Αγαπητέ Busoni, τέχνη είναι η προσπάθεια μας να πλησιάσουμε τον (όποιο) θεό.
Σε αυτό το ταξίδι, διαλέγουμε τα οχήματα μας με βάση και κριτήριο κάποιες εσώτερες ανάγκες ή και πληγές μας προς ίαση, και κάποιες (διαισθαντικά) υποννοούμενες υποχρεώσεις μας (πάνω από όλους) προς τον εαυτό μας.
Σε όσους κατέγραψαν /καταγράφουν την ζωή τους σαν μια οδυνηρή αλλά και απολαυστική σαλάτα του θείου με το χυδαίο, του ενάρετου με το γκροτέσκο, του υπερβατικού με το ποταπό, του δυνατού με το ξεφτισμένο, της απόλαυσης με την αμαρτία, κλπ. κλπ., κάποιες μουσικές τους έρχονται 'κουτί' και αποτελούν πλέον το δικό τους όχημα στο προαναφερθέν ταξίδι.
Ο Μάλερ δεν είναι για τακτοποιημένες ζωές, δεν είναι για αποκρυσταλλωμένες απόψεις, δεν είναι για προγραμματισμένα μανιφέστα. Δεν είναι για να ευχαριστούμε τον Θεό που ζουν όλα τα παιδιά μας, που η σοδειά πήγε καλά, που έχει καλό καιρό φέτος.
Είναι για ψυχές που φοβούνται, χαμένες αιώνια στο (όποιο) άγνωστο και σκοτεινό δάσος, αλλά ξαφνικά ξεκλέβουν κάποια ηρεμία για να απολαύσουν κάτι που αναπάντεχα, αλλόκοτα και αστεία συμβαίνει σε ένα ξέφωτο του δάσους αυτού, με πρωταγωνιστές μετενσαρκώσεις ξεχασμένων (μισητών και αγαπημένων) προσώπων, που ανεξήγητα μεταλλάσσονται σε υβρίδια νάνων / πουλιών, σε υπερφυσικούς σκίουρους, σε σε σε.....
Για ψυχές που ψάχνουν συνεχώς την λύτρωση, παρ'ότι συνεχώς την προσπερνούν (και το καταλαβαίνουν).
Τώρα οι κριτικοί και οι μουσικόφιλοι, ανάλογα με την ψυχοσύνθεση τους, την βιοθεωρία τους, τα γούστα και καπρίτσια τους, όλα τα παραπάνω τα βρίσκουν γελοία και περιττά ή θεία και συναρπαστικά.
Έτσι και τον Μάλερ .....