Πόσο παραπλανητική μπορεί να είναι η εικόνα που αποκτάμε για το σύνολο ενός δίσκου , ακούγοντας το περίφημο openin’ track ; Περίφημο διότι είναι ακριβώς το εναρκτήριο κομμάτι που σε φέρνει σε πρώτη επαφή με το αντικείμενο του πόθου – την μουσική – σε εισάγει στον κόσμο του καλλιτέχνη , σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει , σου προσφέρει σε μικρή δόση ένα δείγμα αυτού που απλόχερα , ενδεχομένως , θα σου χαρισθεί σε μεγαλύτερη ποσότητα . ( Άλλο τόσο σημαντικό είναι και το closin – track , το κομμάτι , η σύνθεση που αφήνει την επίγευση , το ρεζουμέ , αυτό του οποίου ο απόηχος θα σε συνοδεύει πιο πολύ ) .
Θυμάμαι για παράδειγμα , το «The sky’s gone out» των Bauhaus που σε μία από τις ατυχείς εμπνεύσεις της δισκογραφίας είχε ως opening track το κατακλυσμικό «Third Uncle» του Brian Eno . Πώς να καταφέρει το ισχνό , πομπώδες και εν πολλοίς επιφανειακό υλικό των Bauhaus έστω και να αντέξει απλώς την σύγκριση ;
Κατά τον ίδιο τρόπο , αλλά με αντίθετα αποτελέσματα , το εναρκτήριο κομμάτι του Lenon Avenue Breakdown , είναι το αδιάφορο έως χαζοχαρούμενο Down San Diego Way , μιά ολίγον λάτιν , ολίγο calypso , ολίγον – έως πολύ - μετριότατη σύνθεση που θα ταίριαζε σε κάποια παρέλαση καρναβαλιού ή σ’ ένα αποκριάτικο πάρτυ και πάλι χωρίς να είναι απολύτως βέβαιη η διασκέδαση των συμμετεχόντων . Οπότε , προτού καν τελειώσει το κομμάτι , αρχίζεις και σκέφτεσαι ή αναφωνείς μεγαλοφώνως : « Λυμπερόπουλε , μας την έκατσες» . Φευ … πόσο λάθος έχεις . Αρκεί να περιμένεις δυο τρία λεπτά , για να ξεσπάσει η μανία του ομότιτλου δεκατριάλεπτου έπους , όπου η μπαντα ξεδιπλώνει το υψηλότατο τεχνικό και συναισθηματικό της επίπεδο και ο ίδιος ο Blythe το εξαίρετο ταλέντο του , ως συνθέτης . Απίστευτη η ρυθμ σέξιον , απανωτά τα σόλα διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα από τις αντιθέσεις των ρυθμών και των τέμπι . Αμέσως μετά τα “Slidin Through” και “Odessa” – ειδικά το δεύτερο - να αποκαλύπτουν τις επιρροές τους και να αποτίνουν φόρο τιμής στις αρμολωδικές θεωρίες του μεγάλου Ornette Coleman , όντας ταυτόχρονα λιγότερο «δύσκολος» από τον τελευταίο , αλλά το ίδιο ιδιοσυγκρασιακός . Εξαίρετη τζαζ . Thanks Λύμπε .
