Re: 3:10 TO YUMA
Την ψήφισα μέτρια - όχι κακή. Είδα, επίτηδες τις δύο εκδοχές - του 1957, και του 2007 (50 χρόνια διαφορά! Για δές!!).
Η εκδοχή του 1957 με ενθουσίασε. Καταπληκτική φωτογραφία που θάθελα πολύ να ξαναπάρω σε 1080 όταν βγεί. Κτίζει ατμόσφαιρα χωρίς υπερβολές, το χτίσιμο των χαρακτήρων είναι εξαιρετικό και μέχρι που κοντεύει να σε πείσει στο τέλος για το πόσο πιθανή θα ήταν μια τέτοια ιστορία.
Η εκδοχή του 1957, δεν με έπεισε καθόλου. Αυτή δεν είναι συγκριτική κρίση, αν και η σύγκριση βοηθάει να εκφράσει κανείς τι δεν του άρεσε.
[Προσοχή: Μην διαβάζετε από δω και κάτω αν δεν είδατε το έργο και θέλετε να το δείτε]
Στην ταινία του 1957 η πλοκή είναι ή ίδια (βασικά) αλλά χωρις τις περιττές φιοριτούρες. Δεν καίγεται ο σταυλός του καλού στην αρχή, δεν γίνονται τόσοι σκοτωμοί όταν ληστεύεται η άμαξα (μόνο ο αμαξας), δεν συναντάν ινδιάνους, δεν περνάνε από το υπό κατασκευή τούνελ για να το ανατινάξουν με δυναμίτη, δεν επιστρατεύονται οι κάτοικοι του Κονβένσιον να σκοτώσουν τον σερίφη τους και τους ανθρώπους τους για 200 δολάρια, δεν εμφανίζεται ένας υπερικανός γιός ατρόμητος πέρα από μια πιθανή πραγματικότητα για να σώσει την κατάσταση - πραγματικός από μηχανής θεός και όχι μόνο μια αλλά δυο φορές.
Όλα αυτά τα πρόσθετα, συμβάλλουν στο η ιστορία να είναι πραγματικά απίστευτη - μόνο παιδάκια ανάμεσα στο νηπιαγωγείο και στην πρώτη δημοτικού φτιάχνουν τόσο "γεμάτες" ιστορίες. Υπερβολές, όπως ο Πήτερ Φόντα που ώρες μετά που ήταν ετοιμοθάνατος με σφαίρα στην κοιλιά καβαλάει άλογο και όχι μόνο τρέχει αλλά ρίχνει και άγριο ξύλο στον Ράσελ Κρόου που, όμως δια μαγείας γίνεται καλά μέσα σε λίγες ώρες με το ξεσκισμένο στόμα του να είναι ξανά ανέπαφο - τα θαύματα της Αμερικάνικης Ιατρικής;
Ίσως αρέσει αυτή η ταινία γιατί κατά βάθος είμαστε παιδιά του δημοτικού και δεν μπορούμε να ανεχτούμε να περάσουν πάνω από 30 δευτερόλεπτα σε μια ταινία χωρίς να συμβεί κάτι φοβερό (μια ανατίναξη, καμιά δεκαριά νεκροί ή κάτι τέτοιο). Αποτέλεσμα, μου έλειψε το χτίσιμο των χαρακτήρων και η ατμόσφαιρα του μαυρόασπρου έργου του 1957 και με έθλιψε το γεγονός ότι έχουμε σήμερα το σινεμά που μας αξίζει. Αναρωτιέμαι σε μια διεθνή κρίση, όπως εκείνη του Ιράκ, πόσοι δεν είναι αυτοί που θέλουν τον πόλεμο για το θέαμα που τους προσφέρει στην τηλεόραση - όπως αναρωτιέμαι για τον βαθμό στον οποίο ο πόλεμος διεξάγεται με την ποιότητά του σαν θέαμα να είναι ένα σημαντικό κριτήριο αποφάσεων.
Την ψήφισα μέτρια γιατί η ηθοποιία - εκτός από του Κρόου που ήταν μια από τα ίδια και δεν συγκρίνεται με του Φόρντ στο άλλο - ήταν καλή, και η φωτογραφία, σκηνογραφία κλπ επίσης. Τεχνικά ήταν καλή.
