- 13 July 2007
- 17,257
Ημουν δεν ήμουν 16.Γυμνάσιο στη περίοδο της χούντας.
Είμαστε μια παρέα,κάθε καρυδιάς-καρύδι.Ο Μίμης ο όμορφος-γκομενιάρης(μεγάλο πράγμα νάχεις γκόμενα σ' αυτήν την ηλικία τότε),ο Ακης ο ξανθός με τον βλαμμένο πατέρα,ο Γιώργος ο μυστήριος που συνεχώς ταξίδευε νοερά,ο άλλος Γιώργος ο λεφτάς με τον εργολάβο πατέρα,ο Γιάννης ο κρητικός,ο Γιάννης ο Κρόϊφ(έπαιζε μπάλλα σ' ομάδα),ο Πέτρος ο επιστήμονας,ο συγχωρεμένος στα 18 του Τάκης κι ο "ετσι" ο ψυχολόγος(δεν λέω παραπάνω γιατί ο κόσμος είναι μικρός).
Στον "έτσι",που ο πατέρας του ήταν ανώτατος αξιωματικός,πρωτακούσαμε τον μπάλλο του Νιόνιου,Λέντ Ζέπελιν και...Θεοδωράκη.Είχε ένα απο τα λίγα καλά πικάπ στον Πειραιά,ενισχυτή,μαγνητόφωνο κι ηχεία.Μ' αυτό το ίδιο πικάπ,γινόντουσαν και τα πρώτα πάρτυ της εφηβείας μας,με ελαφρά ποτά και γκόμενες.
Επόμενο,ότι όλοι μαζευόμαστε εκεί,υπό το "άγρυπνο" βλέμμα του μπαμπά,που μόλις έβγαινε απο την πόρτα,κλείνανε τα βιβλία και γινότανε το σώσε.Η φουκαριάρα η μάνα του έκανε πως δεν άκουγε,μόνο καμιά φορά,μας παρακαλούσε να μην κάνουμε τόση φασαρία και να χαμηλώσουμε το στερεοφωνικό-"Σιγά βρε σείς τι θα πούνε οι γείτονες;".Οι γείτονες βέβαια,ποτέ δεν έλεγαν τίποτα.Που να τολμήσουν...
Ο "έτσι",ήταν καλό παιδί,αλλά ψαχνότανε γενικά.Μας έκανε εντύπωση,ότι είχανε ένα άλλο πιό ξεχωριστό γκρούπ με τον Γιώργο τον μυστήριο και τον Γιάννη τον κρητικό,αλλά δεν μας απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα το γιατί.Μας αρκούσε,ότι είμαστε στην παρέα.
Παιρνόντας τα χρόνια,ο "έτσι",άρχισε να κάνει και ταξίδια στα εξωτερικά, ψάχνοντας για πανεπιστήμιο της αρεσκίας του.Επιστρέφοντας έφερνε μικροδωράκια κι άφθονους δίσκους,που αποθήκευε στα μπαγκάζια του,που με την παρέμβαση του μπαμπά,παραλαμβανόντουσαν ταχύτατα και χωρίς κανένα έλεγχο.Ιδιαίτερη χαρά και πανηγύρια,του έκαναν όταν επέστρεφε η παραπάνω δυάδα.Μάλιστα το πρώτο πράγμα,που έκανε ο "έτσι",ήταν να πάρει μερικά δέματα και σακκούλες και να πάει να τους βρεί,σε ορεινή ταβέρνα,που είχε ο πατέρας,ενός απο τους δυό.Εμάς δεν μας καλούσαν, αλλά δεν μας πείραζε ούτε αυτή η παρασπονδία.
Κάποια φορά,μας καλέσανε και μάς,είμαστε πιά 18αρηδες κι εκεί καταλάβαμε το γιατί. Τραβα,ρούφα,χτυπατόνε...
Βρώμαγε ο τόπος χασίσι και μαριχουάνα.
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με ουσίες.Ακόμα αισθάνομαι το αίσθημα του πανικού και το καρδιοχτύπι,μην γίνει καμιά στραβή και μας μπαγλαρώσουνε όλους.Απο τότε,οι περισσότεροι ξεκόψαμε απο τον "έτσι" και την άλλη δυάδα.Εξ' άλλου ήταν και θέμα αρχής,γιατί πλέον είχαν αρχίσει κι οι πρώτες επαναστατικές μας ανησυχίες...
Αυτά θυμήθηκα,όταν είδα στο δισκοπωλείο,τον δίσκο με τον Νταλάρα.
Αυτήν την ώρα παίζει στο μηχάνημα.Εντυπώσεις αργότερα.
Είμαστε μια παρέα,κάθε καρυδιάς-καρύδι.Ο Μίμης ο όμορφος-γκομενιάρης(μεγάλο πράγμα νάχεις γκόμενα σ' αυτήν την ηλικία τότε),ο Ακης ο ξανθός με τον βλαμμένο πατέρα,ο Γιώργος ο μυστήριος που συνεχώς ταξίδευε νοερά,ο άλλος Γιώργος ο λεφτάς με τον εργολάβο πατέρα,ο Γιάννης ο κρητικός,ο Γιάννης ο Κρόϊφ(έπαιζε μπάλλα σ' ομάδα),ο Πέτρος ο επιστήμονας,ο συγχωρεμένος στα 18 του Τάκης κι ο "ετσι" ο ψυχολόγος(δεν λέω παραπάνω γιατί ο κόσμος είναι μικρός).
Στον "έτσι",που ο πατέρας του ήταν ανώτατος αξιωματικός,πρωτακούσαμε τον μπάλλο του Νιόνιου,Λέντ Ζέπελιν και...Θεοδωράκη.Είχε ένα απο τα λίγα καλά πικάπ στον Πειραιά,ενισχυτή,μαγνητόφωνο κι ηχεία.Μ' αυτό το ίδιο πικάπ,γινόντουσαν και τα πρώτα πάρτυ της εφηβείας μας,με ελαφρά ποτά και γκόμενες.
Επόμενο,ότι όλοι μαζευόμαστε εκεί,υπό το "άγρυπνο" βλέμμα του μπαμπά,που μόλις έβγαινε απο την πόρτα,κλείνανε τα βιβλία και γινότανε το σώσε.Η φουκαριάρα η μάνα του έκανε πως δεν άκουγε,μόνο καμιά φορά,μας παρακαλούσε να μην κάνουμε τόση φασαρία και να χαμηλώσουμε το στερεοφωνικό-"Σιγά βρε σείς τι θα πούνε οι γείτονες;".Οι γείτονες βέβαια,ποτέ δεν έλεγαν τίποτα.Που να τολμήσουν...
Ο "έτσι",ήταν καλό παιδί,αλλά ψαχνότανε γενικά.Μας έκανε εντύπωση,ότι είχανε ένα άλλο πιό ξεχωριστό γκρούπ με τον Γιώργο τον μυστήριο και τον Γιάννη τον κρητικό,αλλά δεν μας απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα το γιατί.Μας αρκούσε,ότι είμαστε στην παρέα.
Παιρνόντας τα χρόνια,ο "έτσι",άρχισε να κάνει και ταξίδια στα εξωτερικά, ψάχνοντας για πανεπιστήμιο της αρεσκίας του.Επιστρέφοντας έφερνε μικροδωράκια κι άφθονους δίσκους,που αποθήκευε στα μπαγκάζια του,που με την παρέμβαση του μπαμπά,παραλαμβανόντουσαν ταχύτατα και χωρίς κανένα έλεγχο.Ιδιαίτερη χαρά και πανηγύρια,του έκαναν όταν επέστρεφε η παραπάνω δυάδα.Μάλιστα το πρώτο πράγμα,που έκανε ο "έτσι",ήταν να πάρει μερικά δέματα και σακκούλες και να πάει να τους βρεί,σε ορεινή ταβέρνα,που είχε ο πατέρας,ενός απο τους δυό.Εμάς δεν μας καλούσαν, αλλά δεν μας πείραζε ούτε αυτή η παρασπονδία.
Κάποια φορά,μας καλέσανε και μάς,είμαστε πιά 18αρηδες κι εκεί καταλάβαμε το γιατί. Τραβα,ρούφα,χτυπατόνε...
Βρώμαγε ο τόπος χασίσι και μαριχουάνα.
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με ουσίες.Ακόμα αισθάνομαι το αίσθημα του πανικού και το καρδιοχτύπι,μην γίνει καμιά στραβή και μας μπαγλαρώσουνε όλους.Απο τότε,οι περισσότεροι ξεκόψαμε απο τον "έτσι" και την άλλη δυάδα.Εξ' άλλου ήταν και θέμα αρχής,γιατί πλέον είχαν αρχίσει κι οι πρώτες επαναστατικές μας ανησυχίες...
Αυτά θυμήθηκα,όταν είδα στο δισκοπωλείο,τον δίσκο με τον Νταλάρα.
Αυτήν την ώρα παίζει στο μηχάνημα.Εντυπώσεις αργότερα.
Last edited: