Τί είδους ασημοκόλληση?
Θέλω να αποφύγω τις μπανάνες (το κόστος και τις απώλειες τους + οτι θα ειναι και μόνιμα συνδεδεμένα οχι βάλε-βγάλε) καθώς και την οξείδωση του γυμνού καλωδίου.
Αν ασημοκολλήσω τις απολήξεις των καλωδίων θα κάνω σωστή δουλειά?
thnx:ernaehrung004:
Αγαπητέ Φραγκίσκο,
Η λέξη "ασημοκόλληση" επιδέχεται πολλές - τεχνικές - ερμηνείες.
(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:
Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν τρεις διαφορετικούς όρους για την συγκόλληση των μετάλλων + δύο ακόμα για τα μη μεταλλικά αντικείμενα.
Για τα μέταλλα ειδικά οι όροι είναι:
A. Welding. Υπονοεί την συγκόλληση μεταλλικών αντικειμένων, κατά την οποία το συγκολλητικό υλικό είναι ίδιο ή παρεμφερές με το υλικό των προς συγκόλληση αντικειμένων και η μέθοδος προβλέπει τήξη (λιώσιμο) και των τριών μερών: του ενός και του άλλου αντικειμένου ΚΑΙ του υλικού συγκόλλησης. Που σημαίνει θέρμανση μέχρι του σημείου τήξεως ΚΑΙ των τριών υλικών, ήτοι θέρμανση πάνω από το "κρίσιμο σημείο", όρος που αναφέρεται στην μεταλλουργική επιστήμη. Τέτοιες συγκολλήσεις είναι συνήθως οι συγκολλήσεις των σιδηρούχων υλικών (χάλυβες κλπ.) και οι πιο συνηθισμένες μέθοδοι είναι οι κάθε είδους ηλεκτροσυγκολλήσεις αλλά και η οξυγονοκόλληση, εφ' όσον με αυτήν λιώνουν και τα τρία υλικά.
B. Brazing. Υπονοεί την συγκόλληση αντικειμένων, ομοίων ή διαφορετικών μεταξύ τους, ενώ το συγκολλητικό υλικό διαφέρει τουλάχιστον με ένα από τα δύο αντικειμένα, ή και με τα δύο. Εδώ η τήξη γίνετει μόνο στο υλικό συγκόλλησης, ενώ τα προς συγκόλληση αντικείμενα δεν τήκονται (λιώνουν) κατά την διαδικασία, δηλ. θερμαίνονται λίγο πιο κάτω από το "κρίσιμο σημείο". Τέτοιες κολλήσεις είναι οι μπρουτζοκολλήσεις με οξυγόνο ή οι ασημοκολλήσεις, που γίνονται ή με οξυγόνο ή με προπάνιο/βουτάνιο. Δηλ. λιώνει μόνο η ράβδος συγκόλλησης (μπρούτζος ή ασημοκόλληση) και τα προς συγκόλληση αντικείμενα απλά κοκκινίζουν (ή ροδίζουν) άλλά δεν λιώνουν.
C. Soldering. Εδώ συμβαίνει ότι πιο πάνω, αλλά το σημείο τήξεως του συγκολλητικού υλικού είναι πολύ χαμηλότερο από το "κρίσιμο σημείο" των προς συγκόλληση υλικών, τα οποία απλώς "ζεσταίνονται" κατά την διαδικασία, αλλά ούτε κοκκινίζουν ούτε συμμετέχουν στην συγκολλητική διαδικασία. Όπως είναι φυσικό soldering μπορεί να γίνει μόνο με μέταλλα, των οποίων το σημείο τήξεως είναι πολύ χαμηλό, όπως ο κασσίτερος, ο ψευδάργυρος και ο μόλυβδος - με αυτή τη σειρά. Οι κοινές κολλήσεις που χρησιμοποιούμε στην ηλεκτρονική και την ηλεκτρολογία, με το κολλητήρι, είναι μείγματα κασσιτέρου και ψευδαργύρου και μερικά έχουν και μικρές περιεκτικότητες μολύβδου και αργύρου, του τελευταίου να βρίσκεται μόνο στις καλής ποιότητας κολλήσεις.
ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)
Η σωστή, λοιπόν, ασημοκόλληση χρησιμοποιεί άργυρο (ασήμι) 40-70% και η εφαρμογή της (brazing) χρειάζεται ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ φλόγα. Πράγμα αδιανόητο για καλώδια και εφαρμογές σε ηλεκτρονικά εξαρτήματα (πλακέτες, ακροδέκτες, pins κλπ.) εφαρμόζεται μόνο σε άλλες μηχανολογικές εργασίες (συγκόλληση εξαρτημάτων, σωληνώσεων κλπ.) όπου η φλόγα δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα.
Η "ασημοκόλληση" (τα ομοιωματικά δικά μου) στις ηλεκτρονικές εφαρμογές, όπου το κολλητήρι είναι η ΜΟΝΗ λύση, είναι στην πραγματικότητα κασσιτεροκόλληση με προσθήκη στο βασικό υλικό 2-4% αργύρου, για καλύτερη και πιο ομοιόμορφη κρυσταλλική δομή του σημείου συγκόλλησης, όταν αυτό κρυώνει και στερεοποιείται.
Ασφαλώς κολλήσεις με τέτοιο υλικό είναι σαφώς καλύτερες από την κοινή κασσιτεροκόλληση, αλλά το κυρίαρχο στην υπόθεση είναι το ΠΩΣ γίνεται αυτή και όχι - τόσο - το υλικό συγκόλλησης.
Πάντως, με βάση τα παραπάνω, η εφαρμογή κόλλησης στα γυμνά άκρα του καλωδίου των ηχείων επί παραδείγματι, εφ' όσον θέλεις να τα συνδέσεις απ' ευθείας στους ακροδέκτες, περισσότερο ΚΑΛΟ κάνει παρά ΚΑΚΟ, για τους εξής λόγους:
1) Ο χαλκός, ιδιαίτερα αν το σύρμα είναι πολύκλωνο με λεπτούς κλώνους, είναι πολύ εύθραυστος και η παραμικρή συμπίεση στους ακροδέκτες επιφέρει μόνιμη ζημιά και κόψιμο των κλώνων. Άρα, αν όλοι οι κλώνοι επικαλυφθούν με κόλληση, θα προστατευτούν σίγουρα και θα ζήσουν περισσότερο.
2) Η "ζημιά" που επιφέρει η μη απ' ευθείας επαφή του χαλκού (ο οποίος αναμφισβήτητα είναι πολύ καλύτερος αγωγός από τον κασσίτερο) είναι πολύ λιγότερη από αυτήν που προέρχεται από την μη συμμετοχή κάποιων από τους κλώνους του καλωδίου στην συνολική αγώγιμη μάζα της απόληξης, και τούτο διότι όσο γερά κι αν σφίξει κανείς τους ακροδέκτες, κάποιοι κλώνοι στο εσωτερικό "αιωρούνται", άρα δεν συμμετέχουν στην συνολική αγωγιμότητα της σύνδεσης. Η ύπαρξη του υλικού της κόλλησης "κλείνει" παντελώς αυτά τα κενά και το σύνολο των κλώνων συμμετέχει στην αγώγιμη μάζα της σύνδεσης, καθιστώντας την συνολικά πιο αγώγιμη.
Αν μάλιστα το υλικό της κόλλησης έχει και ασήμι, τότε το κέρδος είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Σε πληροφορώ ότι αυτή την πρακτική την εφαρμόζω πολλά χρόνια τώρα παντού, συμπεριλαμβανομένων ΚΑΙ των απλών ηλεκτρικών συνδέσεων του ρεύματος (φις και μπρίζες), όχι μόνο στις συσκευές του συστήματός μου αλλά ακόμα και στις υπόλοιπες συσκευές του σπιτιού, εκεί βεβαίως που μπορώ να επέμβω. Και δεν τόχω μετανοιώσει.