- 17 June 2006
- 49,356
Ακούω εδώ και τρεις μέρες δίσκους που με προσπέρασαν…..
Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο φίλος μου ο Ντοκ που έσπευσε να καλύψει τα «κενά μου»
Έτσι στην προχτεσινή ακρόαση μου άφησε:
Faust IV
Ozric Tentacles Strangeitude
Henry Cow Unrest
John Cale Paris 1919
Frank Zappa One size fits all
Ενώ προσπάθησε μάταια να μου αφήσει και το Low του Bowie.
Τελικά ισχύει ο κανόνας: «Τίποτα που άφησες, δεν το άφησες άδικα». Που φυσικά σαν κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του για να επιβεβαιωθεί.
Χωρίς να πω ότι δεν έχω εξαιρετικά καλή γνώμη για όλα τα συγκροτήματα καλλιτέχνες που αναφέρθηκαν ας σχολιάσω για τους δίσκους.
Οι Faust. Το είδος της μουσικής που για μένα δεν είναι μουσική. Καλά ψήγματα ευρηματικότητας εδώ και εκεί, αλλά επίσης διάσπαρτη η προσπάθεια καταστροφής κάθε καλής ιδέας μόνο και μόνο για να μην εφάπτεται σε ο,τιδήποτε θα μπορούσε να περιγραφεί έστω και περιθωριακά mainstream.
Το ίδιο ισχύει σε υπερθετικό βαθμό για τους Henry Cow. Απίστευτα καλοπαιγμένη no-music για πολύ λίγους. Τόσο λίγους που ούτε κι εγώ είμαι μέσα…..
Οι Ozrics είναι αλλού. Post hippies που χάσανε το τραίνο των λουλουδιών, του progressive, και δεν ξερω ‘γω ποιο άλλο, ανέβηκαν σε ένα τελος πάντων και παίζουν, ευτυχώς, καλό progressive, (άσχετα αν το κάνουν το 90 κάτι) με κάτι από medieval μέσα του με μπόλικη αράχνη, σκόνη, ποντίκια, ζώνες αγνότητας ή σαρακοφαγωμένα ξύλινα έπιπλα και άλλα είδη που βρίσκει κανείς σε έναν πύργο του Εσσεξ ή της Ουαλλίας… Πολύ καλός ήχος, ευρηματικά θέματα αλλά δυστυχώς από όσο ξέρω δεν εισέπραξαν τίποτα στο ταμείο. Γενικά μου άρεσε
Για τον Cale τι να πω…. «Το αριστούργημα λέει της 30ετίας…?» Εκτός από το ότι φωνάζει «Είμαι seventies και είμαι περήφανος» τίποτα άλλο. Εντελώς μα εντελώς πεζές μελωδίες, με δήθεν στιχους που πιάνουν μέχρι και τον Greene ή τον Macbeth, ίσως κάτι σαν ένα remake του pet sounds χωρίς τα αδέρφια και τα ξαδέρφια. Φυσικά χωρίς νόημα μια και το pet sounds προϋπήρξε. Απίστευτα αδιάφορος.
Για το Frank δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω γιατί απλά τον δίσκο τον ήξερα. Μου τον έφερε ο Ντοκ έτσι για αλλαγή. Τον είχα βέβαια σε κασέτα. Και είχα να τον ακούσω πάνω από 17-18 χρόνια. Περιττό να πώ ότι τον άκουσα 4 φορές την ίδια μέρα και άλλες δύο την άλλη. 1975. Ο FZ σε μεγάλη δημιουργική στιγμή και φαντασία και με τεράστια συνεισφορά στον συγκεκριμένο του George Duke στα φωνητικά, ενορχηστρώσεις, πλήκτρα. Κομμάτια όπως το inca Roads θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον της σύγχρονης (μετά το 1800) μουσικής.
Για το Low δεν θέλω να γράψω.
Πάω να ακούσω το Alladin Sane….
Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο φίλος μου ο Ντοκ που έσπευσε να καλύψει τα «κενά μου»
Έτσι στην προχτεσινή ακρόαση μου άφησε:
Faust IV
Ozric Tentacles Strangeitude
Henry Cow Unrest
John Cale Paris 1919
Frank Zappa One size fits all
Ενώ προσπάθησε μάταια να μου αφήσει και το Low του Bowie.
Τελικά ισχύει ο κανόνας: «Τίποτα που άφησες, δεν το άφησες άδικα». Που φυσικά σαν κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του για να επιβεβαιωθεί.
Χωρίς να πω ότι δεν έχω εξαιρετικά καλή γνώμη για όλα τα συγκροτήματα καλλιτέχνες που αναφέρθηκαν ας σχολιάσω για τους δίσκους.
Οι Faust. Το είδος της μουσικής που για μένα δεν είναι μουσική. Καλά ψήγματα ευρηματικότητας εδώ και εκεί, αλλά επίσης διάσπαρτη η προσπάθεια καταστροφής κάθε καλής ιδέας μόνο και μόνο για να μην εφάπτεται σε ο,τιδήποτε θα μπορούσε να περιγραφεί έστω και περιθωριακά mainstream.
Το ίδιο ισχύει σε υπερθετικό βαθμό για τους Henry Cow. Απίστευτα καλοπαιγμένη no-music για πολύ λίγους. Τόσο λίγους που ούτε κι εγώ είμαι μέσα…..
Οι Ozrics είναι αλλού. Post hippies που χάσανε το τραίνο των λουλουδιών, του progressive, και δεν ξερω ‘γω ποιο άλλο, ανέβηκαν σε ένα τελος πάντων και παίζουν, ευτυχώς, καλό progressive, (άσχετα αν το κάνουν το 90 κάτι) με κάτι από medieval μέσα του με μπόλικη αράχνη, σκόνη, ποντίκια, ζώνες αγνότητας ή σαρακοφαγωμένα ξύλινα έπιπλα και άλλα είδη που βρίσκει κανείς σε έναν πύργο του Εσσεξ ή της Ουαλλίας… Πολύ καλός ήχος, ευρηματικά θέματα αλλά δυστυχώς από όσο ξέρω δεν εισέπραξαν τίποτα στο ταμείο. Γενικά μου άρεσε
Για τον Cale τι να πω…. «Το αριστούργημα λέει της 30ετίας…?» Εκτός από το ότι φωνάζει «Είμαι seventies και είμαι περήφανος» τίποτα άλλο. Εντελώς μα εντελώς πεζές μελωδίες, με δήθεν στιχους που πιάνουν μέχρι και τον Greene ή τον Macbeth, ίσως κάτι σαν ένα remake του pet sounds χωρίς τα αδέρφια και τα ξαδέρφια. Φυσικά χωρίς νόημα μια και το pet sounds προϋπήρξε. Απίστευτα αδιάφορος.
Για το Frank δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω γιατί απλά τον δίσκο τον ήξερα. Μου τον έφερε ο Ντοκ έτσι για αλλαγή. Τον είχα βέβαια σε κασέτα. Και είχα να τον ακούσω πάνω από 17-18 χρόνια. Περιττό να πώ ότι τον άκουσα 4 φορές την ίδια μέρα και άλλες δύο την άλλη. 1975. Ο FZ σε μεγάλη δημιουργική στιγμή και φαντασία και με τεράστια συνεισφορά στον συγκεκριμένο του George Duke στα φωνητικά, ενορχηστρώσεις, πλήκτρα. Κομμάτια όπως το inca Roads θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον της σύγχρονης (μετά το 1800) μουσικής.
Για το Low δεν θέλω να γράψω.
Πάω να ακούσω το Alladin Sane….