Διάθεση ρετρό
- Thread starter chris73
- Start date
Φιλμ 620: Μια θαυμάσια(?) ιδέα.
Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 στη Kodak σκέφτηκαν ακόμη ένα τρόπο για να βγάλουν ακόμη περισσότερα χρήματα εν μέσω οικονομικής πανδημίας ...εεεε κρίσης.
Έτσι το 1932 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το φιλμ 620. Ως μέσο δεν είχε καμιά διαφορά από το 120 που είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως ερασιτεχνικό φορμά από την ίδια εταιρία το 1901. Όμως τα χρόνια είχαν περάσει και αν ήθελε αποκλειστικότητα στα αναλώσιμα από τα οποία προέκυπταν και τα σημαντικότερα κέρδη βεβαίως-βεβαίως θα έπρεπε να σκεφτεί κάτι νέο.
Η μόνο διαφορά του νέου φορμά σε σχέση με το παλαιότερο εντοπιζόταν στο καρούλι που είχε υποστεί δίαιτα τόσο στον κορμό όσο και στις φλάντζες. Μια ωραία δικαιολογία συνόδευε αυτή την κίνηση, πως έτσι δηλαδή θα μπορούσαν να κατασκευαστούν μικρότερες φωτογραφικές και αμέσως ξεκίνησε ο χορός.
Η πρώτη φωτογραφική στο αμέρικα που υποστήριζε το συγκεκριμένο φορμά υπήρξε η Six-20, ενώ στην Ευρώπη αφού είχαν αγοράσει τον κύριο Nagel τον έβαλαν να κατασκευάσει μια αντίστοιχη που ονομάστηκε Junior 620.
Ακολούθησαν και άλλες με τον καιρό, και αν το 620 τελικά καπελώθηκε από το 120, το πρώτο έζησε αρκετά για να δει το 1995.
Οι Six-20 αλλά και Junior 620 απευθυνόταν στους ερασιτέχνες που ήθελαν να έχουν κάτι καλύτερο από ένα κουτί ή μια εντελώς βασική φωτογραφική με φυσούνα.
Δύο-τρία χρόνια πριν τον πόλεμο η γερμανική 620 πέρασε στο δεύτερο μοντέλο της, αυτό που βλέπεται και εδώ. Περισσότερο Art Deco, και με κάπως φωτεινότερους φακούς, δεν έζησε και για πολύ αφού μετά ήρθε ο πόλεμος.
Η συγκεκριμένη αφού έφτασε στην πόρτα μου δεν μπορούσα να μην της ανοίξω. Kαι τι έκπληξη! είναι σε τέλεια κατάσταση. Φακός, κλείστρο, φυσούνα (αν και αρχικά λίγο στραπατσαρισμένη) όλα τέλεια. Μπορείς να μεταφέρεις φιλμ 120 στα δικά της καρούλια και να αποτυπώσεις αρνητικά διαστάσεων 6x9.
Ο τριών στοιχείων φακός της δεν γνωρίζω από που προήρθε, πιθανά όμως είναι της Schneider. Μια πρώτη δοκιμή στο πάρκο με όλους τους περιορισμούς και τους ενίοτε επικίνδυνους αθλητές του 13033 τριγύρω, με έκανε να καταλάβω ότι έχει ένα ...potential.
Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 στη Kodak σκέφτηκαν ακόμη ένα τρόπο για να βγάλουν ακόμη περισσότερα χρήματα εν μέσω οικονομικής πανδημίας ...εεεε κρίσης.
Έτσι το 1932 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το φιλμ 620. Ως μέσο δεν είχε καμιά διαφορά από το 120 που είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως ερασιτεχνικό φορμά από την ίδια εταιρία το 1901. Όμως τα χρόνια είχαν περάσει και αν ήθελε αποκλειστικότητα στα αναλώσιμα από τα οποία προέκυπταν και τα σημαντικότερα κέρδη βεβαίως-βεβαίως θα έπρεπε να σκεφτεί κάτι νέο.
Η μόνο διαφορά του νέου φορμά σε σχέση με το παλαιότερο εντοπιζόταν στο καρούλι που είχε υποστεί δίαιτα τόσο στον κορμό όσο και στις φλάντζες. Μια ωραία δικαιολογία συνόδευε αυτή την κίνηση, πως έτσι δηλαδή θα μπορούσαν να κατασκευαστούν μικρότερες φωτογραφικές και αμέσως ξεκίνησε ο χορός.
Η πρώτη φωτογραφική στο αμέρικα που υποστήριζε το συγκεκριμένο φορμά υπήρξε η Six-20, ενώ στην Ευρώπη αφού είχαν αγοράσει τον κύριο Nagel τον έβαλαν να κατασκευάσει μια αντίστοιχη που ονομάστηκε Junior 620.
Ακολούθησαν και άλλες με τον καιρό, και αν το 620 τελικά καπελώθηκε από το 120, το πρώτο έζησε αρκετά για να δει το 1995.
Οι Six-20 αλλά και Junior 620 απευθυνόταν στους ερασιτέχνες που ήθελαν να έχουν κάτι καλύτερο από ένα κουτί ή μια εντελώς βασική φωτογραφική με φυσούνα.
Δύο-τρία χρόνια πριν τον πόλεμο η γερμανική 620 πέρασε στο δεύτερο μοντέλο της, αυτό που βλέπεται και εδώ. Περισσότερο Art Deco, και με κάπως φωτεινότερους φακούς, δεν έζησε και για πολύ αφού μετά ήρθε ο πόλεμος.
Η συγκεκριμένη αφού έφτασε στην πόρτα μου δεν μπορούσα να μην της ανοίξω. Kαι τι έκπληξη! είναι σε τέλεια κατάσταση. Φακός, κλείστρο, φυσούνα (αν και αρχικά λίγο στραπατσαρισμένη) όλα τέλεια. Μπορείς να μεταφέρεις φιλμ 120 στα δικά της καρούλια και να αποτυπώσεις αρνητικά διαστάσεων 6x9.
Ο τριών στοιχείων φακός της δεν γνωρίζω από που προήρθε, πιθανά όμως είναι της Schneider. Μια πρώτη δοκιμή στο πάρκο με όλους τους περιορισμούς και τους ενίοτε επικίνδυνους αθλητές του 13033 τριγύρω, με έκανε να καταλάβω ότι έχει ένα ...potential.
Ρετρο-ευχές για ένα καλύτερο 2021.
Άντε και με μια νέα φωτογραφική για δώρο!
Όπως η κοπέλα δλδ που μόλις απέκτησε μια Kodak Bantam Special
Την σχεδίασε η μούρη του βιομηχανικού σχεδιασμού Walter Dorwin Teague και πολλοί την βρίσκουν πανέμορφη ενώ άλλοι πάλι όχι και τόσο (ανήκω στη δεύτερη ομάδα...)
Χρόνια πολλά! :ADFADF1:
Άντε και με μια νέα φωτογραφική για δώρο!
Όπως η κοπέλα δλδ που μόλις απέκτησε μια Kodak Bantam Special
Την σχεδίασε η μούρη του βιομηχανικού σχεδιασμού Walter Dorwin Teague και πολλοί την βρίσκουν πανέμορφη ενώ άλλοι πάλι όχι και τόσο (ανήκω στη δεύτερη ομάδα...)
Χρόνια πολλά! :ADFADF1:
Kodak Retinette: Υπάρχει πρόβλημα!
Α, όλα και όλα! Ο χρόνος έχει δείξει ότι από το μαγαζί του κυρίου Nagel δεν προέκυπταν κατασκευές έτσι αβασάνιστα πριν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη τους, ή ίσως ως δοκιμαστικές κυκλοφορίες για να αφουγκραστούν την αντίδραση της αγοράς .
...ή μάλλον υπήρξαν. Για παράδειγμα η αστοχία σχεδιασμού στο σύστημα προώθησης του φιλμ σε εκείνη τη πρώτη τηλεμετρική Retina του 1936 (Nr. 122), είχε ως αποτέλεσμα την απόσυρσή της από την αγορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η παραπάνω αστοχία μεταφράζεται για τον φτωχό σημερινό ρετινοσυλλέκτη σε ένα μεγάλο πονοκέφαλο, όμως λίγα περισσότερα σχετικά ας δούμε στο επόμενο.
Εντωμεταξύ το 1939 στη γερμανική Kodak αποφάσισαν να κατασκευάσουν και μια φθηνότερη εναλλακτική της Retina, προφανώς για να προσεγγίσουν ένα ακόμη κομμάτι της αγοράς όσον αφορά το μίνι φορμά των 35 χιλιοστών που πλέον βρισκόταν στην εφηβεία του. Κάπως έτσι ήταν που εμφανίστηκε η πρώτη Retinette (Nr.147).
Η φθηνότερη αυτή εναλλακτική βασιζόταν σε ένα κάπως διαφοροποιημένο και ελαφρά μεγαλύτερο σασί συγκρινόμενο με αυτό των ακριβότερων αδελφών της, και οι λόγοι για αυτή την απόφαση δεν νομίζω πως σήμερα είναι γνωστοί σε κάποιον.
Πέραν αυτού, ερχόταν με ένα σκοτεινότερο φακό 3 στοιχείων, εστίαζε με απλούστερο τρόπο παρακάμπτοντας κοστοβόρους μηχανισμούς, κουμπιά-καπάκια-πόρτες κτλ κατασκευάζονταν από λεπτότερο αλουμίνιο, η επένδυση δεν ήταν πια από δέρμα και το πακέτο συμπλήρωνε ένα κλείστρο περιορισμένων δυνατοτήτων.
Απαράδεκτος για κύριος Nagel:
‛Όμως ο μηχανισμός ενεργοποίησης του κλείστρου αποδείχτηκε μια αναξιόπιστη πατάτα (η δεύτερη γνωστή στη ιστορία της εταιρίας), έτσι που σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι λειτουργικός ή έχει ήδη αφαιρεθεί σε παρελθόντα χρόνο. Ευτυχώς τα προηγούμενα δεν ισχύουν στο δικό μου δείγμα, που είναι μέσα στην καλή χαρά και ελπίζω έτσι να παραμείνει.
Και ενώ ο πόλεμος ήταν πια γεγονός, λίγους μήνες μετά την εμφάνιση της πρώτης Retinette να σου και η Retinette II (Nr.160), η οποία μάλιστα κυκλοφόρησε για ένα διάστημα ταυτόχρονα με την πρώτη.
Η Retinette II βασιζόταν στο κλασσικό ρετινοσασί της καρδιάς μας, κόβοντας όμως και αυτή δρόμο για την μείωση του κόστους. Θα την συναντήσουμε σε 2 version με την ακριβότερη να είναι αυτή που βλέπεται εδώ διαθέτοντας καλύτερο κλείστρο και φωτεινότερο φακό σε σχέση με την φθηνότερη έκδοση της.
Και καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένα δείγμα από αυτές τις δύο πρώτες Retinette με βαθμονόμηση για την αμερικανική αγορά, μάλλον σωστά θα υποθέσουμε πως δεν υπήρξε και ποτέ εξαγωγή τους σε εκείνη την ήπειρο.
Όσο για τον συνολικό αριθμό τους που άφησε το εργοστάσιο του κυρίου Nagel πριν εγκαταλειφτεί συνολικά η φωτογραφική παραγωγή στις αρχές του 1942, υπολογίζεται πως η πρώτη Retinette έφθασε περίπου τις 20 χιλιάδες μονάδες ενώ η δεύτερη κάπου σε διπλάσιο αριθμό.
Τέλος, μετά τον πόλεμο και έως την αρχή της δεκαετίας του 50, -εποχή μετά την οποία η οικογένεια των Retina θα αποκτήσει νέο σασί που να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου- θα εμφανισθούν άλλα δύο μοντέλα –τα τελευταία πτυσσόμενα, ακολουθώντας πάνω κάτω τη φιλοσοφία κατασκευής της Retinette ΙΙ.
Αριστερά η τελευταία πτυσσόμενη Retinette (Typ. 017) -1951-54 (είχε προηγηθεί ο τύπος 012, φωτογραφική σχεδόν όμοια με την Retinette II) και στη μέση η Retina IIα της ίδιας περιόδου που έχουμε δει και παραπάνω από μέσα και από έξω.
Όσο για τις τιμές σε σημερινά δολάρια πολλαπλασιάστε περίπου Χ10.
Flat jpg όπως βγήκε από τη φωτογραφική με τον φακό της πρώτης Retinette.
Α, όλα και όλα! Ο χρόνος έχει δείξει ότι από το μαγαζί του κυρίου Nagel δεν προέκυπταν κατασκευές έτσι αβασάνιστα πριν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη τους, ή ίσως ως δοκιμαστικές κυκλοφορίες για να αφουγκραστούν την αντίδραση της αγοράς .
...ή μάλλον υπήρξαν. Για παράδειγμα η αστοχία σχεδιασμού στο σύστημα προώθησης του φιλμ σε εκείνη τη πρώτη τηλεμετρική Retina του 1936 (Nr. 122), είχε ως αποτέλεσμα την απόσυρσή της από την αγορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η παραπάνω αστοχία μεταφράζεται για τον φτωχό σημερινό ρετινοσυλλέκτη σε ένα μεγάλο πονοκέφαλο, όμως λίγα περισσότερα σχετικά ας δούμε στο επόμενο.
Εντωμεταξύ το 1939 στη γερμανική Kodak αποφάσισαν να κατασκευάσουν και μια φθηνότερη εναλλακτική της Retina, προφανώς για να προσεγγίσουν ένα ακόμη κομμάτι της αγοράς όσον αφορά το μίνι φορμά των 35 χιλιοστών που πλέον βρισκόταν στην εφηβεία του. Κάπως έτσι ήταν που εμφανίστηκε η πρώτη Retinette (Nr.147).
Η φθηνότερη αυτή εναλλακτική βασιζόταν σε ένα κάπως διαφοροποιημένο και ελαφρά μεγαλύτερο σασί συγκρινόμενο με αυτό των ακριβότερων αδελφών της, και οι λόγοι για αυτή την απόφαση δεν νομίζω πως σήμερα είναι γνωστοί σε κάποιον.
Πέραν αυτού, ερχόταν με ένα σκοτεινότερο φακό 3 στοιχείων, εστίαζε με απλούστερο τρόπο παρακάμπτοντας κοστοβόρους μηχανισμούς, κουμπιά-καπάκια-πόρτες κτλ κατασκευάζονταν από λεπτότερο αλουμίνιο, η επένδυση δεν ήταν πια από δέρμα και το πακέτο συμπλήρωνε ένα κλείστρο περιορισμένων δυνατοτήτων.
Απαράδεκτος για κύριος Nagel:
‛Όμως ο μηχανισμός ενεργοποίησης του κλείστρου αποδείχτηκε μια αναξιόπιστη πατάτα (η δεύτερη γνωστή στη ιστορία της εταιρίας), έτσι που σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι λειτουργικός ή έχει ήδη αφαιρεθεί σε παρελθόντα χρόνο. Ευτυχώς τα προηγούμενα δεν ισχύουν στο δικό μου δείγμα, που είναι μέσα στην καλή χαρά και ελπίζω έτσι να παραμείνει.
Και ενώ ο πόλεμος ήταν πια γεγονός, λίγους μήνες μετά την εμφάνιση της πρώτης Retinette να σου και η Retinette II (Nr.160), η οποία μάλιστα κυκλοφόρησε για ένα διάστημα ταυτόχρονα με την πρώτη.
Η Retinette II βασιζόταν στο κλασσικό ρετινοσασί της καρδιάς μας, κόβοντας όμως και αυτή δρόμο για την μείωση του κόστους. Θα την συναντήσουμε σε 2 version με την ακριβότερη να είναι αυτή που βλέπεται εδώ διαθέτοντας καλύτερο κλείστρο και φωτεινότερο φακό σε σχέση με την φθηνότερη έκδοση της.
Και καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένα δείγμα από αυτές τις δύο πρώτες Retinette με βαθμονόμηση για την αμερικανική αγορά, μάλλον σωστά θα υποθέσουμε πως δεν υπήρξε και ποτέ εξαγωγή τους σε εκείνη την ήπειρο.
Όσο για τον συνολικό αριθμό τους που άφησε το εργοστάσιο του κυρίου Nagel πριν εγκαταλειφτεί συνολικά η φωτογραφική παραγωγή στις αρχές του 1942, υπολογίζεται πως η πρώτη Retinette έφθασε περίπου τις 20 χιλιάδες μονάδες ενώ η δεύτερη κάπου σε διπλάσιο αριθμό.
Τέλος, μετά τον πόλεμο και έως την αρχή της δεκαετίας του 50, -εποχή μετά την οποία η οικογένεια των Retina θα αποκτήσει νέο σασί που να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου- θα εμφανισθούν άλλα δύο μοντέλα –τα τελευταία πτυσσόμενα, ακολουθώντας πάνω κάτω τη φιλοσοφία κατασκευής της Retinette ΙΙ.
Αριστερά η τελευταία πτυσσόμενη Retinette (Typ. 017) -1951-54 (είχε προηγηθεί ο τύπος 012, φωτογραφική σχεδόν όμοια με την Retinette II) και στη μέση η Retina IIα της ίδιας περιόδου που έχουμε δει και παραπάνω από μέσα και από έξω.
Όσο για τις τιμές σε σημερινά δολάρια πολλαπλασιάστε περίπου Χ10.
Flat jpg όπως βγήκε από τη φωτογραφική με τον φακό της πρώτης Retinette.
Την πρώτη 20ετία (1934-54) προέκυψαν 18 μοντέλα Retina I και ΙΙ εκ των οποίων δύο είναι σπάνια, συν τέσσερις Retinette.
Μόλις συμπλήρωσα τα 16 από τα 18 και για τα άλλα δύο δεν το βλέπω σε αυτή τη ζωή. :flipout:
Για το σετ θα κοιτάξω να ανεβάσω αύριο καμιά φώτο να φαίνεται καλύτερα. Δεν είναι τίποτα.
Μόλις συμπλήρωσα τα 16 από τα 18 και για τα άλλα δύο δεν το βλέπω σε αυτή τη ζωή. :flipout:
Για το σετ θα κοιτάξω να ανεβάσω αύριο καμιά φώτο να φαίνεται καλύτερα. Δεν είναι τίποτα.
Για τις δοκιμές συνήθως χρησιμοποιώ κάτι από αυτά και ότι βολέψει.
Παράδειγμα επάνω στη μηχανή σε αυτή τη φώτο είναι ένας κλασσικός m43 σε Μ42. Τηλεσκοπικοί Μ39 μπορούν να χρησιμοποιηθούν αν στον φακό βάλεις και ένα δαχτυλίδι Μ39 σε Μ42 αφού μπορείς να εκμεταλλευτείς την κίνηση των τηλεσκοπικών χωρίς να πάρεις ειδικό αντάπτορα αν δεν τους χρησιμοποιείς συνέχεια.
Στους 50+/-άριδες μαζί με το κλείστρο ταιριάζει μπροστά από τη μηχανή ένας αντάπτορας m43 σε C mount που έχει όμως και επιπλέον σπείρωμα Μ42.
Πάνω σε αυτόν βιδώνω έναν ελικοειδή αντάπτορα Μ42σεΜ42, και για μπροστά έχω πλαστικά καπάκια Μ42 που τρύπησα και εκεί επάνω βιδώνει όλο το κλείστρο με το δαχτυλίδι του, και το σύνολο βγαίνει κάπως έτσι.
Σε μεγαλύτερες εστιακές αντί του ελικοειδούς πράγματος μπορείς να βάλεις μια φυσούνα ίσως και με δαχτυλίδια Μ42 επιπλέον αν είναι πολύ μεγάλη η εστιακή.
Για άλλα που δεν είναι μέσα σε αυτά αν είναι για μια μόνο δοκιμή όπως για παράδειγμα οι φακοί Contax RF κάπως σφηνώνω τον φακό επάνω σε κάτι από αυτά προσωρινά (μέχρι να μου πέσει :flipout
Αν είχα πολλούς ή τους χρησιμοποιούσα τακτικά θα αγόραζα μια χαλασμένη Kiev και θα προσάρμοζα τον μηχανισμό εστίασής της επάνω σε ένα τρύπιο καπάκι σώματος m43 κτλ.
Υ.Γ. Πω Πω! Μόλις τώρα πρόσεξα τη βρώμα στη μηχανή ενώ την ίδια ώρα κάθομαι και καθαρίζω άλλες. Δεν πειράζει όμως , είναι μάχιμη αυτή! :bang:
Παράδειγμα επάνω στη μηχανή σε αυτή τη φώτο είναι ένας κλασσικός m43 σε Μ42. Τηλεσκοπικοί Μ39 μπορούν να χρησιμοποιηθούν αν στον φακό βάλεις και ένα δαχτυλίδι Μ39 σε Μ42 αφού μπορείς να εκμεταλλευτείς την κίνηση των τηλεσκοπικών χωρίς να πάρεις ειδικό αντάπτορα αν δεν τους χρησιμοποιείς συνέχεια.
Στους 50+/-άριδες μαζί με το κλείστρο ταιριάζει μπροστά από τη μηχανή ένας αντάπτορας m43 σε C mount που έχει όμως και επιπλέον σπείρωμα Μ42.
Πάνω σε αυτόν βιδώνω έναν ελικοειδή αντάπτορα Μ42σεΜ42, και για μπροστά έχω πλαστικά καπάκια Μ42 που τρύπησα και εκεί επάνω βιδώνει όλο το κλείστρο με το δαχτυλίδι του, και το σύνολο βγαίνει κάπως έτσι.
Σε μεγαλύτερες εστιακές αντί του ελικοειδούς πράγματος μπορείς να βάλεις μια φυσούνα ίσως και με δαχτυλίδια Μ42 επιπλέον αν είναι πολύ μεγάλη η εστιακή.
Για άλλα που δεν είναι μέσα σε αυτά αν είναι για μια μόνο δοκιμή όπως για παράδειγμα οι φακοί Contax RF κάπως σφηνώνω τον φακό επάνω σε κάτι από αυτά προσωρινά (μέχρι να μου πέσει :flipout
Αν είχα πολλούς ή τους χρησιμοποιούσα τακτικά θα αγόραζα μια χαλασμένη Kiev και θα προσάρμοζα τον μηχανισμό εστίασής της επάνω σε ένα τρύπιο καπάκι σώματος m43 κτλ.Υ.Γ. Πω Πω! Μόλις τώρα πρόσεξα τη βρώμα στη μηχανή ενώ την ίδια ώρα κάθομαι και καθαρίζω άλλες. Δεν πειράζει όμως , είναι μάχιμη αυτή! :bang:
Αυτόματη έκθεση: Ο αγώνας στον οποίο όλοι βγήκαν πρώτοι... (Agfa Optima και λοιποί)
Κάτι άλλο αγόρασα, όμως το πακέτο περιλάμβανε και μια φωτογραφική στην οποία δεν έδωσα αρχικά την παραμικρή σημασία, ούτε και μου άρεσε από καμία άποψη στην πρώτη ματιά.
Όταν έφθασε όμως, ένα γρήγορο ψάξιμο έδειξε ότι αυτή ήταν η πρώτη φωτογραφική στα 35 χιλιοστά με δυνατότητα αυτόματης έκθεσης. Η πρώτη?
Βρισκόμαστε στο 1959 και όπως φαίνεται είχε φθάσει πια ο καιρός που ο ερασιτέχνης φωτογράφος θα μπορούσε να βάλει για πρώτη φορά το «αυτόματο» ξενοιάζοντας από υπολογισμούς και σκέψεις σχετικά με τον απαιτούμενο συνδυασμό διαφράγματος και ταχύτητας για να επιτύχει σωστή έκθεση.
Τα παραπάνω ίσως είναι βέβηλα για μερικούς, όμως η φωτογραφία γεννήθηκε ως μια τεχνολογική εξέλιξη αρχικά, και επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε τις διαφορετικές ανάγκες του κάθε ένα. Άσε που είδαμε και άλλους, με όλα τα καλούδια στα χέρια τους τι καταφέρνουν τελικά :flipout:
Τέλος πάντων όμως, στο θέμα του αυτοματισμού έκθεσης όλα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Στη θεωρία θα βρούμε μια πατέντα με την συμβολή του γνωστού Αϊνστάιν από το 1935-36 που δεν έγινε όμως ποτέ πράξη. Από την άλλη, ήταν το 1938 όταν η Kodak παρουσίασε την Super Six-20 (φιλμ 620), η πρώτη φωτογραφική παραγωγής με δυνατότητα αυτόματης έκθεσης.
Και αυτή σχεδιάστηκε από τον Walter Teague, φωτογραφική όμως που κατά τα άλλα υπήρξε εμπορικά αποτυχημένη και δεν πρόλαβε να δει το τέλος του πολέμου. Με τιμή πάνω από 4000 σημερινά δολάρια σίγουρα δεν απευθυνόταν στον ερασιτέχνη φωτογράφο της εποχής, και επίσης μάλλον παρουσίαζε αρκετά προβλήματα στον ηλεκτρομηχανικό αυτοματισμό της εξ αρχής.
Το επόμενο βήμα στον άτυπο αυτό αγώνα προς τον εξ-αυτοματισμό των φωτογραφικών θα γίνει το 1956 με την επίσης ξεχασμένη σήμερα, και εμπορικά αποτυχημένη στην εποχή της Agfa Automatic 66. Αποτύπωνε καρέ 6Χ6 σε φιλμ 120 και ο ηλεκτρομηχανικός αυτοματισμός της Kodak εδώ είχε δώσει την θέση του σε έναν ηλεκτροπνευματικό.
Και φθάνουμε στο 1959, χρονιά που ο αυτοματισμός έκθεσης επιτέλους απευθυνόταν πια στους πολλούς, γιατί και ο φωτογράφος της παραλίας και του πικ-νικ έχει ψυχή!
Ψεύτες (?)
Ίσως θα πρέπει να μην παίρνουμε πάντα σαν δεδομένα βαρύγδουπες δηλώσεις εταιριών (αλλά και γενικότερα) και τις παρουσιάζουμε ως θέσφατα, καθώς τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση θα δούμε πως ο κάθε ένας ισχυρίζεται για τον ίδιο -τότε αλλά και τώρα- πως ήταν ο πρώτος. Εδώ η Agfa, από την άλλη μια διαφήμιση της Braun που εντόπισα, και ποιος ξέρει τι άλλο.
Μέχρι πρόσφατα ήξερα αυτό που λένε πως έτρεξε μόνος του και βγήκε πρώτος, όμως εδώ έχουμε την περίπτωση που έτρεξαν όλοι μαζί και πάλι βγήκαν πρώτοι… Όσο μεγαλώνω μαθαίνω (να μην πιστεύω τίποτα):flipout:
Ευτυχώς όμως που τα γραπτά μένουν, και άλλοι εξερευνητές έχουν ξετρυπώσει ήδη το τεύχος Νοεμβρίου 1959 του Popular Photography όπου εκεί παρουσιάζεται η αυτόματη γενιά της χρονιάς και περιλαμβάνει ούτε μια, ούτε δύο, αλλά 6 φωτογραφικές αυτόματης έκθεσης, 3 στα 35 χιλιοστά και 3 για φιλμ 127 που είναι και οι παρακάτω:
AGFA Optima
Braun Paxette Electromatic
Kodak Automatic 35
Kodak Brownie Starmatic
Bell & Howell Electric Eye 127
Revere Eye-Matic EE 127
Όσο για την συγκεκριμένη που βλέπετε είναι το πρώτο μοντέλο της Optima του 1959, το οποίο ακολούθησαν αλλά ήδη από τον επόμενο χρόνο.
Το φωτόμετρο σεληνίου (που στη συγκεκριμένη είναι ακόμη ανέλπιστα ζωντανό) δεν μπορεί φυσικά παρά να κινήσει μόνο την βελόνα του, ανάλογα με το φως που βλέπει.
Κατόπιν, πατώντας τον μαγικό μοχλό στα αριστερά η βελόνα του οργάνου συγκρατείται στη θέση της όπου στη συνέχεια επάνω της τερματίζει ένας μηχανισμός. Αυτός με τη σειρά του ελέγχει μέχρι που θα κινηθεί ο συνδυασμένος μηχανισμός κλείστρου-διαφράγματος στα ενδότερα.
Ο τελευταίος πάντα χρησιμοποιεί τον μικρότερο δυνατό χρόνο στο κλείστρο (νομίζω 1/250) και κατόπιν όσο το φως λιγοστεύει ανοίγει και το διάφραγμα αλλά και μεγαλώνει τον χρόνο έκθεσης σε δεύτερη φάση αν χρειάζεται.
Όταν το φως δεν είναι αρκετό, τότε στο σκόπευτρο παραμένει μια κόκκινη ένδειξη που μας λέει πως θα πρέπει να γυρίσουμε σε λειτουργία φλας.
Σε εκείνη την επιλογή η ταχύτητα είναι σταθερή στο 1/30 και μπορούμε να μεταβάλουμε χειροκίνητα το διάφραγμα, πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε στο AUTO.
Επίσης υπάρχει και η δυνατότητα παρατεταμένης έκθεσης (Β) με επιλογή διαφράγματος, κάτι όμως που ξέχασαν να αναφέρουν στο manual που βρήκα...
Σήμερα μια τέτοια φωτογραφική αν και ιστορικά ενδιαφέρουσα κατά ένα τρόπο, δεν απολαμβάνει καμιά εκτίμηση ούτε και κανένας ψάχνει να την αγοράσει, πράγμα που ίσχυε και με εμένα. Όμως μετά από τόσες ώρες που περάσαμε μαζί και την ενδιαφέρουσα εγχείρηση που μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βιντεάκι, τελικά τη συμπάθησα μπορώ να πω...
Κάτι άλλο αγόρασα, όμως το πακέτο περιλάμβανε και μια φωτογραφική στην οποία δεν έδωσα αρχικά την παραμικρή σημασία, ούτε και μου άρεσε από καμία άποψη στην πρώτη ματιά.
Όταν έφθασε όμως, ένα γρήγορο ψάξιμο έδειξε ότι αυτή ήταν η πρώτη φωτογραφική στα 35 χιλιοστά με δυνατότητα αυτόματης έκθεσης. Η πρώτη?
Βρισκόμαστε στο 1959 και όπως φαίνεται είχε φθάσει πια ο καιρός που ο ερασιτέχνης φωτογράφος θα μπορούσε να βάλει για πρώτη φορά το «αυτόματο» ξενοιάζοντας από υπολογισμούς και σκέψεις σχετικά με τον απαιτούμενο συνδυασμό διαφράγματος και ταχύτητας για να επιτύχει σωστή έκθεση.
Τα παραπάνω ίσως είναι βέβηλα για μερικούς, όμως η φωτογραφία γεννήθηκε ως μια τεχνολογική εξέλιξη αρχικά, και επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε τις διαφορετικές ανάγκες του κάθε ένα. Άσε που είδαμε και άλλους, με όλα τα καλούδια στα χέρια τους τι καταφέρνουν τελικά :flipout:
Τέλος πάντων όμως, στο θέμα του αυτοματισμού έκθεσης όλα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Στη θεωρία θα βρούμε μια πατέντα με την συμβολή του γνωστού Αϊνστάιν από το 1935-36 που δεν έγινε όμως ποτέ πράξη. Από την άλλη, ήταν το 1938 όταν η Kodak παρουσίασε την Super Six-20 (φιλμ 620), η πρώτη φωτογραφική παραγωγής με δυνατότητα αυτόματης έκθεσης.
Και αυτή σχεδιάστηκε από τον Walter Teague, φωτογραφική όμως που κατά τα άλλα υπήρξε εμπορικά αποτυχημένη και δεν πρόλαβε να δει το τέλος του πολέμου. Με τιμή πάνω από 4000 σημερινά δολάρια σίγουρα δεν απευθυνόταν στον ερασιτέχνη φωτογράφο της εποχής, και επίσης μάλλον παρουσίαζε αρκετά προβλήματα στον ηλεκτρομηχανικό αυτοματισμό της εξ αρχής.
Το επόμενο βήμα στον άτυπο αυτό αγώνα προς τον εξ-αυτοματισμό των φωτογραφικών θα γίνει το 1956 με την επίσης ξεχασμένη σήμερα, και εμπορικά αποτυχημένη στην εποχή της Agfa Automatic 66. Αποτύπωνε καρέ 6Χ6 σε φιλμ 120 και ο ηλεκτρομηχανικός αυτοματισμός της Kodak εδώ είχε δώσει την θέση του σε έναν ηλεκτροπνευματικό.
Και φθάνουμε στο 1959, χρονιά που ο αυτοματισμός έκθεσης επιτέλους απευθυνόταν πια στους πολλούς, γιατί και ο φωτογράφος της παραλίας και του πικ-νικ έχει ψυχή!
Ψεύτες (?)
Ίσως θα πρέπει να μην παίρνουμε πάντα σαν δεδομένα βαρύγδουπες δηλώσεις εταιριών (αλλά και γενικότερα) και τις παρουσιάζουμε ως θέσφατα, καθώς τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση θα δούμε πως ο κάθε ένας ισχυρίζεται για τον ίδιο -τότε αλλά και τώρα- πως ήταν ο πρώτος. Εδώ η Agfa, από την άλλη μια διαφήμιση της Braun που εντόπισα, και ποιος ξέρει τι άλλο.
Μέχρι πρόσφατα ήξερα αυτό που λένε πως έτρεξε μόνος του και βγήκε πρώτος, όμως εδώ έχουμε την περίπτωση που έτρεξαν όλοι μαζί και πάλι βγήκαν πρώτοι… Όσο μεγαλώνω μαθαίνω (να μην πιστεύω τίποτα):flipout:
Ευτυχώς όμως που τα γραπτά μένουν, και άλλοι εξερευνητές έχουν ξετρυπώσει ήδη το τεύχος Νοεμβρίου 1959 του Popular Photography όπου εκεί παρουσιάζεται η αυτόματη γενιά της χρονιάς και περιλαμβάνει ούτε μια, ούτε δύο, αλλά 6 φωτογραφικές αυτόματης έκθεσης, 3 στα 35 χιλιοστά και 3 για φιλμ 127 που είναι και οι παρακάτω:
AGFA Optima
Braun Paxette Electromatic
Kodak Automatic 35
Kodak Brownie Starmatic
Bell & Howell Electric Eye 127
Revere Eye-Matic EE 127
Όσο για την συγκεκριμένη που βλέπετε είναι το πρώτο μοντέλο της Optima του 1959, το οποίο ακολούθησαν αλλά ήδη από τον επόμενο χρόνο.
Το φωτόμετρο σεληνίου (που στη συγκεκριμένη είναι ακόμη ανέλπιστα ζωντανό) δεν μπορεί φυσικά παρά να κινήσει μόνο την βελόνα του, ανάλογα με το φως που βλέπει.
Κατόπιν, πατώντας τον μαγικό μοχλό στα αριστερά η βελόνα του οργάνου συγκρατείται στη θέση της όπου στη συνέχεια επάνω της τερματίζει ένας μηχανισμός. Αυτός με τη σειρά του ελέγχει μέχρι που θα κινηθεί ο συνδυασμένος μηχανισμός κλείστρου-διαφράγματος στα ενδότερα.
Ο τελευταίος πάντα χρησιμοποιεί τον μικρότερο δυνατό χρόνο στο κλείστρο (νομίζω 1/250) και κατόπιν όσο το φως λιγοστεύει ανοίγει και το διάφραγμα αλλά και μεγαλώνει τον χρόνο έκθεσης σε δεύτερη φάση αν χρειάζεται.
Όταν το φως δεν είναι αρκετό, τότε στο σκόπευτρο παραμένει μια κόκκινη ένδειξη που μας λέει πως θα πρέπει να γυρίσουμε σε λειτουργία φλας.
Σε εκείνη την επιλογή η ταχύτητα είναι σταθερή στο 1/30 και μπορούμε να μεταβάλουμε χειροκίνητα το διάφραγμα, πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε στο AUTO.
Επίσης υπάρχει και η δυνατότητα παρατεταμένης έκθεσης (Β) με επιλογή διαφράγματος, κάτι όμως που ξέχασαν να αναφέρουν στο manual που βρήκα...
Σήμερα μια τέτοια φωτογραφική αν και ιστορικά ενδιαφέρουσα κατά ένα τρόπο, δεν απολαμβάνει καμιά εκτίμηση ούτε και κανένας ψάχνει να την αγοράσει, πράγμα που ίσχυε και με εμένα. Όμως μετά από τόσες ώρες που περάσαμε μαζί και την ενδιαφέρουσα εγχείρηση που μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βιντεάκι, τελικά τη συμπάθησα μπορώ να πω...
Last edited by a moderator:
Όλες οι «αυθεντικές» Ρέτινες (σχεδόν…)
Έχουμε κατ επανάληψη δει εδώ φωτογραφικές από την αγαπημένη μου οικογένεια, μόλις πρόσφατα όμως μετά από χρόνια κατάφερα να συμπληρώσω όλα της τα μέλη.
...έεε όχι και όλα...
Η πρώτη ρετινο-γενιά που βασίζεται στην ίδια αρχική ιδέα του κυρίου Nagel (και εδώ, και αλλού) για το πως θα έπρεπε να είναι μια φωτογραφική 35 χιλιοστών, απλώνεται σε ένα βάθος 20 χρόνων και αποτελείται από 18 μοντέλα συμπεριλαμβανόμενων των τηλεμετρικών.
Δεν είμαι ο μόνος που έχει φάει κόλλημα με τις μικρές αυτές κυρίες, καθώς πολλοί μετά την απόκτηση της πρώτης δεν μπορούν να αρκεστούν μόνο σε μια...
Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, αλλά οι μη τηλεμετρικές τουλάχιστον εκτός από εξαιρετικά φορητές, έχουν τέτοιες διαστάσεις και αναλογίες ώστε όταν είναι κλειστές τις νιώθεις σαν τμήμα της παλάμης σου.
Historical Society for Retina Cameras
Η κυρία συναρμολογεί μια Retina IIa (1951-54)
Επιπλέον, χωρίς πολλά-πολλά μπορούν να λειτουργήσουν και σήμερα άψογα, εξαιρετικά διακριτικά και ήσυχα. Τώρα αυτό μπορεί να μην αρέσει στους εθισμένους με τους «ανδρικούς» θορύβους (χράπα-χρούπα κτλ) των SLR :flipout:, αλλά έτσι είναι η ζωή και όπως την βρίσκει ο κάθε ένας.
Αν και οι περισσότερες σήμερα μπορούν να βρεθούν σε πολύ λογικές τιμές -όμως δεν ξέρω ακόμη για πόσο καθώς οι τιμές του ανεβαίνουν σιγά σιγά με τα χρόνια-, υπάρχουν δύο από τα 18 αυτά μοντέλα όπου για τον φτωχό συλλέκτη τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
nr.126 & 122
Όπως έχουμε δει σε προηγούμενο η μια από αυτές ήταν και η πρώτη τηλεμετρική (122) του 1936 που αποσύρθηκε λόγο προβλημάτων στο σύστημα προώθησης του φίλμ. Είχαν πει να πρωτοτυπήσουν για την εποχή, και η λειτουργία αυτή πραγματοποιούνταν με ένα μικρό μοχλό που απαιτούσε δύο κινήσεις των 90 μοιρών για την παρουσίαση κάθε νέου καρέ.
nr.122
Η επόμενη σήμερα συλλεκτική υπήρξε μια απλή και μάλιστα υποβαθμισμένη Retina I (167) που ουσιαστικά δεν είχε καμιά διαφορά από τις Retinnette του 1941-42, πέρα από περισσότερο χρώμιο αντί βαφής, και κυκλοφόρησε τον τελευταίο χρόνο της πολιτικής παραγωγής στο εργοστάσιο της γερμανικής Kodak.
Retina 167
Retinette II (κάτω) και Retina 167 (πάνω)
Υποθέτω πως αυτή η γενική υποβάθμιση χαρακτηριστικών είχε να κάνει με το ξεστοκάρισμα υλικών πριν η εταιρία στραφεί οριστικά στη κατασκευή πυροκροτητών για τον πόλεμο.
Και οι δύο παραπάνω συλλεκτικές σήμερα φωτογραφικές, πρέπει να είχαν φθάσει περίπου στις 3500 μονάδες έκαστη πριν αποσυρθούν όπως έχει δείξει η μακροχρόνια έρευνα διαφόρων.
Μια λογική τιμή στην εποχή μας για την Retina I (167) θα έλεγα πως είναι τα 400 με 500 ευρώ, ένω μια Retina II (122) αν και κατασκευάστηκε σε παρόμοιους αριθμούς απαιτεί σήμερα για την απόκτησή της τα τριπλάσια χρήματα.
Historical Society for Retina Cameras
Η πρώτη φωτογραφική που ανέβηκε (καταγεγραμμένα τουλάχιστον) στο Έβερεστ το 1953 -μοντέλο 118 του 1935. Ο sir Hillary επειδή θα ήταν μέσα στη παγωνιά με τα γάντια, φρόντισε να μετατρέψει τον μοχλό που απασφαλίζει το φιλμ για την επόμενη έκθεση, ώστε να μπορεί να τον χειρίζεται.
Μαζί με την πρώτη Retina του 1934 παρουσιάστηκε από την Kodak για πρώτη φορά και η κασέτα φιλμ 135 μιας χρήσης όπως τη γνωρίσαμε, που μπορούσε να φορτωθεί και στις ήδη υπάρχουσες Leica και Contax. Μέχρι τότε κάθε εταιρία προμήθευε τις δικές της κασέτες που οι χρήστες έπρεπε να φορτώνουν οι ίδιοι αγοράζοντας φιλμ με το μέτρο.
Το παραπάνω σίγουρα υπήρξε μια εξέλιξη που συνέβαλε καθοριστικά στη διάδοση και εδραίωση του νέου για την εποχή φορμά των 35 χιλιοστών.
Σε κάποια μειοψηφία μεταπολεμικών τηλεμετρικών αντί του Schneider Xenon f2.0, θα συναντήσουμε τον Heligon f2.0 της Rodenstock.
Ο δεύτερος σε κάτι bokeh δοκιμές στα γρήγορα έδειξε περισσότερο διορθωμένος από τον Schneider.
Δύο λοιπόν τα συλλεκτικά ρετινομοντέλα της πρώτης εποχής σήμερα, και επειδή δεν βλέπω να συμπληρώνω ποτέ τη δική μου συλλογή ας, δούμε συγκεντρωμένες τις υπόλοιπες 16. (το YouTube λίγο τα έκανε χάλια στη συμπίεση αλλά οκ)
Έχουμε κατ επανάληψη δει εδώ φωτογραφικές από την αγαπημένη μου οικογένεια, μόλις πρόσφατα όμως μετά από χρόνια κατάφερα να συμπληρώσω όλα της τα μέλη.
...έεε όχι και όλα...
Η πρώτη ρετινο-γενιά που βασίζεται στην ίδια αρχική ιδέα του κυρίου Nagel (και εδώ, και αλλού) για το πως θα έπρεπε να είναι μια φωτογραφική 35 χιλιοστών, απλώνεται σε ένα βάθος 20 χρόνων και αποτελείται από 18 μοντέλα συμπεριλαμβανόμενων των τηλεμετρικών.
Δεν είμαι ο μόνος που έχει φάει κόλλημα με τις μικρές αυτές κυρίες, καθώς πολλοί μετά την απόκτηση της πρώτης δεν μπορούν να αρκεστούν μόνο σε μια...
Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, αλλά οι μη τηλεμετρικές τουλάχιστον εκτός από εξαιρετικά φορητές, έχουν τέτοιες διαστάσεις και αναλογίες ώστε όταν είναι κλειστές τις νιώθεις σαν τμήμα της παλάμης σου.
Historical Society for Retina Cameras
Η κυρία συναρμολογεί μια Retina IIa (1951-54)
Επιπλέον, χωρίς πολλά-πολλά μπορούν να λειτουργήσουν και σήμερα άψογα, εξαιρετικά διακριτικά και ήσυχα. Τώρα αυτό μπορεί να μην αρέσει στους εθισμένους με τους «ανδρικούς» θορύβους (χράπα-χρούπα κτλ) των SLR :flipout:, αλλά έτσι είναι η ζωή και όπως την βρίσκει ο κάθε ένας.
Αν και οι περισσότερες σήμερα μπορούν να βρεθούν σε πολύ λογικές τιμές -όμως δεν ξέρω ακόμη για πόσο καθώς οι τιμές του ανεβαίνουν σιγά σιγά με τα χρόνια-, υπάρχουν δύο από τα 18 αυτά μοντέλα όπου για τον φτωχό συλλέκτη τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
nr.126 & 122
Όπως έχουμε δει σε προηγούμενο η μια από αυτές ήταν και η πρώτη τηλεμετρική (122) του 1936 που αποσύρθηκε λόγο προβλημάτων στο σύστημα προώθησης του φίλμ. Είχαν πει να πρωτοτυπήσουν για την εποχή, και η λειτουργία αυτή πραγματοποιούνταν με ένα μικρό μοχλό που απαιτούσε δύο κινήσεις των 90 μοιρών για την παρουσίαση κάθε νέου καρέ.
nr.122
Η επόμενη σήμερα συλλεκτική υπήρξε μια απλή και μάλιστα υποβαθμισμένη Retina I (167) που ουσιαστικά δεν είχε καμιά διαφορά από τις Retinnette του 1941-42, πέρα από περισσότερο χρώμιο αντί βαφής, και κυκλοφόρησε τον τελευταίο χρόνο της πολιτικής παραγωγής στο εργοστάσιο της γερμανικής Kodak.
Retina 167
Retinette II (κάτω) και Retina 167 (πάνω)
Υποθέτω πως αυτή η γενική υποβάθμιση χαρακτηριστικών είχε να κάνει με το ξεστοκάρισμα υλικών πριν η εταιρία στραφεί οριστικά στη κατασκευή πυροκροτητών για τον πόλεμο.
Και οι δύο παραπάνω συλλεκτικές σήμερα φωτογραφικές, πρέπει να είχαν φθάσει περίπου στις 3500 μονάδες έκαστη πριν αποσυρθούν όπως έχει δείξει η μακροχρόνια έρευνα διαφόρων.
Μια λογική τιμή στην εποχή μας για την Retina I (167) θα έλεγα πως είναι τα 400 με 500 ευρώ, ένω μια Retina II (122) αν και κατασκευάστηκε σε παρόμοιους αριθμούς απαιτεί σήμερα για την απόκτησή της τα τριπλάσια χρήματα.
Historical Society for Retina Cameras
Η πρώτη φωτογραφική που ανέβηκε (καταγεγραμμένα τουλάχιστον) στο Έβερεστ το 1953 -μοντέλο 118 του 1935. Ο sir Hillary επειδή θα ήταν μέσα στη παγωνιά με τα γάντια, φρόντισε να μετατρέψει τον μοχλό που απασφαλίζει το φιλμ για την επόμενη έκθεση, ώστε να μπορεί να τον χειρίζεται.
Μαζί με την πρώτη Retina του 1934 παρουσιάστηκε από την Kodak για πρώτη φορά και η κασέτα φιλμ 135 μιας χρήσης όπως τη γνωρίσαμε, που μπορούσε να φορτωθεί και στις ήδη υπάρχουσες Leica και Contax. Μέχρι τότε κάθε εταιρία προμήθευε τις δικές της κασέτες που οι χρήστες έπρεπε να φορτώνουν οι ίδιοι αγοράζοντας φιλμ με το μέτρο.
Το παραπάνω σίγουρα υπήρξε μια εξέλιξη που συνέβαλε καθοριστικά στη διάδοση και εδραίωση του νέου για την εποχή φορμά των 35 χιλιοστών.
Σε κάποια μειοψηφία μεταπολεμικών τηλεμετρικών αντί του Schneider Xenon f2.0, θα συναντήσουμε τον Heligon f2.0 της Rodenstock.
Ο δεύτερος σε κάτι bokeh δοκιμές στα γρήγορα έδειξε περισσότερο διορθωμένος από τον Schneider.
Δύο λοιπόν τα συλλεκτικά ρετινομοντέλα της πρώτης εποχής σήμερα, και επειδή δεν βλέπω να συμπληρώνω ποτέ τη δική μου συλλογή ας, δούμε συγκεντρωμένες τις υπόλοιπες 16. (το YouTube λίγο τα έκανε χάλια στη συμπίεση αλλά οκ)
Last edited by a moderator:
Ήρθαν οι γιαπωνέζοι!
Με την ευκαιρία της παρουσίασης του παρακάτω βιντεακίου, ας δούμε πως φθάσαμε κάποτε στην γιαπωνέζικη φωτογραφική παντοκρατορία.
Καθώς ο κόσμος όδευε προς το τέλος της δεκαετίας του 50, οι γερμανοί ήδη είχαν χάσει το στοίχημα και ας μην ήθελαν ακόμη να το δουν.
Η αρχή είχε γίνει κάπου το 1950 με εκείνη την ιστορία όπου στον πόλεμο της Κορέας αμερικανοί φωτορεπόρτερ ανακάλυψαν τους γιαπωνέζικους φακούς. Επίσης, τα επόμενα χρόνια εκεί στην ανατολή το γεγονός ότι το τρέντ των τηλεμετρικών άρχισε να χάνει έδαφος δεν πέρασε απαρατήρητο.
Οι γερμανοί ίσως από την μια καθόταν και καμάρωναν τον εαυτό τους, αλλά και από την άλλη είχαν όλα αυτά τα ανατολικό-δυτικά θέματα που θα έπαιξαν πιθανά κάποιο σημαντικό ρόλο στις μεταπολεμικές φωτογραφικές εξελίξεις.
Και με αυτά και τα άλλα φθάσαμε στο 1960 όπου πια η κατάσταση είχε διαμορφωθεί οριστικά. Οι γιαπωνέζοι πλέον είχαν να παρουσιάσουν πολλά στον χώρο των μονοοπτικών που στην ουσία είχαν οι ίδιοι «οριστικοποιήσει» στη μορφή που μάθαμε και γνωρίζουμε έως σήμερα.
Από τις πρώτες τέτοιες «οριστικοποιημένες» οικογένειες ήταν και η σειρά Pentax S της Asahi, που βασισμένη σε προηγούμενες εξελίξεις εμφανίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 50. H S1a που βλέπετε εδώ είναι το οικονομικό μοντέλο της οικογένειας και κατασκευαζόταν μεταξύ 1962 και 1968.
Το περί οικονομικού μοντέλου ήταν μάλλον όπως καταλαβαίνω κυρίως μαρκετίστικο κόλπο για την προσέγγιση ενός ακόμη μεγαλύτερου κομματιού της αγοράς. Ήταν όμοια με τις ακριβότερες αδελφές της, όμως της έλειπε η αυτοχρονομέτρηση καθώς και η ταχύτητα 1/1000*. Επίσης ερχόταν με τον Super Takumar f2.0 αντί του f1.8 αν και στην ουσία οι δύο αυτοί φακοί ήταν όμοιοι.
*Για την ακρίβεια δεν της έλειπε ακριβώς αυτή η ταχύτητα. Το ότι δεν εμφανιζόταν γραμμένη δεν σημαίνει πως και μηχανικά δεν υπάρχει αυτή η θέση, που επίσης είναι και λειτουργική. Ίσως απλά δεν ασχολούταν σε αυτά τα φθηνότερα μοντέλα να εγγυηθούν για τη σωστή λειτουργία της.
Καθώς ο αριθμός σειράς στις Pentax υπήρξε αλλοπρόσαλλος είναι δύσκολο να χρονολογηθεί μια φωτογραφική της εταιρίας με ακρίβεια, όμως η συγκεκριμένη σίγουρα κατασκευάστηκε κάπου μεταξύ 1962 και 1964.
Το παραπάνω προκύπτει από τον τρόπο ανοίγματος της πλάτης, καθώς και από το πράσινο R (αντί κόκκινου στα νεότερα δείγματα) στον μοχλό για την επαναφορά του φιλμ στην κασέτα.
Φωτογραφικές με αυτές τις λεπτομέρειες δεν μπορούν να δεχθούν φακούς διαφράγματος f1.4 που εμφανίστηκαν αργότερα και για τους οποίους εφαρμόστηκαν μικρές τροποποιήσεις στα νεότερα σώματα.
Το κλείστρο της είναι στην ουσία ένα προπολεμικό Leica με μερικά γρανάζια παραπάνω, δεν έχει κανενός είδους φωτομέτρηση ή άλλα καλούδια, και για αυτό τη βρίσκω πολύ γοητευτική για την κατηγορία της, όπως επίσης αντιπροσωπευτική κατασκευή της εποχής όπου εμφανίστηκαν οι πρώτες SLR με την σημερινή τους μορφή.
Επίσης οι γιαπωνέζοι -τουλάχιστον στη Asahi- φαίνεται πως έδιναν και σημασία στον όγκο και το βάρος που προσπαθούσαν να κρατήσουν το δυνατό χαμηλότερα, κάτι που εκτιμώ ιδιαιτέρα. Στο βιβλίο σέρβις της οικογένειας* υπάρχει για παράδειγμα ένα σημείο που λέει ότι σε κάποιες νεότερες κατασκευές, θα βρείτε τον τάδε νέο άξονα μειωμένης διαμέτρου πράγμα που βοηθάει στη μείωση του συνολικού βάρους (!)
*Ο τελευταίος που σκάλισε τη ταλαιπωρημένη αυτή φωτογραφική σίγουρα δεν το διέθετε, -καθώς πριν καμιά 40 χρόνια δεν είχαν οι άνθρωποι τις σημερινές ευκολίες, με αποτέλεσμα να είναι όλα τα επάνω κάτω.
Όμως παρόλα τα προηγούμενα, και με τη βοήθεια τις τεχνολογίας που μου εξασφάλισε χωρίς κανένα κόπο τις απαραίτητες πληροφορίες επαναφοράς, θα γιορτάσει τα 60 της ετοιμοπόλεμη και με ένα φιλμ για δώρο. Μετά, μπορεί να περιμένει άλλα 40 χρόνια μήπως και ασχοληθεί πάλι κάποιος μαζί της. Αυτή δεν θα έχει πρόβλημα τότε, εγώ όμως σίγουρα!
Αφού δεν είναι σαν να βγήκε από το κουτί, μου αρέσει ακριβώς γιατί βρίσκεται στην απέναντι όχθη και σίγουρα -τουλάχιστον στην αρχή της ζωής της- δούλεψε πολύ.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά πρώτη φορά έχασα βίδα, και μάλιστα μεγάλη και γυαλιστερή από τη βάση της, δίπλα από τη βίδα για το τρίποδο, όμως ευτυχώς αυτό δεν επηρεάζει λειτουργικά σε κάτι.
Ο φακός με τον οποίο κατέφθασε είναι της ίδιας παλαιότερης περιόδου αλλά δεν είναι το αρχικό της ταίρι καθώς είναι o f1.8. Πολύ εύκολος στο κατσαβίδιασμα, αρκεί να ακολουθήσει κάποιος το παρακάτω βίντεο.
Άντε και στα 120!
Α! και τώρα που είπα για 120, επειδή τελευταία πολύ στους μοντερνισμούς το έριξα, στο επόμενο θα μας κάνει την τιμή μια κυρία που οδεύει προς αυτή την ηλικία.
Όταν οι γερμανοί πιάστηκαν στον ύπνο έπρεπε γρήγορα να το γυρίσουν στο reflex.
Εδώ με μια συνομήλικη Retina Reflex βασισμένη στη δεύτερη περίοδο τηλεμετρικών της γερμανικής Kodak. To κλείστρο βρίσκεται πίσω από τον φακό, και ο καθρέπτης κατεβαίνει μόνο αφού οπλίσεις.
Καλά που είχε αποδημήσει ο original κύριος Nagel μέσα στον πόλεμο και δεν έζησε να δει τέτοιες κουμούτσες τις οποίες είμαι σίγουρος πως δεν θα ενέκρινε... Δεν αξίζει να ασχοληθώ και ούτε θέλω να μάθω, μάλλον όμως θα κάνω καμιά πατέντα με τη μοντούρα της για να χρησιμοποιούνται οι ανάλογοι φακοί σε m43.
Με την ευκαιρία της παρουσίασης του παρακάτω βιντεακίου, ας δούμε πως φθάσαμε κάποτε στην γιαπωνέζικη φωτογραφική παντοκρατορία.
Καθώς ο κόσμος όδευε προς το τέλος της δεκαετίας του 50, οι γερμανοί ήδη είχαν χάσει το στοίχημα και ας μην ήθελαν ακόμη να το δουν.
Η αρχή είχε γίνει κάπου το 1950 με εκείνη την ιστορία όπου στον πόλεμο της Κορέας αμερικανοί φωτορεπόρτερ ανακάλυψαν τους γιαπωνέζικους φακούς. Επίσης, τα επόμενα χρόνια εκεί στην ανατολή το γεγονός ότι το τρέντ των τηλεμετρικών άρχισε να χάνει έδαφος δεν πέρασε απαρατήρητο.
Οι γερμανοί ίσως από την μια καθόταν και καμάρωναν τον εαυτό τους, αλλά και από την άλλη είχαν όλα αυτά τα ανατολικό-δυτικά θέματα που θα έπαιξαν πιθανά κάποιο σημαντικό ρόλο στις μεταπολεμικές φωτογραφικές εξελίξεις.
Και με αυτά και τα άλλα φθάσαμε στο 1960 όπου πια η κατάσταση είχε διαμορφωθεί οριστικά. Οι γιαπωνέζοι πλέον είχαν να παρουσιάσουν πολλά στον χώρο των μονοοπτικών που στην ουσία είχαν οι ίδιοι «οριστικοποιήσει» στη μορφή που μάθαμε και γνωρίζουμε έως σήμερα.
Από τις πρώτες τέτοιες «οριστικοποιημένες» οικογένειες ήταν και η σειρά Pentax S της Asahi, που βασισμένη σε προηγούμενες εξελίξεις εμφανίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 50. H S1a που βλέπετε εδώ είναι το οικονομικό μοντέλο της οικογένειας και κατασκευαζόταν μεταξύ 1962 και 1968.
Το περί οικονομικού μοντέλου ήταν μάλλον όπως καταλαβαίνω κυρίως μαρκετίστικο κόλπο για την προσέγγιση ενός ακόμη μεγαλύτερου κομματιού της αγοράς. Ήταν όμοια με τις ακριβότερες αδελφές της, όμως της έλειπε η αυτοχρονομέτρηση καθώς και η ταχύτητα 1/1000*. Επίσης ερχόταν με τον Super Takumar f2.0 αντί του f1.8 αν και στην ουσία οι δύο αυτοί φακοί ήταν όμοιοι.
*Για την ακρίβεια δεν της έλειπε ακριβώς αυτή η ταχύτητα. Το ότι δεν εμφανιζόταν γραμμένη δεν σημαίνει πως και μηχανικά δεν υπάρχει αυτή η θέση, που επίσης είναι και λειτουργική. Ίσως απλά δεν ασχολούταν σε αυτά τα φθηνότερα μοντέλα να εγγυηθούν για τη σωστή λειτουργία της.
Καθώς ο αριθμός σειράς στις Pentax υπήρξε αλλοπρόσαλλος είναι δύσκολο να χρονολογηθεί μια φωτογραφική της εταιρίας με ακρίβεια, όμως η συγκεκριμένη σίγουρα κατασκευάστηκε κάπου μεταξύ 1962 και 1964.
Το παραπάνω προκύπτει από τον τρόπο ανοίγματος της πλάτης, καθώς και από το πράσινο R (αντί κόκκινου στα νεότερα δείγματα) στον μοχλό για την επαναφορά του φιλμ στην κασέτα.
Φωτογραφικές με αυτές τις λεπτομέρειες δεν μπορούν να δεχθούν φακούς διαφράγματος f1.4 που εμφανίστηκαν αργότερα και για τους οποίους εφαρμόστηκαν μικρές τροποποιήσεις στα νεότερα σώματα.
Το κλείστρο της είναι στην ουσία ένα προπολεμικό Leica με μερικά γρανάζια παραπάνω, δεν έχει κανενός είδους φωτομέτρηση ή άλλα καλούδια, και για αυτό τη βρίσκω πολύ γοητευτική για την κατηγορία της, όπως επίσης αντιπροσωπευτική κατασκευή της εποχής όπου εμφανίστηκαν οι πρώτες SLR με την σημερινή τους μορφή.
Επίσης οι γιαπωνέζοι -τουλάχιστον στη Asahi- φαίνεται πως έδιναν και σημασία στον όγκο και το βάρος που προσπαθούσαν να κρατήσουν το δυνατό χαμηλότερα, κάτι που εκτιμώ ιδιαιτέρα. Στο βιβλίο σέρβις της οικογένειας* υπάρχει για παράδειγμα ένα σημείο που λέει ότι σε κάποιες νεότερες κατασκευές, θα βρείτε τον τάδε νέο άξονα μειωμένης διαμέτρου πράγμα που βοηθάει στη μείωση του συνολικού βάρους (!)
*Ο τελευταίος που σκάλισε τη ταλαιπωρημένη αυτή φωτογραφική σίγουρα δεν το διέθετε, -καθώς πριν καμιά 40 χρόνια δεν είχαν οι άνθρωποι τις σημερινές ευκολίες, με αποτέλεσμα να είναι όλα τα επάνω κάτω.
Όμως παρόλα τα προηγούμενα, και με τη βοήθεια τις τεχνολογίας που μου εξασφάλισε χωρίς κανένα κόπο τις απαραίτητες πληροφορίες επαναφοράς, θα γιορτάσει τα 60 της ετοιμοπόλεμη και με ένα φιλμ για δώρο. Μετά, μπορεί να περιμένει άλλα 40 χρόνια μήπως και ασχοληθεί πάλι κάποιος μαζί της. Αυτή δεν θα έχει πρόβλημα τότε, εγώ όμως σίγουρα!
Αφού δεν είναι σαν να βγήκε από το κουτί, μου αρέσει ακριβώς γιατί βρίσκεται στην απέναντι όχθη και σίγουρα -τουλάχιστον στην αρχή της ζωής της- δούλεψε πολύ.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά πρώτη φορά έχασα βίδα, και μάλιστα μεγάλη και γυαλιστερή από τη βάση της, δίπλα από τη βίδα για το τρίποδο, όμως ευτυχώς αυτό δεν επηρεάζει λειτουργικά σε κάτι.
Ο φακός με τον οποίο κατέφθασε είναι της ίδιας παλαιότερης περιόδου αλλά δεν είναι το αρχικό της ταίρι καθώς είναι o f1.8. Πολύ εύκολος στο κατσαβίδιασμα, αρκεί να ακολουθήσει κάποιος το παρακάτω βίντεο.
Άντε και στα 120!
Α! και τώρα που είπα για 120, επειδή τελευταία πολύ στους μοντερνισμούς το έριξα, στο επόμενο θα μας κάνει την τιμή μια κυρία που οδεύει προς αυτή την ηλικία.
Όταν οι γερμανοί πιάστηκαν στον ύπνο έπρεπε γρήγορα να το γυρίσουν στο reflex.
Εδώ με μια συνομήλικη Retina Reflex βασισμένη στη δεύτερη περίοδο τηλεμετρικών της γερμανικής Kodak. To κλείστρο βρίσκεται πίσω από τον φακό, και ο καθρέπτης κατεβαίνει μόνο αφού οπλίσεις.
Καλά που είχε αποδημήσει ο original κύριος Nagel μέσα στον πόλεμο και δεν έζησε να δει τέτοιες κουμούτσες τις οποίες είμαι σίγουρος πως δεν θα ενέκρινε... Δεν αξίζει να ασχοληθώ και ούτε θέλω να μάθω, μάλλον όμως θα κάνω καμιά πατέντα με τη μοντούρα της για να χρησιμοποιούνται οι ανάλογοι φακοί σε m43.
Last edited by a moderator:
Με κάτι τέτοιες μηχανές οι Ιάπωνες φτιάξαν όνομα και pedigree... Πολύ αργότερα, γύρω στο 1980 ψαχνόμουν για την πρώτη μου SLR, και θυμάμαι ότι ήμουν ανάμεσα σε Canon AE1-program - λόγω δυνατότητας δανεικών φακών από φίλους, Oly OM system - από τότε είχα το "κόλλημα" με το μικρό μέγεθος/βάρος, και Pentax - επίσης λόγω μεγέθους και Κ-mount που τότε έπαιζε με Ricoh, Cosina, Chinon και... μερικές ακόμα. Πανέμορφες μηχανές που "μίλαγαν" γι αυτούς που τις είχαν σχεδιάσει, κι αυτούς που τις είχαν φτιάξει με προσοχή και αγάπη...
Επάγγελμα (φωτο)ρεπόρτερ
Ως γνωστό η περιέργεια μας διακατέχει ως είδος. Έτσι, αφού αρχικά καταφέραμε να αποτυπώσουμε φωτογραφικά το περιβάλλον και στη συνέχεια την αφεντομουτσουνάρα μας, επόμενος στόχος λογικά ήταν η αποτύπωση της κίνησης.
Για την ακρίβεια, προσπάθειες προς αυτή τη κατεύθυνση εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με την εφεύρεση της φωτογραφίας, όμως θα έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια ώστε η τεχνολογία να επιτρέπει την ολοκλήρωση μιας λήψης σε μικρούς χρόνους.
Αυτό ήταν φυσικό να ανοίξει την όρεξη για πειραματισμούς, και αν ο πρώτος που μας έρχεται σήμερα στο μυαλό είναι ο Muybridge με τις διαδοχικές φωτογραφίες αλόγων σε κίνηση, υπήρξαν και αρκετοί ακόμη που ασχολήθηκαν με το άθλημα που συνδέεται και στενά με την γέννηση του κινηματογράφου.
Ένας από αυτούς ήταν ο ξεχασμένος σήμερα ακόμη και για πολλούς συμπατριώτες του Γερμανός φωτογράφος/εφευρέτης/χρονοφωτογράφος Ottomar Anschutz, που η δεκαετία του 1880 θα τον βρει πειραματιζόμενο με δικές του εφευρέσεις λήψης αλλά και προβολής διαδοχικών εικόνων που μπορούσαν να αποτυπώσουν/παγώσουν την κίνηση.
Η έμπνευσή του να αποτυπώσει τα πρώτα χρόνια των πειραματισμών ανάμεσα σε διάφορα άλλα (πχ ιπτάμενες οβίδες κανονιών) πελαργούς σε πτήση, δεν ξέρω αν συνδέεται κάπως με τις παρατηρήσεις του πρωτοπόρου αιωροπτεριστή Otto Lilienthal την ίδια εποχή σχετικά με τα προαναφερθέντα συμπαθή πτηνά.
1884
Παρατήρηση στην παρατήρηση, ο Lilienthal είχε βαλθεί να πετάξει ο ίδιος αντιγράφοντας τους πελαργούς, και κατασκεύαζε «αετούς» που χρησιμοποιούσε για να κατεβαίνει πλαγιές. Τουλάχιστον από το 1891 και μετά, κάτω από τις πλαγιές έβρισκες τον Anschutz που φρόντιζε να αποθανατίζει κατ' επανάληψη της επιτυχημένες προσπάθειες του Lilienthal, αν και δύστυχος μετά από μερικές χιλιάδες πτήσεις ο τελευταίος σκοτώθηκε στο «καθήκον» το 1896.
1894
Το κύριο συστατικό της επιτυχίας των ευκρινέστατων αποτυπώσεων του Ottomar Anschutz υπήρξε μια φωτογραφική με κλείστρο κουρτίνας εστιακού επιπέδου δικής του έμπνευσης και κατασκευής που έφθανε την ταχύτητα του 1/1000.
Ο Anschutz δεν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε κάτι τέτοιο, ήταν όμως αυτός που το έφθασε στην αναγνωρίσιμη μορφή του, κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του, και κυκλοφόρησε την πρώτη φωτογραφική παραγωγής του είδους το 1890 που κατασκεύαζε η Goerz για λογαριασμό του.
Αρχικά η παραπάνω φωτογραφική ήταν ένα ξύλινο κουτί, ενώ από το 1896 η Goerz παρουσίασε ένα πτυσσόμενο μοντέλο της που κατασκεύαζε πλέον για τον εαυτό της κατόπιν άδειας.
Όλα αυτά όμως συνέπεσαν χρονικά ακριβώς με τη περίοδο που για πρώτη φορά γινόταν δυνατή η εκτύπωση φωτογραφιών στα έντυπα σε μεγάλη κλίμακα με τη μέθοδο της αυτοτυπίας (halftone) πράγμα που οδήγησε στην γέννηση της φωτοδημοσιογραφίας με την σημερινή της έννοια.
Η μόδα ήθελε φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες στα έντυπα, μέχρι το σημείο που κάποιοι άρχισαν να αναρωτιούνταν αν στο τέλος θα ξεχνούσαν να διαβάζουν.
Έτσι η πρώτη μεγάλη φουρνιά φωτορεπόρτερ δημιουργήθηκε για να καλύψει τη ζήτηση, και ειδικά αυτοί του αθλητικού τομέα δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να χρησιμοποιήσουν μια Goerz- Anschutz, αν και το «σπορ» διαδόθηκε άμεσα με αποτέλεσμα κάθε εταιρία σύντομα να παρουσιάσει τη δική της αντίστοιχη κατασκευή.
...
Ως γνωστό η περιέργεια μας διακατέχει ως είδος. Έτσι, αφού αρχικά καταφέραμε να αποτυπώσουμε φωτογραφικά το περιβάλλον και στη συνέχεια την αφεντομουτσουνάρα μας, επόμενος στόχος λογικά ήταν η αποτύπωση της κίνησης.
Για την ακρίβεια, προσπάθειες προς αυτή τη κατεύθυνση εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με την εφεύρεση της φωτογραφίας, όμως θα έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια ώστε η τεχνολογία να επιτρέπει την ολοκλήρωση μιας λήψης σε μικρούς χρόνους.
Αυτό ήταν φυσικό να ανοίξει την όρεξη για πειραματισμούς, και αν ο πρώτος που μας έρχεται σήμερα στο μυαλό είναι ο Muybridge με τις διαδοχικές φωτογραφίες αλόγων σε κίνηση, υπήρξαν και αρκετοί ακόμη που ασχολήθηκαν με το άθλημα που συνδέεται και στενά με την γέννηση του κινηματογράφου.
Ένας από αυτούς ήταν ο ξεχασμένος σήμερα ακόμη και για πολλούς συμπατριώτες του Γερμανός φωτογράφος/εφευρέτης/χρονοφωτογράφος Ottomar Anschutz, που η δεκαετία του 1880 θα τον βρει πειραματιζόμενο με δικές του εφευρέσεις λήψης αλλά και προβολής διαδοχικών εικόνων που μπορούσαν να αποτυπώσουν/παγώσουν την κίνηση.
Η έμπνευσή του να αποτυπώσει τα πρώτα χρόνια των πειραματισμών ανάμεσα σε διάφορα άλλα (πχ ιπτάμενες οβίδες κανονιών) πελαργούς σε πτήση, δεν ξέρω αν συνδέεται κάπως με τις παρατηρήσεις του πρωτοπόρου αιωροπτεριστή Otto Lilienthal την ίδια εποχή σχετικά με τα προαναφερθέντα συμπαθή πτηνά.
1884
Παρατήρηση στην παρατήρηση, ο Lilienthal είχε βαλθεί να πετάξει ο ίδιος αντιγράφοντας τους πελαργούς, και κατασκεύαζε «αετούς» που χρησιμοποιούσε για να κατεβαίνει πλαγιές. Τουλάχιστον από το 1891 και μετά, κάτω από τις πλαγιές έβρισκες τον Anschutz που φρόντιζε να αποθανατίζει κατ' επανάληψη της επιτυχημένες προσπάθειες του Lilienthal, αν και δύστυχος μετά από μερικές χιλιάδες πτήσεις ο τελευταίος σκοτώθηκε στο «καθήκον» το 1896.
1894
Το κύριο συστατικό της επιτυχίας των ευκρινέστατων αποτυπώσεων του Ottomar Anschutz υπήρξε μια φωτογραφική με κλείστρο κουρτίνας εστιακού επιπέδου δικής του έμπνευσης και κατασκευής που έφθανε την ταχύτητα του 1/1000.
Ο Anschutz δεν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε κάτι τέτοιο, ήταν όμως αυτός που το έφθασε στην αναγνωρίσιμη μορφή του, κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του, και κυκλοφόρησε την πρώτη φωτογραφική παραγωγής του είδους το 1890 που κατασκεύαζε η Goerz για λογαριασμό του.
Αρχικά η παραπάνω φωτογραφική ήταν ένα ξύλινο κουτί, ενώ από το 1896 η Goerz παρουσίασε ένα πτυσσόμενο μοντέλο της που κατασκεύαζε πλέον για τον εαυτό της κατόπιν άδειας.
Όλα αυτά όμως συνέπεσαν χρονικά ακριβώς με τη περίοδο που για πρώτη φορά γινόταν δυνατή η εκτύπωση φωτογραφιών στα έντυπα σε μεγάλη κλίμακα με τη μέθοδο της αυτοτυπίας (halftone) πράγμα που οδήγησε στην γέννηση της φωτοδημοσιογραφίας με την σημερινή της έννοια.
Η μόδα ήθελε φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες στα έντυπα, μέχρι το σημείο που κάποιοι άρχισαν να αναρωτιούνταν αν στο τέλος θα ξεχνούσαν να διαβάζουν.
Έτσι η πρώτη μεγάλη φουρνιά φωτορεπόρτερ δημιουργήθηκε για να καλύψει τη ζήτηση, και ειδικά αυτοί του αθλητικού τομέα δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να χρησιμοποιήσουν μια Goerz- Anschutz, αν και το «σπορ» διαδόθηκε άμεσα με αποτέλεσμα κάθε εταιρία σύντομα να παρουσιάσει τη δική της αντίστοιχη κατασκευή.
...
...
Στο αρχικό μοντέλο της Goerz-Anschutz που βλέπετε και εδώ, οι ταχύτητες κυμαινόταν μεταξύ 1/30 με 1/1000 του δευτερολέπτου και αυτές προέκυπταν από ένα συνδυασμό της μεταβολής της τάνυσης του ελατηρίου αλλά και της απόστασης των κουρτινών που ρυθμιζόταν με την βοήθεια ενός σχοινιού εσωτερικά της φωτογραφικής. Βέβαια, κατά την όπλιση η μία κουρτίνα δεν κάλυπτε την άλλη, πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξεχνά ο φωτογράφος...
1890s. Επιθεώρηση αυτών που μετά θα γίνουν φακοί
Όπως καταλαβαίνεται η ταλαιπωρία ήταν αρκετή, τα επόμενα χρόνια όμως υπήρξαν βελτιώσεις, προστέθηκαν αργοί χρόνοι, όλες οι ρυθμίσεις γινόταν πια εξωτερικά και από το 1906 και μετά το κλείστρο επιτέλους όπλιζε όπως θα περίμενε ο κάθε σύγχρονος επαγγελματίας.
Κατασκευές του είδους χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ παρακάτω βλέπετε με μια Goerz στο χέρι τον πρώτο επίσημο φωτογράφο του βρετανικού στρατού στον πρώτο παγκόσμιο, Ernest Brooks.
Όλες οι παραπάνω φωτογραφικές έφεραν τυπωμένο στις κουρτίνες το όνομα του εφευρέτη τους ακόμη και μετά τον θάνατο του το 1907. Στη δική μου όμως (μοντέλο 9x12) η κουρτίνα «τελευταία» αλλάχθηκε με μια ...no-name, που αν και σήμερα βρίσκεται σε τραγική κατάσταση τουλάχιστον μπόρεσε να ολοκληρώσει αρκετές δοκιμές χωρίς να σκιστεί, αποκαλύπτοντας ότι η φωτογραφική λειτουργεί κανονικότατα, με ακρίβεια και επαναλληψημότητα στους χρόνους έκθεσης. (Συγχαρητήρια στο άγνωστο κατασκευαστή του ελατηρίου!)
---Ρύθμιση απόστασης, όπλιση, λήψη. Για φωτογράφιση ...μακράς έκθεσης, πατούσες το κουμπί στα αριστερά και συνέχιζες να κουρντίζεις μέχρι να φύγουν από το κάδρο και οι δύο κουρτίνες.
Η δερμάτινη φυσούνα αντέχει ακόμη και δεν παρουσιάζει καμιά τρύπα, οι μπροστινές ρωγμές μπορούν να επισκευασθούν εύκολα, και με νέες κουρτίνες θα ήταν ετοιμοπόλεμη ...αν δεν είχαν φροντίσει κάποιοι στο παρελθόν να σκουπίσουν το φακό με χώματα, παρόλο που το αυθεντικό καπάκι του δεν χάθηκε στο χρόνο και τον συνοδεύει έως σήμερα.
Αν το προσπαθήσεις κάτι μπορεί να βγει ακόμη...
Ο οποίος φακός τουλάχιστον μπορεί να μας βοηθήσει πολύ στη χρονολόγηση της συγκεκριμένης φωτογραφικής (πέρα από αριθμούς σειράς φακού/σώματος) και την τοποθετεί κάπου στο 1902-3.
Αυτό γιατί η σειρά των συμμετρικών Ib εμφανίστηκε το 1901-2 και μετονομάστηκε σε Celor μετά το 1904. Υπήρξε η φωτεινότερη πρόταση της εταιρίας απέναντι στους παρόμοιας τιμής εξαιρετικούς αλλά αργούς Dagor, που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τους μικρούς χρόνους κλείστρου της συγκεκριμένης φωτογραφικής για αποτυπώσεις «δράσης».
Η Miss Peck βλέπω ήταν εξαιρετικά δραστήρια, είχε σπουδάσει και στη Αθήνα κάποια στιγμή, ενώ ξεκίνησε την ορειβασία σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Το 1908 στα 58 της θεώρησε πως έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και για αυτό χαιρόταν η Goerz με την δωρεάν διαφήμιση. Τελικά όμως υπολόγιζε με χαλασμένα όργανα, και η Fanny Bullock Workman που είχε ανέβει στα Ιμαλάια την προηγούμενη χρονιά δεν την άφησε να χαρεί για πάρα πολύ.
Μια Goerz μεταξύ πολλών άλλων είχε βρεθεί και στην απίστευτη περιπέτεια στην Ανταρκτική. Τι? αδιαβροχοποίηση θέτε? Γατάκια...:flipout:
Από τον Celor του George Hurrell έχει προκύψει πολύ μεγάλος αριθμός κλασσικών glamour χολιγουντιανών πορτραίτων των δεκαετιών του 30 και 40. Αν και είχε ξεκινήσει με τον ακόμη και στις μέρες μας all time classic soft focus Verito της Wollensak, σύντομα διαπίστωσε ότι τις περισσότερες φορές αναγκαζόταν να κλείσει πολύ το διάφραγμα, με αποτέλεσμα να μαζέψει χρήματα και να αγοράσει ένα Celor.
Βέβαια, στη δουλεία του Hurrell, το ρετούς έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο, και για αυτό μαζί με τον φακό άλλαξε και καλλιτέχνη ρετούς!
Η συγκεκριμένη φωτογραφική πωλήθηκε από το κατάστημα του μεσιέ Duhot στη Γάνδη (που βρισκόταν στο δεξί δρόμο στο βάθος και στο αριστερό χέρι) που οι Βέλγοι σήμερα μας λεν πως δραστηριοποιούνταν σε εκείνη τη διεύθυνση μεταξύ 1903-1913.
---Έχουμε δει και παλαιότερα λουλουδάκια για ντεκόρ, σε φωτογραφική της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, άρα να υποθέσω πως υπήρξε και τάση στη διακόσμηση της εποχής!
Στο αρχικό μοντέλο της Goerz-Anschutz που βλέπετε και εδώ, οι ταχύτητες κυμαινόταν μεταξύ 1/30 με 1/1000 του δευτερολέπτου και αυτές προέκυπταν από ένα συνδυασμό της μεταβολής της τάνυσης του ελατηρίου αλλά και της απόστασης των κουρτινών που ρυθμιζόταν με την βοήθεια ενός σχοινιού εσωτερικά της φωτογραφικής. Βέβαια, κατά την όπλιση η μία κουρτίνα δεν κάλυπτε την άλλη, πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξεχνά ο φωτογράφος...
1890s. Επιθεώρηση αυτών που μετά θα γίνουν φακοί
Όπως καταλαβαίνεται η ταλαιπωρία ήταν αρκετή, τα επόμενα χρόνια όμως υπήρξαν βελτιώσεις, προστέθηκαν αργοί χρόνοι, όλες οι ρυθμίσεις γινόταν πια εξωτερικά και από το 1906 και μετά το κλείστρο επιτέλους όπλιζε όπως θα περίμενε ο κάθε σύγχρονος επαγγελματίας.
Κατασκευές του είδους χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ παρακάτω βλέπετε με μια Goerz στο χέρι τον πρώτο επίσημο φωτογράφο του βρετανικού στρατού στον πρώτο παγκόσμιο, Ernest Brooks.
Όλες οι παραπάνω φωτογραφικές έφεραν τυπωμένο στις κουρτίνες το όνομα του εφευρέτη τους ακόμη και μετά τον θάνατο του το 1907. Στη δική μου όμως (μοντέλο 9x12) η κουρτίνα «τελευταία» αλλάχθηκε με μια ...no-name, που αν και σήμερα βρίσκεται σε τραγική κατάσταση τουλάχιστον μπόρεσε να ολοκληρώσει αρκετές δοκιμές χωρίς να σκιστεί, αποκαλύπτοντας ότι η φωτογραφική λειτουργεί κανονικότατα, με ακρίβεια και επαναλληψημότητα στους χρόνους έκθεσης. (Συγχαρητήρια στο άγνωστο κατασκευαστή του ελατηρίου!)
---Ρύθμιση απόστασης, όπλιση, λήψη. Για φωτογράφιση ...μακράς έκθεσης, πατούσες το κουμπί στα αριστερά και συνέχιζες να κουρντίζεις μέχρι να φύγουν από το κάδρο και οι δύο κουρτίνες.
Η δερμάτινη φυσούνα αντέχει ακόμη και δεν παρουσιάζει καμιά τρύπα, οι μπροστινές ρωγμές μπορούν να επισκευασθούν εύκολα, και με νέες κουρτίνες θα ήταν ετοιμοπόλεμη ...αν δεν είχαν φροντίσει κάποιοι στο παρελθόν να σκουπίσουν το φακό με χώματα, παρόλο που το αυθεντικό καπάκι του δεν χάθηκε στο χρόνο και τον συνοδεύει έως σήμερα.
Αν το προσπαθήσεις κάτι μπορεί να βγει ακόμη...
Ο οποίος φακός τουλάχιστον μπορεί να μας βοηθήσει πολύ στη χρονολόγηση της συγκεκριμένης φωτογραφικής (πέρα από αριθμούς σειράς φακού/σώματος) και την τοποθετεί κάπου στο 1902-3.
Αυτό γιατί η σειρά των συμμετρικών Ib εμφανίστηκε το 1901-2 και μετονομάστηκε σε Celor μετά το 1904. Υπήρξε η φωτεινότερη πρόταση της εταιρίας απέναντι στους παρόμοιας τιμής εξαιρετικούς αλλά αργούς Dagor, που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τους μικρούς χρόνους κλείστρου της συγκεκριμένης φωτογραφικής για αποτυπώσεις «δράσης».
Η Miss Peck βλέπω ήταν εξαιρετικά δραστήρια, είχε σπουδάσει και στη Αθήνα κάποια στιγμή, ενώ ξεκίνησε την ορειβασία σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Το 1908 στα 58 της θεώρησε πως έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και για αυτό χαιρόταν η Goerz με την δωρεάν διαφήμιση. Τελικά όμως υπολόγιζε με χαλασμένα όργανα, και η Fanny Bullock Workman που είχε ανέβει στα Ιμαλάια την προηγούμενη χρονιά δεν την άφησε να χαρεί για πάρα πολύ.
Μια Goerz μεταξύ πολλών άλλων είχε βρεθεί και στην απίστευτη περιπέτεια στην Ανταρκτική. Τι? αδιαβροχοποίηση θέτε? Γατάκια...:flipout:
Από τον Celor του George Hurrell έχει προκύψει πολύ μεγάλος αριθμός κλασσικών glamour χολιγουντιανών πορτραίτων των δεκαετιών του 30 και 40. Αν και είχε ξεκινήσει με τον ακόμη και στις μέρες μας all time classic soft focus Verito της Wollensak, σύντομα διαπίστωσε ότι τις περισσότερες φορές αναγκαζόταν να κλείσει πολύ το διάφραγμα, με αποτέλεσμα να μαζέψει χρήματα και να αγοράσει ένα Celor.
Βέβαια, στη δουλεία του Hurrell, το ρετούς έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο, και για αυτό μαζί με τον φακό άλλαξε και καλλιτέχνη ρετούς!
Η συγκεκριμένη φωτογραφική πωλήθηκε από το κατάστημα του μεσιέ Duhot στη Γάνδη (που βρισκόταν στο δεξί δρόμο στο βάθος και στο αριστερό χέρι) που οι Βέλγοι σήμερα μας λεν πως δραστηριοποιούνταν σε εκείνη τη διεύθυνση μεταξύ 1903-1913.
---Έχουμε δει και παλαιότερα λουλουδάκια για ντεκόρ, σε φωτογραφική της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, άρα να υποθέσω πως υπήρξε και τάση στη διακόσμηση της εποχής!
Σε συνέχεια του προηγούμενου, επιτέλους βρήκα σε κάποιο ξεστρατισμένο φάκελο και τα παρακάτω:
Εκεί στο Βερολίνο το 1901 είχαν χαρές και πανηγύρια γιατί γιόρταζαν το φακό νούμερο 100.000, και με ευκαιρία της επετείου πήραν βλέπω και άδεια.
...πρώτα όμως φρόντισαν να πετάξουν ένα ποδηλάτη στη θάλασσα έτσι για το καλό!
(τώρα θα μου πεις εμείς αυτά μικροί τα κάναμε και δωρεάν -αν και εμένα προσωπικά δεν μου περίσσευε ποδήλατο για φούντο)
Εκεί στο Βερολίνο το 1901 είχαν χαρές και πανηγύρια γιατί γιόρταζαν το φακό νούμερο 100.000, και με ευκαιρία της επετείου πήραν βλέπω και άδεια.
...πρώτα όμως φρόντισαν να πετάξουν ένα ποδηλάτη στη θάλασσα έτσι για το καλό!
(τώρα θα μου πεις εμείς αυτά μικροί τα κάναμε και δωρεάν -αν και εμένα προσωπικά δεν μου περίσσευε ποδήλατο για φούντο)
Με κατατρέχουν οι Ρέτινες…
Έχω πει πως δεν με ενδιαφέρουν οι μεταγενέστερες του 1954 όταν και η οικογένεια άλλαξε σασί, αλλά βλέπετε προσπαθώντας να συμπληρώσω τη συλλογή των «αυθεντικών» μοντέλων κάποια στιγμή σε ένα πακέτο περιλαμβανόταν και αυτή.
Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ ούτε να τη κρατήσω, όμως δεν μου πήγαινε η καρδιά να την αποχωριστώ όταν διαπίστωσα την τέλεια κατάσταση του φακού της, που δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από έναν εντελώς καινούργιο. (θαρρείς και θα τον κάνω τίποτα δλδ…)
Έτσι μου έμεινε και αυτή, οπότε γιατί να μην εγχειριστεί?
Μετά το 1954 όλες οι Ρέτινες χτιζόταν γύρω από αυτή την ιδέα, και η συγκεκριμένη που δεν διέθετε τηλέμετρο ή δυνατότητα εναλλαγής φακών όπως άλλες τις οικογένειας εκείνο τον καιρό, κυκλοφόρησε για ένα-δύο χρόνια κάπου μεταξύ 1957 και 1958.
Και το φωτόμετρό της είναι πολύ ζωντανό, όχι όμως πως θα μπορούσε και να εμπιστευτεί κανείς το οποιοδήποτε φωτόμετρο σεληνίου ύστερα τόσες δεκαετίες.
Δίπλα στη παλιότερη γενιά. Νομίζω είναι εμφανές πως έπαθε «50s»…
Το κλείστρο και αυτό της νέας εποχής, έχει σε σχέση με τα παλαιότερα επιπλέον αυτοχρονομέτρηση, όμως και μερικά μικρά και ελεύθερα ελατήρια που σίγουρα δεν ενθουσιάζουν κανένα μαστροχαλαστή. Επίσης το διάφραγμα πια σχηματίζεται από 5 λεπίδες, το μισό δλδ αριθμό λεπίδων σε σχέση με το παρελθόν.
Αν και έφθασε στα χέρια μου γενικά σε πολύ καλή κατάσταση (έχει φάει όμως ένα πέσιμο στη ζωή της), και σε αυτή εντοπίστηκαν σε απίθανα σημεία κόκκοι άμμου που είναι και ο χειρότερος εχθρός τους ως προς τη σωστή λειτουργία (δεν πεθαίνουν κιόλας). Αλλά τι να κάνει και ο άνθρωπος που την αγόρασε κάποτε? Να γυρίσει από τα μπάνια του λαού χωρίς φωτογραφικά ενθύμια? Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Έχω πει πως δεν με ενδιαφέρουν οι μεταγενέστερες του 1954 όταν και η οικογένεια άλλαξε σασί, αλλά βλέπετε προσπαθώντας να συμπληρώσω τη συλλογή των «αυθεντικών» μοντέλων κάποια στιγμή σε ένα πακέτο περιλαμβανόταν και αυτή.
Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ ούτε να τη κρατήσω, όμως δεν μου πήγαινε η καρδιά να την αποχωριστώ όταν διαπίστωσα την τέλεια κατάσταση του φακού της, που δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από έναν εντελώς καινούργιο. (θαρρείς και θα τον κάνω τίποτα δλδ…)
Έτσι μου έμεινε και αυτή, οπότε γιατί να μην εγχειριστεί?
Μετά το 1954 όλες οι Ρέτινες χτιζόταν γύρω από αυτή την ιδέα, και η συγκεκριμένη που δεν διέθετε τηλέμετρο ή δυνατότητα εναλλαγής φακών όπως άλλες τις οικογένειας εκείνο τον καιρό, κυκλοφόρησε για ένα-δύο χρόνια κάπου μεταξύ 1957 και 1958.
Και το φωτόμετρό της είναι πολύ ζωντανό, όχι όμως πως θα μπορούσε και να εμπιστευτεί κανείς το οποιοδήποτε φωτόμετρο σεληνίου ύστερα τόσες δεκαετίες.
Δίπλα στη παλιότερη γενιά. Νομίζω είναι εμφανές πως έπαθε «50s»…
Το κλείστρο και αυτό της νέας εποχής, έχει σε σχέση με τα παλαιότερα επιπλέον αυτοχρονομέτρηση, όμως και μερικά μικρά και ελεύθερα ελατήρια που σίγουρα δεν ενθουσιάζουν κανένα μαστροχαλαστή. Επίσης το διάφραγμα πια σχηματίζεται από 5 λεπίδες, το μισό δλδ αριθμό λεπίδων σε σχέση με το παρελθόν.
Αν και έφθασε στα χέρια μου γενικά σε πολύ καλή κατάσταση (έχει φάει όμως ένα πέσιμο στη ζωή της), και σε αυτή εντοπίστηκαν σε απίθανα σημεία κόκκοι άμμου που είναι και ο χειρότερος εχθρός τους ως προς τη σωστή λειτουργία (δεν πεθαίνουν κιόλας). Αλλά τι να κάνει και ο άνθρωπος που την αγόρασε κάποτε? Να γυρίσει από τα μπάνια του λαού χωρίς φωτογραφικά ενθύμια? Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Δεν ξέρω πως το εννοείς το "πάρε κόσμε", αλλά δεν ήταν ούτε τόσο φθηνές αλλά ούτε τόσο ακριβές στην εποχή τους.
Εκτός Γερμανίας που ήταν φθηνότερες, σε άλλες χώρες κόστιζαν κάτι σαν 800-1000 σημερινά ευρώ.
Εκτός Γερμανίας που ήταν φθηνότερες, σε άλλες χώρες κόστιζαν κάτι σαν 800-1000 σημερινά ευρώ.