Απλά, σχεδόν παιδικά

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απλά, σχεδόν παιδικά ή μήπως...

απλά παιδική χαρά;

Αν το δεύτερο, τότε φτου και βγαίνω...

1. Λοιπόν το εξαϋλωμένο για το Λακρυμόζα από το ρέκβιεμ του Μότσαρτ, το 'χω γράψει εγώ. Μπουζόνι, διάλεξε τόπο, μάρτυρες και όπλα! :violent-smiley-030: :joker:

2. Η 5η του Μάλερ, όπως είχα γράψει στο μακαρίτικο avforum έχει ως θεματικό και αισθητικό κέντρο βάρους το 2ο μέρος, όχι το πρώτο, ούτε το αντατζιέτο. Βλέποντας λοιπόν το έργο συνολικά και προσέχοντας λίγο περισσότερο το 2ο μέρος, η μονοφωνική εκτέλεση του Μπρούνο Βάλτερ με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης θέτει στάνταρντς απλησίαστα από τους υπόλοιπους, με τον Κούμπελικ και το Βάτσλαβ Νόυμαν να πλησιάζουν περισσότερο απ' ότι έχω ακούσει από τους άλλους. Το Δημήτρη Μητρόπουλο δεν τον έχω ακούσει, αλλά μια 6η του που είχα αγοράσει πιτσιρικάς σε βινύλιο με ευρωπαϊκή ορχήστρα από την ύστερη περίοδο του μ' είχε απογοητεύσει.

 

[Δημοκηδής]

Λοιπόν και γω τον Μομπού με την Αλίτσια τον είχα. Τον άκουσα χθες βράδυ με το 'μάτι' (μάλλον το αυτί) των σχολίων των φίλου μας και πράγματι λειτούργησε
καλύτερα από παλαιότερα που δεν έδινα και τόση σημασία. ¨εχει ψωμί και αυτός για ανακάλυψη.

Η κορυφαία φάση του Μητρόπουλου είναι βέβαια με την Νέα Υόρκη, εκεί όπου το 'πήγαινε το πράγμα' και δεν 'τον πηγαίνανε' .

 

[McZab]

Όχι ότι με πειράζει να "καταστρέψουμε" το thread για την 5η του Μάλερ, αλλά σκοπός μου ήταν να το "καταστρέψουμε" για την 5η του Μπετόβεν...:flipout:

ΥΓ. Δεν αντέχω άλλο θα το πω. Αυτό το CD το αγόρασα από τον Dussmann στο Βερολίνο. Δεν έχω δει μεγαλύτερο δισκάδικο (με ειδικότητα στην κλασσική) στη ζωή μου.:grinning-smiley-043 . Αδιανόητη συλλογή. Είναι σίγουρα ένα από τα αξιοθέατα της πόλης. Μπορείς δε να ακούσεις ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απλά, σχεδόν παιδικά

Όχι ότι με πειράζει να "καταστρέψουμε" το thread για την 5η του Μάλερ, αλλά σκοπός μου ήταν να το "καταστρέψουμε" για την 5η του Μπετόβεν...:flipout:

ΥΓ. Δεν αντέχω άλλο θα το πω. Αυτό το CD το αγόρασα από τον Dussmann στο Βερολίνο. Δεν έχω δει μεγαλύτερο δισκάδικο (με ειδικότητα στην κλασσική) στη ζωή μου.:grinning-smiley-043 . Αδιανόητη συλλογή. Είναι σίγουρα ένα από τα αξιοθέατα της πόλης. Μπορείς δε να ακούσεις ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

Εκεί(εννοώ 5η Beethoven) υπάρχει πρώτα απ´όλους ο Carlos Kleiber.:grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043
Oλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν καταϊδρωμένοι.
Καλώς όρισες Γιάννη.:ernaehrung004: :ernaehrung004:

 

[McZab]

Re: Απάντηση: Re: Απλά, σχεδόν παιδικά

Εκεί(εννοώ 5η Beethoven) υπάρχει πρώτα απ´όλους ο Carlos Kleiber.:grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043
Oλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν καταϊδρωμένοι.
Καλώς όρισες Γιάννη.:ernaehrung004: :ernaehrung004:

...Νομίζω πάλι με Βιέννη, ε? Θα την αναζητήσω...
Καλώς σε βρήκα Σπύρο και όλους. Καλές διακοπές σε όσους δεν φύγαν ακόμα...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Με Βιεννη ,Γιάννη μου.Μαζί με 7η.
Κοστίζει όσο ένας καφές.
Παρασκευή χαιρετάμε τα ..τσιμέντα.

 

[Δημοκηδής]

Παιδιά, αυτό το Dussman που λέει ο φίλος μας, είναι ναός. Το ημιυπόγειο του υπερκαταστήματος, περί τα 1.000 τετρ. μετρ. είναι όλο αφιερωμένο στην κλασσική.

Βρήκα εκεί της 'Παναγιάς τα μάτια', που ούτε στο διαδίκτυο τα έβρισκα.

Πράγματι, εφόσον βρεθείτε κοντά απαιτείται (δια ροπάλου) επίσκεψη. Και το βράδυ παράσταση στο υπέροχο συγκρότημα κτιρίων της Φιλαρμονικής, με την καλύτερη ορχήστρα, σε συνήθως πολύ φιλικές τιμές. (Ωι, τουριστικός οδηγός το κατάντησα). Σόρρυ Busoni, για την 'βίαια διεύρυνση' του τόπικ σου.

 

[Busoni]

Πράγματι, εφόσον βρεθείτε κοντά απαιτείται (δια ροπάλου) επίσκεψη. Και το βράδυ παράσταση στο υπέροχο συγκρότημα κτιρίων της Φιλαρμονικής, με την καλύτερη ορχήστρα, σε συνήθως πολύ φιλικές τιμές. (Ωι, τουριστικός οδηγός το κατάντησα). Σόρρυ Busoni, για την 'βίαια διεύρυνση' του τόπικ σου.

Κανένα πρόβλημα. Ίσως πρέπει ν' ανοίξουμε κι ένα thread με προτάσεις για πραγματικά δισκοπωλεία(μη διαδικτυακά δηλαδή) σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Περι εξαϋλωσης... (διπλό πέλεκυ, στα μουσικά αλώνια του avclub, με μαρτυρες όσους προσέλθουν! :violent-smiley-030: )

Μόνο το Lacrymosa είναι εξαϋλωμένο ή το Requiem ολόκληρο; Το Lacrymosa είναι το τελευταίο μέρος που συνέθεσε ο Mozart, έστω και εν μέρει. Είναι πολύ πιθανό ο συνθέτης να είχε πλέον επηρεαστεί ψυχολογικά, λόγω της ασθένειάς του, και να ένιωθε οτι γραφει το Requiem για τον εαυτό του(ενώ το έργο ήταν παραγγελία). Μπορεί αυτό να έχει επικρατήσει ως ένας από τους μύθους γυρω από το Requiem, δεν το θεωρώ απίθανο όμως. Μήπως γι αυτό λοιπόν δείχνει το Lacrymosa...λίγο απόκοσμο;

Από την άλλη, το Lacrymosa μιλά για την ανάσταση των νεκρών και την κρίση τους, καθώς και για τις ικεσίες τους για συγχώρεση. Ε, πόσο εγκόσμιο να είναι αυτό;;

Tέλος, η ερμηνεία που διακρίνω είναι αυτή του Carlo Maria Giulini. Oύτε δραματοποιημένη, ούτε ψυχρά ακαδημαϊκή. Επίσης αξιόλογη ήταν η ερμηνεία πέρυσι στο Μέγαρο υπο τον Λογιάδη, με την ΚΟΑ αν θυμάμαι καλά.

Και κάτι για τους Μαλερικούς... Χτες έβλεπα το Manhattan του Woody Allen, όπου σε μια "πνευματώδη" κουβέντα, ο Μαλερ κατατάσεται στους υπερτιμημένους...:flipout: Επιτέλους! Πολύ παλιότερα τον κατηγορούσαν για έλλειψη συνοχής στις συμφωνίες του, για καταχρηση της φόρμας της συμφωνίας κλπ. Ο ίδιος έλεγε οτι έχει μόνο τα καλοκαίρια χρόνο για να συνθέτει οπότε κάτι έπρεπε να κάνει για να θυμούνται οι μεταγενέστεροι τα έργα του... Να τα κάνει άτέλειωτα δηλαδη :7SFGSFG:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απλά, σχεδόν παιδικά

Κανένα πρόβλημα. Ίσως πρέπει ν' ανοίξουμε κι ένα thread με προτάσεις για πραγματικά δισκοπωλεία(μη διαδικτυακά δηλαδή) σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Περι εξαϋλωσης... (διπλό πέλεκυ, στα μουσικά αλώνια του avclub, με μαρτυρες όσους προσέλθουν! :violent-smiley-030: )

Μόνο το Lacrymosa είναι εξαϋλωμένο ή το Requiem ολόκληρο; Το Lacrymosa είναι το τελευταίο μέρος που συνέθεσε ο Mozart, έστω και εν μέρει. Είναι πολύ πιθανό ο συνθέτης να είχε πλέον επηρεαστεί ψυχολογικά, λόγω της ασθένειάς του, και να ένιωθε οτι γραφει το Requiem για τον εαυτό του(ενώ το έργο ήταν παραγγελία). Μπορεί αυτό να έχει επικρατήσει ως ένας από τους μύθους γυρω από το Requiem, δεν το θεωρώ απίθανο όμως. Μήπως γι αυτό λοιπόν δείχνει το Lacrymosa...λίγο απόκοσμο;

Από την άλλη, το Lacrymosa μιλά για την ανάσταση των νεκρών και την κρίση τους, καθώς και για τις ικεσίες τους για συγχώρεση. Ε, πόσο εγκόσμιο να είναι αυτό;;

Tέλος, η ερμηνεία που διακρίνω είναι αυτή του Carlo Maria Giulini. Oύτε δραματοποιημένη, ούτε ψυχρά ακαδημαϊκή. Επίσης αξιόλογη ήταν η ερμηνεία πέρυσι στο Μέγαρο υπο τον Λογιάδη, με την ΚΟΑ αν θυμάμαι καλά.

Και κάτι για τους Μαλερικούς... Χτες έβλεπα το Manhattan του Woody Allen, όπου σε μια "πνευματώδη" κουβέντα, ο Μαλερ κατατάσεται στους υπερτιμημένους...:flipout: Επιτέλους! Πολύ παλιότερα τον κατηγορούσαν για έλλειψη συνοχής στις συμφωνίες του, για καταχρηση της φόρμας της συμφωνίας κλπ. Ο ίδιος έλεγε οτι έχει μόνο τα καλοκαίρια χρόνο για να συνθέτει οπότε κάτι έπρεπε να κάνει για να θυμούνται οι μεταγενέστεροι τα έργα του... Να τα κάνει άτέλειωτα δηλαδη :7SFGSFG:

O Woody απο παλιά ονειρευόταν να παίξει κλαρίνο στο Μέγαρο.Οπότε δεν βαριέσαι.:flipout: :flipout:

 

[Busoni]

Re: Απάντηση: Re: Απλά, σχεδόν παιδικά

O Woody απο παλιά ονειρευόταν να παίξει κλαρίνο στο Μέγαρο.Οπότε δεν βαριέσαι.:flipout: :flipout:

Υπεκφυγές... Ολόκληρη δήλωση έκανε ο Gustav και οι Μαλερικοί τα ρίχνουν στον Woody και το κλαρίνο του. Δε βαριέσαι :flipout:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Στο Μανχάταν ο Γούντυ ονειρευόταν να κρατήσει την εγγονή τού Χεμινγουαίη.
Θάλεγε οτιδήποτε ´πνευματώδες´για να την εντυπωσιάσει.Αλλά το αποτέλεσμα τζίφος.
Οπότε μετά και αυτός προτίμησε την προγονή του.
Είναι σάν να διαλέγεις αντί για Mahler τον Gerald Finzi.:flipout: :flipout: -bye- -bye-

 

[Busoni]

Re: Απάντηση: Απλά, σχεδόν παιδικά

Στο Μανχάταν ο Γούντυ ονειρευόταν να κρατήσει την εγγονή τού Χεμινγουαίη.
Θάλεγε οτιδήποτε ´πνευματώδες´για να την εντυπωσιάσει.Αλλά το αποτέλεσμα τζίφος.
Οπότε μετά και αυτός προτίμησε την προγονή του.
Είναι σάν να διαλέγεις αντί για Mahler τον Gerald Finzi.:flipout: :flipout: -bye- -bye-

Στο τέλος όμως πάλι πίσω από την μπέμπα έτρεχε. Πάντως δεν είχε πεί αυτός το "πνευματώδες" για τον Mahler.

Όπως και να 'χει, η δήλωση Mahler περι διάρκειας των συμφωνιων έχει προκαλέσει ταραχή στις τάξεις των Μαλερικών, οι οποίοι άρον-αρον εκσφενδονίζουν κατηγορίες στον Woody, τον Finzi(τραγουδιάρης απ´ότι βλέπω :flipout: ), την εγγονή του Hemingway... μήπως φταίει και η Κοντολάιζα;;; :flipout: Mind you, είναι μεγαλωμένη με πιάνο...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Μα ισα-ισα εμείς ευχόμαστε να είχε τηρήσει την υπόσχεσή του ο Γουσταύος.
Δυστυχώς όμως αυτός έφτιαξε μινιατούρες.:bigcry: :bigcry:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Απλά, σχεδόν παιδικά

μήπως φταίει και η Κοντολάιζα;;; :flipout: Mind you, είναι μεγαλωμένη με πιάνο...

Ναί και ´ερμήνευσε´και Brahms τό ...τσόκαρο μην πώ τίποτα πιό χοντρό και φάω κόκκινη κάρτα.....................

 

[Δημήτρης Ν.]

Aλλοίμονο ...είπε κάποιος κακή κουβέντα για τον Μάλερ ...Στην πυρά ο άσχετος .

 

[Busoni]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Απλά, σχεδόν παιδικά

Ναί και ´ερμήνευσε´και Brahms τό ...τσόκαρο μην πώ τίποτα πιό χοντρό και φάω κόκκινη κάρτα.....................

To "τσόκαρο" είναι πολιτικός χαρακτηρισμός; :flipout: :flipout: :flipout: :flipout:

Σταματώ προσωρινά με τους Μαλερικούς για να μαζευτούν και οι λοιποί :violent-smiley-030: :BDGBGDB55:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Απλά, σχεδόν παιδικά

To "τσόκαρο" είναι πολιτικός χαρακτηρισμός; :flipout: :flipout: :flipout: :flipout:

Σταματώ προσωρινά με τους Μαλερικούς για να μαζευτούν και οι λοιποί :violent-smiley-030: :BDGBGDB55:

Οχι πολιτικός.Καλλιτεχνικός.:flipout: :flipout: Για την ερμηνεία της στον Brahms το έγραψα.:Banane0: :Banane0:

 

[Busoni]

Brahms ε; Πάλι καλά που ξέρουν κι άλλους συνθέτες από τον Sousa και τα Stars and stripes for ever

Για να μην ξεφεύγουμε για δεύτερη φορά(ο Mompou ήδη έδωσε την θέση του στον Mahler ενώ ο Mozart τριγυρίζει εδω κι εκεί ψάχνοντας να καθίσει :guitarist: ), η όλη πλάκα με τον Mahler άρχισε από ένα άρθρο σχετικά με τον Mahler, που διάβασα σχεδόν δέκα χρόνια πρίν. Το άρθρο έχει τίτλο "Gustav Mahler: Musical genius or over-rated sacred cow? You decide" και παραθέτω ένα κομμάτι του σχετικά με την 5η

There is nothing wrong with hearty self-obsession. It is the life-blood of narcissists which most great artists are. It fails only where it imposes tunnel vision, the lack of self-insight which gives a style no chance to grow. Mahler too often uses histrionics as a cover for his failure to organise music in any credible sense and that his conception becomes more foggy as he grows older, and he renounces the mythic programmes and recitatives which gave structure to his earlier work. The second movement of the Fifth seems not so much formally diffuse as non-existent for much of its length. As P.G.Wodehouse would say, "the silly ass has no notion of how to condense. He pours out his wounded soul at tuppence a word".

Υ.Γ. To sacred cow(σ.σ. Iερή Αγελάδα) είναι επίσης καλλιτεχνικός χαρακτηρισμός για τον Mahler :flipout:

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Από την άλλη, το Lacrymosa μιλά για την ανάσταση των νεκρών και την κρίση τους, καθώς και για τις ικεσίες τους για συγχώρεση. Ε, πόσο εγκόσμιο να είναι αυτό;

Είδες που το καταλαβαίνεις και μόνος σου; Με τη διαφορά ότι μόνο ο αγαπητός Θεόφιλος το 'χει κατορθώσει αυτό. :firstprize:

Τώρα για τον Μάλερ, ας μείνουμε στην αναφορά σε κινηματογραφικές ταινίες, ως ύψιστου επιπέδου τεκμηρίωση αισθητικών αξιολογήσεων. :flipout:

"Wouldn't you just *die* without Mahler?", (Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα)

Και ειδικά για την 5η του Μάλερ και το δημοφιλές adagio, οι εχθρευόμενοι τον Μάλερ, ακούστε το σχόλιο του James Earl Jones, ως μπάρμαν από την ταινία Scorchers.

Σε ότι αφορά τους ανώνυμους ή επώνυμους μουσικολόγους ή μουσικοκριτικούς, όλα τα 'χει ο μπαξές. Διαλέξτε στην τύχη συνθέτη και έργο και θα βρείτε σίγουρα μια χολερική γνώμη. Από την 9η του Μπετόβεν ως τη 15η του Σοστακόβιτς.

Αν δεν μπορείτε τον Μάλερ τοις μετρητοίς πουλάμε και σε δόσεις. Ένα μέρος τη φορά αρκεί. Συνήθως περικλείουν μέσα τους έναν ολόκληρο κόσμο και θέλουν το χρόνο τους. Ή εναλλακτικά, κάποιο τραγούδι από π.χ. τα τραγούδια σε στίχους Ρίκερτ. Μπορούμε να συντάξουμε πρόγραμμα αν το επιθυμείτε...

 

[Δημοκηδής]

Αγαπητέ Busoni, τέχνη είναι η προσπάθεια μας να πλησιάσουμε τον (όποιο) θεό.

Σε αυτό το ταξίδι, διαλέγουμε τα οχήματα μας με βάση και κριτήριο κάποιες εσώτερες ανάγκες ή και πληγές μας προς ίαση, και κάποιες (διαισθαντικά) υποννοούμενες υποχρεώσεις μας (πάνω από όλους) προς τον εαυτό μας.

Σε όσους κατέγραψαν /καταγράφουν την ζωή τους σαν μια οδυνηρή αλλά και απολαυστική σαλάτα του θείου με το χυδαίο, του ενάρετου με το γκροτέσκο, του υπερβατικού με το ποταπό, του δυνατού με το ξεφτισμένο, της απόλαυσης με την αμαρτία, κλπ. κλπ., κάποιες μουσικές τους έρχονται 'κουτί' και αποτελούν πλέον το δικό τους όχημα στο προαναφερθέν ταξίδι.

Ο Μάλερ δεν είναι για τακτοποιημένες ζωές, δεν είναι για αποκρυσταλλωμένες απόψεις, δεν είναι για προγραμματισμένα μανιφέστα. Δεν είναι για να ευχαριστούμε τον Θεό που ζουν όλα τα παιδιά μας, που η σοδειά πήγε καλά, που έχει καλό καιρό φέτος.

Είναι για ψυχές που φοβούνται, χαμένες αιώνια στο (όποιο) άγνωστο και σκοτεινό δάσος, αλλά ξαφνικά ξεκλέβουν κάποια ηρεμία για να απολαύσουν κάτι που αναπάντεχα, αλλόκοτα και αστεία συμβαίνει σε ένα ξέφωτο του δάσους αυτού, με πρωταγωνιστές μετενσαρκώσεις ξεχασμένων (μισητών και αγαπημένων) προσώπων, που ανεξήγητα μεταλλάσσονται σε υβρίδια νάνων / πουλιών, σε υπερφυσικούς σκίουρους, σε σε σε.....

Για ψυχές που ψάχνουν συνεχώς την λύτρωση, παρ'ότι συνεχώς την προσπερνούν (και το καταλαβαίνουν).

Τώρα οι κριτικοί και οι μουσικόφιλοι, ανάλογα με την ψυχοσύνθεση τους, την βιοθεωρία τους, τα γούστα και καπρίτσια τους, όλα τα παραπάνω τα βρίσκουν γελοία και περιττά ή θεία και συναρπαστικά.

Έτσι και τον Μάλερ .....