Ποίηση....γιατί όχι;

[partisan]

Historia Conocida

Hace tiempo hubo un hombre entre nosotros
hubo un hombre alegre iluminado
que amó vivió y cantaba hasta la muerte
libre como los pájaros
que vivió y cantaba hasta la muerte
libre como los pájaros.

Es una historia conocida amigos
amigos, todos la recordamos
viento del pueblo se perdió en el pueblo
pero no ha terminado
viento del pueblo se perdió en el pueblo
pero no ha terminado.

¡Qué bonito sería!
¡Qué bonito sería de nacer, escribir
morir desamparado!
Se estudian sus poemas se le cita
Se estudian sus poemas se le cita
y a otra cosa muchachos
y a otra cosa muchachos.

Pero su nombre continúa sigue
sigue como nosotros esperando
el día en que este asunto y otros muchos
el día en que este asunto y otros muchos
se den por terminados
se den por terminados.

ένα ποίημα που έγραψε ο Jose Agustin Goytisolo προς τιμήν του ποιητη Miguel Hernandez και μελοποίησε ο Paco Ibanez

https://www.youtube.com/watch?v=wYGkywVYtWc

 

[D I M __ Z]

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
(Χλόης Κουτσουμπέλη)

Περιφερόταν από πόλη σε πόλη
Σε έρημα θέατρα καταγώγια
Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο
παραλλαγή στο ίδιο έργο
Κάποιος τυφλός γέρος έψαχνε τη μοίρα του
κάποιος κάπου κάποτε έκανε μία ερώτηση
κάποιος κάπου δεν το άντεχε
ένα τέλος τέλειωνε
ένα πεπρωμένο πέτρωνε
Στα σκηνικά υπήρχε πάντα
μία λάμπα που τρεμόσβηνε
κι ένα γραμμόφωνο που έπαιζε
ένα φθαρμένο τραγούδι εγκατάλειψης
Αυτή ήταν πρωταγωνίστρια
μόνο που πάντα έπαιζε ρόλους δεύτερους
συνήθως ενός δένδρου που στο τέλος καίγεται.

Οι άλλοι ηθοποιοί ήταν άνδρες
Ένας Δον Κιχώτης
φορούσε πανοπλία και έκανε τον ιππότη
άλλος στοχαστικά παρίστανε τον Άμλετ
άλλοι ήταν πυγμάχοι
που πάλευαν στο ριγκ
Πολλές φορές ο υποβολέας
απήγγειλε ποιήματα
και κάποιοι αυτοκτονούσαν
από χάρτινα μπαλκόνια
Όλοι όμως ανεξαιρέτως
φορούσαν την ίδια μάσκα
που άλλαζε χέρι στα παρασκήνια
Ώσπου μια μέρα ένας από τους θεατές
ανέβηκε στο πάλκο
έστησε μια καρέκλα
και την κοίταξε στα μάτια
«Μου χρωστάς μιαν απάντηση» της είπε
«Σε ποια ακριβώς ερώτηση;» ρώτησε έκπληκτη αυτή
«Μπορείς να αγαπήσεις τόσο
που να μη σε νοιάζει αν αγαπηθείς;»
«Από ποιο έργο είναι αυτό;»
αναρωτήθηκε πανικόβλητη αυτή
«πού είναι η μάσκα που πρέπει να φοράς
με ποιο τρόπο θα με κάνεις να πονέσω
θα μαχαιρωθώ ή θα πάρω δηλητήριο
θα φύγω μ’ ένα τρένο μέσα στην ομίχλη
ή θα με εγκαταλείψεις μέσα σε κουκλόσπιτο;»
Ο άνδρας όμως δεν απάντησε
Κατέβηκε από τη σκηνή και προχώρησε στην έξοδο
Η γυναίκα έμεινα για λίγο μετέωρη
έβγαλε το φόρεμα με τις δαντέλες
σκούπισε την πούδρα από το πρόσωπο
πέταξε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια
και τον ακολούθησε
Πίσω τους τα σκηνικά κατέρρευσαν
με θόρυβο.

(από την ποιητική συλλογή «Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2012)

 

[Haagenti]

Οσο μπορεις..

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ.Π. Καβάφης.

 

[Cicadelic Ranger]

Τετοιες μέρες και τέτοιες ώρες δεν ξερω γιατι...
Αυτοι οι στιχοι, οι 2 πρωτες στροφές τριγυρίζουν στο μυαλό μου

Αιώνες αναμονής μες σε μυστικά δωμάτια
Αιώνες αναμονής μες τους μυστικούς κήπους
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Βέβαια τότε ο Θωδορής που το έγραφε δεν μπορουσε να διανοηθει την κοσμοϊστορική αντανάκλαση που μπορουσαν να εχουν αυτοι οι λόγοι.
Ηταν μια βαθυτερη προσωπικη εκφραση ανυσηχιων της εποχης και της ηλικίας...Ενα ψυχικο η ψυχολογικό Trip οπως το διέκρινα η το φανταζομουν ανάμεσα σε τόσα πολλα ακουσματα και εξωτερες καλλιτεχνικές εμπειρίες.

Τωρα βλεπουμε οτι στο μικρό μπορει να καθρεπτιστει το μεγάλο, στην μονάδα το συνολο η ισως και η ολότητα.

Αυτοι οι στίχοι γυρνοφερουν στο μυαλό μου.
Και ειδου το ποιημα ολοκληρο :

"Αιώνες αναμονής μες σε μυστικά δωμάτια
Αιώνες αναμονής μες τους μυστικούς κήπους
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Ο αέρας ήταν κρύος
Σήκωνε τις στάχτες
Ώρες ατέλειωτες μες τους μυστικούς κήπους
Έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς σημασία
Έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Έριξε το πέπλο μπροστά
Κάλυψε το νεκρό της πρόσωπο
Δεν πρόκειται να κλάψει ποτέ πια
Δεν περιμένει κανέναν ποτέ πια"

Υπογραφη: Λευκη Συμφωνία

 

[Cicadelic Ranger]

"Πόσο παράξενα γράφεται η Ιστορία.
Σαν οι λέξεις να απομακρύνονται η μία απ’ την άλλη και ο χώρος μεταξύ τους να γίνεται άπειρος.
Σ’ αυτόν τον απέραντο χώρο μεταξύ των λέξεων βυθίζεται η αντοχή.
Ό,τι απέμεινε από την ψυχή, σέρνεται προς τη θάλασσα."

-Απο την Ηλιβερνη
της Ελενης Γεωργιου

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Και μεριικες στροφες πιο πριν :

"Να μην περνάς μέσα από τους καθρέφτες.
Να φεύγεις από το χρόνο πριν φύγει εκείνος.
Αιωρούμενος μακριά απ το φορτίο του, να θρυμματίζεις τη ζωή των αναμνήσεων,
με δάφνες ριζωμένες στους κροτάφους.
Να φεύγεις απ’ τον κόσμο πριν φύγει εκείνος."

 

[Haagenti]

ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ-Το αγκάθι των μικρομεσαιων συνειδήσεων



Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικουμενικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως
αρκεί ν’ αντέξουν της κρίσεως συνειδήσεως.

Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.

Βρωμόμυγες, κρεατόμυγες, χρυσόμυγες.
Τι θα γίνει αλήθεια με τις κοινές μύγες
που συνωθούνται στο νεκροτομείο;
Αν θα καλλιεργήσουμε ένα είδος μύγας
Μέσα μας ας είναι το τελειότερο.
Τέλος πάντων.
Πρέπει να μεριμνήσουμε.
Λαμβάνει έκταση επιδημίας αυτή η έκλυση ηθών.
Να κάνουμε έκκληση
επίκληση στις ηθικές μας αρχές
παράκληση προς τον ύψιστο
να μας απαλλάξει
ή να μας μετεξελίξει
σε μύγες, κορέους, κουνούπια
να λείψει το δυσυπόστατο του χαρακτήρα μας
να μεταβληθούμε στους τρόμους μας
ψύλλοι, ψείρες και κάνθαροι.

UP

 

[Cicadelic Ranger]

Το βρηκα και το παρακολουθησα επι σχεδον μιαμιση ωρα. Και σίγουρα θα το "ξαναμελετησω" και ξαναδω και ξαναακουσω.
Οποτε το μοιράζομαι
Περι Οδυσσεος Ελυτη

 

[Haagenti]

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός (Γιωργος Σεφερης)

«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας; Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν»

 

[Haagenti]

Φοβᾶμαι...
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983

Μανόλης Αναγνωστάκης .

 

[Haagenti]

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Καβάφης.

 

[Marilyn]

Δάριο Χαραμίλιο Αγκουδέλο - Μια μέρα

Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που δε θα μιλάει για τον αέρα ή για τη νύχτα
ένα ποίημα χωρίς τα ονόματα των λουλουδιών, χωρίς γιασεμιά ή μανόλιες.
Μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα χωρίς πουλιά ούτε πηγές, ένα ποίημα που θ’ αποφεύγει τη θάλασσα
και δε θα κοιτάζει τα’ άστρα.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα μιλάει μόνο για το χάδι στο δέρμα σου
και θα μεταφράζει τη ματιά σου σε λέξεις.
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές, μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα που θα έχει το άρωμά σου,
ένα ποίημα με τους παλμούς της καρδιάς σου, με τη συνθλιπτική περίπτυξη των χεριών σου.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα, το τραγούδι της ευτυχίας μου.

 

[Skakinen]

Υπομονετικά σμιλεύω τη σκιά μου με τις λέξεις
δίνοντάς της νέα, ιδεατά σχήματα,
ανταλλάσσοντας τον εαυτό μου με την αδιόρατη υφή της.

"Σκιά", της λέω, "μάθε με να μην αισθάνομαι".
Και η σκιά μου σχηματίζει έναν άμορφο χορό στον τοίχο,
κάτω από το τρεμουλιαστό φως των κεριών.

Κι έπειτα η σκιά μου λέει:
"Μάθε με πώς να αισθάνομαι".
Και βυθιζόμαστε μαζί σε χειμαρρώδη δίνη.

Απόψε θα γίνω η σκιά μου.
Η σκιά μου θα οδηγήσει τα βήματα
αυτή τη φορά.

Βασιλική Δραγούνη

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Ποίηση....γιατί όχι;

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Καβάφης.

.
UP
Yπεροχη γλωσσα ελληνικη !

 

[Skakinen]

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου ‛χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Κατερίνα Γώγου

 

[Cicadelic Ranger]

DANS CE MIRROIRE
JE SUIS ENCLOS VIVANT
ET VRAI
COMME ON IMAGINE
LES ANGES
ET NON
COMME SONT
LES REFLETS

( Μεσα σ'αυτον τον καθρεφτη
ειμαι εγκλειστος ζωντανος
και αληθηνος
οπως κανεις φανταζεται
τους αγγελους
και οχι
οπως ειναι οι αντανακλασεις )

 

[Stellios papa]

.
Σ’ αυτόν τον ένοχο κόσμο, που μόνο αγοράζει και περιφρονεί
ο πιο ένοχος είμαι εγώ, εξαντλημένος από την πίκρα.

Pier Paolo Pasolini

:grinning-smiley-043

 

[Sonic]

Μέρα που είναι σήμερα, λίγο Καρυωτάκη:

«Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα

σε κάποιον τόπο αγνώριστο και νέο,

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο ελεύθερο, γενναίο.»

 

[Αργύρης Μ.]

... κι εγώ θά φύγω. Αλλά θά μείνουν τά πουλιά
νά κελαηδούν, θά μείνει ό κήπος μου
μέ τά πράσινα δέντρα του καί τό πηγάδι.
Πολλά απογεύματα
ο ουρανός θά 'ναι γαλάζιος καί ήρεμος
καί οί καμπάνες τοϋ καμπαναριού θά σημαίνουν
όπως σημαίνουν ακριβώς τούτο τό απόγευμα.
Οί άνθρωποι πού μ' άγαπήσανε θά φύγουν
κι ή πόλη θά ξαναγεννιέται κάθε χρόνο.
Όμως τό πνεύμα μου, νοσταλγικό, θά μένει πάντα
στην ίδια σκοτεινή γωνιά τού ανθισμένου μου κήπου.

Juan Ramon Jimenez,
από το "Ταξίδι στο Ιξτλαν" του Carlos Castaneda

 

[Dark74]

Τάσος Λειβαδίτης, σε μια απο τις ελάχιστες απαγγελίες του ίδιου του ποιητή :

https://www.youtube.com/watch?v=Hej-e-Ql9Z8

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my friend, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.