Η Marina Abramović, μεγάλη μορφή του εκφραστικού και μοντέρνου τρόπου έκφρασης, γνωρίζει το 1976 τον Ulay (Uwe Laysiepen), στην Δυτική Γερμανία. Αμέσως γίνονται "ένα" και βαδίζουν μαζί, κάνοντας εκπληκτικά νούμερα σε όλο τον πλανήτη, για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα σόου που δίνουν αφήνουν ενθουσιασμένους το κοινό και τους κριτικούς και γίνονται διάσημοι πολύ γρήγορα στον χώρο τους. Οι ίδιοι όταν μιλάνε για τα σόου τους, αναφέρονται στους εαυτούς τους ως "ένας άνθρωπος με δύο κεφάλια", για να δείξουν το εκπληκτικό δέσιμο που έχουν αναπτύξει και μέσα απο την σχέση τους και μεσα απο την δουλειά τους.
Το "σώμα με δυο κεφάλια" όμως μετά απο 12 χρόνια αποφασίζει να δώσει ένα τέλος. Και το τέλος δεν θα μπορούσε να δοθεί έτσι άπλα.
Αποφασίζουν να διασχίσουν το σινικό τείχος, ο ένας απο την μία πλευρά και ο άλλος απο την άλλη. Θα διανύσουν 2500χλμ. και στην διάρκεια του "ταξιδιού" τους, θα αναλογιστούν το παρελθόν τους, θα "ζήσουν" στις μνήμες τους, τις στιγμές τους και θα περπατήσουν τον "Γολγοθά" τους αποτινάσσοντας αλλα και κατασταλάζοντας, ταυτόχρονα, ο καθένας στο "εγώ" του.
Απο το 1988 δεν θα βρεθούν ξανά ούτε μία φορά.
Η Marina Abramović το 2010 αποφασίζει να κάνει κάποιες εμφανίσεις στο Σύγχρονο Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης με ενα ιδιαίτερο "τρόπο". Θα στηθεί ένα σκηνικό με ένα τραπέζι και δύο καρέκλες. Στην μία θα κάθεται η Μαρίνα και στην απέναντι όποιος επιθυμεί. Η Μαρίνα θα σηκώσει το βλέμμα και θα το καρφώσει επάνω στον "καλεσμένο" εθελοντή που θα κάτσει απέναντι της.
θα κοιταχτούν όση ώρα "χρειάζεται" και επιθυμεί ο εθελοντής και θα μοιραστούν την σιγή, κοιτώντας ο ένας τον άλλο και "ανακαλύπτοντας" ο ένας τον άλλο, "βυθισμένοι" ο καθένας στην σιγή.
Στο βίντεο που ακολουθεί και το οποίο ήταν η αφορμή για το topic, στην απέναντι καρέκλα κάθεται ο Ulay. Έχουν περάσει 12 χρόνια. Όσα πέρασαν μαζί....θα ξετυλιχθούν σαν μια "στιγμή"....
H "στιγμή" είναι συγκλονιστική.
http://www.youtube.com/watch?v=OS0Tg0IjCp4
Τα σόου που δίνουν αφήνουν ενθουσιασμένους το κοινό και τους κριτικούς και γίνονται διάσημοι πολύ γρήγορα στον χώρο τους. Οι ίδιοι όταν μιλάνε για τα σόου τους, αναφέρονται στους εαυτούς τους ως "ένας άνθρωπος με δύο κεφάλια", για να δείξουν το εκπληκτικό δέσιμο που έχουν αναπτύξει και μέσα απο την σχέση τους και μεσα απο την δουλειά τους.
Το "σώμα με δυο κεφάλια" όμως μετά απο 12 χρόνια αποφασίζει να δώσει ένα τέλος. Και το τέλος δεν θα μπορούσε να δοθεί έτσι άπλα.
Αποφασίζουν να διασχίσουν το σινικό τείχος, ο ένας απο την μία πλευρά και ο άλλος απο την άλλη. Θα διανύσουν 2500χλμ. και στην διάρκεια του "ταξιδιού" τους, θα αναλογιστούν το παρελθόν τους, θα "ζήσουν" στις μνήμες τους, τις στιγμές τους και θα περπατήσουν τον "Γολγοθά" τους αποτινάσσοντας αλλα και κατασταλάζοντας, ταυτόχρονα, ο καθένας στο "εγώ" του.
Απο το 1988 δεν θα βρεθούν ξανά ούτε μία φορά.
Η Marina Abramović το 2010 αποφασίζει να κάνει κάποιες εμφανίσεις στο Σύγχρονο Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης με ενα ιδιαίτερο "τρόπο". Θα στηθεί ένα σκηνικό με ένα τραπέζι και δύο καρέκλες. Στην μία θα κάθεται η Μαρίνα και στην απέναντι όποιος επιθυμεί. Η Μαρίνα θα σηκώσει το βλέμμα και θα το καρφώσει επάνω στον "καλεσμένο" εθελοντή που θα κάτσει απέναντι της.
θα κοιταχτούν όση ώρα "χρειάζεται" και επιθυμεί ο εθελοντής και θα μοιραστούν την σιγή, κοιτώντας ο ένας τον άλλο και "ανακαλύπτοντας" ο ένας τον άλλο, "βυθισμένοι" ο καθένας στην σιγή.
Στο βίντεο που ακολουθεί και το οποίο ήταν η αφορμή για το topic, στην απέναντι καρέκλα κάθεται ο Ulay. Έχουν περάσει 12 χρόνια. Όσα πέρασαν μαζί....θα ξετυλιχθούν σαν μια "στιγμή"....
H "στιγμή" είναι συγκλονιστική.
http://www.youtube.com/watch?v=OS0Tg0IjCp4
Last edited:
