Αγαπώ τους αποτυχημένους

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τον JT τον εχω αφήσει καιρό, αλλα σίγουρα θα ξαναγυρίσω στο One Man Dog...Για τα υπόλοιπα δεν ξέρω. Ακούγοντας τα albums μετα από αυτό αρχισα να..."βαριέμαι".

δεν σου κράτησε ε;
κάποιοι από εμάς, τους πιο παλιούς, τον μισούμε -αλλά για άλλους λόγους. Οχι τόσο γι αυτό που είναι, όσο γι αυτό που συμβολίζει: the death of everything dionysiac and incendiary in rock. Η 'Me decade' και η Ανατολή του Νάρκισσου. :icon15:
εμείς φταίμε: είχαμε για σημαία το 'My Generation'. :BDGBDGB53:
Kαι ήρθαν κάτι καλομαθημένα τσογλάνια απ το L.A., βουτυρόκωλοι και αντιδραστικοί μέχρι το μεδούλι, να στήσουν δική τους σημαία: 'Me-Myself-and-I' - Καθένας για τον εαυτό του κι ο Θεός εναντίον όλων.
Μπορούσες βέβαια πάντα να πείς 'εμένα δεν μ ενδιαφέρει το attitude, μόνο η μουσική'.
Αλλά αμα είχες ζήσει τα μεγαλεία των αμέσως προηγούμενων χρόνων, ήτανε λίγο ...ξενέρα. To say the least. -bye-

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Το 'Faithful' (1976).
Και ...'καθάρισες': κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο δικό του.
Δεν έχω αξιωθεί ακόμη να το (ξανα)πάρω σε CD. Εχω το παλιό μου βινύλιο.

Aha! Να μην το (ξανα) πάρεις. Νομίζω ήρθε η σειρά μου να ανταποδώσω.
Το έχω σε CD και μάλιστα εις διπλούν:a0210:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

θα μας κουφάνεις Κάλλη :worshippy:
ακου το Happenings Ten Years Time Ago και αγάπησέ το. Αν, μετά, αγαπήσεις -πραγματικά εννοώ- και το SMiLE...έχεις πατσίσει :a0210:

 

[Κάλλη Συνοδινού]

θα μας κουφάνεις Κάλλη :worshippy:
ακου το Happenings Ten Years Time Ago και αγάπησέ το. Αν, μετά, αγαπήσεις -πραγματικά εννοώ- και το SMiLE...έχεις πατσίσει :a0210:

Συγγνώμη, δεν είχα ....κακές προθέσεις:flipout::flipout:
Και πως θα μπορούσα να έχω ένα δισκάκι και να μην το έχω ακούσει;

Και επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να έχω ότι δεν αγαπώ, και το Smile το έχω, δεν έχει σημασία που δεν έχω πει τη γνώμη μου....
Εξάλλου αν δεν απατώμαι έχουν γίνει δύο παρουσιάσεις για το συγκεκριμένο, τι παραπάνω να πω.....
Ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως για το Smile, θα χρησιμοποιούσα τη λέξη 'αγαπώ'. Γιατί, το 'λατρεύω' έχει μια περιοδικότητα....

:grinning-smiley-043

 

[supersonic]

Completely different οι δυο τους Δημήτρη. Τον JT τον εχω αφήσει καιρό, αλλα σίγουρα θα ξαναγυρίσω στο One Man Dog...Για τα υπόλοιπα δεν ξέρω. Ακούγοντας τα albums μετα από αυτό αρχισα να..."βαριέμαι". Τούτος εδώ ειναι πολυσχιδής: αριστουργηματικός και στις λιτές μπαλάντες του και στα βαρυφορτωμένα, orchestral-like κομμάτια του True Star. Tουλάχιστον συναρπαστικός για όσους δεν καταφέρει να κερδίσει.

για μένα η όλη διαδικασία σύνθεσης ενορχήστρωσης, αλλά και θέσης κάθε οργάνου αλλά και το ίδιο του το voicing ακολουθούν τα ίδια σίγουρα βήματα.
Όπως και οι δίσκοι του Brian πρός το τέλος και μετά τον ενθουσιασμό του pet και την καταβαράθρωσης της ιδέας smile. Πχ θεωρώ ότι κομμάτια όπως το cool water πρέπει να ήταν έμπνευση και γιά τους δυό, αν και ο JT τέτοιες ιδέες, πχ στο one man dog, θα έβγαζε τους στίχους θα αντικαθιστούσε κάθε όργανο με ένα άλλο, σαν μουσικές καρέκλες, και θα του έβαζε λίγο νεύρο. Ο δε TR θα ακολουθούσε πιστά τη συνταγή. Αλλωστε είχε δηλώσει ήδη υποταγή στον Wilson...

 

[Busoni]

δεν σου κράτησε ε;
κάποιοι από εμάς, τους πιο παλιούς, τον μισούμε -αλλά για άλλους λόγους. Οχι τόσο γι αυτό που είναι, όσο γι αυτό που συμβολίζει: the death of everything dionysiac and incendiary in rock. Η 'Me decade' και η Ανατολή του Νάρκισσου. :icon15:
εμείς φταίμε: είχαμε για σημαία το 'My Generation'. :BDGBDGB53:
Kαι ήρθαν κάτι καλομαθημένα τσογλάνια απ το L.A., βουτυρόκωλοι και αντιδραστικοί μέχρι το μεδούλι, να στήσουν δική τους σημαία: 'Me-Myself-and-I' - Καθένας για τον εαυτό του κι ο Θεός εναντίον όλων.
Μπορούσες βέβαια πάντα να πείς 'εμένα δεν μ ενδιαφέρει το attitude, μόνο η μουσική'.
Αλλά αμα είχες ζήσει τα μεγαλεία των αμέσως προηγούμενων χρόνων, ήτανε λίγο ...ξενέρα. To say the least. -bye-

H αλήθεια ειναι οτι μου φάνηκε λίγο απλοϊκός απο ένα σημείο και μετά. Βέβαια, το One Man Dog το ξανακούω άνετα, αλλα μάλλον δεν θα πάω παραπέρα πλέον.

'Όσο για την εποχή, εγώ είμαι ο πλέον αδαής για να μιλήσω αν και μπορώ να φανταστώ οτι αυτοί που άκουγαν την Μπανάνα των VU το '67 δεν θα γύριζαν να κοιτάξουν τον JT το '69. Όσοι άκουγαν Allman ομως;(...Ουσιαστικά, θέλω να πω οτι έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να μεταπηδήσεις από πχ rock ή punk σε folk, ειδικά οταν το ακούς στην εποχή του)