Amadeus

[superfly]

Απάντηση: Re: Amadeus

Παρ' ότι διαφωνώ σε αρκετά σημεία και με τον τρόπο που ο Mozart παρουσιάζεται στην ταινία, αλλά και με την δική σου άποψη για τον χαρακτήρα του Πάνο και για λόγους που δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω εδώ, δεν μπορώ παρά να σου πω :grinning-smiley-043 .... εις τριπλούν για την παρουσίαση.

-bye-

Κατ'αρχην πρεπει να τα πεις.Γι'αυτο και κανουμε τις παρουσιασεις.Ασε που ετσι κι αλλιως ειναι μια ταινια που καθε φορα που τη βλεπω ανακαλυπτω καινουρια πραγματα.Κατα δευτερον δεν ειναι η δικη μου αποψη για το Μοτσαρτ αυτη.Ειναι η αποψη που δειχνει η ταινια.
Οπως δεν ειναι η αποψη μου για το Σαλιερι αυτη που δειχνει η ταινια.Νομιζω οτι ημουν σαφης οτι ο Σαφφερ βασιζεται σε ενα αστικο μυθο προκειμενου μεσα απο την υπερβολη των χαρακτηρων να τονισει καποια πραγματα.Ο Μοτσαρτ παρουσιαζεται ως κωλοπαιδο,βασικα γιατι ο μυθος τον ηθελε ετσι και δευτερον γιατι τονιζεται ετσι καλυτερα η συγκρουση του με το κατεστημενο της εποχης.Η αλαζονια του δειχνει καθαρα την ανωτεροτητα του σε σχεση με τους μετριους και βαρετους λακεδες του αυτοκρατορα,η μετριοφροσυνη ειναι για τους μετριους,και ο παλιμπαιδισμος του δειχνει τον τροπο με τον οποιο τον εβλεπαν οι αντιπαλοι του.Μην ξεχναμε οτι τελικα παρακολουθουμε μια ιστορια οπως την αφηγειται ο Σαλιερι πραγμα το οποιο σημαινει οτι βλεπουμε τη δικη του αποψη για τα γεγονοτα.
Αν και τελικα ο πονηρος κυριος Σαφφερ μεσα απ'ολα αυτα αυτο που εξυμνει ειναι την ιδιοφυία του Μοτσαρτ.Και τελικα καταφερνει να μας κανει στο φιναλε να δακρυσουμε ολοι απο συγκινηση για ενα χαρακτηρα που σε ολοκληρη την ταινια κανει τα παντα για να μας γινει αντιπαθητικος.Και εκει ειναι ολο το ζουμι.Η μουσικη του ηταν πολυ μεγαλη για να υποσκελιστει απο τον,δηθεν,αντιπαθητικο χαρακτηρα του...

 

[Emilot]

Re: Απάντηση: Re: Amadeus

Από τίς ωραιότερες στιγμές τής ταινίας είναι εκεί πού ο Σαλιέρι μιλά γιά τήν φαινομενική ´απλότητα´τής Μουσικής τού Mozart καί περιγράφει πώς ένα όμποε αλλάζει όλον της τον χαρακτήρα..ενώ ακούγεται τό αντίστοιχο μουσικό κομμάτι
Ο Abraham ηταν συγκλονιστικός παρότι όπως αναφέρει ο Πάνος στήν εξαιρετική του παρουσίαση,ο Σαλιέρι τής ταινίας δέν έχει καμιά σχέση μέ τον κανονικό Σαλιέρι..
Και ο Mozart σαφώς και δεν υπήρξε ο καθ´υπερβολήν ´χαζός´αλλά τόσο ταλαντούχος νεαρούλης.
Καί μήν ξεχνάμε οτι ο Mozart ήταν η πεμπτουσία τού Διαφωτισμού,καθ´ότι δέν επιθυμούσε νά υπηρετήσει σε Βασιλικές αυλές,αλλά έψαχνε πρωτίστως ιδιώτες ´σπόνσορες´.

Και έλεγα αν θα αναφέρει κανείς αυτό το σημείο....

Είναι τόσο εκπληκτικός ο ηθοποιός "Σαλιέρι" στην αφήγηση του, που από την πρώτη θέαση της ταινίας πάντα ένα δάκρυ κάνει την εμφάνιση του.....όταν ακούγεται αυτό το θεικό όμποε.....

Ανατρίχιασα και μόνο που το φέρνω στην μνήμη μου......μοναδικό.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Έπεσα τυχαία, διαβάζοντας κάτι άλλο, στα λόγια αυτά του κ.Δαμιανού Δημητριάδη για τον Mozart:

"Ο θαυμασμός και η ευγνωμοσύνη μου στον Μότσαρτ δε χωρά σε λόγια. Αυτό που μπορώ να στριμώξω όμως στις λέξεις, είναι πως δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού τόση ανθρωπιά, τόση ανεπιτήδευτη πνευματικότητα, σοφία, κατανόηση και συμπάθεια για τα βάσανα της ψυχής, από την μουσική του."

κι αναρωτιέμαι, τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο Μότσαρτ (το σχετικό Post: http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=765755&postcount=2 ) με το πλάσμα που παρουσίασε ο Φόρμαν.
Ναι, οκ, είπαμε, η ματιά του σκηνοθέτη, αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα...

 

[tegonik]

Έπεσα τυχαία, διαβάζοντας κάτι άλλο, στα λόγια αυτά του κ.Δαμιανού Δημητριάδη για τον Mozart:

"Ο θαυμασμός και η ευγνωμοσύνη μου στον Μότσαρτ δε χωρά σε λόγια. Αυτό που μπορώ να στριμώξω όμως στις λέξεις, είναι πως δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού τόση ανθρωπιά, τόση ανεπιτήδευτη πνευματικότητα, σοφία, κατανόηση και συμπάθεια για τα βάσανα της ψυχής, από την μουσική του."

κι αναρωτιέμαι, τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο Μότσαρτ (το σχετικό Post: http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=765755&postcount=2 ) με το πλάσμα που παρουσίασε ο Φόρμαν.
Ναι, οκ, είπαμε, η ματιά του σκηνοθέτη, αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα...

Ο σκηνοθέτης επικεντρωθηκε στο να παρουσιάσει την ασύλληπτη μουσική ευφυια αυτού του ανθρώπου(κάτι το οποίο κατάφερε) μέσα στα πλαίσια πάντα του νεαρού της ηλικίας του.Ηταν δύο στοιχεία τα οποία υπερτονίζει σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς καλύτερα να περιγράψει ένα παιδί ,τελείως διαφορετικό απο τα άλλα, που η μουσική του ευφυία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και μάλιστα μέσα απο ταινία 2 ωρών. Επίσης μην ξεχνάς ότι η ταινία δεν αποτελεί βιογραφία του Mozart άλλα μία διαφορετική οπτική προσέγγιση του σκηνοθέτη.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ο σκηνοθέτης επικεντρωθηκε στο να παρουσιάσει την ασύλληπτη μουσική ευφυια αυτού του ανθρώπου(κάτι το οποίο κατάφερε) μέσα στα πλαίσια πάντα του νεαρού της ηλικίας του.Ηταν δύο στοιχεία τα οποία υπερτονίζει σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς καλύτερα να περιγράψει ένα παιδί ,τελείως διαφορετικό απο τα άλλα, που η μουσική του ευφυία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και μάλιστα μέσα απο ταινία 2 ωρών. Επίσης μην ξεχνάς ότι η ταινία δεν αποτελεί βιογραφία του Mozart άλλα μία διαφορετική οπτική προσέγγιση του σκηνοθέτη.

ο σκηνοθέτης βασικά μετέφερε στη μεγάλη οθόνη τη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Schaffer o οποίος έγραψε και το σενάριο.
'ο Μότσαρτ πάει...Μπρόντγουαίη' θα έλεγα.
η μεταφορά ήταν άψογη και, σαν παραμύθι, η ταινία είναι καλή παρά τις όποιες ανακρίβειές της. Με τσάντισαν βέβαια κάτι Αμερικανιές -όπως πχ η Κονστάνς που τον αποκαλεί 'Βόλφι' (και αυτός, με τη σειρά του, τη λέει 'Στανζι'...Ιησούς Χριστός νικάει...)- καθώς και η υποτιθέμενη τάση προς τη βωμολοχία του Μότσαρτ, αλλά, κατά τα άλλα, μάλλον καλά.
το re-enactment του Μαγικού Αυλού ήταν όλα τα λεφτά για μένα: ο ηθοποιός που παίζει τον Σικάνεντερ είναι μεγαλη 'μούρη', η Παπαγκένα έξοχη και τέλεια in sync, γενικά κάτι λιγότερο από 2 λεπτά καθαρής ιδιοφυίας, γνώσης και σπάνιας σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ, νόμιζες πως μία μηχανή του χρόνου σε ταξίδεψε στη Βιέννη της εποχής.
Από εκεί και πέρα...ουδέν: φρονώ πως τίποτα δεν μπορεί να μας πεί για τον Μότσαρτ περισσότερα από όσα μας λέει η ίδια η μουσική του.

 

[tegonik]

Ξαναβλέποντας το για πολλαπλή φορά ,η σκήνή που που μου σηκώνει τις τρίχες στο κορμί μου κάθε φορά που τη βλέπω ,είναι όταν βαριά άρωστος υπαγορεύει το Requiem και ο Σαλιέρι αδυνατεί να πιστέψει αυτό που συμβαίνει γράφοντας σαν τρελός.
Νομίζω ότι το Requiem είναι ένα απο τα παγκόσμια θαύματα και ίσως το καλύτερο έργο του.