"Oι Ουτοπίες δεν είναι χίμαιρες, είναι τα πιο ευγενή όνειρα που έχουν οι άνθρωποι!"Ξέρω πάντως οτι ακούγεται κάπως "ουτοπικό" …
Juan Manuel Sanchez Gordillo
"Oι Ουτοπίες δεν είναι χίμαιρες, είναι τα πιο ευγενή όνειρα που έχουν οι άνθρωποι!"Ξέρω πάντως οτι ακούγεται κάπως "ουτοπικό" …
Τώρα μου φαίνονται πολύ ταιριαστά για την εποχή που ζω.
αδυνατώ να συντονισθώ.
"...οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες (sic)
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες..."
οι γυιοί μου πήγαιναν -και πηγαίνουν...- σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη τουλάχιστον για ένα μήνα κάθε χρόνο.
το Λύκειο Χολαργού, είναι το πρώτο που μπαίνει στις καταλήψεις.
και το τελευταίο που βγαίνει.
παραδοσιακά.
Μνημονιακή γειτονιά
Καταρχάς συγχαρητήρια στον Δημήτρη για την παρουσίαση, πραγματικά άψογη! Δεν μπορώ να είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός καθώς ο Μικρούτσικος είναι ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Η μελοποίηση του Μπρεχτ δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εύκολη υπόθεση και νομίζω ότι ο Θάνος μελοποιεί με αρκετή μαεστρία τον περίτεχνο λόγο του Μπρεχτ, αποδίδοντας πολύ ωραία τον λυρισμό του. Μου αρέσει η ερμηνεία του Κούτρα, ταιριάζει απόλυτα στην όλη ενορχήστρωση (αν και το "Άννα μην κλαις" μου αρέσει περισσότερο με την φωνή της ανυπέρβλητης Μαρίας Δημητριάδη), όπως και η φωνή του ίδιου του Θάνου. Συνολικά είναι μια αξιόλογη προσπάθεια μιας πρώτης προσέγγισης του Μπρεχτ, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι είναι η πρώτη προσπάθεια (και η μοναδική ίσως) μελοποίησης του στα ελληνικά.
Υ.Γ. Όσο για τον υπόλοιπο σχολιασμό, δεν είμαι σε θέση να καταλάβω, καθώς δεν έζησα την εποχή που βγήκε ο δίσκος, αλλά παρατηρώ μια γενικότερη έχθρα, προφανώς λόγω βιωμάτων, απέναντι στον συνθέτη, η οποία ενδεχομένως και να επηρεάζει την κρίση ως προς το καθαρά μουσικό μέρος. Δεν θεωρώ τον δίσκο αυτόν του Μικρούτσικου τον καλύτερό του (προσωπική μου προτίμηση είναι τα "Τροπάρια για φονιάδες"), αλλά πιστεύω ότι ο Θάνος, πέραν πολιτικών πεποιθήσεων κλπ, έχει επιδείξει ένα αρκετά αξιόλογο έργο, τόσο στην μελοποίηση ποιητών (τα του Χικμέτ είναι από τα καλύτερά του), όσο και στα υπόλοιπα έργα του.
Γενικότερη έχθρα δεν υπάρχει για κανένα και από κανένα μας. Απλά πάντα υπάρχουν κάποιοι που καπηλεύονται πανανθρώπινες ιδεολογίες για ίδιον όφελος. Όταν δε αλλάζουν οι συνθήκες, οι ίδιοι άνθρωποι ως νέοι χαμαιλέοντες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Αυτή η συνεχής προσαρμοστικότητα συγκαλυμμένη από την επίφαση της προοδευτικότητας είναι που τελικά ενοχλεί και στηλιτεύεται. Όταν καλλιτέχνες "αγωνιστές" με περίσσεια προοδευτικότητα γίνονται οι ίδιοι φορείς εξουσίας και κυρίαρχης ιδεολογίας, τότε εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να εξετάζουμε το έργο τους, που βρίθει επαναστατικών κελευσμάτων και πανανθρώπινων μηνυμάτων, μόνο μουσικολογικά και να κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα; Τουλάχιστον οι κατάπτυστοι ροκάδες με την υποκουλτούρα τους και τη διαβρωμένη ηθική τους έχουν το ελαφρυντικό της πολιτικής ανωριμότητάς τους....
Υ.Γ. Όσο για τον υπόλοιπο σχολιασμό, δεν είμαι σε θέση να καταλάβω, καθώς δεν έζησα την εποχή που βγήκε ο δίσκος, αλλά παρατηρώ μια γενικότερη έχθρα, προφανώς λόγω βιωμάτων, απέναντι στον συνθέτη, η οποία ενδεχομένως και να επηρεάζει την κρίση ως προς το καθαρά μουσικό μέρος. Δεν θεωρώ τον δίσκο αυτόν του Μικρούτσικου τον καλύτερό του (προσωπική μου προτίμηση είναι τα "Τροπάρια για φονιάδες"), αλλά πιστεύω ότι ο Θάνος, πέραν πολιτικών πεποιθήσεων κλπ, έχει επιδείξει ένα αρκετά αξιόλογο έργο, τόσο στην μελοποίηση ποιητών (τα του Χικμέτ είναι από τα καλύτερά του), όσο και στα υπόλοιπα έργα του.
Καταρχάς συγχαρητήρια στον Δημήτρη για την παρουσίαση, πραγματικά άψογη! Δεν μπορώ να είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός καθώς ο Μικρούτσικος είναι ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Η μελοποίηση του Μπρεχτ δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εύκολη υπόθεση και νομίζω ότι ο Θάνος μελοποιεί με αρκετή μαεστρία τον περίτεχνο λόγο του Μπρεχτ, αποδίδοντας πολύ ωραία τον λυρισμό του. Μου αρέσει η ερμηνεία του Κούτρα, ταιριάζει απόλυτα στην όλη ενορχήστρωση (αν και το "Άννα μην κλαις" μου αρέσει περισσότερο με την φωνή της ανυπέρβλητης Μαρίας Δημητριάδη), όπως και η φωνή του ίδιου του Θάνου. Συνολικά είναι μια αξιόλογη προσπάθεια μιας πρώτης προσέγγισης του Μπρεχτ, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι είναι η πρώτη προσπάθεια (και η μοναδική ίσως) μελοποίησης του στα ελληνικά.
Τουλάχιστον οι κατάπτυστοι ροκάδες με την υποκουλτούρα τους και τη διαβρωμένη ηθική τους έχουν το ελαφρυντικό της πολιτικής ανωριμότητάς τους.