Τρέξιμο, αρχάριοι δρομείς κα..

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Τρέξιμο, αρχάριοι δρομείς κα..

Φρα.Πε. said:

Το πρώτο το γλιτώσαμε, παρά τον μεγάλο πλήθος δρομέων στο σημείο που ήμουν 5 σειρά 1ο μπλοκ δεν είχα πρόβλημα

Το δεύτερο δε το γλίτωσα, μια και ήμουν μπροστά και φυσικά υποδεέστερος των "γρήγορων" βρέθηκα σε μια εκκίνηση "run for your life" και τα πρώτα σημάδια κούρασης ήρθαν νωρίς, το πήρα χαμπάρι εγκαίρως άραξα δεξιά έπιασα τον ρυθμό μου και βγήκε σούπερ το υπόλοιπο.

thnx for the tips again!

PS. (τελικά σωστά σε αναγνώρισα λίγο πριν το τέλος της κούρσας σου στην αψίδα της wind με τα χρήματα και του χρόνου!!!)

Click to expand...

Φραγκίσκο κατ αρχήν τερματισές καλά? Αυτό έχει σημασία....:SFGSFGSF:

Είχες κάνα στόχο? Πως τα πήγες?

Πολλά μπράβο για την προσπάθεια!

Ήταν ο 12 Μαραθώνιος της ζωής μου. 6 στα νιάτα μου και 6 τα τελευταία χρόνια. Λίγες ώρες μετά τον τερματισμό μου, γράφω αυτές τις γραμμές

Πριν από όλα θέλω να ευχαριστήσω τις φίλες και τους φίλους που μου έστειλαν τις ευχές τους, τους υποστηριχτές μου όπως και των υπολοίπων δρομέων που πήραν μέρος στον αγώνα ενισχύοντας την Πρωτοβουλία «Τρέχοντας για τα Παιδιά στο Δρόμο» και βέβαια όλους τους δρομείς, τους εθελοντές και τους θεατές που συνέβαλαν στο να γίνει και σήμερα ο Μαραθώνιος μια μεγάλη γιορτή αθλητισμού αλλά και ανθρωπιάς, που πραγματικά χρειαζόμαστε στις δύσκολες μέρες μας.

Δυσκολεύτηκα σήμερα, αρκετά. Ίσως λόγω των ελλιπών προπονήσεών μου, ίσως και λόγω του ζεστού καιρού, προς το τέλος της διαδρομής. Θα ήθελα όμως να σας διηγηθώ ολόκληρη την ιστορία μου.
Το ξεκίνημα...

Ξεκίνησα στις 6.30 μαζί με χιλιάδες άλλους δρομείς με τα λεωφορεία που είχαν βάλει οι διοργανωτές για τον Μαραθώνα. Εκεί, μας καλημέρισε ένας υπέροχος πρωινός ήλιος, που για καλή μας τύχη έπαιξε το κρυφτούλι για αρκετή ώρα με τα πρωινά περαστικά σύννεφα.

Οι δρομείς προετοιμαστήκαμε, χωριστήκαμε στα μπλοκ σύμφωνα με τον σχεδιασμό και στις 9 ο αγώνας ξεκίνησε, με μπαλόνια στον ουρανό, αλλά και πυροτεχνήματα (πρωινιάτικα, μέσα στο φως, πρώτη φορά βλέπω να ρίχνουν!). Ο κόσμος πολύς και αισιόδοξος, μου δόθηκε η εντύπωση ότι το ελληνικό στοιχείο ήταν ιδιαίτερα έντονο φέτος σχετικά με άλλες φορές και ότι ήταν πολλοί δρομείς που πρωτοδοκίμαζαν αυτή την μεγάλη πρόκληση, να τρέξουν τα 42 χιλιόμετρα της κλασσικής διαδρομής. Μήπως στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, οι πολίτες αναζητούν και άλλους τρόπους – άλλες αξίες που δίνουν νόημα στη ζωή;

Τα πρώτα 18 χιλιόμετρα μου πήγαν όμορφα και άνετα, πάνω-κάτω στους χρόνους που είχα υπολογίσει, με βάση την προπόνηση που είχα κάνει φέτος. Μέχρι εκεί, ο κόσμος, που ήταν πολύς, και ιδίως τα παιδάκια - θεατές έκαναν την ατμόσφαιρα πανηγυρική, σου έβαζαν φτερά στα πόδια. Με τα χέρια απλωμένα, σου έδιναν λίγη από τη δική τους δύναμη, να φτάσεις μέχρι τέλους νικηφόρα.

Μάλιστα, στο νέο Βουτζά, ένοιωσα μεγάλη μου χαρά όταν είδα τα παιδιά του Λύρειου ιδρύματος, να έχουν κατέβει να παρακολουθήσουν τους δρομείς και μάλιστα να με χαιρετούν προσωπικά. Χαρά και τιμή μου μεγάλη. Λίγο παρακάτω όμως, εκεί που αρχίζουν και οι γνωστές ανηφόρες, άρχισαν και κάποια μικρά προβληματάκια, με ενοχλήσεις στα πόδια, προειδοποίηση να μην το πιέσω πολύ. Πέρασα τον ημιμαραθώνιο ακριβώς στον περσινό μου χρόνο (2.10.20).
Η εξάντληση...

Όμως λίγο αργότερα το σώμα μου φάνηκε να δίνει τις πρώτες αντιδράσεις (μικροί πόνοι και κράμπες) ένδειξη ότι δεν θα έφτανα με «περίπατο» στο Καλλιμάρμαρο. Περίπατο βέβαια, ποτέ δεν κάνεις στο Μαραθώνιο, αλλά κάποιες φορές θυμάμαι να βγάζω τον αγώνα τουλάχιστον χωρίς ακραίες δυσκολίες. Στο 31, το πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου χιλιόμετρο, λίγο πριν τελειώσουν οι ανηφόρες του Σταυρού, βρίσκω τον εαυτό μου σχεδόν να σέρνομαι. Αναρωτιέμαι αν η κατηφόρα θα με λυτρώσει από το αίσθημα της εξάντλησης που με πλημμυρίζει.

Λίγο πριν, με είχε προσπεράσει ο Γιώργος από το πεδίο του Άρεως, δίνοντας μου πραγματική χαρά που τον έβλεπα να πηγαίνει τόσο καλά στον πρώτο του μαραθώνιο. Σχεδόν ζήλεψα τις δυνάμεις του, αλλά ξαναγύρισα στην ενδοσκόπησή μου, να συγκεντρωθώ για να τα βγάλω πέρα μέχρι τέλους. Ο ήλιος πια δεν είχε σύννεφα να κρυφτεί, και ενώ ξεκινούσε η μεγάλη κατηφόρα (Σταυρός – Καλλιμάρμαρο) γύρω μου έβλεπα πολλούς δρομείς να προσπαθούν σαν και μένα να μαζέψουν και τιθασέψουν τις δυνάμεις τους, για να τους φτάσουν ως το τέλος.

Κάποιοι σταματούσαν αριστερά – δεξιά, με κράμπες ή πόνους, άλλοι ζητούσαν βοήθεια από τους νοσοκόμους και βέβαια οι πολλοί συνέχιζαν στην κατηφόρα, με εμφανή κούραση αλλά και χαμόγελα στα πρόσωπα.

Εγώ ευτυχώς δεν χρειάστηκε να σταματήσω, ένοιωθα όμως ότι τα αποθέματα δυνάμεών μου είχαν κάπου εξαφανιστεί! Άλλες χρονιές θυμάμαι ότι με του που έφτανα στην Αγία Παρασκευή τα πράγματα γίνονταν πιο εύκολα. Τι έγινε φέτος; Τι να έφταιγε άραγε, η ελλιπής μου προπόνηση ή ο ήλιος που όσο πέρναγε η ώρα γινότανε και πιο καυτός;

Συνέχισα την κατηφόρα σχεδόν μηχανικά, καταναλώνοντας συχνά νερό, ισοτονικά άντε και καμία μπάρα ή μπανανούλα. Όμως τα πράγματα σκούρηναν πολύ, ιδίως λίγο παρακάτω, μετά το νομισματοκοπείο, όταν άρχισα να χάνω την εικόνα του δρόμου από μπροστά μου και να βλέπω σχεδόν παραισθήσεις. Τα πόδια μου σαν να αρνιόντουσαν να συνεχίσουν και το μυαλό μου είχε κολλήσει στο ερώτημα «μήπως πρέπει να σταματήσω, έστω για λίγο;».

Από την άλλη, η δέσμευσή μου να τελειώσω τον αγώνα απέναντι σε όσους στηρίζουν στη συμμετοχή μου για την συγκέντρωση χρημάτων για τα παιδιά που εργάζονται στο δρόμο και η προσδοκία της συνάντησης με όσους με περίμεναν στον τερματισμό με έκαναν να μη δέχομαι οποιαδήποτε ιδέα εγκατάλειψης. Ακόμη, η εμπειρία των χρόνων μου λέει ότι τέτοιου είδους συναισθήματα είναι απλώς δοκιμασίες που σε κάνουν δυνατότερο. Έτσι συνέχισα το δρόμο μου, με λίγο αργότερο ρυθμό.
Η έμπνευσή μου...

Και εκεί, κοντά στη γέφυρα της Κατεχάκη, μου συνέβη το αναπάντεχο. Με προσπέρασε ο Παναγιώτης Παπαβασιλείου, δρομέας γεννημένος το 1941 που όταν ήμουν 10χρονος μαθητής τον χάζευα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου που προπονιόταν πολλές ώρες στον Πανελλήνιο. Και θαύμαζα το γεγονός ότι του έλειπε το ένα χέρι αλλά έτρεχε σαν αρτιμελής. Και έλεγα, θα ήθελα και εγώ μια μέρα να τρέχω μεγάλες αποστάσεις.

Τώρα, μετά από 45 χρόνια, ο άνθρωπος που με ενέπνευσε να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο στα 19 μου, έτρεχε δίπλα μου και με προσπερνούσε. Ξαφνικά ένοιωσα όλη η κόπωση να εξαφανίζεται! Του ζήτησα να δεχθεί να τρέξουμε μαζί ως το τέλος, μια μεγάλη τιμή και χαρά για μένα και έτσι και έκανα. Πήρα δύναμη, πήρα απίστευτο κουράγιο, ξεπέρασα όλη την αδυναμία μου και σε λίγα λεπτά έμπαινα μαζί του στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, νοιώθοντας για λίγο σαν τον 10χρονο Γιώργο που ήθελε από τότε να τρέξει στο πλάι του νεαρού (τότε) αθλητή Παπαβασιλείου και να τον φτάσει.

Τερμάτισα στην αγκαλιά των δικών μου, αλλά και όσων από μακριά παρακολούθησαν και στήριξαν αυτή μου την προσπάθεια, τους οποίους και πάλι από την καρδιά μου ευχαριστώ.

Ο φετινός μου 12Μαραθώνιος ήταν μια υπέροχη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω. Και ήδη προσδοκώ τον 13 μου το 2013!


http://www.sport24.gr/top-guns/h_zwntanh_empeiria_toy_marathwnioy_ths_athhnas.2023004.html

Προσφέρουν κάποιο εξτρά κράτημα ή μόνο σε περιπτώσεις προβλήματος?