Συνήθως εμείς οι "απαίδευτοι" προτιμάμε πιο εύκολα ακούσματα.
Θυμάμαι, ο πρώτος δίσκος που είχα πάρει ήταν Smetana (Ma vlast), μετά συνέχισα Vivaldi, Holst κλπ, και κατά βάση "hitάκια".
Απλά κάπου με άγγιξε αυτό που άκουσα και είπα να δω πως πάει.
Στην όπερα δεν... Ότι είχα ακούσει από κινούμενα σχέδια και ως εκεί.
Όποτε προσπάθησα άλλαξα δίσκο στη μέση.
Δεν είμαστε όλοι για όλα, π.χ. Jazz θα ακούσω αλλά όταν μου πάσαρε ο άλλος Migus και Coltraine σαν "εύκολους" και τους άκουσα στο σπίτι αποφάσισα ότι δεν είναι για μένα. Όταν όμως έδεσα με ένα φιλαράκι που είναι μπασίστας και έχει εμβαθύνει στην Jazz, άρχισα να τη βλέπω πάλι διαφορετικά.