Σήμερα, επιτέλους, δεν είχα μαστοριές στο σπίτι και είπα να κάνω καμιά «σοβαρή» δουλειά. :silly:
Έκοψα έναν κορμό βερυκοκιάς που τον είχα στην αποθήκη για ενάμισυ χρόνο σχεδόν και μετά λύπης μου διαπίστωσα οτι ήταν μούσκεμα, η υγρασία χτύπησε ταβάνι λες και το έκοψα προχθές.
Βέβαια η μυρωδιά του δεν παίζεται, ειδικά αν σου αρέσει η μυρωδιά του πικραμύγδαλου.
Παρ´ όλα αυτα εγώ το έβαλα στον τόρνο και ξεκίνησα να φτιάξω κάτι, πιο πολύ σαν πειραματισμό πλέον, να δώ πότε θα σκιστεί και πόσο.
Κι εκεί που νόμιζα οτι θα είμαι μόνος, αφού οι υπόλοιποι πήγαν για μπάνιο, τελικά είχα την καλύτερη παρέα.
Από πάνω η μαμά κι ο μπαμπάς τάιζαν τα χελιδονάκια τους, τεπσσερα τον αριθμό, κι από κάτω το αλεπουδάκι που κοντεύει να γίνει οικόσιτο.
Τα χελιδόνια πλέον δεν μας φοβούνται, πλησιάζουν και ταίζουν τα μικρά ακόμα κι αν εμείς βρισκόμαστε στο ένα μέτρο δίπλα τους κει το αλεπουδάκι βολτάρει μες τα πόδια μας λες και θα το πάρουμε αγκαλιά.
Σε 15 μέρες έχω γίνει αγκρίκολας, κανονικός.