Συγγνώμην προκαταβολικά για το
fftopic: αλλά μια που μπήκε ο Ντοκ στον κόπο και έγραψε αυτό το ωραίο μήνυμα για τους Kraftwerk με τις σχετικές παραπομπές, ας προσπαθήσω να κάνω τη θέση μου λίγο πιο καθαρή.
Το πρόβλημα που έχω με τέτοιου είδους προσεγγίσεις - και τις φουτουριστικές καταβολές τους - είναι πως μου μεταδίδουν την αίσθηση όχι
της αποδοχής της αισθητικής της μηχανής, αλλά της
υποταγής σε αυτήν, μέσω του εκούσιου ακρωτηριασμού της συνειδητότητας. Όλα πρέπει να γίνονται απλά και αυτόματα, υπονομεύοντας τις οδούς κριτικής πρόσληψης. Ακόμα και οι στίχοι γίνονται υποτυπώδεις, αναφέροντας αυτονόητες λειτουργίες ή χαρακτηριστικά, στα όρια της γελοιότητας (I'm the operator with my pocket calculator!). Αν σε αυτά προσθέσουμε και την pal καθαρότητα και ψυχρότητα της εμφάνισης, δεν μπορώ να τα δω διαφορετικά παρά σαν προσκλητήριο ενός Brave New World.
Σημειωτέον πως θεωρώ πως αναγνωρίζω την αισθητική των μηχανών, ακόμη και κινδυνεύοντας να παρεξηγηθώ. Για παράδειγμα θεωρώ αριστούργημα βομηχανικής Τέχνης τον Πύργο του Άιφελ, και από μια άποψη αντιμετωπίζω σαν έργο Tέχνης ένα αεροπλάνο Spitfire, ή ένα Me262, ακόμη και ένα άρμα μάχης Tiger I (Pzkpfw VI), ή ένα Τ-34. Ομολογώ όμως πως δεν μπορώ να φανταστώ ένα μουσικό έργο που να αναφέρεται σ' αυτά και να μ' αρέσει. Ίσως τα μοναδικά παραδείγματα που μπορώ να επικαλεστώ είναι κάποια έργα μουσικής μπαλέτου ή για τον κινηματογράφο του Σοστακόβιτς, όπως αυτή που έγραψε για το μπουλόνι (the Bolt).
