Συμφωνώ 100% για τον Giulini από την ετικέτα της Κίτρινης Κυρίας. Έχω το βινύλιο σε σχετικά καλή κατάσταση, δεν βρίσκω το ανάλογο CD, πολύ δύσκολα θα τον βγάλω από την πεντάδα των κορυφαίων ερμηνειών για αυτή την Πέμπτη. Περιέργως, η αισθητική του είναι στακάτη, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ηχογράφηση της
Eroica λίγο καιρό νωρίτερα, αποτινάσσει τον πομπώδη ρομαντισμό πολλών σύγχρονων ερμηνειών χωρίς να κάνει περικοπές στον αριθμό των μελών της ορχήστρας και καταθέτει μια από τις πιο "νηφάλιες" αναγνώσεις της Πέμπτης με το εντελώς
ολύμπιο κλίμα που στήνει. Αν ο Μότσαρτ ήταν ο Μπετόβεν, ο τίτλος της Συμφωνίας θα ήταν
"του Διός". Μπρουκνεριστή, είμαι μαζί σου.
Διαφωνώ για τον Carlos Kleiber. Αυτό το καταπληκτικό παίξιμο, που όντως είναι καταπληκτικό παίξιμο, ανήκει στην... Φιλαρμονική της Βιέννης! Όχι στον Κάρολο! Ακούτε την ορχήστρα να δίνει ρέστα, όχι τον μαέστρο! Είμαι βέβηλος, το ξέρω, αλλά τι να κάνω που δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του μαέστρου. Ακούω μια θεσπέσια
γυμναστική επίδειξη, αλλά όχι
Τέχνη. Πυροβολήστε με τώρα. Να σημειώσω ότι ο Κάρολος τα πάει πολύ καλύτερα στην Εβδόμη αλλά έχω να αντιπροτείνω σπουδαιότερες ερμηνείες...
Συμφωνώ για τον Κάραγιαν του '62, επαναπροσδιόρισε ανεξίτηλα την άποψη του έργου -μετά τον Τοσκανίνι και τον Φουρτ- επανατοποθετώντας το μπετοβενικό corpus σε μια εκσυγχρονιστική αναγκαιότητα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι "αυθεντικός" (μα οκτώ, ίσως και βάλε, κόρνα;;; ) αλλά παραδίδει μάθημα για το πως η ερμηνεία μπορεί να λειτουργεί παράλληλα με την εξέλιξη της μουσικής και τις κοινωνικές αλλαγές. Η ερμηνεία δεν μπορεί να είναι μια στατικότητα, αυτή που είναι ο βάλτος των "ακαδημαϊκών". Ιδιοφυΐα ο Κάραγιαν σε αυτή την περίπτωση, οι μετέπειτα επανα-ηχογραφήσεις του ίδιου έργου δεν είναι τόσο αποτελεσματικές, αλλά δεν με χαλάνε αισθητικά. Πληθωρικές μεν "βελούδινες" αλλά ωραίες ερμηνείες.
Πολύ ανώτερη η απόδοση του Bernstein στην ετικέτα της Κίτρινης Κυρίας, με την Φιλαρμονική της Βιέννης, κι όχι αυτή με την Νέα Υόρκη. Το ολύμπειο μεγαλείο του Giulini μεταβάλλεται στο διονυσιακό χορό του φινάλε από τον Bernstein, με τη σχολαστική τήρηση της επανάληψης της κεντρικής έκθεσης να μεγαλώνει το μέρος αλλά δεν κουράζει στην ακρόαση. Η έννοια της "ζωντανής ηχογράφησης" βρίσκει μία από τις καλύτερες εφαρμογές σε αυτό το δίσκο, ορχήστρα και μαέστρος δεν είναι τόσο καλοκουρδισμένοι μεν, αλλά ό,τι έχουν να δώσουν από την ψυχή τους το κάνουν επειδή βρίσκονται μπροστά σε ένα πολυπληθές, διψασμένο για ποιότητα και απόλαυση, κοινό...
(Το θέμα των επαναλήψεων είναι τεράστιο, οπότε ας μην το κουράσω εδώ, καλό είναι να κάνουμε ξεχωριστό thread γι αυτό το πολύ ενδιαφέρον γεγονός)
Συμφωνώ απόλυτα στις παρατηρήσεις του Σούρλα για την πιανιστική εκδοχή του Λιστ από τον Γκλεν Γκουλντ. Έχω τις τέσσερις αγαπημένες ορχηστρικές εκτελέσεις και την μεθυστική πιανιστική του Γκουλντ. Το απόλυτο must. Δεν λέω άλλα.
Erich Kleiber. Δεν λέω κι εδώ περισσότερα, μαζί με την Ηρωική αποτελεί μία από τις
απόλυτα αναγκαίες αγορές για τον φανατικό μπετοβενίστα που θέλει να έχει πέντε δέκα διαφορετικές εκτελέσεις του ίδιου έργου.
Giulini, Karajan, Bernstein, Kleiber, Gould... και βάζω το συν ένα.
Τον Φουρτ.
Να πω ότι δεν τρελαίνομαι ιδιαίτερα για τον Φουρτ.
Σιχαίνομαι απίστευτα την "περίφημη" Ενάτη από το Μπαϋρόιτ.
Αλλά σε αυτή την Πέμπτη,
του βγάζω το καπέλο. Σε βινύλιο το έχω μα σπάνιο πλέον σε CD, από την
Danacord που το έβγαλε μια φορά το 1985, όσοι το βρείτε στα διαδικτυακά στέκια
αγοράστε το χωρίς κανένα δισταγμό και δεν θα το μετανιώσετε. Μόνο αν το ακούσετε θα καταλάβετε γιατί.
Είναι όντως μία από τις μεγάλες Πέμπτες της δισκογραφίας, δισκογραφικά ίσως η καλύτερη Πέμπτη του Φουρτ.
[
Κι επειδή είμαι καλός όσο κι εσείς, έχουμε και τα π.μ.:beatnik2:]
ΥΓ. Υποθέτω ότι αρκετοί από σας θα γνωρίζετε από τις πολλές μεταφορές σε CD την έκδοση με την Κάθλην Φέριερ στην Ραψωδία του Μπραμς. Τα λόγια περιττεύουν για τους γνωρίζοντες...
