O Runt, σε γενικές γραμμές, ήταν ένας ήσσων συνθέτης. Ηταν όμως σπουδαίος παραγωγός και “καβαλημένο καλάμι”: ένιωθε, περίπου, σαν ο Μότσαρτ της εποχής του. Πάνω απ όλα, ήταν ένας εκλεκτικός πειραματιστής που μισούσε την πεπατημένη.
Πρώτη πλευρά, πρώτο κομμάτι. Συνοθύλεμα. Να άλλο ένα Orchestral Favourites (Zappa) είπα. Έτσι, αρχικά, μου φάνηκε σαν συνοθύλεμα. Συναισθημάτων. Στην συνέχεια, βέβαια, αλλά και στην δεύτερη πλευρά τα πράματα είναι πιο βατά, αλλά εξ'ίσου εκπληκτικά. Ότι και να πώ είναι λίγο. Δίσκος φτιαγμένος από ένα κάρο κλεμμένα πάζλ διαφορετικού σχήματος και χρώματος κι'όμως τόσο καλά ρονταρισμένα μεταξύ τους. Σαν φράσεις από νότες που φαίνεται πως τυχαία και ασύνδετα,
όπως νά'ναι, γλίστρησαν από την πατιτούρα και χύθηκαν στο καζάνι που ανακάτευε με την κουτάλα του ο Τόντ. Με τόσα διαφορετικά στοιχεία αλλά τόσο ομοιογενής. Πώς να περιγράψω μουσικές που φαίνεται να στροβιλίζονται στο μυαλό του ταυτόχρονα. Μουσικές του Kevin Ayers, ρομαντισμός Crosby Stills Nash, αισθησιασμός Marvin Gaye, πλήκτρα Greenslade, κορυφώσεις pop τραγουδιών με δυνατό σόλο εξάχορδης και φωνητικά ξεσπάσματα αλά J.C.Superstar?
Ρυθμοί που λάμπουν ζωντάνια σαν των Pale Fountains, αλλά με μια αχνή θλίψη?
Ένας δίσκος σαν λασπωμένο διαμάντι. Από 'μάς απαιτείται μόνον να κατανοήσουμε πως όσα βλέπουμε, (ή μάλλον ακούμε), είναι περασμένα από την καλειδοσκοπική διάθεσή του. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αποκωδικοποίηση του.
Ευχαριστούμε Κώστα Λυμπερόπουλε :guitarist: