Τετάρτη βράδυ, στο Ηρώδειο.
Μετά το - για μένα απολύτως ανούσιο και αδιάφορο - 2ο κονσέρτο για πιάνο του Λιστ, διάλειμμα και επιτέλους, η μεγάλη στιγμή. Η 6η του Μάλερ με μια από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου - με λαμπρή μαλερική παράδοση - τη Φιλαρμόνια, υπό τον Έσα Πέκα Σάλονεν.
Καλές οι διαμεσολαβήσεις των στερεοφωνικών - ενίοτε χαϊεντάδικων - αλλά τίποτε δε συγκρίνεται με το να
είσαι εκεί και το κυριότερο,
να βλέπεις και να συμπάσχεις με το μαέστρο και τους μουσικούς. Τέταρτη σειρά, στη δεξιά κερκίδα, έχουμε τους κοντραμπασσίστες μπροστά μας. Δυο-τρεις είναι νέα παιδιά. Αν φόραγαν αθλητικά, θα τους μπέρδευα με τον Νταρμπισάιρ!
Για πάνω από 70 λεπτά βλέπουμε κάθε κίνηση, κάθε μορφασμό, κάθε ανταλλαγή βλέμματος, κάθε αντίδραση στο απρόοπτο των μουσικών, καθώς τα δίνουν όλα αφιερωμένοι στο αριστούργημα του Μάλερ. Στο σύντομο διάλειμμα μετά το πρώτο μέρος, έρχεται το πρώτο ξεσκαρτάρισμα και τα ήδη όχι ευκαταφρόνητα κενά στις κερκίδες διευρύνονται. Στο καλό και να
μη μας γράφετε. :aetsch: Οι πολλοί που μένουν στη θέση τους κερδίζουν κάτι μοναδικό. Τέτοιες στιγμές ζεις μετρημένες στα δάχτυλα σε όλη σου τη ζωή. Η ερμηνεία υπέροχη. Το σκέρτσο στη
σωστή θέση, δεύτερο. :2thumb22sup: Μετά το απότομο συντριπτικό φόρτε στο τέλος του τέταρτου μέρους και καθώς σβήνει το πιτσικάτο των μπάσων εγχόρδων, μένουμε για μια στιγμή μετέωροι. Οι μουσική μας έχει καθηλώσει, αλλά οι μουσικοί μας έχουν ενθουσιάσει. Τα χειροκροτήματα κλιμακώνονται, στην αρχή δειλά και καταλήγουν χιονοστιβάδα. Από διάφορες θέσεις φωνάζουμε μπράβο ενώ άλλοι σφυρίζουν με ενθουσιασμό! :worshippy:
Το μυαλό μου είναι στους φίλους που δεν κατάφεραν να είναι μαζί μας. Μακάρι να είμαστε καλά και να ζήσουμε τέτοιες στιγμές στο μέλλον.
arty:
Ευχαριστούμε κύριε Σάλονεν, ευχαριστούμε φίλτατοι μουσικοί της Φιλαρμόνια για τη μοναδική εμπειρία που μας προσφέρατε. Ευχαριστούμε και τον κύριο Λούκο του Φεστιβάλ που τους έφερε εδώ. Ξέρω πως η εκπεφρασμένη του άποψη είναι πως η κλασσική μουσική
δεν πουλά στο Φεστιβάλ Αθηνών. Από τις κερκίδες που δεν κατάφεραν να γεμίσουν, μπορεί να αισθάνεται μελαγχολικά δικαιωμένος. Ο ενθουσιασμός του στο τέλος όμως, που χειροκροτούσε και αυτός όρθιος μαζί με μας φαινόταν ειλικρινής και αυθόρμητος. Εξάλλου ένα τέτοιο λογιστικό έλλειμμα δεν είναι τίποτε μπροστά στην τεράστια πολιτιστική παρακαταθήκη αυτής της συναυλίας! :SFGSFGSF: