Lonker See - One Eye Sees Red (2018)
Όχι δεν πρόκειται για παρουσίαση του μυθιστορήματος του Τόμας Μαν αλλά για έναν δίσκο στο οποίο επανέρχομαι συχνά από την εποχή που τον άκουσα.
Οι Lonker See κατάγονται από την Πολωνία και αποτελούνται από τέσσερα άτομα.
Από τον Bartosz Boro Borowski στις κιθάρες , τον Tomasz Gadechi στο φλάουτο το σαξόφωνο και τα πλήκτρα , τον Michal Gos στα τύμπανα και τα περιφερικά ‘’μπλιμπλίκια’’ και την Joanna Kucharska στο μπάσο τις κιθάρες και τα φωνητικά.
Τους γνώρισα το 2018 μέσα από το άλμπουμ One Eye Sees Red το οποίο αποτελεί το ενδιάμεσο της μέχρι τώρα πορείας τους .
Πρόκειται για μια μπάντα που λατρεύει την εσωτερικότητα και δεν έχει καμία σχέση με όλη αυτή την ακραία σκηνή που έχει ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια (δικαιολογημένα) από την Πολωνία.
Κατά την πρώτη ακρόαση του δίσκου πίσω στο ’18 , θυμήθηκα εκείνο το υποβρύχιο που τρώγαμε όταν ήμασταν μικροί.. Ήθελα κι άλλο. Χεχε.
Επίσης κατά την πρώτη ακρόαση θεώρησα ότι ορθώθηκε ξαφνικά μπροστά μου ένας καθρέφτης που αντανακλούσε πεντακάθαρα εκείνους τους Θιβετιανούς Βυζαντινολόγους από το Σαν Φρανσίσκο , τους Αμερικανούς Om .
Όλα αυτά κατά την διάρκεια των πρώτων ακροάσεων έτσι , γιατί εκ των υστέρων κατάλαβα ότι το πράγμα είναι πιο πολύπλοκο.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί τοποθετηθεί κάτω από μια ταμπέλα όλο αυτό αλλά τα σημεία και τα τέρατα πολλές φορές έρχονται μέσα από σταθερά βήματα.
Και εξηγούμαι.
Ο δίσκος χωρίζεται τυπικά σε τρία μερη. 18λεπτο και κατι Lillian Gish , το17λεπτο Solaris ,Pt 3 & 4 και το κούτσικο πεντάλεπτο One Eyes Sees Red (last but not least) .
Στον δίσκο δεν υπάρχει τίποτα το σταθερό σε βάθος χρόνου , όλα τα όργανα συντονίζονται με μαγικό τρόπο για μικρά διαστήματα και όλη την υπόλοιπη ώρα αυτοσχεδιάζουν.
Και λέω μαγικό γιατί η ροή είναι απίστευτη. Ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν αυτό που ακούς ανήκει στην λεγόμενη βαριά ψυχεδέλεια ή αν θα έπρεπε να υπογράψουν στην Daptone rec. και να συμπεριληφθούν κάποια στιγμή σε κάποια από τις χρυσές της συλλογές.
Το πρώτο πράγμα που με έκανε να σκεφτώ κάτι τέτοιο ήταν το σαξόφωνο στο εναρκτήριο κομμάτι το οποίο έδειχνε να ξεπηδά από τις καλύτερες στιγμές των The Budos Band.
Παικτικά, δεν έχει απλά στοιχεία.. Έχει ρίζες βαθιές και αυτό είναι κάτι που θα το καταλάβει κάνει αν περάσει μια βόλτα από τα instumental ηχοχρώματα των πολυπολιτισμικών Νεοϋορκέζων.
Να γυρίσουμε στους Πολωνούς τώρα , το σκοτεινό στοιχείο υποβόσκει , άλλοτε με τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά και άλλοτε με τα πλήκτρα που είναι εντέχνως τοποθετημένα και διαμορφώνουν το αποτέλεσμα με τον ίδιο τρόπο που διαμορφώνει το κερασάκι την τούρτα.
Το mid-tempo κυριαρχεί κάτι που δίνει πόντους στην στιβαρότητα της μπάντας χωρίς όμως να αμελούνται οι αυτοσχεδιαστικές ‘’εκρήξεις’’ που την κάνουν πιο ανάγλυφη και ενδιαφέρουσα. (Απρόβλεπτη).
Τα σόλο του σαξοφώνου δείχνουν να αψηφούν την βαρύτητα ώρες ώρες , τα τύμπανα ρολάρουν υπέροχα σαν να βρίσκονται πάνω στη σανίδα κάποιου έμπειρου σκεϊτά , το μπάσο δείχνει πως το groove είναι έμφυτο και δεν διδάσκεται στα ωδεία και όλα μαζί δείχνουν το μονοπάτι που διαφαίνεται πίσω από τις φυλλωσιές.
Πολλά είναι και τα αμιγώς ατμοσφαιρικά σημεία που παραπέμπουν στο απαλό χάϊδεμα των οργάνων και στα πρώιμα ανδραγαθήματα του Steven Wilson με τους Porcupine Tree την δεκαετία του ενενήντα όταν τους ήξεραν τρεις και ο κούκος.
Από τότε ο κούκος μας άφησε χρόνους , οι τρεις έγιναν χιλιάδες , ο Steven μπήκε στα σαλόνια , η κουτσή Μαρία τον υποδέχτηκε με χαρά , αυτός την αγνόησε επιδεικτικά και έκανε το κέφι του αλλάζοντας ρότα.
Και η ζωή συνεχίζεται. Καλή ακρόαση.
Όχι δεν πρόκειται για παρουσίαση του μυθιστορήματος του Τόμας Μαν αλλά για έναν δίσκο στο οποίο επανέρχομαι συχνά από την εποχή που τον άκουσα.
Οι Lonker See κατάγονται από την Πολωνία και αποτελούνται από τέσσερα άτομα.
Από τον Bartosz Boro Borowski στις κιθάρες , τον Tomasz Gadechi στο φλάουτο το σαξόφωνο και τα πλήκτρα , τον Michal Gos στα τύμπανα και τα περιφερικά ‘’μπλιμπλίκια’’ και την Joanna Kucharska στο μπάσο τις κιθάρες και τα φωνητικά.
Τους γνώρισα το 2018 μέσα από το άλμπουμ One Eye Sees Red το οποίο αποτελεί το ενδιάμεσο της μέχρι τώρα πορείας τους .
Πρόκειται για μια μπάντα που λατρεύει την εσωτερικότητα και δεν έχει καμία σχέση με όλη αυτή την ακραία σκηνή που έχει ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια (δικαιολογημένα) από την Πολωνία.
Κατά την πρώτη ακρόαση του δίσκου πίσω στο ’18 , θυμήθηκα εκείνο το υποβρύχιο που τρώγαμε όταν ήμασταν μικροί.. Ήθελα κι άλλο. Χεχε.
Επίσης κατά την πρώτη ακρόαση θεώρησα ότι ορθώθηκε ξαφνικά μπροστά μου ένας καθρέφτης που αντανακλούσε πεντακάθαρα εκείνους τους Θιβετιανούς Βυζαντινολόγους από το Σαν Φρανσίσκο , τους Αμερικανούς Om .
Όλα αυτά κατά την διάρκεια των πρώτων ακροάσεων έτσι , γιατί εκ των υστέρων κατάλαβα ότι το πράγμα είναι πιο πολύπλοκο.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί τοποθετηθεί κάτω από μια ταμπέλα όλο αυτό αλλά τα σημεία και τα τέρατα πολλές φορές έρχονται μέσα από σταθερά βήματα.
Και εξηγούμαι.
Ο δίσκος χωρίζεται τυπικά σε τρία μερη. 18λεπτο και κατι Lillian Gish , το17λεπτο Solaris ,Pt 3 & 4 και το κούτσικο πεντάλεπτο One Eyes Sees Red (last but not least) .
Στον δίσκο δεν υπάρχει τίποτα το σταθερό σε βάθος χρόνου , όλα τα όργανα συντονίζονται με μαγικό τρόπο για μικρά διαστήματα και όλη την υπόλοιπη ώρα αυτοσχεδιάζουν.
Και λέω μαγικό γιατί η ροή είναι απίστευτη. Ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν αυτό που ακούς ανήκει στην λεγόμενη βαριά ψυχεδέλεια ή αν θα έπρεπε να υπογράψουν στην Daptone rec. και να συμπεριληφθούν κάποια στιγμή σε κάποια από τις χρυσές της συλλογές.
Το πρώτο πράγμα που με έκανε να σκεφτώ κάτι τέτοιο ήταν το σαξόφωνο στο εναρκτήριο κομμάτι το οποίο έδειχνε να ξεπηδά από τις καλύτερες στιγμές των The Budos Band.
Παικτικά, δεν έχει απλά στοιχεία.. Έχει ρίζες βαθιές και αυτό είναι κάτι που θα το καταλάβει κάνει αν περάσει μια βόλτα από τα instumental ηχοχρώματα των πολυπολιτισμικών Νεοϋορκέζων.
Να γυρίσουμε στους Πολωνούς τώρα , το σκοτεινό στοιχείο υποβόσκει , άλλοτε με τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά και άλλοτε με τα πλήκτρα που είναι εντέχνως τοποθετημένα και διαμορφώνουν το αποτέλεσμα με τον ίδιο τρόπο που διαμορφώνει το κερασάκι την τούρτα.
Το mid-tempo κυριαρχεί κάτι που δίνει πόντους στην στιβαρότητα της μπάντας χωρίς όμως να αμελούνται οι αυτοσχεδιαστικές ‘’εκρήξεις’’ που την κάνουν πιο ανάγλυφη και ενδιαφέρουσα. (Απρόβλεπτη).
Τα σόλο του σαξοφώνου δείχνουν να αψηφούν την βαρύτητα ώρες ώρες , τα τύμπανα ρολάρουν υπέροχα σαν να βρίσκονται πάνω στη σανίδα κάποιου έμπειρου σκεϊτά , το μπάσο δείχνει πως το groove είναι έμφυτο και δεν διδάσκεται στα ωδεία και όλα μαζί δείχνουν το μονοπάτι που διαφαίνεται πίσω από τις φυλλωσιές.
Πολλά είναι και τα αμιγώς ατμοσφαιρικά σημεία που παραπέμπουν στο απαλό χάϊδεμα των οργάνων και στα πρώιμα ανδραγαθήματα του Steven Wilson με τους Porcupine Tree την δεκαετία του ενενήντα όταν τους ήξεραν τρεις και ο κούκος.
Από τότε ο κούκος μας άφησε χρόνους , οι τρεις έγιναν χιλιάδες , ο Steven μπήκε στα σαλόνια , η κουτσή Μαρία τον υποδέχτηκε με χαρά , αυτός την αγνόησε επιδεικτικά και έκανε το κέφι του αλλάζοντας ρότα.
Και η ζωή συνεχίζεται. Καλή ακρόαση.
