Μαέστρος φίλος σπίτι μου:
-" Για βάλε ρε κάτι ν'ακούσουμε αυτά τα πανάκριβα ηχεία που έχεις"
Τρία λεπτά αργότερα ο ίδιος (όχι προς εμένα):
-"Συγνώμη αλλά τι τέμπο είναι αυτό Sir Simon, νέφτι σου βάλανε?"
Μερικές μέρες αργότερα στο σπίτι του μαέστρου:
-"Θέμη μια που είσαι εδώ άκου λίγο το σύστημα, αν όλα είναι εντάξει"
Εγώ μετά το πρώτο πολιτισμικό σόκ (2 τουίτερ καμμένα και οι 2 αναρτήσεις των γούφερ εξαερωμένες= παραμόρφωση>75%) τον ακούω να λέει:
-"Ακούς ποιό είναι το σωστό τέμπο?, όχι αυτό που μούβαλες τις προάλλες."
Δεν είναι ο μόνος. O George Szell (για όσους δεν ασχολούνται με κλασσική μουσική ένας πολύ μεγάλος μαέστρος αλλά τρομερά ισχυρογνώμων) άκουγε από ηχεία δαπέδου που ήταν στημένα πάνω σε μια βιβλιοθήκη, πολύ ψηλά και κολλητά στον τοίχο. ´Οποτε οι ηχολήπτες της Columbia Masterworks του έστελναν δείγματα των ηχογραφήσεών του έβρισκε τον ήχο απαράδεκτο και απαιτούσε διορθώσεις. Επειδή λοιπόν τα πρίμα περνούσαν πάνω από το κεφάλι του και τα μπάσα στο σπίτι του μπούμαραν απίστευτα, οι ηχολήπτες άλλαζαν τη μίξη τονίζοντας τα πρώτα και χαμηλώνοντας τα δεύτερα. Αποτέλεσμα; τα πρίμα στους δίσκους του ξυρίζουν και το μπάσο είναι ανύπαρκτο. Αυτό διορθώθηκε μόνο σε επανεκδόσεις των δίσκων του σε cd.
Ξάδερφός μου με Home cinema δείχνει τον Densen και ρωτάει: αυτό εκεί πάνω από το player τι είναι;
-Ο ενισχυτής.
-Γιατί έχει μόνο δύο κουμπιά;
-Δε χρειάζεται άλλα.
-Και πως ρυθμίζεις τον ήχο;
-Αν η ηχογράφηση είναι καλή δεν χρειάζεται ρύθμιση, αν είναι κακή δεν τη σώζει η ρύθμιση.
-Και πως βελτιώνεις την αίσθηση του χώρου;
Εδώ βάζω να παίζει ένα Χ βινύλιο της DECCA και ρωτάω:
-Χρειάζεται βελτίωση αυτός ο χώρος;
-...
