Βλέπω ότι η βία που ασκήθηκε από την αστυνομία κατά των τριών παιδιών είναι το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης. Δυστυχώς, είναι γνωστή η πρακτική των αστυνομικών οργάνων, (όχι όλων, αλλά οπωσδήποτε αρκετών), να επιδεικνύουν ενίοτε "υπερβάλλοντα ζήλο", λυντσάροντας δίκην όχλου τον ατυχήσαντα που πέφτει στα χέρια τους, όντας, προφανώς, φαν ταινιών τύπου "Dirty Harry", "Vigilante", ή, έστω, "Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο". Πέρα όμως από την αναφορά στα βασανιστήρια που οι τρεις υπέστησαν, (ο τέταρτος μάλλον φαίνεται να τα απέφυγε), αυτό που πραγματικά μου κινεί την περιέργεια είναι αυτό καθαυτό το γεγονός της ληστείας στον Βελβεντό: τέσσερα νέα παιδιά με πλήρη εξάρτηση (μάσκες, αλεξίσφαιρα, κ.λπ.) αποφάσισαν να εισβάλουν μέσα στην αγροτική τράπεζα, ήτοι σε χώρο όπου υπήρχε πλήθος ανθρώπων, οπλισμένα όχι με κάποια πιστόλια ή μαχαίρια, αλλά με καλάσνικοφ, (τουφέκια εφόδου!) αδιαφορώντας προφανέστατα και θεωρώντας αναγκαία συνέπεια της πράξης τους εάν σε μια ενδεχόμενη συμπλοκή θα έχαναν την ζωή τους ή θα έμεναν ανάπηροι για πάντα 5, 10, 20, ή ακόμα και 50 αθώοι άνθρωποι. Τα παιδιά αυτά, που ως αναρχικοί θεωρούν "την επιλογή της ληστείας τράπεζας μια συνειδητή επιλογή αντίστασης" και ότι " η επίθεση στους ναούς του κεφαλαίου" εντάσσεται στην συνολική επαναστατική τους δράση, παραβλέπουν συνειδητά ότι για να κάνουν πράξη τις επιλογές τους αυτές παίζουν κορώνα - γράμματα την ζωή των άλλων, που ανυποψίαστοι έτυχε να βρίσκονται εκεί, απροστάτευτοι και χωρίς εξαρτήσεις, αλεξίσφαιρα γιλέκα, σχέδια διαφυγής και το χειρότερο απροετοίμαστοι τόσο αυτοί, όσο και οι οικογένειές τους για ένα ...ηρωικό τέλος στο πόλεμο της τράπεζας, που παρεπιμπτόντως οι δράστες κατέληξαν "αιχμάλωτοι πολέμου". Ενδιαφέρουσα και η συνέχεια της δήλωσής τους: "Η κίνησή μας δεν είχε στόχο τον προσωπικό πλουτισμό...", θέλοντας προφανώς να δώσουν το μήνυμα ότι η ληστεία της τράπεζας είναι διαχρονικά επαναστατική πράξη, ("η ιδιοκτησία της τράπεζας είναι μεγαλύτερο έγκλημα από την ληστεία της" ...Μπρεχτ ?) και δεν τους ενδιέφεραν τα χρήματα που ενδεχομένως θα αποκόμιζαν. Εδώ βέβαια οι κακόπιστοι θα είχαν πολλές επιφυλάξεις, ενώ το ότι οι δράστες είναι παιδιά όχι λαικών και εργατικών οικογενειών, αλλά γόνοι βορείων προαστείων, μάλλον αποδυνάμωσε την πράξη τους σε ιδεολογικό επίπεδο, αφού, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ταξική προέλευση είναι κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που τώρα βέβαια, λόγω της εκατέρωθεν βίας, νοιώθει πιό ασφαλής (
, αφετέρου καταδικάζει με έμφαση τον άγριο ξυλοδαρμό των συλληφθέντων, αλλά χαιρέκακα από μέσα της, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της, απολαμβάνει τον εξευτελισμό των τεσσάρων, αφού στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η ισορροπία μεταξύ του «νόμιμου» και του «ηθικού» είναι μάλλον ασταθής…