Re: Απάντηση: 5+1 δίσκοι που θα'πρεπε να είχα....
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Ο Ντόκ θεωρεί βαρετό αυτό που χαρακτηρίζεται "φιλέτο" , δηλαδή την μουσική η οποια προορίζεται να συνοδεύει διάφορες στιγμές του βίου μας , ειδικά όταν αυτές έχουν σχέση με φαγοποσία σε κυριλέ εστιατόριο . Εκεί λοιπόν , κάπου στο βάθος παίζει μιά διακριτική , αδιάφορη , άγχρωμη , άοσμη μουσική - της οποίας ο χαρακτήρας επιβάλλεται να είναι τέτοιος , ώστε να μην σε αποσπά από την κύρια λειτουργία , το φαϊ . Ομοίως αυτή η μουσική μπορεί να συνοδέψει δείπνα στο σπίτι και κουβεντούλα με φίλους ( και τις συζύγους τους ) . Είναι η μουσική που συνοδεύει διακριτικά την παρέα και όταν τελειώνει η συνεστίαση θυμάσαι ότι έπαιζε μουσική επειδή όλα τα μηχανήματα είναι στο on.
Ο Ντόκ επίσης θεωρεί βαρετούς αυτούς που παίζουν ακόμη και σήμερα τα ίδια πράγματα που έπαιζαν άλλοι προ 35ετίας και βάλε...
Γειά σου ρε Στέλιο με το θυμάρι σου
Πολλά από αυτά που θεωρείς φιλέτα, μινιόν ή ψαρονέφρια γιά άλλους μπορεί να μην είναι.
Μουσική δεν είναι πάντα αυτό που σε αιχμαλωτίζει και σε τραβάει μέσα της.
Μπορεί να είναι και κάτι που σε ξεκουράζει ή σε ταξιδεύει.
Προχτές εύκολα χαρακτήρισες φιλέτο μερικές (έστω όχι από τις καλύτερες) στιγμές του Larry Carlton και μάλιστα από τα δυό τρία πρώτα μετρα, τον Zachary Breaux που προσωπικά μου έχει ακουστεί σαν ίσως από τους καλύτερους που πέρασαν μέχρι το 1995 στο χώρο του jazzblues, το We live here που ήταν από τις πιό πειραματικές και ανήσυχες στιγμές του Pat Metheny Group και θορυβώδες και ασύνδετο το Imaginary Day ίσως από τις κορυφαίες συνθετικά και ενορχηστρωτικά δημιουργίες του.
Δεν συζητάω καν που αδιαφόρησες γιά τα μικρά και σύντομα αλληλοπλεγμένα θέματα πάνω στα οποία χτίζει ο Rene Aubry...έστω πάνω στα χνάρια του Μάνου. (εντάξει αυτός δεν είχε τύμπανα.... άρα δικαιολογείσαι)...
Ενας άλλος λόγος αντιπάθειας ήταν επειδή ένα κομμάτι είχε flugelhorn που δεν συμπαθείς.
Εντάξει δεν το συμπαθείς, δεν είναι όμως φιλέτο....
Εγώ πάντως βρήκα πάρα πολλά στοιχεία, κύρια σε εκτέλεση και ενορχήστρωση αλλά και συνθετικά.
Τελικά είναι εκείνο το ερώτημα που είχα θέσει:
τι είναι αυτό που κάνει μιά μουσική να τραβήξει την προσοχή του ακροατή?
Να μην ξεχνάμε ότι η μουσική είναι νότες στη μονάδα του χρόνου και οι συνδυασμοί είναι θεωρητικά (όχι πρακτικά) απειροι.
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να αποφανθεί ότι είναι κοινότυπη, ότι οι μουσικοι δεν ξέρουν να παίζουν ή απλά εκτελούν χωρίς να συμμετέχουν, ότι ο τραγουδιστής είναι φάλτσος ή λέει το αααα με χαρακτηριστική χροια (πχ Καζαντζίδης - το κομμάτια του είχαν έμφαση σε στίχους με ααα) ή το ιιιι με τόσο έντονη ένρινη χροια που και το αααα ακούγεται ιιιι (Molco ?)
Νομίζω τελικά ότι όσοι έχουν καποιες μουσικές γνώσεις είναι οι πιό δυστυχισμένοι της υπόθεσης.
Όπως και νάχει το θέμα, μπορεί τα γούστα να μην ταιριάζουν - αυτό δεν σημαινει ότι κοροϊδεύουμε κανέναν.
Προσπαθούμε να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας. Προχτές άκουσες 10 δίσκους σου άρεσε ένας ή δυο.
Μού έδωσες 5-6 μού άρεσε ένα μόνο που δεν ήξερα.
Άρα υπήρξε αμοιβαία πρόοδος.
Συν τοις άλλοις, εμαθαν και οι υπόλοιποι κατι τις....
Ξέχασα να πω ότι άκουσα και τον καινούργιο Ντύλαν, και μου ....άρεσε.
