... τον τελευταίο καιρό διάβασα αρκετά πράγματα για τους τελευταίους μήνες του Φράντσι ..... παράλληλα, έχω στο αυτοκίνητο την εκτέλεση των Hollywood (εννοείται ότι η καθημερινότητα δεν αφήνει άλλα περιθώρια ακροάσεων ... )
... τελικά δεν ξέρω .... αυτό το δεύτερο μέρος με τρελλαίνει .... από την μία, στην αρχή και το τέλος του μέρους, προσευχή, έκκληση, ''παρακαλετό'' (απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο ) όπως 'παίζεται' από τις νότες στο ανώτερο φάσμα των βιολιών, προσλαμβάνουσες θεϊκής σκληρότητας και άρνησης από την σταθερή απάντηση των πιτσικάτι των τσέλλων .... εκείνο όμως που με κομματιάζει είναι στην μέση του μέρους, όταν στο 4ο περίπου λεπτό, αρχίζει η οργή, η αγανάκτηση, όταν τα έγχορδα πλέον γίνονται στόματα και εκστομίζουν λέξεις, σε μία κατανοητή από το σύνολο της ανθρωπότητας, γλώσσα... λέξεις σκληρές, απελπισίας, ο Σούμπερτ για λίγο αρνείται να αποδεχθεί και να καταννοήσει την ανθρώπινη μοίρα, λέξεις - βρισιές ουσιαστικά, λέξεις - χλεύη για τους man-made θεσμούς ......
... αυτή είναι η μοίρα μου....
... στα κύτταρα μου κάποιος συγχώνευσε τις κατάρες όλου του κόσμου ...
... η χαρά στιγμή, η λύπη χρόνος......
... αυτό που σε κάνει όμορφη εμένα με χαράζει.....