The Lab FM - season 2.

[Κάλλη Συνοδινού]

Και τότε είχα post Doc από Columbia, τώρα έχω τελειώσει και το Harvard!.....

Πιθηκούλη μου,

Γι αυτό σου έχω αδυναμία!!! Από την πρώτη στιγμή διάβασα κάτι πάνω σου, στο βλέμμα σου, στον αέρα που απέπνεες, στην όλη συμπεριφορά σου, στο ντύσιμο, όλα, μα όλα έλεγαν Ivy League :award:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Αυτές τις δύο σαιζόν της ύπαρξης του LabFM υπολογίζω ότι έκανα περί τις 80 εκπομπές, συνολικά γύρω στις 150 ώρες στον ...αέρα.
Αυτό χοντρικά σημαίνει ότι έπαιξα περί τις 2.000 κομμάτια.
Δεν τα αγαπούσα όλα το ίδιο αλλά έβαλα φίλτρα: δεν έπαιξα τίποτα που να μην έχει κάτι ιδιαίτερο να πεί (κατά τη γνώμη μου πάντα), τίποτα που να μην είναι από ένα επίπεδο και πάνω.
Το μόνο "κακό" που άκουσα για τον Lab είναι ότι ηχούσε ελιτίστικος, ότι απευθυνόταν σε κοινό πολύ προχωρημένο.
Ετσι ήταν - γιατί έτσι διαλέξαμε εμείς να είναι.
Δεν θέλαμε να γίνουμε δημοφιλείς και δεν θέλαμε να μοιάζουμε με τίποτα γύρω μας.
Το "όσοι λιγότεροι, τόσο καλύτερα περνάμε", πάντα ήταν για μένα motto ζωής.
Ο Lab γεννήθηκε σε πολύ δύσκολους καιρούς, πάνω που η οικονομική κρίση άρχισε να δείχνει απειλητικά τα δόντια της - και εμείς, να τα νιώθουμε.
Αντιμετωπίσαμε την όλη ζοφερή περιρρέουσα ατμόσφαιρα σαν μία (μόνο) θλιβερή παράμετρο της ζωής μας - σε καμία περίπτωση σαν ολόκληρη της ζωή μας.
Σκέφτομαι συχνά πως η σχέση που έχω με τη μουσική, δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν που έχει ένα πρεζάκι με το fix του: κι εγώ 'φεύγω' μέσα από αυτήν για άλλους τόπους, κι εγώ χάνω επαφή με την πραγματικότητα γύρω μου, και για μένα η όλη φάση είναι αυτό που οι κανονικοί λένε "τεχνητός παράδεισος".
Το θέμα είναι πως έχω πάρα πολλούς καλούς δίσκους.
Σταθερές αξίες.
Το Rock Bottom, για παράδειγμα, είναι ανεκτίμητο : το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που το έβαλα στο πικάπ -αξιώθηκα να το ακούσω δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το 1976- και την ίδια αξία έχει για μένα Σήμερα.
Τα 100 ευρώ όμως, σήμερα είναι 100, αύριο μπορεί να είναι 15.
Τόσο απλά.
Ο Lab 'με έχωσε' ξανά στο κυνήγι, με έφερε σε πιο στενή επαφή με το ροκ. Χρειάσθηκε να ψάχνω, να ακούω, να αξιολογώ, να ξεσκαρτάρω.
Κάθε τι που έπαιξα ήταν πάρα πολύ 'βασανισμένο': "Γιατί αυτό και όχι εκείνο" είναι ένα ερώτημα που με απασχολούσε σχεδόν καθημερινά, αυτά τα δύο χρόνια.
Η προετοιμασία μίας εκπομπής, κατά κανόνα ξεκίναγε με το που τελείωνε η προηγούμενη: κράταγε ουσιαστικά 6 μέρες, αφού έβρισκα τον θεματικό της άξονα οι τρείς τελευταίες μέρες πέρναγαν σε κατάσταση πυρετού.
Προσωπικά, η ανταμοιβή μου είναι πως καμία από τις εκπομπές που έκανα δεν τη θεωρώ 'δεύτερη', εύκολη ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, 'ξεπέτα'.
Ελάχιστα πράγματα θα τους άλλαζα, ακόμα και σήμερα.
You know, I have to admit, that's a noble thing to devote my entire life to.
For me, anyway.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

μπιρίμπα

πολύ mainstream για τα γούστα μου.
ήτανε και πολύ μοδάτο στα 80ς.
οπότε εγώ...ξέρεις :elefant:

σε παίζω 'Αγωνία' όμως, όποτε γουστάρεις.
είναι το μόνο χαρτοπαίγνιο :aetsch: που ξέρω.
Που ξέρω καλά εννοώ.
I m a wizard, mind you :award:

 

[supersonic]

Πανω που θα ελεγα οτι εισαι οφ τοπικ...

 

[grio]

Επειδή το έχω κάνει άλλες εποχές και κάτω από άλλες συνθήκες, βασικά έχεις δύο επιλογές. Ή παίζεις κομμάτια για σένα ή για τους άλλους. Όταν το πρόγραμμα έχει προσωπικές επιλογές, προφανώς δεν σε ενδιαφέρει το κοινό αίσθημα αλλά ικανοποιείσαι με τη πιθανή τομή του γούστου σου με των άλλων. Στην άλλη περίπτωση τα κριτήρια είναι η διασκέδαση του κοινού, οπότε το πρόγραμμα έχει περισσότερο εύληπτα και γνωστά κομμάτια.

Η γνώμη μου, είναι ότι και τα δυο έχουν τη θέση τους τη δεδομένη στιγμή. Η εκπομπή δεν είναι προσωπική ακρόαση. Δεν μπορείς, παράδειγμα να βάλεις σε μια εκπομπή η σε live πρόγραμμα επαναλαμβανόμενα το ίδιο κομμάτι, ας είναι και το "Good Vibrations" ή το "Dachau blues".
Τώρα απολογιστικά εγώ ικανοποιήθηκα από τις εκπομπές γιατί κατάφεραν να μου δημιουργήσουν συναισθήματα. Ικανοποίηση, ενθουσιασμό, έκπληξη θετική ή αρνητική, χαμόγελο, θλίψη…
Μπράβο σε όλους σας για την προσπάθεια και το μεράκι. Και του χρόνου δυνατότεροι και ανανεωμένοι.

 

[grio]

To "Help Me" ψάξε το με το Sonny Boy Williamson.
Εκπληκτική εκπομπή...

Howlin' Wolf - Smokestack Lightnin', this is the real thing...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Εμένα προσωπικά, με ενδιαφέρει μία εκπομπή-πρόταση. Το κοινό της, το διαμορφώνει πολύ γρήγορα μόνη της. Ο ακροατής καταλαβαίνει σχεδόν αμέσως αν 'του κάνει' ή όχι και τι καπνό φουμάρει αυτός που είναι πίσω απ το μικρόφωνο.
Πιστεύω πως μία εκπομπή, όπως και ένα κείμενο που το αφήνεις 'ορφανό' μέσα στο διαδίκτυο, είναι, στην ουσία, ένα χάρτινο βαρκάκι που το αμολάς στο ρυάκι χωρίς να ξέρεις ποιός θα το βρεί και σε τι μπορεί να του χρησιμεύσει. Η διαφορά, κατ εμέ, είναι πως, στην εκπομπή, Δεν θα βάλεις πράγματα που ενδεχομένως ακούς στο σπίτι σου αλλά τα θεωρείς ιδιαίτερα ...hostile ακόμη και για ένα εξειδικευμένο κοινό. Εγώ πχ, δεν έβαλα Cecil Taylor ή Simon Nabatov. Εβαλα μόνο εκείνα τα κομμάτια του Scott Walker που θεωρώ σχετικά προσβάσιμα. Δεν έβαλα Peter Brotzmann που, φαινομενικά, είναι κακοφωνία αλλά αν επιμείνεις, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για έναν μεγάλο σύγχρονο ρομαντικό. Για τέτοια ακούσματα μπορείς κάλλιστα να γράφεις και όποιος θέλει ας πάει να τα ψάξει και να τα βρεί μόνος του, όπως άλλως τε έκανες και εσύ, και μάλιστα σε καιρούς που δεν ήταν όλα free και η τσέπη σου μάτωνε (no regrets though: curiosity killed the cat :music-smiley-005: ).
Η εκπομπή διαφέρει: ο άλλος αφιερώνει τον χρόνο του, μία ή δύο ώρες, το δικό σου ego-tripping δεν τον αφορά. Δεν είναι ένα κείμενο που θα διαβάσει λίγο και, ανάλογα, θα μείνει ή θα φύγει. Επιβάλλεται κοντολογής να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου.

Θεωρώ πως, εδώ και πολύ καιρό, το μόνο που μου έχει απομείνει είναι να μιλάω για τα δικά μου. Γι αυτά που αγαπάω και ξέρω καλά: εννοώ μοναξιές στο πέλαγος, 'στραβές' ψηφίδες στο μωσαϊκό, Προσωπικούς καλλιτέχνες. Οι υπόλοιποι με αφορούν μόνο πληροφοριακά - και όχι όλοι τους φυσικά.