Ρώτησαν τον Alfred Brendel το 1977,γιατί απο το ρεπερτόριό του απουσιάζει ο Bach και αυτός εντελώς φυσικά απάντησε ότι μελετώντας Bach με τον Edwin Fischer ένοιωθε ότι ο εν λόγω πιανίστας είχε πολύ μεγάλη επίδραση επάνω του(θεωρούσε τον Bach του ανυπέρβλητο) έτσι ώστε χρειαστηκαν αρκετά χρόνια για να πειστεί ότι μπορεί να αποδώσει ικανοποιητικά τον Κάντορα στο πιάνο και με τούς δικούς του όρους.
Ο Βrendel δηλώνει ότι δεν αρέσκεται ιδιαίτερα στά όργανα εποχής και πιστεύει ότι μερικά έργα τού Bach γράφτηκαν για όργανα τού μέλλοντος.
Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει την Φαντασία και Φούγκα σε Λά Μινόρε BWV 904.
Το 1977 ηχογραφεί Βach για πιάνο.
Επιλέγει εκτός απο το Italian Concerto in F και την Chromatic Fantasia and Fugue in D minor BWV 903 και τα παρακάτω έργα:
Chorale Prelude 'Ich ruf zu dir ,Herr Jesu Christ' ,BWV 639(arr.Busoni)
Prelude(Fantasia)in A minor ,BWV922
Chorale Prelude 'Nun komm'der Heiden Heiland',BWV 659 (arr.Busoni)
Fantasia and Fugue in A minor BWV 904.
Oι δυό διασκευές τού Busoni φαίνονται τεχνικά απλές ,αλλά ο Brendel τίς κάνει να φαίνονται έτσι.
Η BWV 639 είναι ένα κομψοτέχνημα γλυκύτητας και αρμονίας χωρίς κανένα υπερβολικό στολίδι.3 λεπτά υπέρτατης αγάπης.Η τεχνική δυσκολία πολύ μεγάλη ,αλλά ακούγεται σαν νανούρισμα παιδιού,σαν τρυφερό τραγούδι
Το ίδιο και η 659.
Το Ιταλικό Κοντσέρτο δίνεται με μία πεντακάθαρη άρθρωση ,και το andante του κατατάσσεται στίς σπουδαιότερες ερμηνείες που έχουν γίνει.Ολο το μέρος είναι ένα δροσιστικό αεράκι.Το finale (presto)είναι μιά διαχρονική προσευχή.
Ο Brendel είναι πιό ακριβής και λιγότερο εντυπωσιακός απο τον Gould και προσωπικά τον θεωρώ στην συγκεκριμένη εκτέλεση ,σάν ΤΗΝ εναλλακτική πρόταση,για το δικό μου γούστο.
Η αντιστικτική ικανότητα τού Brendel φαίνεται στην Χρωματική Φαντασία.
Θυελλώδης ,κοφτερός,ένας καταρράκτης απο νότες τόσο κρυστάλλινος,τόσο διαυγής,τόσο ακριβής και τόσο αληθινός.Και πάλι πολύ πιο ήρεμος απο τον ιδιοφυή Gould,αλλά μάλλον πιό κατασταλαγμένος.
Ενας Bach,σε σύγχρονο όργανο,που αναδεικνύει ακόμα και τά´λανθάνοντα´στοιχεία,που χάνονται απο τα όργανα εποχής.
Ενας μεγάλος πιανίστας απαντά στον δρόμο του τον μεγαλύτερο συνθέτη τού μέλλοντος σε μιά αληθινή και ευτυχή συνάντηση.
Και αυτό το συναπάντημα γίνεται σέ ένα κλίμα ευγένειας και σεμνοτητας.
Αλλως τε ο Brendel περίμενε υπομονετικά 46 χρόνια,χωρίς αλαζονεία ,όπως όλοι οι μεγάλοι μάστορες τής Τέχνης.