγίων,
λίβανον καὶ σμύρναν.

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέγονται μεγάλοι
καὶ γράφουν λόγους πλάι στὴ θερμάστρα.
Στὶς φοβερὲς σημαῖες τῶν κρατῶν καὶ τὴ διπλωματία,
στὰ ἐργοστάσια πολεμικῶν ὑλῶν,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ λένε λυρισμὸ τὰ ὡραῖα λόγια,
στὰ γλυκερὰ τραγούδια μὲ τοὺς θρήνους,
στοὺς θεατές, στὸν ἄνεμο...
Ἀντισταθεῖτε.​

 

[schubert]

Οι μυρωδιές ανεστάλησαν μέχρι νεωτέρας

Όπως και τα χειρόγραφα άλλωστε

Διάγουμε εποχή μουσώνων

Κατακλυζόμενοι από τυπωμένη καθαρεύουσα

Είμαστε ικανοί σαν λεξικά

Εγκιβωτίζουμε ναρκωμένες λέξεις

Σε ατομικές γραμματικές σαρκοφάγους

Με καντηλάκια προκαθορισμένης μνήμης

Όμως οι μυριόβιβλοι πιάνουνε τόπο ακριβό

Με υπερτιμημένη εμπορική αξία

Βυσσοδομεί λοιπόν η ανακομιδή μας

Σε έκδοση συλλεκτική επίτομη

Που χώρο ανοίγει στους επερχομένους

 

[caerbannog]

Ιστορία έξαρσης και ηδυπαθούς συμβιβασμού από τον Steve Harley και τους Cockney Rebel, τώρα, που όλοι ξέρουμε:


Sebastian


Radiate simply, the candle is burning
so low for me
Generate me limply, I can`t seem to place
your name, cherie
To rearrange all these thoughts in a moment
is suicide
Come to a strange place, we`ll talk over old times
we never spied

Somebody called me Sebastian
Somebode called me Sebastian

Work out a rhyme, toss me the time, lay me -
you`re mine
And we all know, oh yeah !

Your persian eyes sparkle, your lips - ruby blue -
never speak a sound
You, oh so gay, with parisian demands,
you can run - around
And your view of society screws up my mind
like you`ll never know
Lead me away, come inside,
see my mind in kaleidoscope

Somebody called me Sebastian
Somebody called me Sebastian

Love me sublime, mangle my mind -
do it in style
so we all know, oh yeah !

You`re not gonna run, baby we`ve only just begun, baby
to compromise
Slagged in a bowery saloon love`s a story
we`ll serialise
Pale angel face, green-eye shadow, the glitter
is outaside
No courtesan could begin to decipher
your beam of light

Somebody called me Sebastian
Somebody called me Sebastian

Dance on my heart, laugh swoop and dart,
la-di-di-da

Now we all know you, yeah !

 

[Marilyn]

Γιάννης Ρίτσος - Ακεραίωση

Όταν μεταφέρεσαι
απ' τον ακέραιο χώρο
στα προεξέχοντα στίγματα
απ' το κρεβάτι στο δρόμο
απ' το φέρετρο στο παράθυρο

α εκείνο πάλι
το ράγισμα στα χείλη
απ' όπου μπαίνει ο κόσμος
τεμαχισμένος
διαθλασμένος
αλλιώς ακέραιος
τούτος ο κατασυντριμμένος κόσμος
με τις πολύχρωμες βιτρίνες του γεμάτες
ηλεκτρικές σκούπες ψυγεία ραδιόφωνα
ηλεκτρικές καρέκλες και σημαίες.

 

[Δημοκηδής]

Μπροστά μου σε βλέπω να υψώνεσαι ωσάν λουλούδι εξωτικό κάποιας πανώριας σάρκινης άνθισης. Ξέρει το λιγερό κορμί σου το μυστικό που ξέρουν οι κισσοί και περιπλέκονται. Κι όταν βαδίζεις και όταν γέρνεις απάνω μου κι όταν ανοίγεις τα χείλη και όταν κλείνεις τα μάτια και όταν παραδίδεσαι είναι άσμα και είναι μουσική το σύμπλεγμα των γραμμών Σου.
Στην αγκαλιά σου κρύβονται τα μυστήρια των αιωνίων πόθων και στα μάτια σου αρμενίζει το αίνιγμα των θαλασσών. Κι από τα χείλη σου στάζει, σταζει το φαρμάκι των μεγάλων φιλιών. Πετιέται από πάνω σου και χύνεται από το κορμί σου όλο ο μυστηριώδης ίμερος των Μαγνητών. Σε βλέπω μπροστά μου, μέσα στην ερημιά της ζωής μου, να υψώνεσαι σαν φοίνικας θρεμένος από την θερμότητα των επιθυμιών μου. Είσαι ομορφη. Ομορφη σαν την αμαρτία κι ωσάν τον Θάνατο όμορφη. Σε ντύνει από τα λευκά λαιμά σου και κατεβαίνει στα στήθη σου και πλέκεται σφιχτά στις λαγόνες σου κι αιχμαλωτίζει τα μεριά σου. Και κατεβαινει κάτω ποδήρης, ω Έλκεσίπεπλος Αγάπη, ο πόθος μου. Σε βλέπω νάρχεσαι σφιχτοντυμένη στις επιθυμίες μου, σιγά σιγά κι ανάλαφρα, σαν όνειρο που φοβάται μη ξυπνήσει. Έρχεσαι αγάλια αγάλια και βάνω το χέρι μου μπροστά και κλείνω τα βλέφαρα μου, - ω χαρά των ματιών!, για να σε ιδώ καλύτερα.

Τί αρωμα είναι λοιπόν εκείνο που πετιέται μεθυσμένο κι ακόλαστο μέσ’ από το κορμί σου; Όταν γέρνω απάνω σου, σαν να εξατμίζεται ένα κομμάτι από το σώμα σου και μπαίνει μέσα στο σώμα μου- και μεταλαβαίνω. Και μεθούν οι σκέψεις μου και μιλούν δυνατά οι πιό απόκρυφες επιθυμίες μου. Και σαν θυμίαμα, ω Αγάπη και ω Θεά, Σε περικυκλώνει και Σε υμνεί -Κρατείς αιχμαλωτισμένο στη σάρκα σου κι αναδίδεις το μυστικό των παραληρημάτων. Γέρνω απάνω σου- και βλέπω κόσμους αφθαστους και κόσμους περασμένους- που όσο γέρνουν και φεύγουνε τόσο και λαχταριούνται. Είμαι μέσα σ’ ένα ναό της Αστάρτης και θυμιάματα καίνε στους βωμούς κι αρώματα φιλούνε το άσεμνο αγαλμα με το πλήθος των μαστών. Και περπατώ σε αρωματώδη φυτά και χάνομαι σε αλση κέδρων και κισσών κι ακούω το γογγυτό των ιερών πουλιών της Μεγάλης Θεάς- και παντού, παντού βλέπουν τα μάτια της ψυχής μου κάτω από τα φυλλώματα, μέσα στους θόλους των ναών γύρω στο αγαλμα της Πανδήμου, ιέρειες ηλιοκαμένες κι όμορφες με εξογκωμένα βαμένα χείλη, με χρυσό διάδημα γύρω στα μαλλιά, με το ιερό πουλί στο χέρι, να περιμένουν και να χαμογελούν.."

 

[Emilot]

Ρε τι κάνουν οι γυναίκες....γεννούν ποιήσεις.....και ποιητές....:award:-bye-

 

[Δημοκηδής]

Αγαπητέ μου Αιμίλιε,

έχεις δίκαιο.... τον κόσμο τον κινεί η επιθυμία ...

...να διευκρινίσω, ότι παρότι η γραφή μου είναι ωσαύτως στοχευμένη (πλην βεβαίως με διαφορά επιπέδων τινών), το παραπάνω απόσπασμα, για όσους τυχόν δεν το ανεγνώρισαν, είναι του Νίκου Καζαντζάκη ..