Σ' αυτό εν μερει εχεις δικιο. Πως γινεται εξαλλου ως τωρα με τις κομπακτ να βγαζουμε φωτο κρατωντας τες με τα 4 δαχτυλα και χωρις σωστη στηριξη;Αυτό εγώ προσωπικώς δεν το πολυκαταλαβαίνω.
Έχω ακόμη την Canon 350D, η οποία έχει ακόμη χειρότερο κράτημα από την 450D (έστω στα σημεία) και ίσως το χειρότερο στο χώρο των ψηφιακών slr (δεν έχω κρατήσει τις νέες μικρές Olympus), και πήγα στην 40D. Οκ, μεγάλη διαφορά, δεν λέω. Όμως με την 350D δεν φωτογράφιζα μια χαρά? Κουλός ήμουν? Ούτε μπορώ να πω πως έχω γενικώς μικρά χέρια και βολευόμουν, νορμάλ χέρια ό πως όλοι έχω.
Από αυτά που διαβάζω, αρχίζω να πιστεύω πως πολλοί δείχνετε να πιστεύτε πως η μηχανή λες και θα πρέπει να λειτουρ γεί εν είδει φυσικής προεκτάσεως της χειρός μας, κάτι σαν τη σχέση μονοθέσιου F1 και του πιλότου του.
Ότι υπάρχει διαφορά 350D και 40D, σαν σώματα εννοώ, υπάρχει, και μάλιστα σημαντική. Την εστιάζω όμως ιδίως στο σκόπευτρο (και στο ζύγισμα με τους πιο βαρείς φακούς. Οκ, και εγώ γουστάρω το πόσο ξερά ακούγεται το κλείστρο και ο καθρέπτης που ανεβοκατεβαίνει, αλλά αυτό πηγαίνει περισσότερο στο φετίχ, παρά στην πραγματική ανάγκη του φωτογράφου.Νομίζω κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το κράτημα. Δεν είναι και παπούτσι η μηχανή να μας στενεύει. Από τη στιγμή που μου κάνει τη δουλειά, περνάει.
Αλλα απο την αλλη ισως επειδη ημασταν στο ενα ακρο και θελουμε να παμε στο αλλο μαλλον δινουμε μεγαλη σημασια και στο παραμικρο. Ειναι κατι σαν την προτιμηση των πολυτελων αυτοκινητων που ακομα και τον τροπο που κλεινει η πορτα προσεχουμε και ποσο σε απομονωνει απο τους εξωτερικους θορυβους, την εργονομια, αλλα και ποσες επιλογες χρωματων και σχεδιων εχεις να διαλεξεις στο εσωτερικο της καμπινας.